Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sadowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

J. S.

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A. w W.

(...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 4 125,69 zł (cztery tysiące sto dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powódki na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 2 690,84 zł (dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów;

4)  zasądza od powódki na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 4 817,00 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 755/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 października 2016 roku powódka J. S. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 14 022,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 26 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że prowadzi działalność usługową wspomagającą transport lądowy. Natomiast dnia 16 lipca 2016 r. w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) należący do (...) R. G.. W związku z likwidacją szkody poszkodowany wynajął u powódki samochód zastępczy marki F. (...). Samochód był wynajmowany od dnia 17 lipca 2016 r. do dnia 9 sierpnia 2016 r. za dobową stawkę najmu w kwocie 220 zł netto, 2 025 zł netto tytułem podstawienia pojazdu zastępczego do miejsca wskazanego przez poszkodowanego oraz 1 323 zł netto za odbiór wynajętego pojazdu. Tytułem kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 17 233,53 zł brutto. Dnia 9 sierpnia 2016 r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelność, przedmiotem której był przelew praw przysługujących poszkodowanemu względem pozwanej. Pozwana decyzją z dnia 26 sierpnia 2016 r. przyznała na podstawie zweryfikowanej faktury VAT odszkodowanie w kwocie 1 600 zł. Powódka wskazała, że kwotą roszczenia pozwu jest kwotą netto stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą roszczenia wynikającą z faktury nr (...), a kwotą wypłaconą przez pozwaną.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach uwzględnił w całości powództwo.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty strona pozwana zaskarżyła nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. podniosła, że nie posiada legitymacji procesowej biernej w niniejszej sprawie wskazując, że ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody była (...) S.A. Oddział w Polsce. Pozwana Towarzystwo (...) dokonała likwidacji szkody na podstawie zawartej z (...) S.A. umowy o bezpośredniej likwidacji szkody, która reguluje stosunki pomiędzy stronami umowy, jednak nie jest podstawą do dochodzenia roszczeń przez poszkodowanego od pozwanej, likwidującej szkodę na podstawie wskazanej wyżej umowy. Nadto pozwana wskazała, iż pismem z dnia 4 sierpnia 2016 r. poinformowała poszkodowanego, o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej od ubezpieczyciela sprawcy szkody, tj. (...) S.A. Oddział (...).

Należy podkreślić, iż pozwana Towarzystwo (...) imieniem (...) S.A. Oddział (...) uznała za zasadne 20 dni najmu pojazdu zastępczego wypłacając odszkodowanie w kwocie 1 600 zł, uznając za uzasadniony okres najmu od dnia 17 lipca 2016 r. do dnia 5 sierpnia 2016 r. – tj. wypłaty odszkodowania tytułem szkody całkowitej.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wniosła o wezwanie do udziału w sprawie pozwanej (...) S.A. w W. (następca prawny (...) S.A. Oddział (...)). Nadto wskazała, iż poszkodowany 4 dni po wypłacie odszkodowania zwrócił samochód zastępczy i zorganizował w miejsce uszkodzonego pojazdu nowy. Działanie poszkodowanego nie wpływało w żaden sposób na powiększenie rozmiarów szkody. Poszkodowany po wypłacie odszkodowania miał jeszcze 7 dni na zagospodarowanie pieniędzy z odszkodowania oraz wraku aby zakupić nowy pojazd.

Zarządzeniem z dnia 18 września 2017 r. przesłano pozwanej (...) S.A. w W. kopię pozwu, odpis sprzeciwu z dnia 11 stycznia 2017r. oraz odpowiedź na sprzeciw z dnia 20 marca 2017 r. zobowiązując do złożenia odpowiedzi na pozew.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za zdarzenie drogowe z dnia 16 lipca 2016 r. jako ubezpieczyciel sprawcy szkody.

Pozwana wskazała, iż o szkodzie uzyskała informację w momencie uzyskania odpisu pozwu. Wskazała, iż poszkodowany ani też Towarzystwo (...) w ramach bezpośredniej likwidacji szkody nie zgłosili szkody pozwanej, nie wystąpili również z żądaniem zapłaty odszkodowana.

Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej wskazując, iż zawarta pomiędzy powódka a poszkodowanym cesja wierzytelności dotyczy prawa zwrotu kosztów tytułem najmu pojazdu zastępczego przysługująca poszkodowanemu w związku ze szkodą z dnia 16 lipca 2016 r., nr szkody (...)-01 likwidowaną przez pozwaną Towarzystwo (...) S.A. w W.. W związku z powyższym nie doszło do przelania wierzytelności względem pozwanej (...) S.A. Nadto podniosła, iż wynajęcie pojazdu zastępczego u strony powodowej stanowiła działanie wbrew obowiązkowi minimalizowania szkody. W rozmowie telefonicznej z przedstawicielem (...) W. poszkodowany został poinformowany o możliwości bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wskazała, iż poszkodowany zwrócił pojazd zastępczy po wypłacie odszkodowania, nadto powódka w znacznym stopniu zawyżyła dobową stawkę czynszu za najem samochodu zastępczego. Pozwana wskazała również, iż powódka nie ma legitymacji czynnej do dochodzenia kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego albowiem wierzytelność ta nie była przedmiotem umowy cesji wierzytelności z dnia 9 sierpnia 2016 r. Nadto podała, iż w zakresie roszczenia odsetkowego wskazała, iż powódka nie udowodniła, by zgłosiła pozwanej szkodę w dniu 26 sierpnia 2016 r., czy wezwała ją do wypłaty odszkodowania.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 16 lipca 2016 r. w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...), należący do (...) R. G.. Ubezpieczycielem OC sprawcy wypadku jest (...) S.A.

Okoliczność bezsporna a ponadto potwierdzona: akta szkody – płyta CD (k. 111), notatka informacyjna o zaistniałej kolizji drogowej (k. 22).

Poszkodowany w dniu 17 lipca 2016 r. wynajął od powódki samochód zastępczy, który był mu niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej. Pojazd był wynajmowany w okresie od 17 lipca 2016 r. do dnia 9 sierpnia 2016 r., tj. przez 24 dni. Tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów związanych z podstawieniem i odbiorem pojazdu oraz holowania pojazdu powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na łączną kwotę 17 233,53 zł.

Dowód: faktura VAT (k. 10), oświadczenie poszkodowanego (k. 6), umowa najmu (k. 7), akta szkody płyta CD (k. 111).

Na podstawie umowy cesji z dnia 9 sierpnia 2016 r. poszkodowany przeniósł na powódkę wierzytelność przysługującą mu z tytułu szkody z dnia 16 lipca 2016 r.

Dowód umowa cesji (k. 8).

Pismem z dnia 16 sierpnia 2016r. powódka wezwała pozwaną (...) W. do wypłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego, holowania na trasie W.-M.-W. oraz W. – G. – W..

Towarzystwo (...) S.A. w W. w ramach bezpośredniej likwidacji szkody przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w toku którego wypłaciła odszkodowanie w kwocie 558 zł tytułem zawrotu kosztów holowania i parkowania pojazdu, oraz 1 600 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego. Pozwana uznała za zasadny okres 20 dni najmu pojazdu zastępczego oraz dokonała weryfikacji dobowej stawki najmu do kwoty 80 zł brutto. Nadto pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania za holowanie pojazdu na trasie W. - G. wskazując, iż koszt ten nie mieści się definicji normalnego następstwa szkody.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 16 sierpnia 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania (k. 9, 11-12), decyzja pozwanej (...) W. z dnia 26 sierpnia 2016 r. (k. 13, 45), potwierdzenie wypłaty odszkodowania (k. 14), decyzja pozwanej (...) W. z dnia 4 sierpnia 2016 r. (k. 42).

Pismem z dnia 30 sierpnia 2016 r. pozwana (...) W. powiadomiła (...) S.A. Oddział w Polsce o wydanej decyzji (...) dla szkody (...).

Dowód: pismo (...) W. z dnia 30 sierpnia 2016 r. (k. 46),umowa o współpracy w zakresie bezpośredniej likwidacji szkody (k. 23-33), informacje na temat (...) (k. 38-41), decyzja pozwanej (...) W. z dnia 26 sierpnia 2016 r. (k. 13, 45),

Z opinii biegłego sadowego M. B. wynika, że ceny najmu pojazdów zastępczych klasy C w 2016 r. mieściły się w granicach od 91 zł do 217 zł netto za dobę. Średnia dobowa stawka wynosi zatem 128 zł netto. Biegły wskazał, iż przy ustaleniu stawek najmu przyjmował oferty najmu gotówkowego. Biegły wskazał, iż do każdej kwoty doliczył po 5 zł z tytułu dodatkowych opłat. Biegły wskazał, iż uzasadniony okres najmu wyniósł 24 dni i dla takiego należy przyjmować stawki. Biegły wskazał, iż ewentualny depozyt podlega zwrotowi, dodatkowo naprawiany samochód również może stanowić zabezpieczenie. Uzasadniony koszt holowania uszkodzonego pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) wyniósł 1 646 zł, natomiast uzasadniony koszty podstawienia samochodu zastępczego na trasie W. – M. winien wynieść 481,40 zł, a odbiór samochodu zastępczego na trasie M. – W. winien wynieść 340,20 zł. Stawki za holowanie zawierały się w przedziale 1,60 zł do 1,80 zł netto , zaś za wyładunek/załadunek w przedziale 50-100 zł, dlatego biegły przyjął średni koszt w kwocie 80 zł netto.

Dowód: opinia biegłego M. B. (k. 129-140), opinia uzupełniająca biegłego M. B. (k. 171-173), cenniki (k. 65-68, 100-107).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Sąd oparł również ustalenia faktyczne na podstawie opinii biegłego sądowego M. B.. Sporządzona przez biegłego opinia jest wyczerpująca, logiczna i rzeczowa. Biegły dysponował odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną na potrzeby jej wydania.

Sąd zważył, co następuje:

(...) S.A. w W. odpowiadało za szkodę z dnia 16 lipca 2016 r. na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą, zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Umowa cesji wierzytelności przedłożona przez powódkę ściśle określa, że dotyczy ona szkody na pokrzywdzonym R. G. w dniu 16 lipca 2016 r. roku wyrządzonej przez sprawcę ubezpieczonego u strony pozwanej z tytułu OC. Nadto zgodnie z §1 pkt 2 cedent przelał na cesjonariusza wszelkie prawa przysługujące mu w związku ze szkodą powstałą w dniu 16 lipca 2016 r. dlatego w ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego również w zakresie kosztów związanych z holowaniem pojazdu oraz roszczeniem odsetkowym.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie szkoda zakwalifikowana w pojeździe została jako szkoda całkowita. Powódka wykazała, zasadność kosztów holowania na terenie pomiędzy W. a M. oraz miejscem szkody.

W ocenie Sądu powódka sprostała ciężarowi dowodu polegającemu na wykazaniu czynności związanych z usuwaniem skutków wypadku oraz ich zakresu i warunków. Należy dodatkowo wskazać, że rozkład ciężaru dowodu (art. 6 kc) oraz relewantny art. 232 kpc nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (II PK 304/12).

Szkoda likwidowana była w ramach bezpośredniej likwidacji szkody, o której pozwana (...) S.A. w W. została powiadomiona przez pozwaną Towarzystwo (...) S.A. w W. pismem z dnia 30 sierpnia 2016 r.

Nadto należy wskazać, iż pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności z tytułu odszkodowawczej względem poszkodowanego za szkodę z dnia 16 lipca 2016 r.

Pozwana zakwestionowała wysokość dobowej stawki najmu oraz koszt holowania pojazdu uszkodzonego a także podstawienia i odebrania pojazdu zastępczego.

Powołany w sprawie biegły sądowy w sporządzonej opinii stwierdził, że średnia dobowa stawka najmu winna wynieść 132 zł netto. Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wyniósł 24 dni, dlatego koszt najmu winien wynieść 3 168 zł netto. Uzasadnionego kosztu holowania samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) biegły określił na kwotę 1 646 zł. natomiast uzasadniony koszt podstawienia samochodu zastępczego na kwotę 481,40 zł, a jego odbioru na kwotę 340,20 zł.

Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego sądowego. Zdaniem Sądu koszt najmu samochodu zastępczego winien wynieść 3 168 zł (24 dni x 132 netto), kosztu holowania uszkodzonego samochodu 1 646 zł, natomiast uzasadniony koszt podstawienia samochodu zastępczego 481,40 zł, a jego odbioru 340,20 zł jako uzasadnione koszty związane z usunięciem skutków kolizji drogowej z dnia 16 lipca 2016 r.

Biegły w opinii uzupełniającej ustosunkował się do wszelkich zastrzeżeń strony powodowej, jednak nie zmienił stanowiska z opinii głównej.

W ocenie Sądu w tym konkretnym przypadku koszty podstawienia i odbioru samochodu zastępczego jest uzasadniony, ponieważ szkoda zaistniała na autostradzie i w trakcie odbywanej dłuższej podróży. Nie sposób oczekiwać od poszkodowanego, aby zaprzestał podróży i na własny koszt wrócił do miejsca zamieszkania, aby wyeliminować lub ograniczyć koszty podstawienia i odbioru samochodu zastępczego. Jednak w ocenie Sądu koszty te wykazane przez powoda są zbyt wysokie, pozbawiane normalnego związku przyczynowo-skutkowowo z zaistniałą szkodą i zweryfikował je zgodnie ze stanowiskiem biegłego.

W zakresie zarzutu pozwanej, iż poszkodowany mógł skorzystać z bezgotówkowej oferty najmu oferowanej przez Towarzystwo (...) S.A. w W.. Pozwana w toku procesu nie przedłożyła, żadnego dowodu dla wykazania, iż poszkodowanemu została złożona oferta bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. To one, a nie Sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strony mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Z dołączonej płyty z aktami szkodowymi nie wynika, aby poszkodowanemu zaproponowano najem samochodu zastępczego oraz aby poinformowano, że w razie wynajęcia u innego podmiotu stawka będzie zweryfikowana do stawek stosowanych przez ubezpieczalnię.

W świetle wyżej poczynionych wywodów należało uznać, że należne powódce odszkodowanie wynosi 4 125,69 zł jako różnica pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a tym wyliczonym przez biegłego sądowego. Z tego względu Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził powyższą kwotę od strony pozwanej.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Powódka domagała się od pozwanej kwoty 14 022,27 zł, dlatego należało w pozostałym zakresie roszczenie oddalić, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c. na zasadzie stosunkowego rozdzielenia, gdyż biorąc pod uwagę, iż powódka dochodziła kwoty 14.022,27 zł a zasądzeniu podlegała kwota 4 125,69 zł, to utrzymała się ona z dochodzonym roszczeniem w 30 %. Na wydatki procesowe powódki składały się kwoty: 702 zł z tytułu opłaty od pozwu, 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa, koszt zastępstwa procesowego w kwocie 4 800 zł, co dało łączną kwotę 5 519 zł. Na wydatki procesowe strony pozwanej składały się kwoty: 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1 392,34 zł tytułem wydatków na poczet biegłego oraz 4.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, co dało łącznie kwotę 6 209,34 zł. W związku z powyższym suma kosztów procesu stron wynosiła 11.728,34 zł. Powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 30 % a zatem powinna zwrócić pozwanej (...) S.A. w W., która za zgodą obu stron weszła w miejsce błędnie pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 2 690,84 zł tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów (5 519 zł + 6 209,34 zł = 11 728,34 zł x 70 % = 8 209,84 zł; 8 209,84 – 5 519 zł = 2 690,60 zł) i taka też kwota została zasądzona w punkcie 3 sentencji wyroku.

Wobec wstąpienia do procesu (...) S.A. w W. zamiast pierwotnie pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. należało zgodnie art. 194 par. 2 zdanie drugie k.p.c. zasądzić koszty postepowania od powoda dla błędnie pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na jej wniosek. Koszty te wynoszą 4 817 zł zgodnie ze stawkami obwiązującymi w dniu wytoczenia powództwa.

SSR Jolanta Brzęk