Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) FINANSE Spółka z o.o. w K.

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A w W. na rzecz powoda (...) FINANSE Spółki z o.o. w K. kwotę 301,05 zł (trzysta jeden złotych pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 10 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 108,62 zł (sto osiem złotych sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1529/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 10 maj 2017 roku powódka (...) FINANSE sp. z o.o. w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 1 139,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 maj 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 24 maja 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki B. stanowiący własność poszkodowanej (...) sp. z o.o. Ubezpieczycielem OC sprawcy w/w szkody była pozwana. Poszkodowana na czas naprawy uszkodzonego samochodu, wynajęła od strony powodowej samochód zastępczy marki B. (...) za cenę 320 zł netto tj. 393,60 zł brutto za każdą dobę najmu. Okres najmu samochodu zastępczego trwał od 28 czerwca 2016 r. do 2 lipca 2016 r. tj. łącznie 4 dni. W dniu 28 czerwca 2016 r. powódka nabyła od poszkodowanej w drodze umowy cesji wierzytelności, wierzytelność przysługującą poszkodowanej wobec pozwanej z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem powódki pozwana wypłacając odszkodowanie bezzasadnie zweryfikował okres najmu pojazdu zastępczego do 3 dni oraz dobowa stawkę najmu do 144,95 zł netto.

W dniu 29 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1040/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W.

wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana stwierdziła, że sporna pomiędzy stronami jest wysokość dobowej stawki najmu oraz okres najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wskazała, że w ramach czynności likwidacyjnych pismem z dnia 25 maja 2016 r. pozwana zadeklarowała gotowość wynajmu pojazdu zastępczego klasy D za dobową stawkę wynoszącą 130 zł. Natomiast poszkodowana dokonując wynajmu pojazdu zastępczego u powódki naruszyła obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody. Ponadto pozwana podniosła, że przyjęta przez powódkę dobowa stawka najmu jest zawyżona oraz, że podtrzymuje stanowisko wyrażone w toku postepowania likwidacyjnego w zakresie tego, że uzasadnionym był jednie 3 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego. Pozwana stwierdziła również, że brak jest podstaw do dochodzenia przez powódkę odszkodowania w kwocie brutto.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 24 maja 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki B. stanowiący własność poszkodowanej (...) sp. z o.o. w T.. Ubezpieczycielem OC sprawcy szkody była pozwana.

Dowód: informacja z (...) (k. 14), oświadczenie (k. 16), kopia dowodu rejestracyjnego (k. 17-18, 25-26).

Poszkodowana jest płatnikiem podatku VAT uprawnionym do odliczenia 50% podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu.

Dowód: oświadczenie (k. 28).

Poszkodowana zawarła z powódką dnia 28 czerwca 2016 r. umowę najmu samochodu zastępczego marki B. (...). Samochód był wynajmowany od 28 czerwca 2016 r. do dnia 4 lipca 2016 r. Strony ustaliły dobową stawkę najmu za cenę 320 zł netto tj. 393,60 zł brutto za każdą dobę najmu.

Dowód: historia naprawy pojazdu (k. 19-20), najmu pojazdu (k. 20-21), pełnomocnictwo (k. 22), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 23), ogólne warunki najmu (k. 24), oświadczenie (k. 27), oświadczenie (k. 28), faktura (k. 31), faktura korygująca (32.

W dniu 28 czerwca 2016 poszkodowana i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę z dnia 24 maja 2016 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 30).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 20 lipca 2016 r. powódka wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.497,60 zł.

Dowód: pisma powódki (k. 33, 36-37), potwierdzenie odbioru (k. 34-35, 38-40).

Pozwana wypłaciła na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 434,85 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód: pismo pozwanej (k. 41-43), potwierdzenie przelewu (k. 44).

Biegły sądowy w swej opinii stwierdził, że uzasadniona dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego nie powinna przekraczać kwoty 220 zł netto tj. 270,60 zł brutto. Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 3 dni.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 132-137), ustna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 170-171), cenniki (k. 45-46, 97-105).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Dokumenty te nie były bowiem kwestionowane przez żadną ze stron postępowania a Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

Sąd oparł również ustalenia faktyczne na podstawie opinii biegłego sądowego M. D.. Opinia biegłego logiczna i rzeczowa. Biegły dysponował odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną na potrzeby jej wydania. Omyłkę pisarską biegły sprostował podczas zeznań i ustnej opinii. Oczywistym jest, że zarówno pojazd uszkodzony jak i pojazd wynajęty należał do klasy D.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo- skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

W treści sprzeciwu pozwana podnosiła, że poinformowała poszkodowaną o możliwości zorganizowania w ramach likwidacji szkody pojazdu zastępczego zatem poszkodowana korzystając z oferty powódki doprowadziła do zwiększenia rozmiarów szkody. Jednak w toku procesu pozwana nie przedstawiła dowodu dla potwierdzenia w/w okoliczności, tj. dowodu, że faktycznie przesłała poszkodowanej informację o możliwość zorganizowania pojazdu zstępczego. Z akt szkodowych nie wynika, że dołączono do pisma z dnia 25 maja 2016 r. załącznik ze stawkami najmu samochodów zastępczych. O stawkach i propozycji najmu mowa jest dopiero w decyzji z 19 lipca 2016 r. o ograniczeniu wypłaty wobec zastosowanych stawek. Zatem wobec okoliczność braku wykazania, iż pozwana faktycznie i realnie stwarzała możliwość wynajmu samochodu zastępczego na warunkach korzystniejszych co do jakości i ceny, w/w zarzut nie mógł się ostać.

Powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził, że uzasadniona dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego klasy D nie powinna przekraczać kwoty 220 zł netto tj. 270,60 zł brutto. Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 3 dni. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 3 dni natomiast za uzasadnioną stawkę należało uznać kwotę 220 zł netto tj. 270,60 zł brutto. W ocenie biegłego dodatkowe warunki obwarowujące najem od ubezpieczyciela nie zawsze dyskwalifikują korzystanie z niego. Zależna od okoliczności jest konieczność umożliwienia poszkodowanemu na wyjazd za granice, zniesienie limitu kilometrów oraz inne warunki, które powód podaje jako uniemożliwiające skorzystanie z najmu organizowanego przez ubezpieczalnie. Poszkodowany powinien zapoznać się z ofertą i regulaminem najmu, aby sprostać zasadzie minimalizacji szkody.

Zgodnie z oświadczeniem poszkodowanej miała ona możliwości odliczenia 50% podatku VAT. Zatem koszt najmu pojazdu zastępczego został ustalony przez Sąd w kwocie netto powiększonej o 50 % podatku VAT.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne tylko w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 301,05 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473). Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Powód domagał się ustawowy odsetek od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty a powyższe żądania pozostawały uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 301,05 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 838,50 złotych oraz odsetek dochodzonych od tej kwoty orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powódki składały się kwota 57,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa kwota 438,24 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego sądowego oraz kwota 270 stosownie do §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804 ze zmianami ) co dało łącznie 782,24 zł. Na koszty procesu pozwanej składały się kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 270 zł, co dało łączną kwotę 287 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 1069,24 zł. Powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 27 %, a zatem 73 % kosztów procesu powinno obciążyć powódkę o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk