Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 6 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie, Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący SSO Barbara Frankowska

SSO Anna Walus Rząsa

SSO Anna Harmata (spr.)

protokolant: asyst. sędziego Agnieszka Wasilewska-Kardyś

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2014 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...), (...) Spółka Jawna w P.

przeciwko : (...) LTD- Wielka Brytania

o zapłatę

w przedmiocie zażalenia powoda na zarządzenie w z dnia 8 stycznia 2014 r. V GNc 1508/13

postanawia:

uchylić zaskarżone zarządzenie przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w Tarnobrzegu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem dnia 8 stycznia 2014 r. sygn. akt VI GNc 1508/13 Przewodniczący Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu zwrócił pozew wniesiony w europejskim postępowaniu nakazowym z uwagi na wniesienie przez powoda po terminie odpowiedzi na wezwanie Sądu do uzupełnienia pozwu, a to dopiero w dniu 18.12.2013 r. na podstawie art. 130 § 2 kpc.

Powyższe zarządzenie zaskarżył zażaleniem powód wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Powód zarzucił naruszenie art. 9 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12.12.2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że wezwaniem doręczonym mu w dniu 25.11.2013 r. został wezwany do uzupełnienia pozwu w którym Sąd wyznaczył termin na wykonanie wezwania na 18.12.2013 r. w którym to dniu powód przedłożył żądany odpis pełnomocnictwa oraz listu przewozowego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Pismem z daty 13.11.2013 r. doręczonym powodowi w dacie 25.11.2013 r. powód został wezwany w postępowaniu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty przez Sąd na formularzu B do uzupełnienia pozwu w terminie do dnia 18.12.2013 r. /k.20-21/ poprzez:

- przedłożenie czytelnego pełnomocnictwa procesowego lub jego odpisu,

- złożenie czytelnego odpisu listu przewozowego w celu wykazania właściwości Sądu.

Powód w terminie tj. w dacie 18.12.2013 r. /data stempla pocztowego/ przedłożył odpis pełnomocnictwa i listu przewozowego.

Zarządzeniem z dnia 8.01.2014 r. przewodniczący zwrócił pozew wniesiony w postępowaniu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty wskazując na przekroczenie tygodniowego terminu do uzupełnienia pozwu , na podstawie art. 130 kpc.

W przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie Rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12.12.2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty.

Stosownie do art. 9 ust. 1 powołanego rozporządzenia w przypadku niespełnienia wymogów określonych w art. 7, sąd umożliwia powodowi uzupełnienie lub poprawienie pozwu, chyba że roszczenie jest oczywiście nieuzasadnione lub pozew jest niedopuszczalny. Sąd korzysta z formularza B, określonego w załączniku II.

2. W przypadku wezwania powoda do uzupełnienia lub poprawienia pozwu, sąd określa termin, który uważa za odpowiedni w danych okolicznościach. Sąd może przedłużać termin według własnego uznania.

Sąd wezwał za pomocą formularza B powoda do uzupełnienia pozwu wyznaczając mu termin na 18.12.2013 r.

Mając powyższe na uwadze zarządzenie Sądu Rejonowego z dnia 8.01.2013 r. było niezasadne z następujących przyczyn:

po pierwsze:

Zwrot pozwu był niezasadnym już z tego względu, iż nie znajdują oparcia w okolicznościach sprawy argumenty o przekroczeniu terminu do złożenia odpowiedzi na wezwanie Sądu. Sąd wyznaczył termin uzupełnienia pozwu na dzień 18.12.2013 r. i w tym terminie korespondencja w tym zakresie została nadana na poczcie (k-21).

po drugie:

W świetle art. 11 ust. 1 pkt c powołanego rozporządzenia w razie uznania, że odpowiedź nie nadeszła w terminie wyznaczonym przez Sąd zgodnie z art. 9 ust. 2 w/w rozporządzenia , to Sąd winien odrzucić pozew posługując się przy tym formularzem D. Stąd skoro Sąd uznał, że pozew nie spełnia wymogów z art. 7 w/w rozporządzenia i umożliwił uzupełnienie lub poprawienie pozwu, w razie braku odpowiedzi w terminie brak byłoby podstaw do zastosowania prawa krajowego i zwrotu pozwu, który to pozew także należało odrzucić.

po trzecie:

W ocenie Sądu Okręgowego brak było w ogóle podstaw do wzywania o dokument pełnomocnictwa oraz dokument wykazujący właściwości Sądu (listu CMR).

