Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Graczyk (spr.)

Sędziowie SO Małgorzata Jarząbek

SO Agnieszka Stachurska

Protokolant st. sekr. sądowy Mariusz Żelazek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2019 r. w Warszawie

sprawy O. O. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. D.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie niepełnosprawności

na skutek apelacji wniesionej przez odwołującą

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie
VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 października 2018 roku sygn. akt VI U 70/17

1.  uchyla zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję, przekazując sprawę do Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w W. celem rozpoznania,

2.  zasądza od Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w W. na rzecz O. O. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. D. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w instancji odwoławczej.

SSO Agnieszka Stachurska SSO Marcin Graczyk SSO Małgorzata Jarząbek

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 18 października 2018 r. oddalił odwołanie O. O. od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. (zwany dalej ,,WZON’’) z dnia 13 stycznia 2017 r., znak: (...)

Sąd I instancji ustalił, że Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności
w W. (zwany dalej ,,MZON’’) orzeczeniem z dnia 7 grudnia 2016 r., nr: (...) zaliczył odwołującą O. O. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności
z symbolem przyczyny niepełnosprawności 01-U do dnia 7 grudnia 2023 r. Datę początkową stopnia niepełnosprawności ustalono na dzień 10 listopada 2016 r. Odwołująca w dniu
6 marca 2017 r. złożyła odwołanie do WZON od orzeczenia MZON z dnia 7 grudnia 2016 r. Na skutek wniesionego odwołania, WZON orzeczeniem z dnia 13 stycznia 2017 r., nr (...) uchylił zaskarżone orzeczenie MZON jedynie w części dotyczącej punktów 1 i 6 orzeczenia. Odwołująca od wczesnego dzieciństwa jest osobą niepełnosprawną, ponieważ urodziła się z wrodzoną cytomegalią toksoplazmozą, wodogłowiem wewnętrznym oraz wrodzonym niedorozwojem płatów potylicznych. Ponadto przebyła liczne operacje, między innymi dwukrotną implantację zastawki otrzewno-komorowej oraz ma stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym. Ubezpieczona jest uczennicą pierwszej klasy gimnazjum specjalnego w klasie życia, ma ograniczony program nauczania, umie pisać i czytać. Chętnie chodzi do szkoły. W szkole dobrze funkcjonuje, jednak nie radzi sobie
z emocjami. Odwołująca bywa autoagresywna. Nadto jest pod opieką neurologa, okulisty, psychiatry, psychologa i pedagoga oraz jest samodzielna w samoobsłudze i dość dobrze przystosowana społecznie a zarazem niedojrzała emocjonalnie. W opinii z dnia 22 marca 2018 r. biegły okulista stwierdził u odwołującej praktyczną jednooczność wynikającą
z niedowidzenia oka lewego w następstwie zmian bliznowatych siatkówki o charakterze wrodzonym. Stan jej wzroku powoduje lekki stopień niepełnosprawności, który powstał we wczesnym dzieciństwie i ma charakter trwały. Odwołująca nie może uczęszczać do normalnej szkoły, a w przyszłości zdobyć zawodu, który nie wymaga widzenia obuocznego.
U małoletniej nie występuje możliwość ograniczonej samodzielnej egzystencji oraz nie wymaga stałego współudziału opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Według opinii biegłego psychiatry odwołująca jest osobą samodzielną w zakresie poruszania, samoobsługi i komunikuje się z otoczeniem. Nawiązuje ona poprawny kontakt, zna swoje dane, posługuje się telefonem komórkowym, jest w stanie przygotować prosty posiłek oraz robi podstawowe zakupy. Niepełnosprawność intelektualna uniemożliwia jej samodzielne załatwianie spraw urzędowych, dlatego tez powinna korzystać z systemu środowiskowego wsparcia. Zgodnie z opinią biegłego sądowego neurologa odwołująca zalicza się do osób
z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Do dnia 7 grudnia 2023 r. nie spełnia ona kryteriów uznania jej za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym. Zgodnie z opinią biegłego sądowego neurologa nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy osób trzecich w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Istnieje potrzeba korzystania z systemu wsparcia środowiskowego w samodzielnej egzystencji oraz z usług socjalnych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne palcówki. Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd I instancji na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i MZON, a także na podstawie znajdujących się w aktach sprawy opinii sądowo-lekarskich.

Sąd Rejonowy zważył, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Biegli sądowi z zakresu neurologii, okulistyki, psychiatrii oraz psychologii potwierdzili zasadność orzeczenia WZON z dnia 18 lipca 2016 r. utrzymującego w mocy orzeczenie MZON z dnia 10 maja 2016 r. zaliczające odwołującą do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Opinie biegłych sądowych były logiczne, spójne i nie budziły zdaniem Sądu I instancji wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności
i prawidłowości rozumowania. Były jasne, wyczerpujące i wewnętrznie niesprzeczne.
W przedmiotowej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zasadności przedmiotowych opinii. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu badania odwołującej. Znali przebieg jej leczenia oraz zapoznali się z dokumentacją medyczną. Z dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy wynikało, że stan zdrowia odwołującej nie daje podstaw do zaliczenia jej jako osoby niepełnosprawnej w stopniu znacznym, a odwołująca jedynie okresowo wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Sąd Rejonowy nie znalazł zatem podstaw do zakwestionowania przedstawionych opinii. Sąd I instancji wskazał również, że racje ma organ rentowy wskazując w punkcie 7, iż konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji przysługuje jedynie osobom zaliczonym do znacznego stopnia niepełnosprawności. Natomiast orzeczenie w punkcie 8 dotyczy jedynie osób, które nie ukończyły 16-tego roku życia przy wydawaniu orzeczenia o niepełnosprawności. Orzeczenie WZON w tym zakresie jest zgodne z obowiązującymi procedurami. Zdaniem Sądu Rejonowego nie było podstaw do kwestionowania zaskarżonego orzeczenia w zakresie wskazań dotyczących odpowiedniego zatrudnienia. Zgodnie z opinią biegłego okulisty
w przypadku odwołującej istnieje możliwość podjęcia zatrudnienia w przyszłości na stanowisku przystosowanym, na którym nie jest wymagane widzenie obuoczne. Z tych względów Sąd I instancji podzielił stanowisko WZON zawarte w zaskarżonym orzeczeniu. Nadto Sąd Rejonowy uznał, że w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 148 ^{( 1)} § 1 k.p.c. do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym, bowiem żadna ze stron nie zgłosiła wniosku o przeprowadzenie rozprawy, a mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych, przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne.

Odwołująca w dniu 18 grudnia 2018 r. wniosła apelację zaskarżając w/w wyrok Sądu
I instancji i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 477 ^{( 14)} § 6 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy w toku postępowania przed Sądem I instancji pojawiły się nowe okoliczności dotyczące niepełnosprawności, które powstały po wniesieniu odwołania od orzeczenia WZON potwierdzone Kartami Informacyjnymi Leczenia Szpitalnego znajdującymi się na kartach 46-47v, 56-57v i 58-59v złożonymi do akt sprawy przez przedstawiciela ustawowego w dniach 7 listopada 2017 r. oraz 19 grudnia 2017 r., w których rozpoznano niedoczynność przysadki oraz nieokreślone zaburzenia przemiany węglowodanów wraz z nowymi zaleceniami, które obnażyły liczne dysfunkcje odwołującej kwestionowane przez biegłych sądowych choćby w ramach jej zdolności do samodzielnej egzystencji skutkujące koniecznością zmiany kwalifikacji stopnia niepełnosprawności z umiarkowanego na znaczny a także uwzględnieniem odwołania
w całości;

- art. 286 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych sądowych lub z opinii instytutu, podczas gdy istniał taki obowiązek, albowiem opinie złożone do sprawy przez biegłych sądowych psychologa i psychiatrę zawierały istotne braki i nie wyjaśniały okoliczności istotnych dla przedmiotu postępowania również w zakresie wniosków jakie zostały sformułowane, ich zasadności, podstaw oraz braku określenia, w jakim zakresie odnieśli się oni do zarzutów odwołującej, skoro podnosiła ona nowe argumenty i wskazywała nowe okoliczności stanu faktycznego nieznane
w momencie wydania orzeczenia przez WZON;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważanie materiału dowodowego polegającego m.in. na pominięciu twierdzeń odwołującej i opinii psychologa znajdującej się w aktach WZON, podczas gdy uwzględnienie i analiza tych twierdzeń
i dowodów powinno prowadzić do konieczności przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka w osobach M. D., psychologa szkolnego J. A. i Dyrektora Gimnazjum B. D., do którego uczęszcza skarżąca, które pozwoliłyby na dokonanie weryfikacji opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry oraz stwierdzenie, że zachodzą przesłanki do uwzględnienia odwołania w całości, szczególnie w zakresie znacznego stopnia niepełnosprawności i skutkowałyby powierzeniem sporządzenia opinii innemu biegłemu sądowemu tej samej specjalności;

- art. 232 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. polegające na zaniechaniu przeprowadzenia
z urzędu dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu endokrynologii, ginekologii
i neuropsychologii, podczas gdy zakres dokumentacji medycznej znany w chwili orzekania przez WZON uzasadniał przeprowadzenie wskazanych wyżej dowodów przez Sąd I instancji na okoliczności przywołane w treści wydanego postanowienia z rozszerzeniem tezy dowodu
z opinii biegłego sądowego neuropsychologa o wskazanie wszystkich deficytów mózgu
i zaburzeń poznawczych występujących u odwołującej, a także które z nich uzasadniają przyjęcie określonego przez biegłego sądowego stopnia niepełnosprawności;

- art. 232 § 2 k.p.c. polegające na zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania
w charakterze świadków M. D., J. A. i B. D. celem potwierdzenia deficytów odwołującej w jej codziennym funkcjonowaniu, stopnia jej samodzielności, rzeczy i zadań, które potrafi wykonać a które przerastają jej możliwości, postępu w nauce zachowania czy codziennych czynnościach, nauki liczenia także w zakresie nauki z programu obowiązującego w klasie życia, możliwości autoagresji i związanych z nią ograniczeń, tendencji do konfabulacji, związanych z tym konsekwencji jej zachowania, sytuacji, w której najczęściej występują i jakiego zakresu dotyczą, albowiem w ocenie skarżącej jedynie uzupełnienie materiału dowodowego o treść wskazanych dowodów umożliwiłaby na weryfikację jej twierdzeń, zgromadzonego materiału dowodowego czy sporządzenie w pełni wartościowych opinii;

- art. 233 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na przyjęciu, że treści i wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii i psychologii pozwalają na poczynienie ustaleń faktycznych, albowiem są one spójne i zupełne w swoich treściach, a także nie są obarczone błędem w zakresie logicznego rozumowania, podczas gdy prawidłowo dokonana analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie powinna poprowadzić do wnioskowania odmiennego, szczególnie przy uwzględnieniu opinii psychologa z dnia 17 października 2016 r. oraz twierdzeń odwołującej w zakresie okoliczności starych i znanych w momencie orzekania przez WZON.

Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie przepisu prawa materialnego art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych poprzez błędne jego zastosowanie polegające na przyjęciu, że niezdolność do samodzielnej egzystencji odwołującej nie oznacza naruszenia sprawności organizmu
w stopniu umożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację, podczas gdy odwołująca jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, albowiem jej codzienne funkcjonowanie związane jest z ograniczeniami i wiąże się z koniecznością sprawowania opieki i udzielania jej pomocy, co oznacza, że kwalifikuje ją do znacznego stopnia niepełnosprawności.

W związku z powyższym odwołująca wniosła o uchylenie orzeczenia WZON z dnia 13 stycznia 2017 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy celem ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji. Ubezpieczona przy ewentualnym nieuznaniu, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym ujawnione zostały nowe czynności dotyczące niepełnosprawności, wniosła
o uchylenie wyroku Sądu I instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania. W obu przypadkach odwołująca wniosła o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zastosowanie art. 102 k.p.c. w przypadku oddalenia apelacji. Ubezpieczona dodatkowo wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu
w postaci kopii orzeczenia lekarza orzecznika ZUS celem ustalenia potwierdzenia jej całkowitej niezdolności do pracy wynikającej z aktualnego stopnia naruszenia sprawności funkcji psychicznych ze względu na charakter zaawansowanego procesu chorobowego
i niepomyślne rokowania na trwałe, a zatem również istnienia przesłanek uzasadniających uwzględnienie odwołania od orzeczenia WZON, jak też zasadności twierdzeń w zakresie posiadanych przez nią deficytów uzasadniających zakwalifikowanie jej jako osoby upośledzonej w stopniu znacznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja odwołującej podlegała uwzględnieniu, co wiązało się z uchyleniem wyroku Sądu I instancji i poprzedzającej go decyzji oraz przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania WZON.

Zgodnie z treścią art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c., w sprawie, w której wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących niepełnosprawności, które powstały po dniu wniesienia odwołania od tego orzeczenia. W tym przypadku sąd uchyla orzeczenie, przekazuje sprawę do rozpoznania wojewódzkiemu zespołowi do spraw orzekania o niepełnosprawności i umarza postępowanie.

Na podstawie art. 477 ^14a k.p.c., sąd drugiej instancji uchylając wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego może sprawę przekazać do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu.

Przepisy te stanowią wyjątek od zasady, według której Sąd I instancji kontroluje tylko stan rzeczy faktyczny i prawny istniejący w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Przewiduje on możliwość uchylenia przez sąd decyzji WZON i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania. Przesłanką umożliwiającą zastosowanie dyspozycji tego przepisu jest ujawnienie w toku postępowania przed Sądem I instancji nowych okoliczności wpływających na zakres niepełnosprawności, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. Ujawnienie się tego rodzaju nowych okoliczności przed zamknięciem rozprawy powinno wpływać na sposób rozstrzygnięcia sprawy. Tymczasem Sąd Rejonowy uzasadniając wyrok pominął dowody z dokumentów złożone przez odwołującą w toku postępowania sądowego. Nowe okoliczności w sprawie wynikały bezpośrednio z Kart Informacyjnych Leczenia Szpitalnego znajdujących się na kartach 46-47, 56-57 oraz 58-59 akt sprawy. W trakcie hospitalizacji ubezpieczonej w Instytucie (...) w W. rozpoznano: nieokreślone zaburzenia przemiany węglowodanów
w okresie od dnia 30 października 2017 r. do dnia 3 listopada 2017 r. oraz niedoczynność przysadki w okresie od dnia 7 grudnia 2017 r. do dnia 15 grudnia 2017 r. Te okoliczności nie były bowiem przedmiotem ustaleń biegłych sądowych, którzy zostali powołani przez Sąd Rejonowy do zaopiniowania stanu zdrowia odwołującej. Sąd Okręgowy podkreśla, że stan zdrowia wnioskodawczyni był analizowany na dzień 13 stycznia 2017 r., kiedy WZON wydał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Wszystkie zmiany zdrowotne, które zaszły po tej dacie nie były przedmiotem rozważań przez biegłych sądowych. Tymczasem Sąd Rejonowy nie uwzględnił w żadnym zakresie nowych schorzeń odwołującej, które były również przedmiotem zarzutów w sporządzonych przez nią pismach procesowych odnoszących się do wydanych opinii sądowo-lekarskich. Nowe okoliczności mogły skutkować zmianą zaskarżonej decyzji, lecz nie mogły być przedmiotem badania przez biegłych sądowych.

Sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej decyzji zaliczającej odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia skarżącej, nie zastępują lekarza orzecznika ZUS ani komisji lekarskiej ZUS. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia. Nowe okoliczności to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego, których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Z art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c. wynikają obowiązki WZON
i sądu w razie pojawienia się nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego. W tej materii należy uchylić przedmiotową decyzję, a WZON jest zobowiązany do przeprowadzenia ponownej procedury orzeczniczej i wydania nowej decyzji. Na pojęcie nowych okoliczności w sprawie zwrócił również uwagę Sąd Apelacyjny, który stwierdził, że ,,nowe okoliczności w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego, których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Ocena "nowych okoliczności" przez organy orzecznicze zakładu ubezpieczeń społecznych może doprowadzić do zmiany pierwotnego stanowiska organu rentowego i zakończenia sporu bez potrzeby jego rozstrzygania przed sądem i ponoszenia kosztów opinii biegłych.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 września
2015 r., sygn. akt III AUa 139/15)

W niniejszej sprawie Sąd zważył, że dokumenty przedłożone przez odwołującą
w toku postępowania sądowego w postaci Kart Informacyjnych Leczenia Szpitalnego świadczą o zaistnieniu po dniu wniesienia odwołania nowych okoliczności, które z całą pewnością mają wpływ na końcową ocenę stopnia jej niepełnosprawności oraz zdolności do samodzielnej egzystencji. W dacie obydwu badań przeprowadzonych w toku postępowania administracyjnego lekarze MZON i WZON nie wydali orzeczenia na podstawie dokumentacji, która została przedłożona dopiero w trakcie postępowania sądowego. Potwierdzeniem zachodzących zmian w zakresie medycznym u ubezpieczonej jest również orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 4 grudnia 2018 r., zgodnie z którym uznano odwołującą za osobę trwale całkowicie niezdolną do pracy. W związku z tym Sąd II instancji doszedł do przekonania, że zgodnie z obowiązującymi przepisami wyrok Sądu I instancji oraz poprzedzająca go decyzja wydana przez WZON podlegały uchyleniu a sprawę należało przekazać organowi do ponownego rozpoznania. Dlatego też Sąd Okręgowy nie badał pozostałych zarzutów dotyczących zarówno naruszenia przepisów prawa procesowego, jak
i materialnego. W ocenie Sądu II instancji naruszenie art. 477 ^{( 14)} § 6 k.p.c. stanowiło samodzielną przesłankę do wydania wyroku bez potrzeby badania pozostałych spornych kwestii.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 4 w związku z art. 477 ¹⁴ § 6 w związku z art. 477 ^14a k.p.c. orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Stroną wygrywającą, pomimo uchylenia wyroku, była odwołująca, gdyż jej apelacja była zasadna. Sąd Okręgowy zasądził od WZON na rzecz ubezpieczonej reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. D. kwotę 120,00 złotych na podstawie § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

SSO Agnieszka Stachurska SSO Marcin Graczyk (spr.) SSO Małgorzata Jarząbek

(...)