Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 573,07 zł (pięćset siedemdziesiąt trzy złote siedem groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 123,85 zł (sto dwadzieścia trzy złote osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów;

4)  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 379,54 zł (trzysta siedemdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

5)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 155,02 zł (sto pięćdziesiąt pięć złotych dwa grosze) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 212/17/3

UZASADNIENIE

Powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 2 010,25 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych E. C. i M. C.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w wysokości 738 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego, 153,75 zł tytułem kosztów holowania oraz 175 zł tytułem parkowania pojazdu. Na podstawie umowy cesji z dnia 25 sierpnia 2015 r. powód nabył od poszkodowanych wierzytelność w stosunku do pozwanej. Powód podniósł, że domaga się pozwem zapłaty nieuregulowanej części należnego odszkodowani z tytułu szkody w pojeździe na składają się: koszt najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1602 zł, koszt holowani w kwocie 324,25 zł oraz koszt parkingu w kwocie 84 zł.

Pozwana (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że w jej ocenie uzasadniony okres najmu wynosił 8 dni a nie 18 natomiast uzasadniona dobowa stawka najmu wynosiła 92,25 zł a nie 130 zł. Zdaniem pozwanej przyjęta dobowa stawka za parkowanie oraz kosz holowania również zostały zawyżone.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 25 sierpnia 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych E. C. i M. C.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczność bezsporne

Powód zawarł z poszkodowanymi dnia 25 sierpnia 2015 r. umowę, przedmiotem której było holowanie uszkodzonego pojazdu.

Powód zawarł z poszkodowanymi dnia 25 sierpnia 2015 r. umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki D. (...). Samochód był wynajmowany w okresie od 25 sierpnia 2015 r. do 26 sierpnia 2015 r. za dobową stawkę wynosząca 130 zł.

Powód zawarł z poszkodowanymi dnia 26 sierpnia 2015 r. umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki D. (...). Samochód był wynajmowany w okresie od 26 sierpnia 2015 r. do 12 września 2015 r. za dobową stawkę wynosząca 130 zł.

Dowód: umowy najmu (k. 13, 14), faktura VAT (k. 15), historia szkody (k. 16), zlecenie holowania (k. 23), zeznania świadka E. C. (k. 55-56), oświadczenie (k. 17, 18-20), zaświadczenie (k. 21).

W dniu 25 sierpnia 2015 poszkodowani i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedenci przelali na cesjonariusza swoją wierzytelność wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę z dnia 25 sierpnia 2015 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 11), oświadczenie (k. 12).

Dnia 3 września 2015 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT w kwocie 2 340 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres 18 dni.

Dnia 3 września 2015 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT w kwocie 737 zł tytułem kosztów holowania oraz przechowywania uszkodzonego pojazdu.

Dowód: faktury VAT (k. 15, 22).

Decyzja z dnia 9 czerwca 2016 r. pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 1 458,87 zł tytułem szkody w pojeździe, 153,75 zł tytułem holowania, 175 zł tytułem kosztów parkingu.

Dowód: decyzja pozwanej (k. 27), potwierdzenie przelewu (k. 18).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 13 października 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2 010,25 zł.

Dowód: mail (k. 24), wezwanie do zapłaty (k. 25), potwierdzenie nadania (k. 26).

Łącznie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 10 dni. Zastosowana przez powoda dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego w wysokości 130 zł brutto miesiła się w zakresie cen najmu oferowanych prze firmy zajmujące się profesjonalnie wypożyczaniem pojazdów zastępczych. Uzasadniony koszt holowania uszkodzonego pojazdu wynosił 164,23 zł brutto. Uzasadniony koszt parkowania przy przyjęciu średnich stawek za parkowanie przez okres 7 dni wynosił 140 zł brutto (7x20 zł).

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. B. (k. 70-81), ustna opinia biegłego sądowego M. B. (k. 125-126).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Dokumenty te nie były bowiem kwestionowane przez żadną ze stron postępowania a Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka E. C. bowiem były one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd oparł również ustalenia faktyczne na podstawie opinii biegłego sądowego M. B.. Opinia biegłego jest logiczna i rzeczowa. Biegły dysponuje odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną na potrzeby jej wydania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez P. K. przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo- skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy wskazać, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela (uchwała SN z dnia 17.11.2011 r., akt III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, LEX nr 1011468).

Powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził, ze łącznie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 10 dni. Zdaniem biegłego zastosowana przez powoda dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego w wysokości 130 zł brutto miesiła się w zakresie cen najmu oferowanych prze firmy zajmujące się profesjonalnie wypożyczaniem pojazdów zastępczych. W ocenie biegłego uzasadniony koszt holowania uszkodzonego pojazdu wynosił 164,23 zł brutto. Ponadto biegły wskazał, że uzasadniony koszt parkowania przy przyjęciu średnich stawek za parkowanie przez okres 7 dni wynosił 140 zł brutto.

Sąd uznał, że w zasadniczej części przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 10 dni. Zdaniem Sądu argument powoda, że poszkodowany musiał czekać na kwotę odszkodowania zanim przystąpiono do naprawy jest nieuzasadniony. Naprawa była bezgotówkowa jak najem pojazdu, zatem to zakład naprawczy winien wziąć na siebie ryzyko niewypłacenia odszkodowania, skoro odpowiedzialność ubezpieczalnia przyznała. Ponadto kwota odszkodowania uznana przez ubezpieczyciela nie była kwotą za całkowitą szkodę, a nawet nie była znaczną kwotą. Zatem przedłużanie okresu najmu o ten okres było nieuzasadnione. Stawka zastosowana przez powoda została uznana przez biegłego za adekwatną do klasy pojazdu i średnich cen na rynku w tym zakresie.

W ocenie Sądu kwota kosztów holowania 164,23 zł brutto jest jak najbardziej adekwatna skoro biegły w swej opinii określił podstawy takich obliczeń a ponadto dysponuje ogromnym doświadczeniem i kwalifikacjami. Na marginesie należy zauważyć, że inne są stawki za holowanie gdy mamy do czynienia z odholowaniem samochodu porzuconego lub na miejscu z zakazem parkowania. Wówczas rada gminy podejmuje uchwałę o holowaniu na koszt sprawcy wykroczenia. Stawki holowania są wówczas zawyżone ponieważ mają spełniać również cel uciążliwości.

Zdaniem Sądu biegły uznał, że średnia stawka za postój pojazdu wynosi 20 zł natomiast uzasadniony koszt parkowania pojazdu 140 zł. W ocenie Sądu jeżeli powód zastosował stawkę wyższa to należało ją ograniczyć tylko do tych najwyższych, zwłaszcza, że pozwany w toku postepowania likwidacyjnego wypłaciła 175 zł tytułem kosztów parkingu.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 573,07 zł. Na kwotę tę złożyła się kwota 562 zł tytułem kosztów najmu oraz kwota 11,07 zł tytułem dalszej kwoty za holowanie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473). Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Powód domagał się ustawowych odsetek od dnia 27 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie a powyższe żądania pozostawały uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 573,07 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 1 437,18 złotych oraz odsetek dochodzonych od tej kwoty orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda składały się kwota 101,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 800 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii przez biegłego sądowego oraz kwota 900 stosownie do §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804 ze zmianami ) co dało łącznie 1 818 zł. Na koszty procesu pozwanej składały się kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 900 zł, co dało łączną kwotę 917 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 2 735 zł. Powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 29 %, a zatem 71 % kosztów powinno obciążyć powoda (2 735 zł x 71% = 1 941,85 zł). Ponieważ powód poniósł koszt w wysokości 1 818 zł a zatem różnicę ( 1 941,85 zł – 1 818 zł = 123,85 zł) powinien zwrócić pozwanemu powód o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

Na podstawie art. 83 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych ustalono zasady zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa zgodnie ze stosunkiem wygranej w procesie.

SSR Jolanta Brzęk