Wskazać przy tym należy na wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 grudnia 2012 r. C-215/11, który jest pierwszym orzeczeniem zawierającym wykładnię rozporządzenia nr 1896/2006 i niewątpliwie stanowi ważne źródło odniesienia w zakresie kierunku, zgodnie z którym należy dokonywać interpretacji przedmiotowego rozporządzenia, a także innych rozporządzeń z zakresu europejskiego prawa procesowego cywilnego /A. S. glosa do wyroku TS z dnia 13.12.2012 r. C-215/11 Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty/.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, że do czasu wydania powołanego orzeczenia ETS poglądy doktryny i praktyka sądowa zmierzała ku temu, aby w zakresie wymogów formalnych stosować pomocniczo prawo krajowe także w zakresie wymogu dołączania do pozwu dokumentu pełnomocnictwa. Jednakże w świetle powołanego orzeczenia należy mieć na uwadze, że dokonując oceny pozwu wniesionego w sprawie o wydanie europejskiego nakazu zapłaty istotnym jest, że przepis art. 7 rozporządzenia nr 1896/2006 należy interpretować w ten sposób, że reguluje on wyczerpująco wymogi, jakim powinien odpowiadać pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty /Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 grudnia 2012 r. C-215/11/.

W uzasadnieniu powołanego wyroku Trybunał odwołał się m.in. do motywu 16 poprzedzającego rozporządzenie, zgodnie z którym Sąd powinien badać pozew, w tym kwestię właściwości sądu i opis dowodów, na podstawie informacji podanych w formularzu.

Dalej wskazał, że treść wspomnianego artykułu nie zawiera żadnego elementu, który pozwalałby dojść do wniosku, iż państwa członkowskie zachowują swobodę nakładania dodatkowych wymogów, przewidzianych w ich prawie krajowym, w odniesieniu do pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty. Jak bowiem jasno wynika z art. 7 ust. 2 lit. c) oraz art. 7 ust. 3, 5 i 6 rozporządzenia nr 1896/2006, gdy przepisy te upoważniają państwa członkowskie do uregulowania swoim prawem krajowym niektórych konkretnych aspektów wymagań, które powinien spełnić pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, czynią to wyraźnie. Natomiast w art. 7 nie widnieje żadne inne wyraźne lub dorozumiane odniesienie upoważniające w sposób ogólny do nakładania dodatkowych wymogów, przewidzianych prawem krajowym państw członkowskich.

W zakresie braku dodatkowego wymogu w postaci dokumentu pełnomocnictwa, już na tle powołanego orzeczenia wypowiedziała się także doktryna argumentując, iż wobec tak jednoznacznej interpretacji art. 7 w/w rozporządzenia przez ETS, i konieczności ścisłej wykładni , brak jest obowiązku załączenia do pozwu dokumentu pełnomocnictwa i nie znajduje zastosowanie art. 126 § 3 kpc. /por. J. Zatorska / glosa LEX/el.2013 do wyroku ETS z dnia 13.12.2012, C-215/11 oraz A. S. glosa do wyroku TS z dnia 13.12.2012 r. C-215/11 Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty/.

Reasumując w sprawie brak było podstaw dla żądania pełnomocnictwa, brak było również podstaw żądania dokumentu wykazującego właściwość Sądu.

Intencją ETS było wskazanie, że nie jest możliwe wymaganie składania jakichkolwiek załączników oraz wymaganie spełnienia przez pozew różnych warunków nie wskazanych w rozporządzeniu, gdyż mogłoby to doprowadzić do naruszenia podstawowych celów rozporządzenia, jakimi są przyśpieszenie, uproszczenie prowadzenia postępowań transgranicznych. Należy unikać

wprowadzania w różnych państwach członkowskich rozbieżnych wymogów w odniesieniu do pozwu. / A. S. glosa do wyroku TS z dnia 13.12.2012 r. C-215/11 Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty/.

W przedmiocie zaś jurysdykcji krajowej , to stosownie do wymogu pkt 16 motywów poprzedzających rozporządzenie to właściwość sądu sąd winien badać w oparciu o informacje podane w formularzu. Nadto brak jest wymogu dołączania do pozwu dowodów, wymagane jest tylko wskazanie ich opisu. W razie zaś gdy pozew nie spełnia wymogów z określonych w art. 2,3,4,6 i 7 t.j. m.in. pozew nie zawiera okoliczności uzasadniających właściwość sądu istnieją w myśl art. 11 ust. 1 pkt a w/w rozporządzenia podstawy do jego odrzucenia, a nie zwrotu.

W przedmiotowej sprawie Sąd więc przeanalizuje treść pozwu w zakresie wskazanych w nim okoliczności uzasadniających właściwość Sądu i w zależności od wyników bądź w razie braku wystarczającego uzasadnienia właściwości Sądu, w tym jurysdykcji krajowej, pozew odrzucić przy zastosowaniu art. 11 ust. 1 pkt a, przy zastosowaniu formularza D.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone zarządzenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania na podstawie art. 386 § 5 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i w zw. z art. 398 kpc.

W przedmiocie kosztów orzeczono na podstawie art. 108 § 2 kpc.

Zarządzenie:

I.  Odpis postanowienia doręczyć pełnomocnikowi powoda

II.  po wykonaniu pkt. 1 akta przekazać Sądowi Rejonowemu Sądowi Gospodarczemu w Tarnobrzegu