Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w Ł.

przeciwko B. P.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w dniu 8 sierpnia 2016 r. pod sygn. XX GNc 658/16 w całości;

II.  zasądza od B. P. na rzecz (...) spółki akcyjnej w Ł. 5.691,88 złotych (pięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  ustala, że roszczenie (...) spółki akcyjnej w Ł. zostało uwzględnione w 5,9%, a szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawia Referendarzowi sądowemu.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 31/17

UZASADNIENIE

Powódka – (...) spółka akcyjna w Ł. (dawniej: (...) spółka akcyjna w W.) w pozwie z 27 czerwca 2016 r. wniosła o wydanie w postępowaniu nakazowym nakazu zapłaty zobowiązującego B. P., aby zapłacił jej kwotę 97.169,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 6 maja 2016 r. do dnia zapłaty a także wniosła o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na uzasadnienie swojego powództwa strona wskazała, iż jest w posiadaniu weksla in blanco, wystawionego przez pozwanego. Weksel został opatrzony klauzulą bez protestu (pozew, k. 2-3).

W dniu 8 sierpnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla – w pełni uwzględniając roszczenie powódki (nakaz zapłaty k. 21).

Pismem z dnia 5 września 2016 r. pozwany wniósł zarzuty od nakazu zapłaty i wniósł o uchylenie nakazu zapłaty w całości, oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował istnienie roszczenia powoda co do zasady i co do wysokości. Podniósł, że powód nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających istnienie łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, w związku z którym doszło do wypełnienia weksla oraz nie przedstawił dokumentacji wyjaśniającej wysokość dochodzonej pozwem kwoty (zarzuty od nakazu zapłaty k. 25-28).

W odpowiedzi na zarzuty pozwanego - strona powodowa podniosła, że strony zawarły umowę leasingu o numerze (...) z 23 lipca 2009 r., na podstawie której powód oddał pozwanemu do używania i pobierania pożytków halę namiotową, a pozwany zobowiązał się płacić wynagrodzenie umowne płatne w ratach miesięcznych. Zabezpieczeniem zawartej umowy był weksel własny in blanco. Powód wskazał, że 17 lipca 2014 r. wyznaczył pozwanemu dodatkowy termin do zapłaty zaległych rat, a wobec nieuregulowania należności powód przedterminowo rozwiązał umowę. Wskazał, że pozwany nigdy nie zwrócił mu hali namiotowej, wobec czego dokonał rozliczenia umowy i przesłał je pozwanemu, wzywając do zapłaty i wykupu weksla, którego pozwany do chwili złożenia pozwu nie wykupił (k. 70-72).

Pismem z 16 marca 2017 r. pozwany wskazał, że zawarta przez strony umowa leasingu nie została skutecznie wypowiedziana, zatem nie zachodzą przesłanki do dochodzenia należności pieniężnych z jej tytułu. Pozwany zakwestionował wyznaczenie mu na piśmie dodatkowego terminu do zapłacenia zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Podniósł, że powód nie wykazał, aby wezwanie do zapłaty zaległych rat zostało skutecznie doręczone pozwanemu. Zakwestionował również skuteczność oświadczenia o wypowiedzeniu umowy leasingu, powołując się na brak dowodów wskazujących na prawidłowe jej doręczenie pozwanemu (k. 97-102).

W dalszym toku postępowania - stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 1 marca 2018 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy a dołączonych do pozwu, zarzutów i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane. Pełnomocnik strony powodowej wskazał, że powód nie znajduje się w posiadaniu oryginału wezwania do zapłaty z 17 lipca 2014 r., gdyż został on zagubiony, umieszczony być może w innych dokumentach (k. 141).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lipca 2009 r. pomiędzy (...) spółką akcyjną w W. (dalej: (...) - (...)) a B. P. została zawarta umowa leasingu o numerze (...). Przedmiotem leasingu była hala (...) o wartości 103.000 złotych, w umowie rozłożono płatność na 48 rat płatnych co miesiąc. Korzystający w zamian za przyjęcie od finansującego przedmiotu leasingu do używania i pobierania pożytków, zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia za używanie przedmiotu leasingu (opłat leasingowych - podanych w wysokości netto) w następującej wysokości:

- 3.090 złotych – opłata administracyjna,

- 32.960 złotych – wstępna opłata leasingowa,

- 1.727,89 złotych – okresowe opłaty leasingowe,

- 25.750 złotych – kwota równa wartości końcowej.

