Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) FINANSE Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) FINANSE Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 848,40 zł (osiemset czterdzieści osiem złotych czterdzieści groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 269,96 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1430/17/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) FINANSE sp. z o.o. w K. pozwem z dnia 1 czerwca 2017 r. wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 3 357,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 23 stycznia 2017 r. samochód marki B. (...) nr rej. (...) należący do poszkodowanych A. i M. G. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Na czas naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowani wynajęli samochód zastępczy marki B. (...) za cenę 450 zł netto tj. 553,50 zł brutto za dobę najmu. Najem pojazdu trwał od dnia 15 lutego 2016 r. do 23 lutego 2016 r. Powódka nabyła od poszkodowanych w drodze umowy cesji wierzytelności, wierzytelność przysługującą jej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Opłata za wynajem samochodu została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 4 981,50 zł brutto. Powódka wskazała, że pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 1 623,60 zł w związku z weryfikacją okresu najmu do 6 dni oraz dobowej stawki najmu do 220 zł netto za dobę. Wezwaniem do zapłaty z dnia 28 marca 2017 r. powódka wezwała pozwaną od zapłaty.

W dniu 18 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1244/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że uszkodzony pojazd był jezdny zatem dla dokonania naprawy wystarczający był okres 6 dni. Pozwana podała także, że podczas zgłaszania szkody zaproponowała poszkodowanemu zorganizowanie wynajęcia pojazdu zastępczego. Zatem zdaniem pozwanej wynajęcie pojazdy zastępczego z pominięciem oferty pozwanej, za stawkę znacząco wyższa niż uznawana przez pozwaną należy uznać za sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji szkody. Ponadto pozwana zaprzeczyła aby stawka przejęta przez powódkę klasyfikowała się poniżej średnich stawek najmu obowiązujących na rynku.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 23 stycznia 2017 r. samochód marki B. (...) nr rej. (...) należący do poszkodowanych A. i M. G. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana.

Dowód: informacja z (...) (k. 12), kopia dowodu rejestracyjnego (k. 13-14), oświadczenie (k. 15), druk zgłoszenia szkody (k. 16-20).

Poszkodowani na podstawie umowy najmu z dnia 15 lutego 2017 r. wynajęli od strony powodowej samochód zastępczy marki B. (...). Strony dobową stawkę za wynajmem ustaliły na kwotę 553,50 zł brutto.

Dowód: umowa najmu (k. 21-22), pełnomocnictwa (k. 23, 30), protokół zdawczo odbiorczy (k. 24), ogólne warunki najmu (k. 25), kopia dowodu rejestracyjnego (k. 26-27), oświadczenia (k. 28-29).

W dniu 15 lutego 2017 r. poszkodowani zawarli z powódką umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedenci przelali na cesjonariusza swoje wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 23 stycznia 2017 r.

Dowody: umowa cesji wierzytelności (k. 31).

W dniu 27 lutego 2017 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 4 981,50 zł brutto z tytułu wynajmu samochodu zastępczego przez okres 9 dni.

Dowód: faktura VAT (k. 32).

Decyzją z dnia 16 marca 2017 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 1 623,60 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód: pisma pozwanej (k. 40-43) potwierdzenie przelewu (k. 44).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 28 marca 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3 357,90 zł.

Dowód: pismo powódki (k. 33), potwierdzenie odbioru (k. 34-35), wezwanie do zapłaty (k. 36-37), potwierdzenie nadania (k. 38-39).

Biegły w swej opinii za uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu ustalił na 8 dni. Zastosowana przez powódkę stawka najmu przekraczała zakres stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów. Średnia cena najmu pojazdu zastępczego klasy odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu tj. klasy E wynosi 309 zł brutto.

Dowód: historia naprawy pojazdu (k. 20), cenniki (k. 45-50, 86-92), opinia biegłego sądowego M. B. (k. 129-133).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości, a moc dowodowa dokumentów nie była przez strony kwestionowana.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka A. G. bowiem są one logiczne i rzeczowe.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść opinii biegłego sądowego M. B. uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) FINANSE sp. z o.o. w K. przez przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części..

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanych.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowana niewątpliwie poniosłaby szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy wskazać, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela (uchwała SN z dnia 17.11.2011 r., akt III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, LEX nr 1011468).

W treść sprzeciwu pozwana podnosiła, że podczas zgłaszania szkody zaproponowała poszkodowanemu zorganizowanie wynajęcia pojazdu zastępczego. Zatem zdaniem pozwanej wynajęcie pojazdu zastępczego z pominięciem oferty pozwanej za stawkę znacząco wyższą niż uznawana przez pozwaną należy uznać za sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji szkody.

Pozwana za pomocą przedłożonego do akt sprawy nagrania wykazała, że faktycznie przedstawiła poszkodowanej propozycję najmu pojazdu zstępczego. Jednak pozwana nie przedstawiła dowodu dla wykazania, że poinformowała poszkodowaną, że zastrzega sobie prawo do weryfikacji stawki najmu w wypadku skorzystanie z oferty najmu u innego podmiotu. Pozwana nie wykazała również, że poinformowała poszkodowaną o tym, może zorganizować najem pojazdu zastępczego za dobową stawkę wynoszącą 220 zł netto. Należy zatem uznać, że brak jest podstaw do weryfikacji dobowej stawki najmu do kwoty 220 zł netto.

Powołany w niniejszej sprawie biegły sądowy stwierdził, że uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 8 dni. Zdaniem biegłego zastosowana przez powódkę stawka najmu przekraczała zakres stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów. Biegły wskazał, że średnia cena najmu pojazdu zastępczego klasy odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu tj. klasy E wynosi 309 zł brutto. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu skoro uzasadniony okres naprawy wynosił 8 dni to za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego należy uznać również okres 8 dni. W ocenie Sądu skoro średnia cena najmu pojazdu zastępczego klasy E wynosiła 309 zł brutto to mając na uwadze zachowanie rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika za uzasadnioną stawkę najmu pojazdu zastępczego należało uznać kwotę 309 zł brutto.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 848,40 złotych, tj. kwotę ustalonych kosztów wynajmu samochodu zastępczego pomniejszoną o wypłaconą już przez pozwaną część odszkodowania (2 472 zł – 1 623,60 zł = 848,40 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473) . Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Powódka domagał się ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2017 r., a powyższe żądania pozostawały uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 848,40 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 2 509,50 złotych orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu pozwanej składały się kwoty: 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1 137,95 zł uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego sądowego, oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej w kwocie 900 zł, co dało łączną kwotę 2 054,95 zł. Na koszty procesu powódki składały się kwota 168 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 900 zł, co dało łączną kwotę 1 085 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 3 139,95 zł. Pozwana utrzymała się ze swoim stanowiskiem w 75 %, a zatem 25 % powinno obciążyć pozwaną (3 139,95 zł x 25 % =784,99 zł). Pozwana poniosła koszt w wysokości 2 054,95 zł a zatem różnicę (2 054,95 zł –784,99 zł = 1 269,96 zł) powinna zwrócić jej powódka o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk