Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Sp. z o.o. w T.

przeciwko:

Huta (...) Sp. z o.o. w S.

o zapłatę

1)  umarza postępowanie co do kwoty 12 642,48 zł (dwanaście tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote czterdzieści osiem groszy);

2)  zasądza od pozwanego Huty (...) Sp. z o.o. w S. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w T. kwotę 7 357,52 zł (siedem tysięcy trzysta pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 917,00 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 344/18/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wystąpiła przeciwko Hucie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem o zapłatę kwoty 20 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 sierpnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 27 lipca 2015 r. strony postepowania zawarły umowę przelewu wierzytelności, załącznikiem nr 2 z dnia 27 lipca 2015 r. indywidualizując jej zakres. Na podstawie zawartej umowy powódka dokonała tłumaczenia korespondencji i wezwała dłużnika tj. L. C. (...) GmbH (...).(...) w (...) do zapłaty należności. W efekcie dłużnik w sierpniu 2015 r. zwrócił pozwanej towar na kwotę 12 458,40 Euro. Pozwana nie wywiązała się z §4 pkt. 8 zawartej pomiędzy stronami cesji wierzytelności w zakresie wypłaty świadczenia oraz poinformowania powódki o dokonanym zwrocie towaru. Pozwana dopiero we wrześniu 2015 r. poinformowała powódkę o częściowej spłacie oraz częściowym zwrocie towaru.

W następstwie braku dokładnych informacji w zakresie dokonanego przez dłużnika zwrotu, powódka pismem z dnia 19 września 2017 r. oraz z dnia 16 października 2017 zwróciła się do pozwanej o udzielenie informacji oraz wypłatę należności, zgodnie z treścią §4 pkt 8 zawartej pomiędzy stronami umowy przelewu wierzytelności. Pozwana nie udzieliła odpowiedzi na pisma powódki oraz nie dokonała płatności.

W dniu 12 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy w sprawie o sygn. VI GNc 2689/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Huta (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że na podstawie zawartej z powódką umowy przelewu wierzytelności dokonała na rzecz strony powodowej płatności w łącznej kwocie 29 025 zł na poczet prowadzenia windykacji przeciwko L. z (...) oraz R. z (...). Pozwana wskazała, iż dokonała na rzecz powódki płatności za czynności windykacyjne.

Pozwana wskazała, iż nie otrzymała żadnych informacji od powódki w zakresie prowadzonych czynności windykacyjnych aż do marca 2016 r. Pozwana pierwsze konkretne informacje uzyskała od pracownika powódki J. N. w 2016 r. oraz od dłużnika (...) w drugiej połowie 2017 r. Po uzyskanych informacjach o zapadłych wyrokach pozwana przekazała informacje o korektach oraz o płatnościach bezpośrednich dokonanych przez dłużnika.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała powództwo w całości. Przyznała, iż otrzymała od pozwanej kwotę 29 025 zł na poczet toczących się postępowań względem dwóch różnych dłużników, przelanych przez pozwaną na rzecz powódki. Kwota ta nie stanowiła uzgodnionego wynagrodzenia, ale koszty konieczne dla dochodzenia wierzytelności względem wskazanych dłużników. Z otrzymanych pieniędzy powódka dokonała tłumaczenia korespondencji na język niemiecki, kosztów korespondencji, opłat sądowych, zaliczek a poczet tłumaczeń dokumentów, kosztów zastępstwa procesowego. Koszty te pochłonęły kwotę 18 310 zł, dlatego pozostałe środki okazały się niewystarczające na postepowania egzekucyjnego na terenie Niemiec. Zapewne na podstawie otrzymanej dokumentacji dotyczącej dochodzonych wobec dłużnika roszczeń, dłużnik zwrócił pozwanej część towaru.