Na zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania korzystający wystawił weksel własny in blanco, bez protestu, upoważniając finansującą do jego wypełnienia na kwotę stanowiącą równowartość wszystkich wymagalnych, lecz niezapłaconych należności przysługujących – w szczególności z tytułu opłat leasingowych, odszkodowań, kar umownych lub zwrotu kosztów – z tytułu umowy leasingu łącznie z należnymi odsetkami. W Ogólnych Warunkach Umowy Leasingu Operacyjnego (dalej: OWUL), stanowiących załącznik do zawartej umowy, zastrzeżono możliwość wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym przez finansującego, jeżeli korzystający pozostaje w zwłoce w zapłacie należności na łączną kwotę równą jednej okresowej opłacie leasingowej i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu siedmiu dni do zapłaty tych należności z odsetkami – nie uiścił ich (art. 7 § 3 pkt 2a umowy). Określono, że w przypadku wypowiedzenia umowy leasingu, korzystający jest zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez finansującego, zwrócić kompletny przedmiot leasingu. W przypadku uchybienia przez korzystającego obowiązkowi zwrotu przedmiotu leasingu zapłaci on na rzecz finansującego karę umowną w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej okresowej opłaty leasingowej brutto za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu [art. 7 § 3 pkt 4 umowy] (umowa leasingu k. 79-80, Ogólne Warunki Umowy Leasingu operacyjnego k. 82-85, weksel k. 4, deklaracja wekslowa k. 86).

Pismem z 17 lipca 2014 r. (...) - (...) skierował do B. P. wezwanie do zapłaty kwoty 4.679,33 złotych, na którą składały się zaległe należności z wystawionych faktur – pod rygorem przedterminowego rozwiązania umowy. Wobec upływu terminu do uiszczenia zaległych opłat, (...) - (...) przedterminowo rozwiązał umowę leasingu zgodnie z zapisami OWUL pismem z dnia 5 sierpnia 2014 r. Jednocześnie (...) - (...) wezwał B. P. do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie do 12 sierpnia 2014 r. W związku z wypowiedzeniem umowy leasingu, pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. (...) - (...) wezwał B. P. do zapłaty kwoty 97.169,94 złotych do dnia 4 maja 2016 roku pod rygorem wypełnienia weksla. Pismem z dnia 3 lutego 2017 r. (...) - (...) dokonał rozliczenia umowy leasingu, z którego wynikało zadłużenie w łącznej kwocie 97.169,94 złotych. Na kwotę tę składały się:

-

5.691,88 złotych – zaległości z tytułu faktur VAT oraz not odsetkowych,

-

17.323,65 złotych – rozliczenie kwoty zdyskontowanej oraz kosztów dodatkowych,

-

74.154,41 złotych – kara umowna z tytułu niezwrócenia przedmiotu leasingu.

W dniu 28 kwietnia 2017 r. doszło do połączenia przez przejęcie (...) spółki akcyjnej w W. przez (...) spółkę akcyjną w Ł..

(wezwanie do zapłaty k. 87, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu k. 90, wezwanie do zapłaty k. 12-13, rozliczenie umowy k. 93, KRS powoda k. 108-113).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów. Dokumenty, które stały się podstawą ustaleń faktycznych, Sąd uznał za wiarygodne, albowiem ich autentyczność i moc dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron, poza wezwaniem do zapłaty z 17 lipca 2014 r., którego oryginału żądał pozwany, a który nie został przedłożony przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Nie ulega wątpliwości w niniejszej sprawie, że powód żądanie pozwu oparł na treści weksla in blanco wystawionego przez pozwanego na zabezpieczenie przyszłych roszczeń powoda wynikających z umowy leasingu zawartej przez strony dnia 23 lipca 2009 r., a wypełnionego przez powoda na kwotę 97.169,94 złotych.

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty wydany przez Sąd na postawie ww. weksla, w zakresie kwoty 97.169,94 złotych. Należało przyjąć, że na skutek wniesienia zarzutów spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przeniósł się na ogólną płaszczyznę prawa cywilnego. Zgodnie bowiem z utrwalonym w judykaturze poglądem, jeśli chodzi o stosunki zobowiązaniowe oparte na wekslu, to należy rozróżnić dwie odrębne sytuacje prawne. Pierwsza z nich obejmuje wypadki, gdy roszczenie z weksla przysługuje posiadaczowi będącemu nabywcą weksla w drodze indosu, który z wystawcą weksla nie pozostaje w stosunku cywilnoprawnym i który dla udowodnienia prawnego posiadania weksla musi wykazać się, stosownie do art. 16 prawa wekslowego, nieprzerwanym szeregiem indosów. Druga zaś sytuacja ma miejsce wówczas, gdy posiadaczem weksla jest osoba, którą z wystawcą łączy stosunek cywilnoprawny będący podstawą wystawienia i wręczenia jej weksla.

Wystawienie weksla własnego rodzi po stronie wystawcy w stosunku do remitenta zobowiązanie zapłaty sumy wekslowej. Jednakże wystawienie weksla samo w sobie nie stanowi nigdy podstawy ekonomicznej zaciągnięcia zobowiązania wekslowego. Podstawa ta znajduje się poza stosunkiem wekslowym i ma swoje źródło w jakimś stosunku cywilnoprawnym łączącym wystawcę z remitentem weksla. Wystawienie weksla ma na celu albo nowację istniejącego zobowiązania wystawcy, albo też zabezpieczenie takiego zobowiązania już istniejącego lub mogącego powstać w przyszłości na gruncie określonego stosunku cywilnoprawnego. W pierwszym wypadku, stosownie do art. 506 § 1 k.c., z chwilą wystawienia weksla zobowiązanie cywilne wystawcy wygasa; zamiast niego powstaje zobowiązanie oparte wyłącznie na wekslu. W drugim wypadku (z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie), gdy wystawienie weksla ma na celu zabezpieczenie wierzytelności, zobowiązanie cywilne wystawcy nie wygasa, lecz istnieje nadal. Wskutek tego wierzycielowi przysługuje, obok roszczenia pierwotnego wynikającego ze stosunku cywilnoprawnego, nowe roszczenie oparte na wekslu. Oczywiście przedmiot obu roszczeń jest ten sam i zaspokojenie wierzyciela następuje tylko raz, przy czym z chwilą zaspokojenia wygasa zobowiązanie dłużnika i wierzyciel powinien zwrócić mu weksel. Ponieważ weksel jedynie zabezpiecza wierzytelność cywilną, dłużnikowi przysługują przeciwko roszczeniu wekslowemu te wszystkie zarzuty, jakie mu przysługują przeciwko roszczeniu cywilnemu. Jeżeli więc łączy go z powodem stosunek prawny cywilny, w związku z którym dłużnik zaciągnął wobec posiadacza weksla zobowiązanie wekslowe, to może on podnosić również wszelkie zarzuty wynikające z tego stosunku (art. 16 pr. weksl.). Jeżeli weksel jest wystawiony in blanco, dłużnikowi przysługuje także zarzut uzupełnienia weksla niezgodnie z zawartym przez strony porozumieniem (art. 10 pr. weksl.). Podniesienie przez dłużnika zarzutów wynikających ze stosunku cywilnego łączącego strony zmusza wierzyciela - w celu ich zwalczenia - do powoływania się na okoliczności faktyczne dotyczące tego stosunku oraz na przepisy prawne ten stosunek normujące. To stosunek prawa cywilnego rozstrzyga o tym, czy i w jakim zakresie istnieje po stronie dłużnika zobowiązanie wekslowe zaciągnięte wobec wierzyciela w celu zabezpieczenia wierzytelności cywilnej. Powoływanie się przez powoda na stosunek prawa cywilnego, w związku z którym wręczony został wierzycielowi weksel, nie stanowi jednak w swej istocie zmiany powództwa. Przedmiotem powództwa pozostaje nadal roszczenie wekslowe, sąd zaś bada jedynie i rozstrzyga, czy i w jakim zakresie podniesione przez dłużnika zarzuty, oparte na stosunku cywilnoprawnym (art. 16 pr. weksl.) lub na zawartym przez strony porozumieniu, co do uzupełnienia weksla wystawionego in blanco (art. 10 pr. weksl.), czynią roszczenie wekslowe powoda bezzasadnym. Wynika z tego, że zarówno zarzuty podniesione przez dłużnika, jak i twierdzenie faktyczne powoda zgłaszane na ich odparcie mogą się obracać wyłącznie w granicach roszczenia objętego wekslem (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66).

