Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Łochowski (spr.)

Sędziowie: SO Paweł Iwaniuk, SR (del.) Julita Wyrębiak-Romero

Protokolant: Ewelina Kaput

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G.

przeciwko Z. S.

o zapłatę

na skutek apelacji stron od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. z dnia 6 czerwca 2012 r., sygn. akt I C 644/12

I. oddala obie apelacje;

II. znosi wzajemnie koszty procesu w instancji odwoławczej.

Sygn. akt IV Ca 1835/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacje stron są bezzasadne.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k.76-78) i przyjmuje je za własne. Sąd I instancji dokonał również trafnej oceny prawnej dochodzone roszczenia, która w całości zasługuje na akceptację.

W apelacji strony powodowej został sformułowany jedynie zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. (apelacja powoda – k.86v). Zarzut ten nie jest trafny. Trzeba przypomnieć, iż art. 233 § 1 k.p.c. statuuje jedną z fundamentalnych zasad postępowania cywilnego, jaką jest zasada swobodnej oceny dowodów. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Należy przyjąć, iż ramy swobodnej oceny dowodów zakreślane są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Bezspornym jest, że skuteczność zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. uzależniona jest od wykazania, iż Sąd ten uchybił określonym zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego przy ocenie konkretnych dowodów, albowiem jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Tym samym, niewystarczające jest przekonanie skarżącego o innej niż przyjął to Sąd doniosłości poszczególnych dowodów w sprawie i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu Rejonowego ( zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC nr 10 z 2000 r., poz. 189 i wyrok z dnia 6 listopada 1998 r., III CKN 4/98, Prawo i Medycyna nr 3 z 1999 r., s.135).

W ocenie Sądu Okręgowego, powód w treści apelacji nie wykazał nawet w najmniejszym stopniu ww. uchybień (k.86v-88), a zatem nie dowiódł, iż doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. Apelacja nie konkretyzuje, jakie zasady logiki lub doświadczenia życiowego zostały naruszone przy ocenie konkretnych dowodów. Nie zostało również wyjaśnione, które dowody Sąd Rejonowy ocenił wadliwie. Z tych przyczyn nie można uznać zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. za skuteczny.

Sąd Rejonowy trafnie uznał, że kluczowym zagadnieniem w niniejszej sprawie jest dokonanie oceny, czy strona powodowa udowodniła, że na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 czerwca 2010 r., zawartej z (...) Bank (...) S.A. w W., nabyła wierzytelność wobec pozwanego w dochodzonej pozwem kwocie. Pozwany kwestionował, bowiem m.in. wysokość spornej wierzytelności (k.64). Nie budzi wątpliwości, iż ciężar dowodu spoczywał w tym zakresie na powodowej spółce (art. 6 k.c.).

W celu wykazania, że strona powodowa nabyła wierzytelność w dochodzonej pozwem kwocie, powód złożył umowę pożyczki wraz z hamonogramem spłaty rat (k.31-35), bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności (k.39, 40), umowę sprzedaży wierzytelności (k.45-47) oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych (k.50). Sąd Rejonowy, słusznie uznał, że jedynym niebudzącym wątpliwości dowodem co do wysokości dochodzonego roszczenia jest bankowy tytuł egzekucyjny. Trafnie również Sąd I instancji, odwołując się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r., sygn. akt P 1/10 przyjął, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowi – na płaszczyźnie relacji z konsumentem – stanowi jedynie dokument prywatny, którego moc dowodowa jest w istocie zrównana z twierdzeniami strony (zob. art. 245 k.p.c.).

Odnośnie wysokości roszczenia, w zakresie którego powództwo zostało oddalone trzeba zauważyć, że powód w pozwie nie wyjaśnił, z czego wynika wysokość dochodzonej przez niego kwoty 12.397 zł 68 gr tytułem odsetek i kwoty 188 zł 96 gr tytułem kosztów (pozew – k.20). Strona powodowa powinna określić, w jaki sposób te kwoty zostały ustalone i z czego wynika ich wysokość. Tego jednak strona powodowa nie uczyniła.

Sąd nie jest przy tym uprawniony do konstruowania takiej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, co do której – ze względu na lakoniczność uzasadnienia pozwu – nie sposób sformułować oceny, czy jest zgodna z twierdzeniami powoda. Nie chodzi przy tym o to, że powód nie udowodnił okoliczności istotnych z punktu widzenia wyrokowania, ale o to, że nawet nie sformułował twierdzeń, które można by poddać weryfikacji w toku postępowania. W tym zakresie żadne konkrety nie wynikają z pozwu.

Nie jest również rolą sądu poszukiwanie podstawy faktycznej powództwa w pismach (kopiach pism) dołączonych do pozwu lub innych pism procesowych. Nie ulega natomiast wątpliwości, że zgodnie z art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. pozew powinien zawierać m.in. przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Skoro strona powodowa nie sformułowała w ogóle twierdzeń, co do podstaw ustalenia wysokości dochodzonej kwoty (poza zakresem wynikającym z bankowego tytułu egzekucyjnego), to nie sposób było dopuścić dowodów celem ustalenia bliżej niesprecyzowanych faktów. Oczywiste jest przecież, że strona ma obowiązek wskazać, jakie okoliczność chce udowodnić, aby możliwe było dopuszczenie jakiegokolwiek dowodu (art. 236 k.p.c.).

Tak fundamentalne braki w konstrukcji podstawy faktycznej żądania były wystarczającą przesłanką do oddalenia powództwa (art. 6 k.c.). To samo dotyczy wysokości dochodzonych odsetek, których stopy powód w żaden sposób w pozwie nie wyjaśnił.

W konsekwencji, należy uznać, że zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo, wbrew wywodom apelacji powoda odpowiada prawu.

Bezzasadna jest również apelacja pozwanego, koncentrująca się na fakcie ubezpieczenia zaciągniętej pożyczki (apelacja pozwanego – k.91). Fakt ubezpieczenia spłaty pożyczki może jedynie mieć znaczenie dla powstania roszczeń banku lub pozwanego wobec ubezpieczyciela, ale nie może w żaden sposób rzutować na zakres odpowiedzialności strony pozwanej, która – mimo ubezpieczenia – jest zobowiązana pożyczoną kwotę zwrócić (art. 720 § 1 k.c.).

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje obu stron, jako bezzasadne.

Nadto, Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zniósł wzajemnie koszty procesu w instancji odwoławczej.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.