Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: po. sekr. sąd. Agnieszka Grabowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 sierpnia, 13 listopada 2018 r., 22 stycznia i 5 marca 2019 r. sprawy przeciwko:

W. M., synowi S. i J. z domu K., urodz. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 1 marca 2018 roku o godzinie 18:30 w S. na ul. (...), gm. S., pow. (...), woj. (...)- (...), ze złośliwości wprowadził w błąd dyżurnego KPP S., czym wywołał niepotrzebną interwencję policji,

tj. o czyn z art. 66 § 2 k.w.

I.  obwinionego W. M. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 66 §1 pkt 1 kw i za to na podstawie art. 66 §1 pkt 1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 550 (pięciset pięćdziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 119 §1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 55 (pięćdziesięciu pięciu) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Obwiniony W. M. zamieszkuje w S. przy ulicy (...). Sąsiadem obwinionego jest 28-letni S. S., z zawodu mechanik samochodowy, który prowadził działalność gospodarczą w zakresie naprawy samochodów. Obwiniony pozostaje w konflikcie z sąsiadem. Zwracał uwagę S. S. oraz jego ojcu W. S., by nie parkowali oni samochodów w okolicy wjazdu na jego posesję, co w jego ocenie było złośliwością z ich strony. W dniu 01 marca 2018 r. obwiniony zauważył, iż naprzeciwko bramy wjazdowej na jego posesję, na wysokości wyjazdu z posesji nr (...) należącej do E. S. (1), zaparkowany został pojazd typu bus marki F. (...) o nr rej. (...), w którym przebywa S. S. wraz z innymi osobami. Obwiniony będąc niezadowolonym z tego, iż sąsiad po raz kolejny zaparkował samochód w pobliżu wjazdu na jego posesję zadzwonił na Policje i zgłosił dyżurnemu KPP S., iż pojazd typu bus blokuje wyjazd z jego posesji. Na miejsce udali się funkcjonariusze Policji M. Z. i J. N., którzy ustalili, iż pojazd marki F. (...) jest zaparkowany w sposób, który nie blokował ani wjazdu ani wyjazdu z posesji obwinionego, stojąc około 6 metrów od wyjazdu. Na podstawie znajdujących się na śniegu świeżych śladów wcześniejszego wjazdu na posesję nr (...) funkcjonariusze stwierdzili, iż manewr skrętu w lewo na posesję był jednostajny i nie wymagał od kierującego żadnych dodatkowych manewrów. Z uwagi na powyższe okoliczności funkcjonariusze poinformowali obwinionego, iż w związku z bezpodstawnym wezwaniem Policji zostanie na niego nałożony mandat karny kredytowy w wysokości 500 zł, którego przyjęcia W. M. odmówił stwierdzając, iż Policjanci są stronniczy. Po chwili z mieszkania wyszła żona obwinionego, która wsiadła do swojego pojazdu w celu zademonstrowania funkcjonariuszom, że nie może wyjechać z posesji, jednakże manewr cofania ze swojej posesji wykonywała nieumiejętnie, zbyt lekko skręcając koła. Po zakończeniu interwencji funkcjonariusze udali się do KPP w S. celem sporządzenia wniosku o ukaranie. Obwiniony będąc niezadowolonym z wyniku interwencji policyjnej ze złośliwości poinformował dyżurnego KPP w S., iż M. Z. i J. N. znajdują się pod wpływem alkoholu, w związki z czym wymienieni zostali poddani badaniu na urządzeniem A. A..0 z wynikiem 0,00 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego W. M. k. 45-46,13-13v;

- zeznania świadków : J. N. k.46-46v, M. Z. k. 46v-47, E. S. (2) k. 52-52v; W. S. k. 52v-53, S. S. k. 53-53v;

- dokumenty : notatka urzędowa k. 2, szkic miejsca zdarzenia k. 3, notatka urzędowa k. 4, protokoły z badań stanu trzeźwości k. 5-6, świadectwo wzorcowania k. 7, dokumentacja fotograficzna k. 14-19, zażalenie obwinionego na czynności Policji wraz z załącznikami k. 24-32, płyta CD z dokumentacją fotograficzną k. 43, szkice przedłożone przez obwinionego k. 44, 64 notatka urzędowa k. 58, szkic miejsca zdarzenia wraz z dokumentacja fotograficzną k. 59-63.

Obwiniony W. M. w wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony podał, że wezwał patrol Policji w związku z naruszeniem art. 90 k.w. tj. w związku z hamowaniem ruchu. W jego ocenie, pojazdy zaparkowane w dniu interwencji w okolicy jego domu utrudniały ruch na drodze publicznej, co zostało wykazane w obecności Policjantów, gdy jego żona cofając samochód z bramy wjazdowej dotknęła zderzakiem zaparkowanego busa a przód kierowanego przez nią samochodu pozostawał jeszcze w bramie wjazdowej. Wyjaśnił, że jego sąsiad złośliwie pozostawia pojazdy na drodze, żeby utrudnić mu życie, na dowód czego przedłożył fotografie z k. 14-19, zaś zachowanie to kwalifikować należy jako wykroczenia z art. 101 i art. 107 k.w. Odnośnie zgłoszenia, iż prowadzący interwencję Policjanci są pod wpływem alkoholu obwiniony wyjaśnił, że zgłoszenie to nie było złośliwe, ale wynikło z braku reakcji funkcjonariuszy na popełnione wykroczenia i sposobu wypowiadania się f-sza J. N..

Na rozprawie obwiniony podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia i dodał, że jego sąsiad S. S. od 2011 r. prowadzi warsztat samochody, zaś samochody z warsztatu parkują na chodnikach w okolicach wjazdu na jego posesję oraz przy wjeździe do jego garażu. Wyjaśnił, że w lutym 2018 r. rozmawiał z sąsiadem by przestawił samochód zasłaniający jego wyjazd, ponieważ żona obwinionego miała trudności z wyjazdem z posesji. W dniu 1 marca 2018 r. poinformował Policję, iż dwa samochody stoją przy wjeździe na posesję sąsiadki przy ul. (...), co było jego zdaniem niezgodne z przepisami ruchu drogowego. (wyjaśnienia obwinionego k. 45-46,13-13v)

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż obwiniony W. M. dopuścił się zarzucanego mu czynu, a działanie jego było zawinione. Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby winę obwinionego, bądź też w inny sposób wykluczały jego odpowiedzialność za wykroczenie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie w zakresie w jakim wskazał on, że sprzeciwiał się parkowaniu pojazdów przez sąsiada S. S. w okolicy wjazdu na swoją posesję, co stanowiło przyczynę zawiadomienia przez niego w dniu 01 marca 2018 r. Policji oraz w zakresie w jakim obwiniony przyznał, że zgłosił dyżurnemu KPP w S., iż interweniujący Policjanci są pod wpływem alkoholu, bowiem wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków W. S. (k. 52v-53) i S. S. (k. 53-53v) oraz w treści notatki urzędowej z k. 2.

Wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazał, że zawiadomienie dyżurnego KPP w S. nie było złośliwie i bezpodstawne z uwagi na to, że usytuowanie zaparkowanego pojazdu typu bus marki F. (...) utrudniało mu wyjazd z posesji, a zarazem blokowało wjazd na posesję nr (...) należącą do sąsiadki E. S. (2) oraz w zakresie w jakim podał, że miał powody przypuszczać, iż interweniujący Policjanci znajdują się pod wpływem alkoholu Sąd nie dał wiary uznając je za nieszczere i naciągane.

