Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

(...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 3 607,16 zł (trzy tysiące sześćset siedem złotych szesnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 3 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 309,85 zł (trzysta dziewięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1155/17/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) Sp. z o.o. w K. wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 5 550,73 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała likwidacji szkody komunikacyjnej na pojeździe marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością (...) SA. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej jest pozwana. Powódka wystawiła na rzecz uprawnionej K. Z. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) w O. - jako osobie będącej leasingobiorcą wskazanego wyżej pojazdu - fakturę VAT nr (...) na kwotę 18.785,54 zł. Szkoda została zarejestrowana pod nr (...). Pozwana wypłaciła poszkodowanemu niepełną kwotę tytułem odszkodowania, weryfikując przy tym stawkę za roboczogodzinę do kwoty 130 zł netto. W dniu 5 maja 2016 r. właściciel pojazdu (...) SA przeniosła na powódkę przysługującą jej od pozwanej wierzytelność. Mimo wystosowanego wezwania do zapłaty, pozwana nie uregulowała zadłużenia.

W dniu 12 kwietnia 2017 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VI GNc 789/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając roszczenie zgodnie z żądaniem.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że pomiędzy stronami sporne są koszty naprawy pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), gdyż pozwana kwestionuje wysokość stawki za pracę blacharsko-lakiernicze i mechaniczne przyjęte przez powódkę w wysokość 155 zł netto/ (...). Zdaniem pozwanej uzasadnioną stawką za pracę blacharsko-Lakiernicze i mechaniczne jest stawka w wysokości 130,00 zł netto/ (...). Pozwana wypłaciła odszkodowanie weryfikując wskazaną wyżej wartość. Nadto wypłaciła świadczenie w kwocie netto, albowiem poszkodowana jest płatnikiem podatku VAT.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wskazała, iż podtrzymuje pozew w całości. Podkreśliła nadto, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana nie wykazała, by w sposób uzasadniony dokonała wypłaty odszkodowania w kwocie niższej niż wskazana w fakturze VAT, dlatego pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku zawartego w regulacji art. 6 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Dnia 8 stycznia 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do (...) S.A. we W.. Leasingobiorcą pojazdu była K. Z..

Dowód: akta szkody płyta CD (k. 80), zeznania świadka K. Z. (k. 114).

Strona powodowa wystawiła na rzecz leasingobiorcy fakturę VAT nr (...) na kwotę 18.785,54 zł brutto tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu. K. Z. prowadzi działalność gospodarczą w postaci prywatnej praktyki lekarskiej, przy czym nie jest płatnikiem podatku VAT

Dowód: faktura VAT (k. 13-14), zeznania świadka K. Z. (k. 114).

(...) S.A. wypłaciła odszkodowanie w kwocie 13 284,81 zł, stanowiącej wartość netto faktury VAT nr (...), pomniejszonej o dokonaną weryfikację kosztów.

Dowód: decyzja pozwanej wraz z kopią zweryfikowanej faktury VAT (k. 9-10), zeznania świadka K. Z. (k. 114).

Na podstawie cesji wierzytelności z dnia 5 maja 2016 r. powódka nabyła od poszkodowanej (...) S.A. wierzytelność w zakresie szkody nr (...) z dnia 15 stycznia 2016 r.

Dowód: cesja wierzytelności (k. 18-20), pełnomocnictwo (k. 21-22).

W dniu 23 marca 2016 r. powódka wezwała pozwaną do wypłacenia odszkodowania objętego fakturą nr (...) na kwotę 18 785,54 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 24) potwierdzenie odbioru (k. 26).

Sąd przy pomocy biegłego sądowego M. B. ustalił, że koszty naprawy uszkodzeń w pojeździe marki H. (...) o nr rej. (...) wynoszą 16 891,97 zł brutto. Biegły wskazał, że przyjął zastosowaną przez powódkę stawkę za roboczogodzinę w kwocie 155 zł. Nie uznał dodatkowego lakierowania prawego progu oraz całej ramy dachu oraz prac związanych z demontażem potrzebnym do ich lakierowania, albowiem wykonanie tych czynności nie było konieczne z uwagi na rodzaj uszkodzenia.

Dowód: opinia biegłego sądowego (k. 126-139), ustna opinia uzupełniająca (k. 177-178).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o wskazane wyżej dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości Sądu, jako że nie zostały skutecznie podważone.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. Z., gdyż są one spójne, a nadto okoliczności z nich wynikające były zgodne z okolicznościami dotyczącymi przebiegu wydarzeń wynikającymi z dokumentacji i uzupełniały się z nimi wzajemnie.

Sąd uznał również za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię biegłego M. B.. Należy zauważyć, że biegły dysponuje odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną dla sporządzenia przedmiotowej opinii. Metoda badawcza biegłego oparta była na aktualnych danych. Przedmiotowa opinia jest jasna, logiczna i czyniła zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe wynikające z opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny oraz zostały należycie umotywowane.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego w zakresie zobowiązania do dostarczenia faktur za naprawę, ponieważ dowód ten nie ma znaczenia w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, który nie uzależnia wypłaty odszkodowania z tytułu OC od wartości rachunków za naprawę i pozostawia w tym zakresie swobodny wybór poszkodowanemu, któremu nie można nakazać aby naprawiał samochód.

Sąd oddalił również wniosek o przesłuchanie świadka P. W., ponieważ dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie wobec opinii biegłego. Specjalista do spraw przeprowadzenia napraw nie może podważyć opinii niezależnego biegłego sądowego, zaś dla Sądu oczywistym jest, że w razie gdy zachodzi konieczność rozszerzenia zakresu napraw, należy zawiadomić ubezpieczyciela i zwrócić się o weryfikację kosztorysu.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo było zasadne w części.

Podstawę prawną powództwa, stanowiły art. 822 § 1 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ww. ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem.

W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Na wstępie wskazać należy, że sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w § 2 tego przepisu.

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 709 ¹ k.c. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu był obowiązek opłacenia podatku VAT, za dokonaną naprawę uszkodzonego pojazdu, który był przedmiotem leasingu, oraz weryfikacja stawki za roboczogodzinę prac lakierniczo-blacharskich oraz mechanicznych. W toku postępowania pozwana podnosiła, iż nie ma obowiązku wypłaty odszkodowania uwzględniającego podatek VAT, albowiem poszkodowanym jest przedsiębiorca, który jest podatnikiem podatku VAT. Nadto pozwana dokonała weryfikacji faktury VAT wystawionej przez powódkę na podstawie kosztorysu naprawy do kwoty 130 zł netto za roboczogodzinę, albowiem jest to stawka powszechnie stosowana na terenie działalności warsztatu i pozwala na usunięcie szkody zgodnie z przewidzianym w ocenie technicznej zakresem uszkodzeń oraz powszechnie stosowaną technologią naprawy.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania dowodowego poszkodowana nie jest płatnikiem podatku VAT. Odszkodowanie za naprawę samochodu będącego przedmiotem leasingu przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT powinno uwzględniać wartość tego podatku. Przyjęcie innej interpretacji oznaczałoby, że wypłacone odszkodowanie nie pokryje w pełni poniesionej straty. Naruszałoby to fundamentalną zasadę pełnego odszkodowania, określoną w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z powyższego wynika, iż skoro faktura za naprawę uszkodzonego pojazdu została wystawiona na leasingobiorcę, który nie jest podatnikiem VAT, to w takiej sytuacji, co do zasady, bezprzedmiotowe wydaje się podnoszenie argumentu, że to leasingodawca ma status podatnika podatku VAT. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w takiej sytuacji, to - nie firma leasingowa - lecz użytkownik pojazdu (leasingobiorca), na którego barkach spoczywa cały ciężar związany z likwidacją szkody w pojeździe powinien de facto posiadać status strony poszkodowanej. W konsekwencji odmowa dopłaty przez zakład ubezpieczeń kwoty podatku VAT z faktury za naprawę samochodu - w sytuacji, gdy odbiorca usługi (leasingobiorca) prowadzi działalność gospodarczą niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT - powoduje w istocie, że wypłacone odszkodowanie nie pokryje w pełni poniesionej straty.

Z opinii biegłego sądowego M. B. wynika, że koszty naprawy uszkodzeń w pojeździe marki H. (...) o nr rej. (...) powstałych w wyniku przedmiotowego zdarzenia wynoszą 16 891,97 zł brutto. Biegły wskazał, że przyjął zastosowaną przez powódkę stawkę za roboczogodzinę w kwocie 155 zł. Stawka ta została uznana za niewygórowaną i stosowana na rynku w okresie powstania i naprawiania szkody. Nie uznał jednak biegły dodatkowego lakierowania prawego progu oraz całej ramy dachu oraz prac związanych z demontażem potrzebnym do ich lakierowania, albowiem wykonanie tych czynności nie było konieczne z uwagi na rodzaj uszkodzenia. Biegły uznał, że uzasadniony koszt naprawy szkody wynikający z zaistniałego zdarzenia wynosi 16 891,97 brutto, a ponieważ ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił 13 284,81 zł, zatem do wypłaty pozostaje kwota 3 607,16 zł.

Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3 607,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2017 r., oddalając przy tym w punkcie 2 powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Na wydatki procesowe powódki składały się kwoty: 276 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu, 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa, koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 zł, co daje łączną kwotę 2 093 zł. Na wydatki procesowe strony pozwanej składały się kwoty: 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa, kwota 1 334,32 zł zaliczki na poczet biegłego oraz koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł, co daje łącznie 3 151,56 zł. W związku z powyższym suma wydatków stron wynosiła 5 244,56 zł. Jako że powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 66 %, musi ponieść 34% kosztów postepowania. Pozwana winna jej zwrócić różnicę pomiędzy poniesionymi przez powódkę wydatkami, a wartością wygranej w sumie kosztów procesu. Pozwana powinna zatem zwrócić powódce kwotę 309,85 zł (5.244,56 zł x 34 % = 1.783,15 zł; 2.093 zł – 1.783,15 zł = 309,85 zł), o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk