Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2018 r.

sprawy I. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o rentę

na skutek odwołania I. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 7 listopada 2017

znak : (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1421/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 sierpnia 2018 r.

Decyzją z dnia 7 listopada 2017 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24 sierpnia 2017 r., przyznał I. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, poczynając od 12 września 2017 r. tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego do 30 listopada 2019 r. Powyższa decyzja oparta została na treści orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z 2 listopada 2017 r., w którym stwierdzono częściową okresową niezdolność wnioskodawcy do pracy.

I. Z. złożył odwołanie od decyzji Zakładu kwestionując orzeczony stopień niezdolności do pracy. Podnosił, iż choruje na chorobę P., która powoduje wiele dolegliwości skutkujących niemożnością podjęcia i wykonywania pracy zarobkowej. Wnosił o zmianę decyzji i ustalenie, że jest całkowicie niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jego oddalenie. Wskazał raz jeszcze, że podstawą decyzji o przyznaniu I. Z. renty w związku z częściową niezdolnością do pracy było orzeczenie komisji lekarskiej.

Ustanowiony w sprawie pełnomocnik wnioskodawcy, na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2018 r. podtrzymywał twierdzenia zawarte w odwołaniu i wnosił o zmianę decyzji ZUS i przyznanie I. Z. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. Z. urodził się (...) Posiada wykształcenie zawodowe, ostatnio pracował jako kierowca autobusu. W dniu 24 sierpnia 2017 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 2 października 2017 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Komisja Lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 2 listopada 2017 r. stwierdziła, że w/w jest częściowo niezdolny do pracy do 30 listopada 2019 r., daty powstania niezdolności nie można ustalić. Powyższe stanowiło podstawę wydania przez ZUS w dniu 7 listopada 2017 r. decyzji przyznającej I. Z. prawo do renty w związku z częściową niezdolnością do pracy, na okres do 30 listopada 2019 r.

Wnioskodawca od około 2 lat leczy się neurologicznie, w lutym i listopadzie 2017 r. hospitalizowany był w oddziale neurologicznym. W trakcie diagnostyki rozpoznano parkinsonizm, w badaniach neuroobrazowych uwidoczniono naczyniaki żylne obu półkul mózgu.

Na okoliczność ustalenia czy I. Z. jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami, czy też całkowicie niezdolny do pracy, a w razie pozytywnego ustalenia kiedy powstała owa niezdolność oraz czy jest stała czy okresowa, Sąd w niniejszym postępowaniu dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego o specjalności adekwatnej do zgłaszanych przez wnioskodawcę schorzeń – z zakresu neurologii.

Biegły neurolog rozpoznał u wnioskodawcy zespół parkinsonowski. U w/w obecne są liczne objawy tego zespołu: spowolnienie, hipomimia, drżenie spoczynkowe, upośledzenie współruchów, daszkowate ułożenie rąk. Objawy te czynią wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy w wyuczonym zawodzie a, jak stwierdził biegły, niezdolność ta jest trwała. Nawet dobre opanowanie objawów choroby nie rokuje powrotu do pracy jako kierowca. Jednakże intensyfikacja leczenia – zwiększenie dawki leku, dołączenie leków z innej grupy lub przy braku poprawy ewentualna kwalifikacja do zabiegu operacyjnego (...) (głębokiej stymulacji mózgu) rokuje poprawę i nie przekreśla wszystkich możliwości pracy wnioskodawcy.

Zarzuty do opinii biegłego złożył pełnomocnik I. Z. podnosząc, iż jest ona niekompletna. Wnosił o jej uzupełnienie poprzez wskazanie czy ostateczne rozpoznanie u wnioskodawcy choroby P. tj. choroby nieuleczalnej i postępującej w kierunku ograniczenia samodzielności chorego, a nie innego rodzaju schorzenia, ma wpływ na ustalenie stopnia jego niezdolności do pracy. Za niezbędne uznano też wyjaśnienie przez biegłego czy zwiększenie dawki przyjmowanego leku nie miałoby negatywnego wpływu na funkcjonowanie chorego oraz wskazanie przesłanek kwalifikujących do zabiegu (...) i ocenę czy wnioskodawca je spełnia.

Skarżący przychylał się natomiast do wniosku opinii, iż niezdolność wnioskodawcy do pracy ma charakter trwały.

W opinii uzupełniającej biegły neurolog podtrzymał wnioski zawarte w opinii zasadniczej o częściowej trwałej niezdolności wnioskodawcy do pracy i wyjaśnił podnoszone przez skarżącego wątpliwości.

W piśmie z dnia 7 marca 2018 r. pełnomocnik I. Z. wnioskował o powołanie biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy w/w jest osobą całkowicie niezdolną do pracy wobec charakteru i przebiegu choroby. Sąd uwzględnił ów wniosek i dopuścił jako dowód w sprawie opinię biegłego z zakresu medycyny pracy. Biegły jednak w oparciu o uzyskane w trakcie wywiadu lekarskiego informacje o prowadzonym leczeniu psychiatrycznym wnioskodawcy, pod rozwagę Sądu poddał potrzebę zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu psychiatrii, którą uznał za potrzebną przed ostateczną oceną stopnia niezdolności w/w do pracy. Sąd orzekający na okoliczność ustalenia czy odwołujący się jest całkowicie/ częściowo niezdolny do pracy, kiedy owa niezdolność powstała i czy jest stała czy okresowa, dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry.

W trakcie badania psychiatrycznego wnioskodawca był w nastroju sytuacyjnie obniżonym, dość dobrym kontakcie werbalnym, zachowywał pełną orientację, nie ujawniał objawów psychotycznych w postaci omamów i urojeń. Prezentował wzmożone poczucie choroby, skarżył się na obniżony nastrój, poczucie niewydolności życiowej. W stanie zdrowia psychicznego utrzymują się objawy zaburzeń afektywnych w postaci zaburzeń nastroju, napędu, anhedonii, abulii, apatii, dodatkowo obecne są myśli rezygnacyjne, myśli o śmierci.

Na podstawie wyników analizy dokumentacji medycznej, wywiadu i przeprowadzonego badania stwierdza się u I. Z. zaburzenia depresyjne – epizod umiarkowany. Choroba ma charakter przewlekły, brak jest zdecydowanej remisji. Z psychiatrycznego punktu widzenia wnioskodawca jest osobą najmniej częściowo niezdolną do pracy na okres jednego roku.

Biegły z zakresu medycyny pracy opinie swą wyrażał w oparciu o badanie lekarskie, analizę akt sprawy z uwzględnieniem dowodów leczenia w/w i z ustosunkowaniem się do orzeczeń wydanych w toku postępowania przed organem rentowym, a także opiniach sporządzonych w sprawie przez biegłych lekarzy. Uwzględniając stopień upośledzenia sprawności funkcjonalnej organizmu związany ze schorzeniem neurologicznym tj. chorobą P. oraz odchylenia w zakresie zdrowia psychicznego biegły uznał, iż I. Z. jest częściowo trwale niezdolnym do pracy.

Choroba, mimo systematycznej farmakoterapii nie rokuje pełnego powrotu do zdrowia. Badany nieodwracalnie utracił zdolność do pracy w wykonywanym zawodzie, natomiast opisane w badaniach biegłych odchylenia nie uniemożliwiają mu podejmowania zatrudnienia w innym zawodzie np. na stanowisku szatniarza, portiera, pracownika monitoringu na otwartym rynku pracy.

(dowód: zeznania wnioskodawcy k. 64, opinia biegłego z zakresu neurologii k. 9-11, zarzuty k. 20, opinia uzupełniająca k. 32-33, pisma k. 23 i 28, opinia biegłego z zakresu psychiatrii k.50-52, opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k. 41-44 i k.53, dokumentacja w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń na podstawie twierdzeń wnioskodawcy i dowodów z dokumentów, którym w pełni dał wiarę, albowiem zostały one sporządzone przez powołane do tego podmioty, w zakresie przyznanych im kompetencji i w przepisanej formie, a ich autentyczność i treść nie budziły wątpliwości.

Sąd podzielił wnioski opinii sporządzonych przez biegłych z zakresu neurologii, psychiatrii i medycyny pracy uznając je za jasne, spójne, rzeczowe i fachowe. Opinie wydane zostały przez biegłych specjalistów właściwych w zakresie schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez wnioskodawcę, a biegli wyrazili swoje stanowisko po przeprowadzonym badaniu w/w oraz po wnikliwej analizie dokumentacji przebiegu leczenia. Treść opinii oraz sposób formułowania wniosków pozostawały bez zastrzeżeń. Również merytoryczna analiza poczynionych przez biegłych wniosków pozwala na przyznanie opiniom waloru wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie jest bezzasadne.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

- jest niezdolny do pracy;

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

- niezdolność do pracy powstała we wskazanych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w czasie 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 i 3 wymienionej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu przy czym częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się z jednej strony stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, z drugiej zaś możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena powyższa, jako że wymaga odniesienia się do kryteriów medycznych, w szczególności do stopnia naruszenia sprawności organizmu, wymaga zasięgnięcia przez Sąd opinii biegłych dysponujących wiadomościami specjalnymi z zakresu medycyny. Ocena biegłych warunkuje dopiero dalszą analizę prawną całkowitej niezdolności do pracy oraz czasookresu jej powstania.

W postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, w zakresie naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy - weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z 27 listopada 1974 r., sygn. akt II CR 748/74). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe.

W niniejszym postępowaniu kwestią sporną był orzeczony stopień niepełnosprawności I. Z. i ustalenie, czy rozpoznawane u niego schorzenia kwalifikują ją jako osobę całkowicie ewentualnie częściowo niezdolną do wykonywania pracy.

Z zebranego w sprawie, wiarygodnego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca częściowo utracił zdolność do pracy. Wskutek rozpoznawanych u niego schorzeń nieodwracalnie utracił zdolność do pracy w wykonywanym zawodzie – kierowcy autobusu, natomiast opisane w badaniach biegłych odchylenia nie uniemożliwiają mu podejmowania zatrudnienia w innym zawodzie, a więc nie czynią go całkowicie do pracy niezdolnym.

Wnioski takie Sąd poczynił opierając się na wiarygodnych opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii, psychiatrii i medycyny pracy. Biegli pod rozwagę wzięli przedłożoną w sprawie dokumentację medyczną oraz wyniki własnych badań. Uwzględniając powyższe wyrazili zapatrywanie, iż wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy, a Sąd czyniąc ustalenia w sprawie wnioski takie w pełni podzielił i przyjął za własne.

Tym samym ocena stanu zdrowia I. Z. nie daje podstaw aby uznać go za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

Wobec powyższego Sąd oddalił odwołanie złożone w sprawie zgodnie z dyspozycją art. 477 ¹⁴§ 1 kpc, uznając że zaskarżona decyzja odpowiada okolicznościom faktycznym i powołanym przepisom.