Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jerzy Leder

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SO (del.) – Dorota Radlińska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale oskarżyciela posiłkowego – subsydiarnego M. P. oraz Prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 r.

sprawy

1.  B. S. urodz. (...) w G. c. J. i E. z d. G.

oskarżonej z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 296 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 296 § 1 k.k.

1.  K. M. urodz. (...) w W., s. C. i B. z d. M.

oskarżonego z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 4 kwietnia 2018 r. sygn. akt XII K 62/14

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonych B. S. i K. M.;

2)  zasądza od oskarżyciela posiłkowego M. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz obciąża M. P. kosztami procesu za postępowanie odwoławcze;

3)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: R. P., H. K. i M. S. - Kancelarie Adwokackie w W. po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonym oraz oskarżycielowi posiłkowemu.

UZASADNIENIE

W ramach subsydiarnego atu oskarżenia sporządzonego przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. P. B. S. została oskarżona o popełnienie trzech występków z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (czyn z pkt II a/o) oraz z art. 296 § 1 k.k. (czyn z pkt III a/o).

Natomiast K. M. zarzucono popełnienie występku określonego w art. 296 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2018 r. uniewinnił oboje oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, zaś kosztami postępowania obciążył oskarżyciela subsydiarnego.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. P., który zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzuty z pkt 1 i 2 apelacji), oraz obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 424 k.p.k., art. 167 k.p.k. i 352 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja nie jest zasadna i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w niej zarzuty oraz wniosek końcowy.

Zdaniem Sądu odwoławczego wszystkie podniesione w apelacji zarzuty nie są zasadne. Sąd meriti wbrew twierdzeniom skarżącego nie dopuścił się obrazy zarówno art. 7 k.p.k., jak również art. 424 k.p.k., art. 167 k.p.k. i art. 352 k.p.k.

Zebrane w sprawie dowody zarówno osobowe jak również te w postaci dokumentów zostały ocenione w sposób wszechstronny, wnikliwy i zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów. Ocena ta nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego a zatem w pełni zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego. Należy także podkreślić, że skarżący nie wskazał w treści zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., które konkretnie dowody zostały dowolnie ocenione oraz w czym ta dowolność się przejawia.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku respektuje wszystkie wymogi określone w art. 424 k.p.k. i pozwala na dokonanie jego instancyjnej kontroli a nadto z uwagi na treść art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku tylko z powodu wad uzasadnienia.

Nie zostały również naruszone przepisy art. 167 i 352 k.p.k. gdyż nie było żadnych podstaw i powodów aby Sąd z urzędu dopuścił dowód z opinii biegłego ds. wyceny przedsiębiorstw. Podkreślić bowiem należy, że Sąd Okręgowy dysponował opiniami biegłych w zakresie księgowości oraz z zakresu zarządzania, ekonomii, finansów i księgowości, które zostały poddane wszechstronnej i wnikliwej analizie i ocenie i na ich podstawie poczyniono prawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie zachowania obojga oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów.

Uznać zatem należy, że całkowicie bezpodstawne są również zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku zawarte w pkt 1 i 2 omawianej apelacji. Ponadto przedmiotowe zarzuty zostały również wadliwie zredagowane w aspekcie formalnym bowiem brzmią one w istocie jak zarzuty obrazy prawa materialnego, w których treści skarżący odwołuje się do pojęcia znamion czynu, czy określenia, które wprost odnosi się do prawno – karnej oceny zachowania osoby oskarżonej, czyli kwalifikacji prawnej czynu. Natomiast poprzez zarzut błędu w ustaleniach faktycznych można kwestionować jeden lub więcej elementów strony przedmiotowej lub podmiotowej, które składają się na stan faktyczny danej sprawy, czyli czas, miejsce, skutek czynu, osobę sprawcy, osobę oskarżonego i jego stosunek psychiczny do tego czynu czyli zamiar. Od profesjonalnego podmiotu jakim jest adwokat można wymagać aby w sposób należyty rozróżniał istotę oraz charakter poszczególnych rodzajów zarzutów określonych w art. 438 k.p.k.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie i autor apelacji nie przedstawił żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów, które podważałyby te ustalenia.

Wywody skarżącego zawarte w uzasadnieniu apelacji mają charakter wyłącznie polemiczny i nie znajdują żadnego oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Zasadnicze znaczenie dla ustaleń faktycznych mają opinie biegłych. Sąd meriti zasadnie stwierdził, że z wniosków opinii z zakresu księgowości z dnia 2 grudnia 2013 r. wynika, że nie jest możliwe ustalenie jak odbywały się przepływy gotówkowe w spółce, kto i za co dokonywał płatności w gotówce ani też na co przekazywane były środki pieniężne z wpłat gotówkowych. W ocenie biegłego, sprzedaż składników majątkowych jeśli do niej doszło, raczej nie spowodowała szkody majątkowej, gdyż ceny najprawdopodobniej były cenami rynkowymi, czyli doszło do wymiany ekwiwalentnej. Z zapisów w księdze przychodów i rozchodów z marca
2011 r. nie wynika jednak aby sprzedaż ta miała miejsce. Zaznaczono również zasadnie, że o sytuacji finansowej w jakiej była Spółka na przełomie I i II kwartału 2011 r., kiedy każdy miesiąc przynosił stratę, mówić o tym, że trudno jest ograniczenie zakresu jej działania przynosi szkodę. W tym zakresie trafna jest konkluzja, że podjęte działania mogły prowadzić do ograniczenia szkody i strat Spółki.

Sąd odwoławczy w pełni podziela trafną konkluzję zawartą na str. 29 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, która dotyka istoty zagadnienia, a mianowicie, że lektura akt niniejszej sprawy nasuwa wrażenie, że zawiadomienie o rzekomym popełnieniu przestępstwa przez oskarżonych oraz wniesiony subsydiarny akt oskarżenia jest wynikiem konfliktu pomiędzy wspólnikami na tle rozliczeń oraz sporu odnośnie koncepcji funkcjonowania spółki. Podkreślić więc należy, że proces karny nie służy temu aby skonfliktowane strony załatwiały swoje interesy i rozstrzygały swoje roszczenia o charakterze cywilnym przy pomocy Sądu karnego.

Ze wskazanych wyżej powodów uznać należy, że wyrok wydany przez Sąd I instancji jest w pełni prawidłowy i brak jest podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.