Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny – Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. M. (1) i P. M.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 18 maja 2016 r., sygn. akt II C 59/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo w całości oraz zasądza od K. M. (1) i P. M. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty po 308,50 (trzysta osiem 50/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od K. M. (1) i P. M. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty po 330,00 (trzysta trzydzieści 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

SSO Małgorzata Szymkiewicz – Trelka

Sygn. akt XXVII Ca 593/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 listopada 2015 r. K. M. (2) i P. M. wniosły o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. (dalej (...) S.A.) kwoty 400,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 września 2014 r. do dnia zapłaty, a także o przyznanie zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Nakazem zapłaty z dnia 20 listopada 2015 r. wydanym w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc m.in. zarzut przedawnienia roszczenia.

Wyrokiem z dnia 18 maja 2016 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powódek kwoty po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kwoty po 647 zł tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając ten wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 118 k.c. poprzez jego zastosowanie i uznanie, że roszczenie o zryczałtowane odszkodowanie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (dalej Rozporządzenie (WE) nr 261/2001 przedawniają się z upływem lat 10, tj. na ogólnych zasadach,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 778 k.c. w zw. z art. 775 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia, zgłoszonego przez pozwaną, wskutek przyjęcia, że roszczenie o zryczałtowane odszkodowanie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 przedawnia się z upływem lat 10, a nie z upływem 1 roku od dnia wykonania przewozu.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obydwie instancje wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powódki wniosły o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy wskazać, iż w dniu 17 marca 2017 r. Sąd Najwyższy rozstrzygając pytanie prawne zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie podjął uchwałę, stwierdzając, że „roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 KC” (vide: uchwała SN z dn. 17 marca 2017 r., sygn. akt III CZP 111/16).

W świetle powyższego, podniesiony przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie przez powoda uznać należało za zasadny. Tym samym, na uwzględnienie zasługiwały również zarzuty apelacyjne sprowadzające się do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego dotyczącego przedawnienia się roszczeń z tytułu opóźnionego lotu.

Powódki dochodziły odszkodowania za opóźnienie lotu, który miał miejsce w dniu 20 sierpnia 2014 r. Natomiast, z powództwem o jego zasądzenie wystąpiły dopiero w dniu 6 listopada 2015 r., a zatem po upływie 1 roku i 2 miesięcy. Mając na uwadze, że zgodnie z najnowszym stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenia tego typu ulegają przedawnieniu stosownie do regulacji art. 778 k.c. z upływem roku od dnia wykonania przewozu, roszczenie nie mogło zostać uwzględnione z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

W konsekwencji powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. dokonał zmiany zaskarżonego orzeczenia, poprzez oddalenie powództwa w całości.

W przedmiocie kosztów postępowania, zarówno w pierwszej, jak i w drugiej instancji orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy określoną w art. 98
§ 1 i 3 k.p.c.

Koszty te w pierwszej instancji obejmowały opłatę od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie ustanowionego w sprawie zawodowego pełnomocnika w wysokości wynikającej z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (600 zł).

Orzekając o kosztach zastępstwa procesowego należnych pozwanemu, Sąd Okręgowy miał na uwadze, że każdego z powodów reprezentował ten sam pełnomocnik, żądania dotyczą tej samej sytuacji, wytoczone są przeciwko temu samemu pozwanemu. Postępowanie przed Sądem nie było skomplikowane. Sytuacja z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie jest typowym przykładem sytuacji, o której mowa w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2015 r. III CZP 29/15. W uchwale tej, podobnie jaki i w uchwale z dnia 8 października 2015 r. sygn. akt III CZP 58/1015, Sąd Najwyższy potwierdził, że wynagrodzenie pełnomocnika powinno odpowiadać rodzajowi sprawy i nakładowi pracy. Należy podkreślić, że w wyniku rozpoznania sprawy trzech powodów w jednym postępowaniu doszło do znacznego zmniejszenia nakładu pracy pełnomocnika pozwanego oraz zaoszczędzenia jego czasu. Pełnomocnik pozwanego w jednym piśmie procesowym odnosił się do stanowiska procesowego powodów, prezentując jedną linię obrony, przygotował jedno uzasadnienie sprzeciwu od nakazu zapłaty, nie musiał przygotowywać odrębnych pism procesowych, nie musiał brać udziału w odrębnych rozprawach. W konsekwencji można śmiało stwierdzić, że koszty zastępstwa procesowego zasądzone w pojedynczej stawce wynagrodzenia są adekwatne do rodzaju pracy, charakteru sprawy i nakładu pracy, w myśl wspomnianej uchwały Sądu Najwyższego.

Z tych względów Sąd Okręgowy zasądził na rzecz pozwanego wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika w wysokości w jakiej wynagrodzenie to należne było pozwanemu w pojedynczej stawce.

Koszty postępowania w instancji odwoławczej obejmowały opłatę od apelacji oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości wynikającej z § 2 pkt 3 w zw.
z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia apelacji (1 200 zł x 50% = 600 zł). Na rzecz pozwanego zostały zasądzone koszty obejmujące wynagrodzenie w jednej stawce dzielonej pomiędzy dwie powódki ze względów przedstawionych wyżej dotyczących postępowania przed Sądem I instacji.

SSO Małgorzata Szymkiewicz – Trelka