Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. w Katowicach

sprawy z odwołania (...) Spółki z o.o. w C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale zainteresowanego: V. B.

o wydanie zaświadczenia w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach

z dnia 15 czerwca 2018 r. sygn. akt VIII U 110/18

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz (...) Spółki z o.o. w C. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1815/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2018r. Sąd Okręgowy w Gliwicach - na skutek odwołania (...) Sp. z o.o. w C. - w punkcie 1 zmienił decyzję organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 13 listopada 2017r. w ten sposób, że nakazał organowi rentowemu wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie dla osoby uprawnionej
na formularzu A1 dla V. B. na okres od dnia 21 lipca 2017r. do dnia 20 lipca 2018r., zaś w punkcie 2 orzekł o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołująca się (...) Sp. z o.o. w C. prowadzi działalność w zakresie transportu drogowego towarów na terenie całej Europy, w tym Polski. Firma zatrudnia około 50 - 60 kierowców zarówno z Polski, jak i kilku cudzoziemców.
W większości kierowcy są zatrudnieni w ruchu międzynarodowym. Zainteresowany V. B. pochodzi z Ukrainy. W Polsce przebywa i pracuje od lipca 2015r. Początkowo pracował w innej firmie.

W dniu 10 kwietnia 2017r. zawarł umowę o pracę z Zakładem (...)
(...) Sp. z o.o. w C. (obecnie (...) Sp. z o.o. w C.) na czas określony
od 10 kwietnia 2018r. do 9 kwietnia 2019r. na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano C., ul. (...). Dalej określono,
że zainteresowany będzie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 2.000 zł, plus ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych, zryczałtowany dodatek za pracę w godzinach nocnych, dyżur, ryczałt za noclegi.

Pracodawca umożliwił zainteresowanemu wynajęcie mieszkania w G.,
przy ul. (...), w którym zainteresowany mieszka wraz z innymi kolegami i jest tam zameldowany na pobyt czasowy. Zameldowanych jest tam 17 osób na pobyt czasowy. Zainteresowany wynajmuje mieszkanie na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego, zawartej 30 stycznia 2017r. na czas nieoznaczony.

Sąd Okręgowy ustalił także, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wydał na okres od 1 maja 2017r. do 20 lipca 2017r. dla V. B. zaświadczenie
o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego, mającym zastosowanie do osoby uprawnionej - A1. Prezydent Miasta G. wydał 27 lipca 2017r. potwierdzenie zameldowania cudzoziemca V. B. na pobyt czasowy na czas trwania pobytu
od 21 lipca 2017r. do 9 kwietnia 2019r. Po rozpoznaniu wniosku odwołującej, Wojewoda (...) wydał 17 lipca 2017r. zezwolenie typ A nr (...) na pracę cudzoziemca
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dla zainteresowanego, celem wykonywania pracy kierowcy samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy na okres od 17 lipca 2017r. do 9 kwietnia 2019r.

Po rozpatrzeniu wniosku zainteresowanego, Wojewoda (...) wydał w dniu 20 lipca 2017r. decyzję o udzieleniu zainteresowanemu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę.

Zainteresowany V. B. posiada Kartę pobytu wydaną w dniu 2 sierpnia 2017r. i ważną do dnia 9 kwietnia 2019r.

Zainteresowany legitymuje się wydanym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego Świadectwem Kierowcy Nr B - (...) do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej, ważnym od 31 lipca 2017r.
do 9 kwietnia 2019r.

Odwołująca zgłosiła zainteresowanego do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych
i ubezpieczenia zdrowotnego, jako pracownika.

Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, że zainteresowany zamierza mieszkać i pracować
w Polsce przynajmniej jeszcze przez 10 lat. Na Ukrainie już nie pracuje. V. B. rozumie język polski. Podobnie żona zainteresowanego - zna język polski. Jego praca, podobnie jak pozostałych polskich i ukraińskich kierowców, wygląda tak, że 6 tygodni jest
w trasie i następnie ma 2 tygodnie wolnego. Na Ukrainę V. B. wyjeżdża
co 6 tygodni, gdy ma wolne 2 tygodnie. Natomiast pomiędzy wyjazdami w trasy przebywa
w miejscu zamieszkania w Polsce. Pozostały wolny czas spędza w Polsce. W Polsce spędzał też urlop razem z rodziną - wyjeżdżali wtedy na kilka dni do K.. Jego żona w ciągu ostatniego roku trzy razy była w Polsce. Planuje przyjazd w sierpniu, aby spędzić
z zainteresowanym urlop. Przyjedzie również jego syn, który pracuje we Francji. Pozostałe dzieci zainteresowanego - dwie dorosłe córki mieszkają na Ukrainie. Na Ukrainie mieszka
też jego żona.

W Polsce V. B. ma założony rachunek bankowy, korzysta z polskiego telefonu zarówno służbowego, jak i swojego prywatnego. Rozlicza się z Urzędem Skarbowym - złożył deklarację PIT.

Kierowcy zatrudnieni przez odwołującą uczęszczają na kursy polskiego chyba,
że już w momencie zatrudnienia bez problemu można się z nimi porozumiewać w języku polskim.

Przed przyjęciem do pracy kierowców z Ukrainy, Prezes Zarządu odwołującej pyta, czy chcą zostać w Polsce dłuższy czas, albowiem Spółce zależy na zatrudnieniu pracowników na dłuższy okres.

Sąd Okręgowy w całości dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom, dokumenty te nie budziły wątpliwości i ich treść nie była kwestionowana przez strony postępowania. Sąd ten również w pełni dał wiarę zeznaniom świadków T. H., I. K., V. S. i M. V. oraz stron,
gdyż ocenił je jako spójne i logiczne, znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o zwrócenie się
do Komendy Głównej Straży Granicznej o informacje dotyczące przekraczania granicy przez zainteresowanego uznając, iż jest to bezprzedmiotowe w sytuacji, gdy przeprowadzone
w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło na wystarczające wyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Zwłaszcza, że organ rentowy
nie kwestionował podanej przez zainteresowanego i świadków okoliczności, iż kierowcy zatrudnieni w odwołującej Spółce świadczą pracę w systemie 6 tygodni w trasie i 2 tygodnie wolnego i co 6 tygodni jadą na Ukrainę.

Odnosząc się do żądania zawartego w odwołaniu, Sąd Okręgowy podniósł,
że stosownie do art. 5 ust. 2 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017r., poz. 1778
z późn. zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym na terenie Rzeczpospolitej Polskiej podlegają obywatele państw obcych zatrudnieni na podstawie umów o pracę, o ile ich pobyt na terenie Polski ma charakter stały. Stały pobyt, to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia. Liczy się zatem to, czy obywatel obcego państwa przebywając na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, wykonuje stałą pracę w charakterze pracownika.

Jednocześnie Sąd pierwszej instancji przytoczył art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/1010 z dnia 24 listopada 2010r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz.U.UE.L.2010.344.1), podnosząc, że przepisy rozporządzenia (WE)
nr 883/2004 i nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy
nie są objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również
do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem,
że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej, niż jednego państwa członkowskiego.

Sąd Okręgowy podniósł przy tym, iż występujący w sprawie zainteresowany - obywatel Ukrainy, wykonujący pracę kierowcy w międzynarodowym transporcie drogowym na podstawie zawartej umowy o pracę z Polskim pracodawcą mającym siedzibę w Polsce - ma zamiar, co najmniej przez czas trwania umów o pracę, a najchętniej przez przynajmniej
10 lat, przebywać na stałe na terenie Polski w celu świadczenia pracy zarobkowej, dającej
mu źródło utrzymania i ma w Polsce zagwarantowane miejsce zamieszkania w lokalu
w G.. Posiada ważne zezwolenie na pobyt i pracę, kartę pobytu (w tej sytuacji
nie musi posiadać wizy) i jest też zameldowany na pobyt czasowy na terytorium Polski,
zatem legalnie mieszka i pracuje w Polsce. W świetle powyższego, zasadnym jest
wniosek, że spełnia warunki do podlegania polskiemu ustawodawstwu na gruncie ustawy systemowej.

Sąd Okręgowy podniósł przy tym, iż koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Unii Europejskiej opiera się na zasadzie, że osoby przemieszczające się na terytorium Unii podlegają systemowi zabezpieczenia społecznego tylko jednego państwa członkowskiego (art. 11 rozporządzenia podstawowego) i zasadą jest stosowanie jako właściwego miejsca wykonywania pracy, zaś wyjątki objęte zostały dyspozycją m.in. art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i zgodnie z tym przepisem osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim lub jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania - ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba
lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli
jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę. Przepisy art. 13
ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego mają na celu wyeliminowanie podwójnego
(lub wielokrotnego) ubezpieczenia w różnych państwach członkowskich albo zapobieżenie sytuacji, w której dana osoba nie będzie podlegała żadnemu ustawodawstwu, a więc z punktu widzenia ustalenia ustawodawstwa istotne jest, aby w jego wyniku zainteresowany został objęty ubezpieczeniem tylko w jednym państwie członkowskim i aby mógł zrealizować ustanowione w art. 19 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego uprawnienie do wystąpienia
do instytucji danego państwa członkowskiego z wnioskiem o wydanie poświadczenia
na formularzu A1. Ocena takiego żądania należy do organów i instytucji właściwych tego państwa członkowskiego, zaś poświadczenie ustawodawstwa na formularzu A1 jest ogólnoeuropejskim dokumentem służącym do potwierdzenia podlegania ubezpieczeniom społecznym na terenie innych krajów członkowskich Unii Europejskiej niż kraj, którego dana osoba jest obywatelem.