Pismem z dnia 21 listopada 2018 r. (k. 82) powódka ograniczyła powództwo o kwotę 12 642,48 zł i wniosła o zasądzenie na rzecz powódki roszczenia obejmującego kwotę 7 357,52 zł z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania sądowego, podając, iż na podstawie zawartej pomiędzy stronami ugody pozasądowej (k. 83) pozwana dokonała na rzecz powódki płatności kwoty 12 642,48 zł z opóźnieniem, nie wywiązując się przy tym z §2 ust 2 łączącej strony ugody pozasądowej.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 27 lipca 2015 r. strony postępowania zawarły umowę przelewu wierzytelności, zgodnie z którą powódka nabyła od pozwanej wierzytelności w zakresie nieuregulowanych faktur VAT od dłużnika L. C. (...) GmbH (...).(...)za cenę 15 % wartości dłużnej należności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności (k. 16-18), załącznik nr 2 (k. 19).

Pismem z dnia 27 lipca 2015 r. oraz 4 sierpnia 2015 r. powódka zwróciła się pisemnie do dłużnika L. C. (...) GmbH (...).(...)w zakresie wierzytelności wobec strony pozwanej Huta (...) Sp. z o.o.

Dowód: korespondencja w języku niemieckim (k. 20-21), potwierdzenie nadania (k. 22).

Wyrokiem zaocznym z dnia 7 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. XIV GC 488/15/SK Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej L.-collection(...) GmbH (...). (...) w L. w (...) kwotę 23.307,52 euro wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także obciążył kosztami procesu w kwocie 9.248,68 zł. Wyrokiem zaocznym z dnia 24 lipca 2017 r. Sąd rejonowy w Tychach w sprawie o sygn. VI GC 826/15 zasądził od dłużnika L. C. (...) GmbH (...) (...) kwotę 5.960,60 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 70,00 euro od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

- 15,00 euro od dnia 24 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

- 5 875,60 euro od dnia 30 września 2014 r. do dnia zapłaty

oraz obciążył kosztami postepowania w łącznej kwocie 3.674 zł.

Mailem z dnia 12 września 2017 r. pełnomocnik pozwanej powiadomił powódkę o dokonanej przez dłużnika L.-collection(...) wpłacie na kwotę 9.000 euro oraz na kwotę 14.627,90 euro.

Dowód: wyrok zaoczny (k. 23, 64), wyrok zaoczny (k. 65), wiadomość mailowa z załącznikami (k. 24).

Pismem z dnia 19 września 2017 r. powódka zwróciła się do pozwanej o informację w zakresie dokonanej przez pozwaną należności oraz zwrocie towaru wraz ze stosowna dokumentacją oraz o dokonanie płatności zgodnie z §4 ust 8 łączącej strony umowy.

Z uwagi na brak odpowiedzi pismem z dnia 16 października 2017 r. strona powodowa zwróciła się do pozwanej o dokonanie płatności wartości towaru zwróconego prze z dłużnika na skutek działania powódki.

Dowód: pismo powódki z dnia 19 września 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru (k. 25-27), pismo powódki z dnia 16 października 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru (k. 28-30).

Tytułem opłaty koniecznej do dochodzenia wierzytelności wobec dłużnika (...) z siedzibą w (...) pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. powódka wystawiła pozwanej notę obciążeniowa na kwotę 9 277 zł.

Tytułem opłaty koniecznej do dochodzenia wierzytelności wobec dłużnika L. C. (...) GmbH (...) pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. powódka wystawiła pozwanej notę obciążeniowa na kwotę 19 748 zł.

Dowód: nota obciążeniowa (k. 47, 66), załącznik nr 1 (k. 48), potwierdzenia transakcji związanych z windykacją wierzytelności wobec dłużnika (k. 67-70).

W dniu 2 września 2015 r. na poczet kosztów ściągania należności od dłużnika L.-collection (...) GmbH (...) oraz (...) w(...) pozwana wpłaciła powódce kwotę 29 025 zł.

Dowód: oświadczenia pełnomocników stron (k. 99-100), kartoteka (k. 45, 53), potwierdzenie transakcji (k. 46).

Pozwana dłużnikowi L. C. (...) wystawiła faktury korygujące na kwoty:

- FV nr (...)/D./200 na kwotę 315 euro;

- FV nr (...)/D./199 na kwotę 1.486,10 euro;

- FV nr (...)/D./198 na kwotę 8.334 euro;

- FV nr (...)/D./197 na kwotę 1.384,20 euro;

- FV nr (...)/D./196 na kwotę 4.124,40 euro;

Dowód: faktury korygujące (k. 54-58).

We wrześniu 2018 r. strony zawarły ugodę pozasądową. Zgodnie z §2 pkt 2 strony oświadczają, iż pod warunkiem zapłaty przez (...) na rzecz (...) lub podmiotu przez nią wskazanego kwoty 12 642,48 zł, a to tytułem zapłaty roszczenia objętego przedmiotem sporu, jakie toczy się przed Sądem Rejonowym w Tychach w sprawie o sygn.. akt VI GC 344/18. Zapłata, o której mowa w zd. 1 nastąpi w terminie, o którym mowa w pkt 1. W przypadku wywiązania się przez (...) z obowiązku, o którym mowa w zd. 1 i 2 (...) złoży wniosek o umorzenie postępowania oznaczonego sygn. akt VI GC 344/18, a to ze zrzeczeniem się roszczenia.

Natomiast zgodnie z treścią §3 pkt 3 ugody strony zgodnie oświadczają, że uznają, iż na mocy nin. Umowy rozliczone zostaną wszelkie przysługujące im wzajemnie prawa i obowiązki, w tym w szczególności roszczenia o zapłatę jakichkolwiek kwot pieniężnych.

W pkt. 4 §3 strony natomiast zawarły względem pkt 3 klauzulę szczególną, zgodnie z którą (...) oświadcza, że pod warunkiem zawieszającym , iż (...) uiści na rzecz (...) lub na rzecz innego wskazanego przezeń podmiotu należności, o których mowa wyżej w §2 umowy we wskazanym tam terminie, uznaje że (...) wywiązała się z umowy powołanej w §1 pkt 1 w całości.

Dowód: ugoda (k. 83).

W dniu 9 listopada 2018 r. pozwana dokonała na rzecz powódki płatności kwoty 12 642,48 zł

Dowód: potwierdzenie transakcji (k. 97).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Sąd oddalił dowód z przesłuchania świadka J. N., albowiem jego zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie wobec treści dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. przeciwko Hucie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka w niniejszej sprawie domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 20 000 zł z ustawowymi odsetkami i za opóźnienie w transakcjach handlowych. Następnie cofnęła powództwo co do kwoty 12 642,48 zł z uwagi na dokonaną przez pozwaną zapłatę domagając się nieuregulowanej należności w kwocie 7 357,52 zł. Jako uzasadnienie żądania dalszej kwoty, pomimo zawartej ugody było to, że pozwany nie dotrzymał terminu zapłaty ustalonego w ugodzie.

Pozwana spółka podniosła, że uregulowała kwoty zgodnie z ugodą pozasądową i dalsze roszczenie należy uznać za nieuzasadnione i sprzeczne z ustaleniami stron w ugodzie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż strony łączyła umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 lipca 2015 r.

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

W doktrynie wskazuje się, że przedmiotem cesji mogą być przede wszystkim wierzytelności, rozumiane jako prawa podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia (zob. E. Łętowska (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 903).

Podnosi się również, iż zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie uprawniony do żądania świadczenia (zob. K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2006, s. 874-875).

Skutkiem zbycia wierzytelności z zobowiązania wzajemnego (bez przejęcia długu) jest między innymi powstanie wielostronnego stosunku zobowiązaniowego. W związku z tym w stosunku zobowiązaniowym, obok dotychczasowych stron, powstaje podmiot trzeci (nabywca), który też ma pozycję strony. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega w takiej sytuacji podziałowi na dwa odrębne stosunki. Zbywca przestaje być wierzycielem w tym zobowiązaniu, a uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia przechodzi na nabywcę wierzytelności. Druga strona zobowiązania wzajemnego zachowuje wszelkie przysługujące jej dotąd uprawnienia wierzyciela. Pozostaje też nadal dłużnikiem z tego zobowiązania, z tym że świadczenie powinna ona spełnić na ręce nabywcy (zob. J. Mojak, Przelew wierzytelności w polskim prawie cywilnym, Lublin 1990).

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2009 r.V CSK 184/09 , na nabywcę wierzytelności przechodzi także przewidziane w art. 527 k.c. uprawnienie do zaskarżenia czynności dłużnika zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzycieli.

Powyższe poglądy doktryny jak i orzecznictwa są podzielane przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

W przedmiotowej sprawie pozwana Huta (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) dokonała przelewu wierzytelności na rzecz powódki (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wierzytelności z tytułu nieregulowanych przez dłużnika L.-collection (...) GmbH (...) faktur.

Zgodnie z §4 pkt. 8 umowy przelewu wierzytelności w przypadku otrzymania przez cedenta spłat wierzytelności w jakiejkolwiek formie (pieniężnej czy rzeczowej) od dłużnika lub w jego imieniu cedent zobowiązuje się przekazać cesjonariuszowi otrzymane kwoty pieniężne lub pieniężny ekwiwalent uzyskanych rzeczy w terminie trzech dni od ich otrzymania, a to na rachunek bankowy cesjonariusza powiadamiając o powyższym dłużnika. Cedent zobowiązuje się informować cesjonariusza o wszelkich spłatach wierzytelności do cedenta po dacie cesji, a to w terminie do trzech dni od dnia otrzymania spłat, o których mowa w zd. 1, Strony zgodnie postanawiają, iż w przypadku, gdy cedent nie wywiąże się z któregoś z obowiązków opisanych powyżej cena, o której mowa w ust. 1 ulega zmniejszeniu o kwotę pieniężną odpowiadającą 20% wartości kwoty wskazanej w załączniku rozliczeniowym w rubryce pozostało do zapłaty, przy czym cesjonariusz jest uprawniony do żądania stosunkowej kwoty pieniężnej od cedenta lub dłużnika wskazanego w danym załączniku indywidualizującym wierzytelność.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie wywiązała się z obowiązków przewidzianych w §4 ust. 8 zawartej umowy przelewu wierzytelności.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że pozwana nie dotrzymała warunków umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 27 lipca 2015 r. , ponieważ nie poinformowała w określonym w umowie terminie o dokonanych wpłatach i rozliczeniach z dłużnikiem. Ponadto nie uregulowała kwoty wynikającej z rozliczeń pomimo obowiązku. Do rozliczeń doszło dopiero w toku procesu oraz zawarto ugodę pozasądową.

W toku procesu strony zawarły ugodę pozasądową, zgodnie z którą w §2 pkt 1 tytułem spłaty należności objętej ugodą o której mowa w par. 1 pkt 4 ugody czyli zawartej w sprawie VI GC 194/18 łącznie kwota 45 249,50 zł w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia SR w Tychach 3 września 2018 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w tej sprawie. Postanowienie zapadło na rozprawie, a zatem po ośmiu dniach było prawomocne, dodając 14 dni , należy stwierdzić, że zapłata miała nastąpić najpóźniej w dniu 25 września 2018 r.