Mając powyższe na uwadze, rzeczą Sądu Okręgowego było ustalenie czy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy leasingu, a jeśli tak - w jaki sposób i z jaką datą doszło do zakończenia stosunku prawnego pomiędzy stronami i wobec tego – na jakich zasadach, w świetle postanowień umowy, OWL i przepisów k.c., powinno nastąpić rozliczenie tej umowy. Jeśli jednak do skutecznego wypowiedzenia umowy nie doszło – należało zbadać zasadność roszczeń powoda.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w ocenie Sądu Okręgowego uznać należało, iż umowa nie została w sposób skuteczny wypowiedziana przez (...) - (...). W konsekwencji powyższego koniecznym w sprawie było ustalenie zasadności zarzutu nieudowodnienia części należności, na którą powód wypełnił weksel. Pozwany wskazał, iż powód nigdy nie wyznaczył mu na piśmie dodatkowego terminu do zapłacenia zaległości z zagrożeniem, że w razie jego bezskutecznego upływu będzie uprawniony do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Nadto pozwany zakwestionował skuteczność złożonego przez (...) - (...) oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z uwagi na brak dowodów wskazujących na prawidłowe doręczenie mu oświadczenia. Wątpliwości pozwanego budziła również okoliczność, czy wobec wskazanych okoliczności strona powodowa była uprawniona do naliczenia opłat, w szczególności kary umownej. Strona pozwana podniosła także, iż wartość przedmiotu leasingu na dzień dzisiejszy ma charakter znikomy, tym samym naliczenie kary umownej w wysokości 74.154,41 złotych nie ma na celu przywrócenia stanu, w jakim finansujący znajdowałby się, gdyby korzystający należycie wykonywał umowę, lecz stanowi nadużycie prawa - obciążenie pozwanego wygórowaną i nienależną karą umowną.

W niniejszej sprawie nie było sporu między stronami, co do tego, że weksel in blanco został wystawiony przez pozwanego na zabezpieczenie roszczeń powoda wynikających z umowy leasingu zawartej przez strony w dniu 23 lipca 2009 r. Strony nie kwestionowały faktu zawarcia umowy leasingu, jej przedmiotu oraz wynikających z umowy zasadniczych wzajemnych praw i zobowiązań stron.

Stosownie do przepisu art. 709 ¹ k.c., przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W doktrynie przyjmuje się, że umowa leasingu jest umową dwustronną, konsensualną, zawartą pomiędzy finansującym a korzystającym. Finansujący musi być przedsiębiorcą prowadzącym działalność leasingu, natomiast korzystającego nie wiążą żadne wymagania odnośnie do posiadania statusu i gospodarczego celu nabycia. Nabycie przedmiotu leasingu obciąża finansującego, jest dokonywane w jego imieniu i na jego rzecz. Cechami przedmiotowo istotnymi umowy są: oznaczenie stron, przedmiotu, czasu trwania i wynagrodzenia.

Niekwestionowanym przez pozwanego był fakt przejęcia należącego do powoda przedmiotu leasingu – hali namiotowej we władanie i fakt korzystania z niego, a także opłacania rat wynagrodzenia do maja 2014 roku, na kiedy datuje się pierwsze nieopłacone faktury. Pozwany nie kwestionował także, iż w toku wykonywania umowy opóźnił się z płatnością trzech rat leasingu. Kwestią sporną była natomiast wysokość naliczonych przez powoda należności, wśród których znajdowała się kara umowna – zdaniem powoda niesłusznie naliczona wobec nieskutecznego wypowiedzenia umowy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzut strony pozwanej w zakresie uznania, iż nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy z uwagi na brak przesłanek warunkujących wypowiedzenie – uznać należy za uzasadniony. Jak wynika z § 3 pkt 2a) OWUL, finansujący może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli korzystający pozostaje w zwłoce w zapłacie wstępnej opłaty leasingowej lub jednej okresowej opłaty leasingowej lub innych należności na łączną kwotę równą jednej okresowej opłacie leasingowej i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu siedmiu dni do zapłaty tych należności wraz z odsetkami nie uiścił ich. Zatem, aby umowa została skutecznie wypowiedziana muszą zostać spełnione kumulatywnie dwie przesłanki: zwłoka korzystającego w zapłacie oraz nieuiszczenie należności pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu 7 dni do zapłaty.

Odnosząc się do zwłoki korzystającego B. P. wskazać należy, że sam pozwany nie kwestionował braku uregulowania w terminie należności wynikających z trzech faktur. Nadto kwota nieuregulowana była równa co najmniej jednej okresowej opłacie leasingowej, zatem została spełniona pierwsza przesłanka uprawniająca powoda do wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym.

Przechodząc do drugiej przesłanki - wskazanej w przywołanym postanowieniu umownym należy zważyć, iż strona pozwana przedłożyła do akt niniejszej sprawy kserokopię poświadczoną za zgodność z oryginałem wezwania do zapłaty datowanego na 17 lipca 2014 r., w którym wyznaczyła pozwanemu termin do 25 lipca 2014 r. na uregulowanie należnych kwot pod rygorem przedterminowego rozwiązania umowy. Wobec wątpliwości co do podpisu widniejącego na przedmiotowym oświadczeniu, strona powodowa została zobowiązania do złożenia oryginału tegoż dokumentu, czego nie uczyniła. Na rozprawie w dniu 1 marca 2018 r. strona powodowa podniosła, że nie posiada oryginału wskazanego dokumentu.

Zgodnie z art. 709 ¹³ k.c. - jeżeli korzystający dopuszcza się zwłoki z zapłatą co najmniej jednej raty, finansujący powinien wyznaczyć na piśmie korzystającemu odpowiedni termin dodatkowy do zapłacenia zaległości z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, chyba że strony uzgodniły termin wypowiedzenia. Postanowienia umowne mniej korzystne dla korzystającego są nieważne. Natomiast zgodnie z art. 78 § 1 k.c. do zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Do zawarcia umowy wystarcza wymiana dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany. Pojęcie „własnoręcznego podpisu” o którym mowa w przytoczonym przepisie, stanowiło przedmiot rozważań Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CZ 23/08 (Legalis numer 316485), wskazał, że podpisem jest wyłącznie znak napisany, nie jest nim natomiast jego kopia, faksymile, który może być odciśnięty na dokumencie przez inną osobę. Wobec okoliczności tego rodzaju, że w aktach niniejszej sprawy znajduje się kserokopia, a brak jest pewności co do charakteru podpisu – co potwierdził pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 1 marca 2018 r. – należy uznać, że wezwanie do zapłaty nieopatrzone własnoręcznym podpisem osoby uprawnionej nie spełniło wymagań przewidzianych dla wyznaczenia na piśmie terminu dodatkowego do uregulowania należności. Sąd Okręgowy przychylił się zatem do stanowiska i zarzutów podnoszonych przez stronę pozwaną oraz uznał, że nie została spełniona druga przesłanka uprawniająca do wypowiedzenia umowy leasingu zgodnie z § 3 pkt 2a) OWUL.

Mając na uwadze, że umowa nie została w sposób skuteczny wypowiedziana, zastosowania nie może mieć § 3 pkt 4 OWUL, zgodnie z którym w przypadku wypowiedzenia umowy leasingu, korzystający jest zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez finansującego, zwrócić przedmiot leasingu – w przypadku zaś uchybienia temu obowiązkowi, korzystający zapłaci na rzecz finansującego karę umowną w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej okresowej opłaty leasingowej brutto za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu.

Zatem roszczenie strony powodowej należy uznać za zasadne jedynie w zakresie zapłaty kwoty 5.691,88 złotych, na którą składają się należności z tytułu zafakturowanych rat leasingowych wraz z notami odsetkowymi.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz fakt niekwestionowania przez stronę pozwaną wysokości naliczonego roszczenia z tytułu zaległych rat oraz odsetek za zwłokę w zapłacie poszczególnych rat, Sąd Okręgowy na podstawie art. 496 k.p.c. uznał, iż roszczenie strony powodowej jest zasadne jedynie w części, co skutkowało uchyleniem nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym pod sygn. akt XX GNc 658/16 w dniu 8 sierpnia 2016 r. w całości (pkt I), zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kwoty 5.691,88 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 maja 2016 r. do dnia zapłaty (pkt II) i oddaleniem powództwa w pozostałym zakresie (pkt III).

Orzeczenie o kosztach zapadło stosownie do zasad odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd ustalił, iż powód wygrał proces w 5,9%, zaś pozwany wygrał proces w 94,1% - pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Referendarzowi sądowemu, na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., o czym Sąd orzekł w punkcie IV wyroku.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz