Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 1.156,86 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 729,19 zł (siedemset dwadzieścia dziesięć złotych dziewiętnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 2279/18

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2018 roku powód E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wytoczył przeciwko pozwanej A. S. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie kwoty 1.506,86 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych,
w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 1 listopada 2017 roku z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki nr (...) na kwotę 1.250 zł. Pozwana nie spłaciła swojego zobowiązania w terminie, tj. do dnia 1 grudnia 2017 roku, stąd zadłużenie stało się wymagalne. Na mocy umowy cesji z dnia 19 marca 2018 powód nabył wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy.
(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 3-6)

W dniu 16 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. W sprzeciwie pozwana wskazała, że nie uchylała się od spłaty pożyczki, dokonała wpłat na poczet jej spłaty. Nadmieniła, że wskutek problemów finansowych nie mogła spłacić pożyczki w terminie, dlatego wnosiła o jej rozłożenie na raty. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 5v, sprzeciw k. 6, postanowienie k. 20)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2019 roku nie stawiła się żadna ze stron postępowania. (pismo procesowe powoda , k. 11-12, pismo procesowe powoda k. 51-56, protokół rozprawy k. 60)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana w dniu 1 listopada 2017 roku zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Na mocy zawartej umowy pierwotny wierzyciel udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 1.250 zł na okres 30 dni. Przyznaną kwotę pozwana zobowiązała się spłacić wraz odsetkami oraz prowizją, które stanowiły całkowity koszt pożyczki w kwocie 353,40 zł. Całkowita kwota do spłaty przez pozwaną wyniosła 1.603,39 zł. (umowa pożyczki k. 21-34, arkusz informacyjny do kredytu konsumenckiego k. 36-37, potwierdzenie wypłaty pożyczki k. 47)

Pozwana nie spłaciła w całości w zakreślonym terminie przyjętego na siebie zobowiązania.

Pozwana wpłaciła na poczet zaległości wynikających z umowy pożyczki nr (...) łącznie kwotę 350 zł. (potwierdzenie dokonania przelewu k. 6v-7, okoliczności bezsporne)

W dniu 19 marca 2018 roku pierwotny wierzyciel zawarł z powodem (...) w G., umowę przelewu wierzytelności, na mocy której nabył względem pozwanej wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki nr (...).
W załączniku do umowy, o której mowa, zadłużenie pozwanej wynikające z umowy o nr (...) zostało oznaczone na kwotę 1.461,47 zł. (umowa przelewu wierzytelności k. 31-42, załącznik k. 43, zawiadomienie o dokonanym przeniesieniu wierzytelności k. 44)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała w całości zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w przeważającej części i zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądanej kwoty 1.156,86 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, od dnia 8 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

W omawianej sprawie powód udowodnił swoją legitymację czynną, jako, że do akt sprawy został załączony dowód z dokumentu w postaci umowy przelewu wierzytelności zawartej przez powoda z pierwotnym wierzycielem oraz wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy o przelew wierzytelności, o której mowa wyżej, w którym oznaczono pozwaną jako dłużnika, dokładnie wskazano wysokość zobowiązania dłużnika i umowę pożyczki, z której zobowiązanie to wynika. Nadto wykazano, że pozwaną A. S. z pierwotnym wierzycielem - (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. łączyła umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 1 listopada 2017 roku na kwotę 1.250 zł. Nadto powód załączył potwierdzenia wypłaty pożyczki w kwocie 1.250 zł na rzecz pozwanej. Pozwana A. S. nie kwestionowała faktu zawarcia ww. umowy z pierwotnym wierzycielem. Stanowisko pozwanej opierało się przede wszystkim na wskazaniu, że wskutek problemów finansowych nie była w stanie dokonywać terminowych spłat na poczet pożyczki, wobec czego wnioskowała do wierzyciela o rozłożenie długu na raty.

Jednocześnie wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty wydanego
w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwana załączyła potwierdzenia dokonania na poczet spłaty długu powstałego względem powoda łącznie na kwotę 350 zł. Okoliczność ta została przyznana przez pełnomocnika powoda w piśmie procesowym z dnia 10 kwietnia 2019 roku (data nadania w UP). Mimo tego powód, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, nie zawarł w przedmiotowym piśmie procesowym, ani też nie przedstawił w dalszym toku postępowania oświadczenia dotyczącego częściowego cofnięcia powództwa, skoro pozwana dokonała na jego rzecz wpłaty kwoty 350 zł. Stanowisko powoda ograniczyło się jedynie do przedstawienia sposobu zaksięgowania dokonanej przez pozwaną wpłaty 350 zł, którą rozliczono na poczet kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W ocenie Sądu postępowanie powoda dotyczące sposobu rozliczenia dokonanych przez pozwaną wpłat przy uwzględnieniu obowiązującego porządku prawnego – nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Należy podkreślić, że nieuprawnionym pozostaje zarówno ewentualny zapis umowny, jak i rzeczywisty sposób księgowania przez wierzyciela dokonywanych spłat przez dłużnika na poczet istniejącego zadłużenia, na podstawie którego wierzyciel dokonuje ich rozliczenia z uwzględnieniem kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego
w sytuacji, gdy nie posiada prawomocnego orzeczenia Sądu w tym zakresie. W tym miejscu należy przypomnieć, że koszty procesu stanowią jeden z nieodłącznych elementów postępowania cywilnego i są normowane w Kodeksie postępowania cywilnego - w sposób samodzielny, autonomiczny i wyczerpujący, niekiedy tylko znajdując dopełnienie w innych aktach, zwłaszcza w przepisach dotyczących kosztów sądowych. Prawo procesowe określa, więc źródło i czas powstania żądania zwrotu kosztów procesu, formę i czas jego zgłoszenia, ustalane arbitralnie bariery limitujące zakres i wysokość żądania, a w końcu składniki kosztów procesu. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego określają także kiedy, na jakich zasadach, w odniesieniu do kogo i o czym - rozstrzygając o kosztach procesu - orzeka Sąd. O czym była już mowa wyżej, skoro powód nie posiadał prawomocnego orzeczenia Sądu dotyczącego należnych mu kosztów sądowych – nie był uprawniony w żaden sposób do tego, aby dokonywać księgowania wpłat pozwanej na poczet kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, skoro w obrocie prawnym nie istniało żadne orzeczenie Sądu w omawianym zakresie. Pozwana dokonała wpłaty w łącznej kwocie 350 zł przed wydaniem wyroku na gruncie niniejszej sprawy, a zatem przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie - wierzytelność względem powoda obejmowała wyłącznie kwotę należności głównej (kapitał) i ewentualne koszty dodatkowe, np. w postaci odsetek i prowizji. Toteż oczywistym pozostaje, że wyłącznie co takich należności można było zarachować wpłaty pozwanej, ponieważ
w tym zakresie uprawnienie to leżało w gestii powoda (wierzyciela).

Mając na uwadze poczynione wyżej ustalenia, bezspornym pozostaje fakt, że pozwana zapłaciła na rzecz powoda łącznie kwotę 350 zł. Pozwana przedstawiła dowody w postaci potwierdzeń dokonania wpłat, a powód potwierdził ich uiszczenie w piśmie procesowym z dnia 10 kwietnia 2019 roku, lecz nie cofnął powództwo
w omawianym zakresie. W konsekwencji żądanie powoda co do zasądzenia kwoty 350 zł należało uznać za bezzasadne, toteż w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu (pkt 2 wyroku).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż żądanie powoda jest zasadne wyłącznie w części dotyczącej zapłaty przez pozwaną kwoty 1.156, 86 zł (1.506 zł – 350 zł) wraz

wraz odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej w łącznej kwocie 1.156,86 zł, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.).

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, na podstawie art. 100 k.p.c.

Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione w części. Powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 1.506,86 zł, a zasadzono kwotę 1.156,86 zł (powód wygrał zatem proces w 77%).

Powód poniósł łącznie 947 zł tytułem kosztów procesu, które obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 30 zł, koszty zastępstwa procesowego wykonywanego przez radcę prawnego w kwocie 900 zł - § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz. U. Nr 2015 r. poz. 1804 ze zm.) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Pozwana nie poniosła kosztów procesu.

Powód wygrał spór w 77 %, a przegrał w 23 %, stąd pozwany powinien ponieść z tytułu kosztów procesu 77 % z ogólnej sumy 947 zł, czyli 729,19 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 3 sentencji wyroku.