Wyjaśnieniom obwinionego w wyżej wskazanym zakresie przeczą w szczególności zeznania funkcjonariuszy Policji M. Z. i J. N., z których jednoznacznie wynika, iż pojazd marki F. (...) był zaparkowany na wysokości wyjazdu z posesji nr (...) w odległości 6 metrów od niego i w żadnym zakresie pojazd ten nie utrudniał wjazdu i wyjazdu na posesję obwinionego. Ponadto z zeznań wskazanych wyżej świadków wynika, że żona obwinionego w sposób nieprawidłowy i nieudolny wykonywała manewr cofania pojazdu ze swojej posesji na ulicę (...), wobec czego nie mieli podstaw do stwierdzenia, iż wyjazd z posesji obwinionego jest utrudniony. W ocenie Sądu powyższe zeznania świadków zasługują na wiarę. Świadkowie ci w sposób jednoznaczny i logiczny zrelacjonowali jedynie to co sami zaobserwowali, a ich relacje były rzeczowe, spójne i logiczne. Zeznania ich uwiarygodnia dodatkowo fakt, iż nie są oni bezpośrednio zainteresowani konkretnym rozstrzygnięciem sprawy. Zeznania M. Z. i J. N. znajdują ponadto wsparcie w spójnych i logicznych, a przez to wiarygodnych zeznaniach świadków W. S. i S. S., którzy podali, iż funkcjonariusze dokonali pomiarów, na podstawie których ustalili, że wyjazd z posesji obwinionego nie został utrudniony, zaś wyżej wskazany manewr cofania pojazdu wykonywany przez żonę obwinionego był prowadzony nieudolnie. Okoliczności podane przez wyżej wymienionych świadków znajdują ponadto wsparcie w dokumentach w postaci: notatek urzędowych (k. 2, 4, 58), szkicu miejsca zdarzenia (k. 3), protokołów z badań stanu trzeźwości (k. 5-6), świadectwa wzorcowania (k. 7), dokumentacji fotograficznej (k. 14-19), płyty CD z dokumentacją fotograficzną (k. 43), szkicu przedłożonego przez obwinionego (k. 44, 64) oraz szkicu miejsca zdarzenia wraz z dokumentacja fotograficzną (k. 59-63). Ze wskazanych dokumentów wynika, iż wyjazd z posesji obwinionego nie był utrudniony, zaś prowadzący interwencję funkcjonariusze byli trzeźwi. Sąd dał wiarę tym dokumentom, albowiem sporządzone zostały przez uprawnione do tego osoby i w sposób przewidziany przez przepisy prawa. Brak też w sprawie dowodów, mogących podważyć autentyczność lub wiarygodność tych dokumentów, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

W odniesieniu natomiast do treści dokumentu z dnia 05 marca 2018 r. w postaci zażalenia obwinionego na czynności Policji (k. 24-32) oraz tej części zeznań obwinionego, w której podał on, iż jednym z powodów zawiadomienia Policji w dniu 01 marca 2018r. było nieprawidłowe zaparkowanie pojazdu marki F. (...) przy wjeździe na posesję nr (...) należącą do sąsiadki E. S. (1) wskazać należy, iż E. S. (2) w swoich zeznaniach (k. 52-52v) podała, iż wzdłuż płotu jej posesji ciągle stoją zaparkowane samochody, jednakże nie zwracała ona nikomu uwagi, żeby nie parkowano samochodów na wjeździe na jej posesję. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż usytuowanie pojazdu marki F. (...) utrudniało dostęp do posesji E. S. (2), bowiem wymieniona od dłuższego czasu akceptuję sytuację polegającą na parkowaniu samochodów przy wjeździe na swoją posesję, o czym obwiniony bez wątpienia wiedział, bowiem od kilku lat zwracał uwagę na samochody parkujące przy ul. (...) co wprost wynika z treści jego wyjaśnień (k. 13)

Ostatecznie zatem Sąd przyjął, że W. M. w dniu 1 marca 2018 roku o godzinie 18:30 w S. na ul. (...) ze złośliwości wprowadził w błąd dyżurnego KPP S., czym wywołał niepotrzebną interwencję policji. Czyn obwinionego Sąd zakwalifikował jako wykroczenie z art. 66 §1 pkt 1 k.w.

Wymierzając karę Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu i wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do osoby ukaranej (art. 33 §1 k.w.). Jako okoliczności wpływające na zaostrzenie wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim umyślne, z zamiarem bezpośrednim popełnienie przypisanego obwinionemu wykroczenia oraz to, że obwiniony dwukrotnie wprowadził w błąd dyżurnego KPP S. powodując tym samym wykonywanie niepotrzebnych czynności. Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął uprzednią niekaralność obwinionego.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę oraz sytuację materialną obwinionego (pracuje, zarabia 3200 zł, nie ma nikogo na utrzymaniu) Sąd na podstawie art. 66 §1 pkt 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 550 złotych.

W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowić realną dolegliwość dla obwinionego, uświadamiając mu karygodność jego zachowania, prowadząc do wdrożenia go do poszanowania prawa i zapobiegnie w przyszłości podobnym zachowaniom sprzecznym z prawem.

O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Sąd pominął zeznania świadek J. S. (k. 50-50v), albowiem nie wnosiły one do sprawy niczego istotnego.