Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. B.

przeciwko:

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 2 800,00 zł (dwa tysiące osiemset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 057,00 zł (jeden tysiąc pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1448/18/3

UZASADNIENIE

Powód P. B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) w J. wystąpił przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z pozwem o zapłatę kwoty 2 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lutego 2018 r. do dnia zapłaty wraz z kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dnia 3 stycznia 2018 r. wynajął poszkodowanemu G. J. samochód zastępczy marki H. (...) z uwagi na szkodę powstałą w samochodzie marki M. (...). Samochód był wynajmowany przez okres 20 dni. Łączny koszt najmu wyniósł 5 200 zł. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Powód na podstawie umowy cesji z dnia 3 stycznia 2018 r. nabył od poszkodowanego wierzytelności przysługującą wobec pozwanej tytułem zwrotu kosztu wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 2 400 zł w związku z weryfikacją stawki najmu do 120 zł brutto.

W dniu 6 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy w Tychach wydał w sprawie VI GNc 1728/18 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że poszkodowany zgłaszając szkodę poinformował pozwaną że nie potrzebuje pojazdu zastępczego. Pomimo tego pozwana poinformowała poszkodowanego, że w przypadku gdy będzie potrzebował pojazdy zastępczego powinien skontaktować się z centrum obsługi klienta oraz, że w przypadku najmu pojazdu zastępczego na własną rękę przez poszkodowanego dobowa stawka najmu zostanie zweryfikowana do kwoty 120 zł brutto. Pozwana wskazała, że skorzystanie z oferty powoda było sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji szkody. Pozwana zakwestionował również okres za jaki powód domaga się zapłaty odsetek.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Dnia 3 stycznia 2018 r. uległ uszkodzeniu samochód marki M. (...) użytkowany przez poszkodowanego G. J.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Dowód: akta szkody (k. 48-120), oświadczenia (k. 12, 13)

W dniu 3 stycznia 2018 r. poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność z tytułu szkody z dnia 3 stycznia 2016 r.

Dowód: umowa cesji (k. 15), pełnomocnictwo (k. 18).

Powód zawarł z poszkodowanym dnia 3 stycznia 2018 r. umowę najmu pojazdu zastępczego marki H. (...). Dobowa stawka najmu została ustalona na kwotę 260 zł brutto. Pojazd był wynajmowany w okresie od 3 stycznia 2018 r. do 23 stycznia 2018 r. łączny koszt najmu wyniósł 5 200 zł.

Dowód: umowy najmu (k. 7-9), protokół zdawczo odbiorczy (k. 10-11), faktura VAT (k. 14), pełnomocnictwo (k. 18).

Pozwana w trakcie najmu pojazdu zastępczego poinformowała telefonicznie poszkodowanego o możliwość zorganizowania pojazdu zastępczego przez pozwaną oraz o uznawanych przez pozwaną stawkach najmu. Wobec otrzymania w/w informacji pozwany zakończył najem pojazdu zastępczego u powoda i wraz z dniem 23 stycznia 2018 r. rozpoczął korzystać z oferty powódki.

Dowód: przesłuchanie na płycie CD (k. 47), zeznania świadka K. J. (k. 143-144).

Pozwana tytułem szkody z dnia 3 stycznia 2018 r. przyznała odszkodowanie w kwocie 2 400 zł w związku z weryfikacją dobowej stawki najmu do kwoty 120 zł brutto.

Dowód; pismo pozwanej (k. 16).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 16 kwietnia 2018 r. powód wezwał pozwaną od zapłaty kwoty 2 800 zł.

Wezwanie do zapłaty (k. 19).

Dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego należącego do klasy D w wysokość 260 zł brutto miesić się w granicach stawek oferowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze na rynku lokalnym (woj. (...)).

Dowód: cenniki (k. 133-141).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom K. J. bowiem są one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań stron albowiem nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy o odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowana niewątpliwie poniosłaby szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Z akt sprawy wynika, że dopiero w trakcie najmu pojazdu zastępczego od powoda, pozwana przekazała poszkodowanemu informację o możliwość zorganizowania pojazdu zastępczego oraz o możliwości weryfikacji stawki za najem pojazdu zastępczego w przypadku skorzystania z oferty innego podmiotu. Poszkodowany natychmiast zareagował i po otrzymaniu w/w informacji zaprzestał wynajmowania pojazdu zastępczego od powoda i skorzystał z oferty pozwanej. Wobec powyższego należy uznać, że poszkodowany w takcie likwidacji szkody postępował w zgodzie z zasadą minimalizacji szkody oraz współdziałania.

Sąd nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej co do kwestionowania wysokości dobowej stawki za wynajem pojazdu zastępczego przyjętej przez powoda. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powoda stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego należącego do klasy D w wysokość 260 zł brutto, odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta stawki najmu nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 260 zł brutto za najem pojazdu klasy D była w powyższej sprawie zawyżona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powoda stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie D na rynku lokalnym (woj. (...)).

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 800 złotych (260 zł brutto x 20 – 2 400 zł = 2400 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473) . Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Powód domagał się ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 8 lutego 2018 r., a powyższe żądanie pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 140 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.), co daje łącznie 1057 zł.

SSR Jolanta Brzęk