Zdaniem Sądu Okręgowego, powstały spór wymagał rozstrzygnięcia czy występujący w sprawie zainteresowany (obywatel Ukrainy), spełnia warunki wymienione w art. 1 rozporządzenia rozszerzającego, a w szczególności, czy „zamieszkuje legalnie na terytorium państwa członkowskiego’, czyli na terytorium Polski. Oceniając ten element, należy przytoczyć reguły jakimi kierowano się przy wydawaniu rozporządzenia rozszerzającego,
a które wyrażone zostały w jego preambule. Wynika z nich, że Parlament Europejski, Rada oraz Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wezwały do lepszej integracji obywateli państw trzecich, którzy legalnie zamieszkują na terytorium państw członkowskich, poprzez przyznanie im jednolitych praw, odpowiadających możliwie jak najbardziej tym, z których korzystają obywatele Unii. Rada d/s Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
na posiedzeniu w dniu 1 grudnia 2005r. podkreśliła, że Unia musi zapewnić sprawiedliwe traktowanie obywatelom państw trzecich, którzy legalnie przebywają na terytorium państw członkowskich, oraz że bardziej energiczna polityka w zakresie integracji powinna stawiać sobie za cel zagwarantowanie im praw i obowiązków porównywalnych do praw
i obowiązków obywateli Unii. Zaznaczono przy tym, że na mocy niniejszego rozporządzenia, rozporządzenie nr 883/2004 i rozporządzenie nr 987/2009 powinny mieć zastosowanie tylko
o tyle, o ile dana osoba już legalnie zamieszkuje na terytorium państwa członkowskiego. Legalne zamieszkanie powinno być zatem warunkiem wstępnym stosowania tych rozporządzeń.

Sąd ten zwrócił przy tym uwagę, że przepisy rozporządzenia rozszerzającego
nie zawierają definicji „legalnego zamieszkania”. Natomiast w art. 1 rozporządzenia podstawowego znajdują się wskazania, że określenie „zamieszkanie” oznacza miejsce,
w którym osoba zwykle przebywa (lit. j). Pojęcie to niewątpliwie należy też łączyć
z legalnym pobytem i legalnym zatrudnieniem na terytorium państwa członkowskiego. Jedynie dla rozstrzygnięcia rozbieżności pomiędzy instytucjami dwóch lub więcej państw członkowskich zostały skonkretyzowane w art. 11 rozporządzenia wykonawczego elementy jakie należy brać pod uwagę przy ustalaniu ośrodka interesów życiowych zainteresowanego
z punktu widzenia ustawodawstwa właściwego, prawa do świadczeń i rozliczeń między instytucjami. W rozpoznawanej sprawie organ rentowy nie dokonywał jednak uzgodnień
z jakąkolwiek inną instytucją zabezpieczenia społecznego. Zatem na gruncie rozpoznania niniejszej sprawy, wbrew temu co podnosi organ rentowy, przepisy art. 11 (j/w) nie znajdują zastosowania, bowiem rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i nr 987/2009 mają zastosowanie
do obywateli państw trzecich, gdy dana osoba już legalnie zamieszkuje na terytorium państwa członkowskiego. Bezzasadnie zatem organ rentowy, w oparciu o art. 11 rozporządzenia wykonawczego, próbował definiować pojęcie miejsca zamieszkania zainteresowanego, jako centrum jego życiowych interesów.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznania tej sprawy należy - w ocenie Sądu Okręgowego - stwierdzić, że zainteresowany V. B. (obywatel Ukrainy) przebywa
w Polsce legalnie, legalnie jest zatrudniony w charakterze pracownika i wykonuje pracę
o charakterze stałym. Zainteresowany posiada bowiem zezwolenia Wojewody (...)
na pobyt i pracę w odwołującej Spółce na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego
na podstawie umowy o pracę, ma kartę pobytu, jest zameldowany w Polsce na pobyt czasowy, legitymuje się też wydanym przez Głównego Inspektora Transportu
Drogowego Świadectwem Kierowcy do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy
na podstawie licencji wspólnotowej. Okoliczności te nie były zresztą kwestionowane przez organ rentowy.

W takiej sytuacji, zainteresowany ma prawo do równego traktowania z obywatelami polskimi w zakresie zabezpieczenia społecznego i dlatego znajdują do niego zastosowanie przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia
29 kwietnia 2004r. oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 na mocy art. 1 rozporządzenia rozszerzającego i to bez względu na to, że ma stałe miejsce zameldowania na Ukrainie i tam pozostawił swoją rodzinę, czy ma zamiar stałego pobytu
w Polsce, czy też na Ukrainie znajduje się jego „centrum życiowe”. Bez wątpienia zainteresowany ma w Polsce centrum swoich interesów gospodarczych - zamieszkuje tu
od 2015r. w związku ze świadczeniem pracy i planuje pozostać na dłuższy okres - na 10 lat. Podkreślenia też wymaga, że część czasu wolnego od pracy, w tym urlop wypoczynkowy, spędza on w Polsce - również z rodziną.

W konsekwencji, zainteresowany zatrudniony w Polsce, czyli w państwie, w którym znajduje się siedziba jego pracodawcy, wykonujący pracę kierowcy transportu międzynarodowego na terenie różnych państw Unii, podlega ustawodawstwu polskiemu
w zakresie ubezpieczeń społecznych, stosownie do art. 13 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004. Zatem organ rentowy jest zobowiązany potwierdzić, że w okresie pracy za granicą właściwe jest dla zainteresowanego ustawodawstwo polskie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴
§ 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd ten orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w związku
z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz.1804 ze zm.).

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia organ rentowy zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego
i wyciągnięcie sprzecznych z doświadczeniem życiowym wniosków sprowadzających się do uznania, iż miejsce zamieszkania ubezpieczonego V. B. znajduje się w Polsce, w sytuacji gdy zgromadzone dowody wskazują, iż zlokalizowane jest
na terytorium Ukrainy;

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:

- art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010
z 24 listopada 2010r. rozszerzającego zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 883/2004
i rozporządzenia (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są
objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz.U.UE.L.2010.344.1);

- art. 13 ust. 1 rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004
z 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1);

- art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009
z 16 września 2009r. zawierającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE)
nr 883/2004 (Dz.U.UE.L.2009.284.1) skutkujące przyjęciem, iż miejscem zamieszkania V. B. zatrudnionego przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w C. jest Polska, a przy ocenie przesłanki „legalnego zamieszkiwania”,
nie ma w niniejszej sprawie podstaw do stosowania kryteriów z art. 11 rozporządzenia nr 987/2009.

Powołując się na zaprezentowane zarzuty skarżący organ rentowy wniósł o zmianę zaiskrzonego wyroku i oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem drugiej instancji.

W odpowiedzi na apelację Spółka (...) wniosła o oddalenie apelacji
oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji jako własne uznał,
że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga, iż zasady ustalania właściwego ustawodawstwa regulują przepisy:

- rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia
29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE nr L 166 z 30 kwietnia 2004r., str. 1, z późn. zm.);

- rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia
16 września 2009r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE nr L 284 z 30 października 2009r. z późn. zm.);

- rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia
24 listopada 2010r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie
(WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz.Urz.UE Nr L 344
z 29 grudnia 2010r.).

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010, przepisy rozporządzenia (WE)
nr 883/2004 i rozporządzenia nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego
i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej, niż jednego państwa członkowskiego.

Tak więc, z brzmienia powołanego przepisu wynika, że to instytucja państwa członkowskiego dokonuje oceny przesłanki warunkującej rozszerzenie rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo. Przesłanką warunkującą takie działanie jest legalne zamieszkiwanie obywatela państwa członkowskiego na terytorium państwa członkowskiego. Użycie zwrotu „legalne zamieszkiwanie” -
bez dodatkowych warunków i bliższego sprecyzowania - w odniesieniu do terytorium państwa członkowskiego oznaczać musi poddanie kontroli legalności zamieszkiwania przepisom krajowym tegoż państwa. W polskim porządku prawnym, zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013r., poz. 1650 ze zm.), zezwolenia na pobyt czasowy i pracę wyposażają cudzoziemca w prawo świadczenia pracy, na warunkach określonych w tym zezwoleniu. W art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
12 grudnia 2013r. wyrażony został wymóg, by cudzoziemiec miał zapewnione miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Sformułowanie „miejsce zamieszkania” jest celowo użyte, by zróżnicować sytuację prawną ubiegającego się o to zezwolenie od sytuacji cudzoziemca zapraszanego i ubiegającego się o zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego (WE),
w przypadku którego ustawodawca odniósł się do posiadania prawa do lokalu mieszkalnego (odpowiednio art. 53 pkt 3 oraz art. 219 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach).

W realiach niniejszego sporu wskazać należy, iż Wojewoda (...) w zezwoleniu
z dnia 17 lipca 2017r., orzekł o udzieleniu ubezpieczonemu zezwolenia na pracę
w (...) Sp. z o.o. w C. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego
powyżej 3,5 tony na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu. Zezwolenie
jest ważne od 17 lipca 2017r. do 9 kwietnia 2019r. Ponadto, ubezpieczony odprowadza należne podatki i składki w Polsce oraz posiada status rezydenta podatkowego.
Przebywa w miejscu zamieszkania znajdującym się w Polsce. W Polsce spędza urlopy wspólnie z żoną.

Zatem - w świetle przedstawionej regulacji prawnej oraz zaprezentowanych decyzji - nie budzi wątpliwości, iż ubezpieczony posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, zaś jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i praca były legalne.

Opisany efekt wykładni logiczno - językowej odpowiada celowi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010, ujętego w jego preambule,
jako lepsza integracja obywateli państw trzecich, którzy legalnie zamieszkują
na terytorium państw członkowskich, poprzez przyznanie im jednolitych praw, odpowiadających możliwie jak najbardziej tym, z których korzystają obywatele
Unii (pkt I).

Rację ma zatem odwołująca się Spółka, podnosząc, iż kryteria wskazane w art. 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. mają w niniejszej sprawie jedynie charakter pomocniczy. Zgodnie zaś z art. 11 ust. 1 rozporządzenia 987/2009 w przypadku, gdy pomiędzy instytucjami dwóch lub więcej państw członkowskich istnieje rozbieżność opinii w odniesieniu do ustalenia miejsca zamieszkania osoby, do której stosuje się rozporządzenie podstawowe, instytucje te ustalają na podstawie wspólnego porozumienia ośrodek interesów życiowych zainteresowanego w oparciu o ogólną ocenę wszystkich dostępnych informacji dotyczących istotnych okoliczności, które mogą obejmować w stosownych przypadkach: a) czas trwania i ciągłość pobytu na terytorium zainteresowanych państw członkowskich; b) sytuację danej osoby, w tym charakter
i specyfikę wykonywanej pracy, w szczególności miejsce, w którym praca ta jest zazwyczaj wykonywana, jej stały charakter oraz czas trwania każdej umowy o pracę; jej sytuację rodzinną oraz więzi rodzinne; prowadzenie jakiejkolwiek działalności o charakterze niezarobkowym; w przypadku studentów - źródło ich dochodu; jej sytuację mieszkaniową, zwłaszcza informację, czy sytuacja ta ma charakter stały; państwo członkowskie, w którym osoba uważana jest za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
Jednocześnie wypada zauważyć, że skoro V. B. posiada zezwolenie na pobyt czasowy i pracę w RP, wykorzystuje zezwolenie, pracując w spółce (...)
na warunkach określonych w zezwoleniu, jego wynagrodzenie za pracę jest opodatkowane
i oskładkowane w RP, jego pracodawca udostępnia mu mieszkanie, w którym przebywa
poza czasem pracy. Nie powinno zatem budzić wątpliwości, że w okresie objętym
sporem zamieszkiwał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (por. wyroki tutejszego
Sądu Apelacyjnego z dnia 17 maja 2018r., III AUa 205/18 oraz z dnia 1 sierpnia 2018r.,
III AUa 2358/17).

W końcu, podkreślić wypada, że (...) w wyroku z dnia 24 stycznia 2019r. w sprawie (...) przeciwko D. B.,
I. L., (...) (C-477/17) stwierdził, że art. 1 cytowanego rozporządzenia nr 1231/2010 należy interpretować w ten sposób, że obywatele państw trzecich, tacy jak ci, których dotyczy sprawa w postępowaniu głównym, przebywający
i wykonujący tymczasowo pracę w różnych państwach członkowskich na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w danym państwie członkowskim, mogą powoływać się na przewidziane w rozporządzeniach nr 883/2004 i 987/2009 zasady koordynacji w celu określenia ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, któremu podlegają, ze względu na to, że przebywają oni i pracują legalnie na terytorium państw członkowskich.

Konkludując, Sąd drugiej instancji uznał, że apelacja jest bezzasadna i na mocy
art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym Sąd ten rozstrzygnął na zasadzie
art. 98 k.p.c. w związku z 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR