Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 07 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Joanna Adamiak

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2018 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko M. Ż.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda M. C. na rzecz pozwanego M. Ż. kwotę 107 zł ( sto siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 138/18

UZASADNIENIE

Powód M. C. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P. (...) w Ł. wniósł w dniu 24 października 2017r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko pozwanemu M. Ż. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą SM (...) w O. o zasądzenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym kwoty 170,18 zł oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany złożył zlecenie spedycyjne na wykonanie usługi transportowej. Dnia 28 października 2016r. wystawiono fakturę nr (...) za wykonaną usługę z terminem płatności do dnia 19 sierpnia 2017r. Faktura została wysłana do zleceniodawcy dnia 14 czerwca 2017r., otrzymał ją dnia 19 czerwca 2017r., co skutkuje przesunięciem daty płatności na dzień 19 sierpnia 2017r. Faktura została uregulowana przez pozwanego po terminie płatności dnia 12 września 2017r. Powód wniósł o zasądzenie rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w kwocie 170,18 zł oraz opłaty administracyjnej za przygotowanie pozwu w kwocie 100 zł.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2017r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin- Zachód w Lublinie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Kaliszu albowiem stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Wobec wniesienia pozwu osobiście przez powoda i wobec ustalenia opłaty sądowej w kwocie uiszczonej od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym przewodnicząca nie wydała zarządzenia w trybie art. 505 ³⁷ kodeksu postępowania cywilnego. Pozwanemu doręczono odpis pozwu ze zobowiązaniem wniesienia w terminie dwutygodniowym odpowiedzi na pozew.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Pozwany zakwestionował dochodzone roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Umowa przewidywała obowiązek dostarczenia kompletu dokumentów w terminie 7 dni od momentu zakończenia usługi, przy czym zastrzegała możliwość wydłużenia terminu płatności o 45 dni w razie dostarczenia kompletu dokumentów przewozowych na adres siedziby zleceniodawcy w zakreślonym siedmiodniowym terminie. W przypadku wysłania dokumentów po terminie zleceniodawca zastrzegł sobie prawo doliczenia 45 dni do terminu płatności. Powód dostarczył pozwanemu komplet dokumentów transportowych w terminie 20 dni od dnia wykonania usługi transportowej. Konsekwencją tego zapisu było to, że w sytuacji wydłużenia terminu zapłaty zleceniodawca nie pozostawał w opóźnieniu z płatnością a przewoźnik nie mógł żądać zapłaty 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności. Mimo wydłużenia przez zleceniodawcę terminu zapłaty o 45 dni zapłata za fracht na rzecz przewoźnika nastąpiła wcześniej, bo w dniu 11 września 2017r.

Do odpowiedzi na pozew załączono zlecenie przewozu (...) z dnia 29 maja 2017r. korespondencję mailową stron i dowód przelewu z dnia 11 września 2017r.

W piśmie procesowym z dnia 31 października 2018r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu. Podkreślił, że ze wskazanych w piśmie względów nie doszło do skutecznego wydłużenia terminu płatności, a tym samym płatność nastąpiła po terminie i powodowi przysługuje roszczenie o zapłatę zryczałtowanych kosztów windykacji. Do pisma załączono dokumenty w języku niemieckim, dokumenty niezwiązane ze sprawą i orzeczenia sądów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2017r. pozwany zlecił powodowi usługę transportową, wskazując daty i miejsca załadunku i rozładunku oraz wynagrodzenie w kwocie 369 euro. Zgodnie z punktem 8 ogólnych warunków zlecenia i płatności, dokumenty dotyczące transportu należało dostarczyć na adres korespondencyjny wskazany w nagłówku dokumentu w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od momentu zakończenia usługi. W przypadku wysłania dokumentacji na inny adres niż adres korespondencyjny wskazany w nagłówku dokumentu lub po terminie 7 dniowym od daty rozładunku doliczane miał być 45 dni do terminu płatności oraz fracht miał zostać obniżony o 50 euro. Zgodnie zaś z punktem 9 termin płatności ustalony powyżej rozpoczynał się od daty dostarczenia prawidłowo wystawionej faktury wraz z potwierdzonym listem CMR.

Dowód: zlecenie przewozu (...) z 29.05.2017r. (k.22 – 23 akt)

Pozwany przelał w dniu 11 września 2017r. na rachunek bankowy powoda kwotę 1.542,20 zł w tytule operacji wskazując (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 11.09.2017r. (k. 25 akt)

Przedstawiciel powoda mailem z dnia 12 września 2017r. przesłał pozwanemu notę księgową w związku ze znacznym opóźnieniem w zapłacie za fakturę. Przedstawiciel pozwanego w odpowiedzi z dnia 13 września 2017r. wniósł o anulowanie noty ze względu na przesłanie dokumentów 20 dni po rozładunku i wydłużenie terminu płatności, zgodnie z pkt. 8 zlecenia. W odpowiedzi przedstawiciel powoda potwierdził przesłanie dokumentów 15 dni po rozładunku i odmówił anulowania noty.

Dowód: korespondencja mailowa stron (k. 24 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów. Sąd pominął dowód z zeznań stron albowiem powód nie stawił się na rozprawę prawidłowo wezwany pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań.

Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym sprawę przekazano do tut. sądu według właściwości ogólnej.

Zgodnie z art. 505 ³⁷ §1 k.p.c. po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505 ³³ § 1 , art. 505 ³⁴ §1 oraz art. 505 ³⁶ §1 k.p.c. przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zdanie pierwsze oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie, a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505 ³³ § 1 oraz 505 ³⁴ §1 k.p.c. dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu – w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania. W razie nieusunięcia powyższych braków pozwu sąd umarza postępowanie.

U podstaw art. 505 ³⁷ k.p.c. leży założenie o kontynuacji postępowania w sprawie po tym, jak stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, uchylono nakaz lub stracił on moc na skutek sprzeciwu. Przepis ten nie normuje pierwotnego braku formalnego pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, gdyż z mocy wyraźnych przepisów (art.89 § 1 i art. 126 §3 ¹ k.p.c.) pozew wniesiony w formie elektronicznej nie jest dotknięty żadnym z powołanych braków. Przepis ten zobowiązuje natomiast sąd do umorzenia postępowania wobec nieusunięcia tych braków w terminie dwutygodniowym od wezwania.

Brak załączenia dokumentów staje się aktualny dopiero w toku postępowania. Brak załączenia dokumentów do pozwu nie jest brakiem formalnym. Warunkiem formalnym pozwu, jak każdego pisma procesowego, jest bowiem jedynie to, aby zawierał dowody (por. art. 126 § 1 pkt 3) w zw. z art. 187 §1, a nie to, aby zostały one do niego załączone. „Konieczność dołączenia dowodów do pozwu lub innego pisma wszczynającego postępowanie istnieje tylko wtedy, gdy wymaga tego przepis szczególny; jedynie wtedy należy mówić, że niezałączenie dowodu stanowi brak formalny pozwu lub innego pisma. W sytuacji, w której sprawa zostaje przekazana po zakończeniu elektronicznego postępowania upominawczego, żaden z takich przepisów nie będzie miał zastosowania. Nie ma więc mowy o tym, aby usuwać braki formalne pozwu zgodnie z art. 505 ^{( 37 )}§1 k.p.c. poprzez załączenie do niego dowodów” – komentarz do art. 505 ^{( 37 )} K.Wietz, Kodeks postępowania cywilnego Komentarz pod redakcją Tadeusza Erecińskiego Lexis Nexis Wydanie 4.

Powołany przepis nie zawiera odesłania do art. 207 k.p.c., który dotyczy doręczenia odpisu pozwu, możliwości zarządzenia wniesienia odpowiedzi na pozew, obowiązku pouczenia o treści art. 207 § 6 k.p.c.

Powód jest aktualnie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, którego nie trzeba pouczać o treści przepisów art. 162,207, 217, 229 i 230 k.p.c.

Zgodnie z art. 217 § 1 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Zgodnie zaś z § 2 tego przepisu sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w ich rozpoznaniu albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Dokumenty powołane w pozwie nie zostały dołączone do zamknięcia rozprawy.

Dołączono jedynie dokumenty w języku obcym i dokumenty, które nie były przedmiotem postępowania. Powód nie załączył natomiast faktury VAT ani dowodu jej doręczenia pozwanemu. Nie wykazał więc ani terminu płatności określonego w fakturze ani daty jej doręczenia pozwanemu od której należy liczyć termin płatności. Powód nie wykazał, że płatność dokonana przez pozwanego została dokonana po terminie, a tylko w takiej sytuacji może domagać się od pozwanego rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Uprawnienie powoda do domagania się od pozwanego równowartości 40 euro tytułem rekompensaty za koszty poniesione w związku z odzyskiwaniem należności głównej wynika z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 28.03.2013r. poz. 203). Ustawa ta wprowadza dwa rodzaje kosztów windykacji jakich może żądać od dłużnika wierzyciel niezależnie od wysokości niezapłaconej wierzytelności. Pierwsze są kosztami zryczałtowanymi i wynoszą równowartość 40 euro, przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (art. 10 ust. 1 ustawy). Równowartość 40 euro należy się wierzycielowi za każdym razem kiedy dłużnik przekroczy termin zapłaty ustalony w umowie bądź na fakturze, niezależnie od rzeczywiście poniesionych kosztów.

Ze względu na powyższe, należy stwierdzić, że powód wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kodeksu cywilnego nie udowodnił swojego roszczenia. Powództwo podlegało więc oddaleniu.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie wynikającej z art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik sprawy i obciążył nimi w całości powoda. Na koszty pozwanego, które powód miał obowiązek zawrócić złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika ustalone w oparciu o §2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2016r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz. 1804) wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od pełnomocnictwa.

SSR Magdalena Berczyńska-Bruś