Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dlaW. M.w W., II W. C. w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Niewiadomski

Protokolant: Ewelina Lasek

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2019 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko T. W.z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie w sprawie ponad kwotę 123 zł (sto dwadzieścia trzy złote);

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

Sygn. akt II C 4535/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do S. L.w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 23 kwietnia 2018 roku, D. K. wniósł o zasądzenie od T. W. z siedzibą w W. kwoty 370,14 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Przedmiotem żądania pozwu było także zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż dochodzone pozwem roszczenie dotyczyło szkody z dnia 4 listopada 2016 roku likwidowanej z ubezpieczenia auto – casco (AC). Polegała ona na uszkodzeniu lusterka w samochodzie marki F. (...), nr rej. (...), należącego do powoda. Pozwany miał przyjąć odpowiedzialność za w/w szkodę i przyznał odszkodowanie w wysokości 615,12 złotych.

W ocenie powoda w/w kwota jest zbyt niska gdyż pozwany przyjął zbyt niską stawkę roboczogodziny na 70 złotych netto oraz zaniżył koszty części zamiennych. Poza tym nie uwzględnił kwoty 65,04 złotych za analizę pod kątem zasadności roszczenia ( pozew k. 1 – 3).

Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2018 roku sprawa została przekazana do tut. Sądu ( postanowienie k. 5).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Potwierdzono, iż w związku ze szkodą z dnia 4 listopada 2016 roku wypłacono początkowo powodowi kwotę 615,12 złotych, a później dodatkowo kwotę 305,10 złotych. Zakwestionowano zasadność kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy w wysokości 65,04 złote. Z tego względu powództwo powinno ulec oddaleniu ( odpowiedź na pozew k. 12 - 13).

W piśmie z dnia 18 stycznia 2019 roku powód cofnął pozew i ograniczył żądanie do kwoty 123 złote. Kwota ta miał stanowić równowartość prywatnej ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powoda ( pismo k. 16).

Na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2019 roku nikt się nie stawił ( protokół k. 23).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. K. i T. W. z siedzibą w W. łączyła umowa ubezpieczenia autocasco, dotycząca pojazdu marki F. (...), nr rej. (...). Powyższy pojazd należy do D. K..

W dniu 4 listopada 2016 roku doszło do uszkodzeniu lusterka w w/w samochodzie marki F. (...), nr rej. (...) ( okoliczność bezsporna).

T. W. z siedzibą w W. przyjął odpowiedzialność za w/w szkodę i w toku postępowania likwidacyjnego znak: D. (...)/ (...), przyznał D. K. odszkodowanie w wysokości 615,12 złotych. Później dodatkowo wypłacił jeszcze kwotę 305,10 złotych ( pismo k. 18; okoliczności bezsporne).

D. K. zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy samochodu osobowego F. (...) o nr rej. (...), za co wystawiono fakturę VAT na kwotę 123 złote ( faktura k. 17).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, powołane w jego opisie. Odnosząc się w pierwszej kolejności do dowodów z dokumentów złożonych do akt w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia, ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Także i Sąd badając te dokumenty z urzędu nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń.

Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Postępowanie w niniejszej sprawie ponad kwotę 123 złote należy umorzyć. Zgodnie z art. 355 § kpc, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania m.in. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Jednocześnie zgodnie z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy.

W niniejszej sprawie pozew ponad kwotę 123 złote został cofnięty bez zrzeczenia się roszczenia w piśmie z dnia 18 stycznia 2019 roku ( pismo k. 16), czyli jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy, zatem dla skuteczności tej czynności procesowej nie była konieczna zgoda pozwanego. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, iż to powód jest dysponentem swojego żądania i może on w granicach przewidzianych prawem dowolnie zmieniać zdanie co do podtrzymywania pozwu. Dlatego w ocenie Sądu cofnięcie pozwu w w/w zakresie nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa, zatem jest zgodnie z przesłankami określonymi w art. 203 § 4 kpc. Z tego względu, na podstawie powołanych przepisów, należało w punkcie I sentencji umorzyć postępowanie.

W pozostałym zakresie powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, iż podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia każdej sprawy cywilnej stanowi materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1360 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1025 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1–2, s. 204; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113).

Zatem w niniejszej sprawie to powód był zobligowany do wykazania, iż zgodnie z przepisami prawa cywilnego pozwany jest zobowiązany do uiszczenia na jego rzecz kwoty ostatecznie dochodzonej pozwem, tj. 123 złote. Jednak dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż nie wykazano istnienia po stronie pozwanej takiego obowiązku, co w efekcie musiało skutkować podjęciem merytorycznego rozstrzygnięcia w postaci oddalenia powództwa.

Powód wywodził swoje żądanie z faktu, iż sporządził prywatną ekspertyzę dla potrzeb postępowania likwidacyjnego znak: D. (...)/ (...), prowadzonego przez pozwanego. Za jej sporządzenie wystawiono fakturę VAT na kwotę 123 złote.

Należy jednak wskazać, iż powód nie wykazał tego, że w ogóle uiścił należność stwierdzoną w/w fakturą, co już samoistnie wykluczało uwzględnienie powództwa.

Ponadto w ocenie Sądu koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy nie są niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 czerwca 1999 roku, III CKN 258/98, LEX nr 1212981; oraz Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 30 kwietnia 2013 roku, I ACa 95/13, Legalis nr 1024309). Ekspertyza sporządzona przez rzeczoznawcę na zlecenie strony nie jest opinią biegłego w rozumieniu art. 278 § 1 KPC i może być co najwyżej wyrazem stanowiska strony, jeżeli strona tę ekspertyzę aprobuje ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 września 1956 roku, III Cr 121/56 - OSN z 1958 roku, z. 1, poz. 16). Taki pogląd ma oparcie w ustawie i jest wyrazem uszanowania zasady bezstronności postępowania sądowego. Strona może dla własnych potrzeb korzystać z „prywatnych” ekspertyz, jednakże - z uwagi na ich charakter procesowy - trudno uznać wydatki związane z ich opracowaniem za koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 § 1 kpc). Tym samym żądanie zasądzenie kwoty 123 złote było bezzasadne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.