Zgodnie z par. 2 pkt 2 ugody strony oświadczają, iż pod warunkiem zapłaty przez (...) na rzecz (...) lub podmiotu przez nią wskazanego kwoty 12 642,48 zł, a to tytułem zapłaty roszczenia objętego przedmiotem sporu, jaki toczy się przed Sądem Rejonowym w Tychach w sprawie o sygn.. akt VI GC 344/18. Zapłata o której mowa w zd. 1 nastąpi w terminie, o którym mowa w pkt 1. W przypadku wywiązania się przez (...) z obowiązku, o którym mowa w zd. 1 i 2 (...) złoży wniosek o umorzenie postępowania oznaczonego sygn.. VI GC 344/18, a to ze zrzeczeniem się roszczenia.

Natomiast zgodnie z treścią §3 pkt 3 ugody strony zgodnie oświadczają, że uznają, iż na mocy nin. Umowy rozliczone zostaną wszelkie przysługujące im wzajemnie prawa i obowiązki, w tym w szczególności roszczenia o zapłatę jakichkolwiek kwot pieniężnych.

W pkt. 4 §3 strony natomiast zawarły względem pkt 3 klauzulę szczególną, zgodnie z którą (...) oświadcza, że pod warunkiem zawieszającym , iż (...)uiści na rzecz (...) lub na rzecz innego wskazanego przezeń podmiotu należności, o których mowa wyżej w §2 umowy we wskazanym tam terminie, uznaje że (...) wywiązała się z umowy powołanej w §1 pkt 4 w całości.

Jak ustalono w toku procesu pozwana uregulowała na rzecz powódki kwotę 12 642,48 zł w dniu 9 listopada 2018 r., a więc nie wywiązała się z treści §2 pkt 2 zawartej pomiędzy stronami ugody. Zapłata nastąpiła bowiem ponad 6 tygodni później.

Zgodnie z treścią art. 65 k.c. oświadczenie woli należy tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Taką zasadą należy kierować się odczytując zapisy ugody, którą strony zawarły.

Ugodę podpisaną przez dwie strony po wspólnych ustaleniach należy traktować jak umowę zgodnie z zasadą art. 353 ¹ k.c. – strony bowiem zwierając umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosują powyższe zasady należy odczytać treść ugody zgodnie z jego treścią. W ocenie Sądu jej zapisy nie są spójne. Z paragrafu 2 i 3 wyraźnie mowa jest o warunkach zawieszających związanych z realizacją zapłaty w wyznaczonym terminie. Termin dla obu stron był znany i ustalony, choć nieokreślony datą kalendarzową.

Zgodnie z par. 3 pkt 3 ugody strony zgodnie oświadczyły, iż uznają za rozliczone wzajemne prawa i obowiązki, w tym w szczególności roszczenia o zapłatę jakichkolwiek kwot pieniężnych.

Następnie w punkcie 4 ugody (...) oświadcza, że pod warunkiem zawieszającym, iż (...) uiści na rzecz (...) lub na rzecz innego wskazanego przezeń podmiotu, należności o których mowa wyżej w par. 2 nin. umowy we wskazanym tam terminie, uznaje że (...) wywiązywała się z umowy powołanej w par. 1 pkt 1 ugody w całości.

Punkt 3 i 4 pozostają we wzajemnej sprzeczności. Odczytując jednak zapisy ugody według kolejności, należy stwierdzić, że wcześniej strony zawierają ogólne stwierdzenie mówiące o podsumowaniu rozliczeń, natomiast w następnym punkcie, tak jakby stanowił on wyszczególnienie, podaje się warunek zawieszający. W ocenie Sądu warunek ten się ziścił, zatem powód mógł żądać dalszej kwoty należnego mu roszczenia z umowy cesji.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd umorzył powództwo co do kwoty 12 642,48 zł zgodnie z wnioskiem powódki, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku, ponieważ powód skutecznie cofnął powództwo w tym zakresie.

Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie w pozostałym zakresie za zasadne i w związku z tym w punkcie 2 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7 357,52 zł. z odsetkami określonymi w toku postępowania.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 684) w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki - wierzyciel spełnił swoje świadczenie oraz wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa; 300 zł tytułem opłaty od pozwu; 3 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, co daje łącznie kwotę 3 917,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk