Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 10 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2019 roku w Ł.

sprawy z powództwa T. L.

przeciwko Z. Z.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej Z. Z. na rzecz powódki T. L. kwotę 4.522 zł (cztery tysiące pięćset dwadzieścia dwa złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.800 zł (dwa tysiące osiemset złotych) od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 1.722 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia dwa złote) od dnia 25 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu,

4. nie obciąża stron kosztami sądowymi w postaci części wynagrodzenia biegłego, poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa- Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi.

Sygn. akt VIII C 655/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 stycznia 2017 roku T. L. wniosła o zasądzenie od Z. Z. kwoty 6.649,47 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2016 r. do dnia zapłaty, ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że jest właścicielką nieruchomości położonej w B. sąsiadującej z działką należącą do pozwanej. W dniu 10 maja 2016 r. doszło do zapalenia się grilla znajdującego się na działce Z. Z. w odległości 3,40 m od granicy działki powódki. Na skutek pożaru zapaliły się sosny rosnące przy granicy działek, żywopłot z krzewów iglastych i trawa na działce powódki, a częściowemu nadpaleniu uległa ocieplona styropianem ściana garażu. W dniu 24 maja 2016 r. pozwana pokryła częściowo szkodę uiszczając kwotę 420 zł oraz sporządziła własnoręcznie oświadczenie, w którym zobowiązała się do pokrycia szkód wywołanych pożarem. Pomimo tego Z. Z. nie pokryła kosztów naprawy ściany garażu, którą rzeczoznawca wycenił na kwotę 7.069,47 zł.

(pozew k. 2- 3)

W dniu 2 lutego 2017 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty, którym zasądził od pozwanej na rzecz powódki dochodzoną kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 45)

Powyższy nakaz Z. Z., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, zaskarżyła sprzeciwem w całości. Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej, nie udowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości, brak dążenia do ugodowego zakończenia sporu poprzez umożliwienie pozwanej dokonania naprawy. W uzasadnieniu pozwana podniosła, że nie dała powodów do wytoczenia powództwa, gdyż naprawiła częściowo szkodę, a poproszony o naprawę M. J. napotkał agresję ze strony powódki. Co do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej pełnomocnik pozwanej wskazał, że w oświadczeniu sporządzonym przez pozwaną, jako poszkodowany został wskazany Ł. L.. W zakresie wysokości dochodzonego roszczenia Z. Z. wskazała, że przedstawiona przez powódkę ekspertyza stanowi wyłącznie dokument prywatny, nie stanowiący dowodu.

(sprzeciw k. 50- 51)

W odpowiedzi na zarzuty wskazane w sprzeciwie od nakazu zapłaty, powódka podniosła, że nie miała innej możliwości wyceny kosztów usunięcia szkody jak zlecenie wykonania ekspertyzy osobie zrzeszonej w NOT. Co do propozycji naprawienia szkody przez M. J., strona powodowa podniosła, że osoba ta sama przyznała, że nie zajmuje się na co dzień naprawami budynków, a zaproponowany sposób naprawy spowodowałby oszpecenie garażu.

(pismo k. 57- 59)

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 24 listopada 2017 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo o kwotę 1.722 zł tytułem kosztów wynagrodzenia inż. M. L. za sporządzoną ekspertyzę. Powódka, reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, wskazała, że konieczność zlecenia wykonania ekspertyzy była spowodowana postawą pozwanej, która oświadczyła, że naprawi szkodę dopiero do jej wycenie przez rzeczoznawcę.

(pismo procesowe powódki k. 84- 85, protokół rozprawy k. 90)

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 23 marca 2018 r. strona powodowa wniosła o zasądzenie od Z. Z. kwoty 6.649,47 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 1.722 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej pisma z dnia 23 listopada 2017 r. do dnia zapłaty.

(pismo procesowe powódki k. 102- 103)

Na rozprawie w dniu 23 marca 2018 r. pełnomocnik pozwanej oświadczył, że nie kwestionuje zasady odpowiedzialności, natomiast kwestionuje wysokość roszczenia

(protokół rozprawy k. 109)

W dalszym toku postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 172- 173)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 marca 2007 r. I. Ł. (1) darowała na rzecz T. B. prawo własności nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) oznaczonej jako działka nr (...).

(wypis z aktu notarialnego k. 60- 62, odpis zwykły księgi wieczystej k. 105)

Powyższa nieruchomość powódki sąsiaduje z działką należącą do pozwanej. W dniu 10 maja 2016 r. doszło do zapalenia się grilla znajdującego się na działce Z. Z. w bliskiej odległości od granicy działki powódki. Na skutek pożaru zapaliły się sosny rosnące na działce pozwanej przy granicy z działką powódki.

(zeznania świadka J. G. k. 110, zeznania powódki k. 173)

Na skutek pożaru spaleniu uległo 12 sztuk tui oraz trawa rosnące na działce powódki. Deformacji na skutek pożaru uległa także podbitka na całej szerokości ściany garażu, a także powstała nierówność na ok. 50 % powierzchni ściany garażu związana z pocienieniem się izolacji.

(opinia biegłego J. K. k. 127- 136, zeznania świadka Ł. L. k. 114- 115, zeznania świadka I. Ł. (2) k. 115- 116, zeznania powódki k. 173)

W dniu 24 maja 2016 r. Z. Z. sporządziła własnoręcznie oświadczenie, w którym zobowiązała się do pokrycia szkód wywołanych pożarem w budynku garażowym w postaci podbitki i nadtopienia fasady. Pozwana pokryła częściowo szkodę uiszczając kwotę 420 zł tytułem spalonych 12 sztuk drzewek.

(oświadczenie k. 6, zeznania świadka Ł. L. k. 114, zeznania powódki k. 173)

W dniu 11 czerwca 2016 r. na prośbę pozwanej na działkę przyjechał M. J., który podczas rozmowy z I. Ł. (2) zaproponował punktowy sposób naprawy ocieplenia ściany garażu.

(zeznania świadka J. G. k. 110, zeznania świadka M. J. k. 111- 112, zeznania świadka I. Ł. (2) k. 116)

Strony prowadziły rozmowy na temat ugodowego zakończenia sporu, w trakcie których Z. Z. proponowała kwotę 800 zł. Jednak osoba, która wybudowała dom powódki, po obejrzeniu garażu stwierdziła, że usunięcie szkody będzie kosztowało tysiące złotych. Kiedy powódka przekazała informację o wycenie kosztów naprawy budynku, Z. Z. oświadczyła, że zapłaci dopiero po wycenie dokonanej przez rzeczoznawcę.

(zeznania świadka Ł. L. k. 114, zeznania świadka I. Ł. (2) k. 115- 116, zeznania powódki k. 173)

W związku ze stanowiskiem pozwanej na zlecenie powódki inż. M. L. sporządził ekspertyzę, w której wysokość szkody spowodowanej pożarem w dniu 10 maja 2016 r. wycenił na kwotę 7.069,47 zł. W związku ze sporządzeniem ekspertyzy T. L. zapłaciła na rzecz inż. M. L. łączną kwotę 1.722 zł tytułem wynagrodzenia.

(ekspertyza inż. M. L. k. 10- 29, faktury VAT k. 86- 88, zeznania powódki k. 173)

Pismem z dnia 10 października 2016 r. pełnomocnik T. i Ł. L. wezwał Z. Z. do zapłaty kwoty 7.069,47 zł tytułem pokrycia szkód wywołanych pożarem na terenie nieruchomości powódki i jej męża w terminie do dnia 31 października 2016 r. Wezwanie zostało zwrócone z adnotacją „zwrot, adresat nieznany”.

(wezwanie k. 7- 8, kserokopia koperty k. 9)

Koszt naprawy nierówności ok. 50 % powierzchni ściany garażu związanej z pocienieniem się izolacji cieplnej poprzez wyrównanie zapadniętej powierzchni elewacji poprzez zaszpachlowanie niecek, wgłębień na powierzchni, gdzie podkład ze styropianu uległ pocienieniu zaprawami klejowymi, a następnie uzupełnienie tynku strukturalnego wraz z pokryciem nim pozostałej powierzchni i pomalowanie, wynosi 2.800 zł.

(opinia biegłego J. K. k. 127- 136

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie powołanych wyżej dowodów, w tym dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, a także na podstawie dowodu z przesłuchania powódki i powołanych powyżej świadków. Ponadto Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii biegłego z zakresu budownictwa, która ostatecznie nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlega uwzględnieniu w części.

Można przypomnieć, że T. L. wnosiła ostatecznie o zasądzenie od Z. Z. kwoty 6.649,47 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2016 r. do dnia zapłaty, tytułem kosztów usunięcia szkód w budynku garażu spowodowanych pożarem, który miał miejsce w dniu 10 maja 2016 r. oraz kwoty 1.722 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej pisma z dnia 23 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

Wnosząc o oddalenie powództwa pozwana podniosła zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej, nie udowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości oraz braku dążenia do ugodowego zakończenia sporu poprzez umożliwienie pozwanej dokonania naprawy. Pierwszy z wymienionych zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na złożenie przez T. L. wypisu z aktu notarialnego sporządzonego w dniu 5 marca 2007 r., z którego wynika, że tego dnia I. Ł. (1) darowała na rzecz powódki prawo własności nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) oznaczonej jako działka nr (...). Powyższa okoliczność znajduje potwierdzenie także w złożonym przez T. L. odpisie zwykłym księgi wieczystej prowadzonej dla powyższej nieruchomości. Zatem nie ulega wątpliwości, że T. L. jak właścicielce nieruchomości, na której posadowiony jest budynek garażowy, przysługiwało uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem o naprawie szkody powstałej na skutek pożaru. Dlatego też nie ma znaczenia wskazany przez Z. Z. fakt, że w oświadczeniu przez nią sporządzonym, jako poszkodowany został wskazany Ł. L.. Zresztą powyższa okoliczność została wyczerpująco wyjaśniona w zeznaniach męża powódki.

Nie może się również ostać postawiony przez Z. Z. zarzut braku dążenia do ugodowego zakończenia sporu. Nie można się zgodzić z pozwaną, że nie dała powodów do wytoczenia powództwa, gdyż naprawiła częściowo szkodę, a w pozostałym zakresie zaproponowała dokonanie naprawy za pośrednictwem M. J.. Faktycznie Z. Z. przekazała powódce kwotę 420 zł, ale tytułem zwrotu wartości spalonych 12 sztuk drzewek iglastych. Tymczasem T. L. dochodzi zapłaty kwoty tytułem naprawienia szkody wywołanej pożarem w ścianie budynku garażowego. Co do zarzutu Z. Z. dotyczącego nieprzyjęcia propozycji naprawienia szkody przez pozwaną należy zwrócić uwagę, że zgodnie z brzmieniem art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z brzmienia powołanego przepisu wynika jasno, że to do T. L. należał wybór sposobu naprawienia szkody. Zatem powódka mogła zasadnie nie godzić się, aby szkoda została naprawiona przez pozwaną, występując z żądaniem zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej.

W końcu nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko pozwanej w zakresie zarzutu nieudowodnienia przez stronę powodową wysokości dochodzonego roszczenia. Na wstępie należy przypomnieć, że Z. Z. ostatecznie nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za naprawienie szkody wywołanej pożarem, który miał miejsce w dniu 10 maja 2016 r. Odpowiedzialność pozwanej znajduje swoją podstawę prawną w treści przepisu art. 415 kc, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że strona powodowa udowodniła w znacznej części wysokość dochodzonego roszczenia. Co prawda trzeba zgodzić się z Z. Z., że przedstawiona przez powódkę ekspertyza sporządzona przez M. L. stanowi wyłącznie dokument prywatny, który w postępowaniu cywilnym nie może stanowić wystarczającego dowodu na okoliczność wysokości szkody. Jednak na wniosek T. L. został przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa, który wskazał dwa sposoby usunięcia szkody w ścianie budynku garażu. Zgodnie z pierwszą metodą naprawy koszt usunięcia szkody wyniósł 3.700 zł. W drugim wariancie biegły określił koszt naprawy na kwotę 2.800 zł. Skoro strony nie zgłaszały zarzutów do opinii biegłego, powódka cofnęła swoje zastrzeżenia, a biegły nie wskazał, aby jedna z dwóch wskazanych przez niego metod naprawy była skuteczniejsza, Sąd określając wysokość szkody oparł się na drugim wariancie, przewidującym niższą kwotę w wysokości 2.800 zł.

Również żądanie zapłaty kwoty 1.722 zł tytułem kosztów wynagrodzenia M. L., który sporządził na zlecenie powódki ekspertyzę dotyczącą kosztów naprawy ściany budynku garażowego, zasługiwało na uwzględnienie. Co prawda wyliczony przez M. L. koszt usunięcia szkody ponad dwukrotnie przewyższa wartość naprawy ustaloną w opinii biegłego sądowego, a następnie przyjętą przez Sąd na potrzeby rozstrzygnięcia żądania pozwu, to jednak istotne jest to, że konieczność zasięgnięcia prywatnej opinii wynikała z postawy Z. Z.. Z zeznań powódki, I. Ł. (2) i Ł. L. wynika, że pozwana pomimo złożonego pisemnie oświadczenia, w którym zobowiązała się do naprawienia szkody, stwierdziła, iż spełni żądanie zapłaty dopiero po przedstawieniu ekspertyzy. Wobec takiego stanowiska pozwanej, T. L. miała wszelkie podstawy, aby zasadnie zlecić dokonanie wyceny kosztów naprawienia szkody, w związku z czym powódka zapłaciła na rzecz inż. M. L. łączną kwotę 1.722 zł tytułem wynagrodzenia, co zostało wykazane złożonymi do akt trzema fakturami VAT.

Wobec tego Sąd zasądził od Z. Z. na rzecz powódki kwotę 4.522 zł, na którą złożyło się 2.800 zł tytułem kosztów naprawy szkody w ścianie budynku garażowego spowodowanego pożarem, który miał miejsce w dniu 10 maja 2016 r. oraz 1.722 zł tytułem wynagrodzenia wypłaconego na rzecz M. L. za sporządzenie ekspertyzy. Natomiast w pozostałej części, czyli przenoszącej kwotę 2.800 zł z tytułu kosztów naprawy ściany garażu, Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Dlatego też Sąd zasądził kwotę 4.522 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.800 zł od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 1.722 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 listopada 2017 r. do dnia zapłaty. Przy czym należy zwrócić uwagę, że Sąd nie uwzględnił żądania zasądzenia kwoty dochodzonej pierwotnie w pozwie z odsetkami ustawowymi od dnia 15 października 2016 r., czyli od dnia następnego po zwrocie powódce pisma jej pełnomocnika z dnia 10 października 2016 r. z uwagi na to, że pismo nie zostało doręczone pozwanej. Przesyłka pomimo, że wysłana na adres wskazany w pozwie, na który skutecznie doręczono pozwanej odpis nakazu zapłaty, została zwrócona z adnotacją „zwrot, adresat nieznany”. Dlatego też Sąd zasądził kwotę 2.800 zł od dnia 11 lutego 2017 r., czyli od dnia następującego po doręczeniu pozwanej odpisu nakazu zapłaty.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z przepisem art. 100 k.p.c. W myśl powołanego przepisu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka ostatecznie wystąpiła o zasądzenie kwoty 8.349 zł, a na jej rzecz zasądzono kwotę 4.522 zł. Zatem T. L. wygrała sprawę nieco w ponad połowie (54 %). Koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły łącznie 2.833 zł i obejmowały opłatę sądową od pozwu w wysokości 333 zł, koszty zastępstwa adwokata w stawce minimalnej (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) w wysokości 1.800 zł oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 700 zł. Z kolei pozwana poniosła koszty procesu w postaci kosztów zastępstwa radcy prawnego w stawce minimalnej (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) także w wysokości 1.800 zł. Mając na uwadze wynik sprawy Sąd zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu.

Z tych samych względów Sąd nie obciążył stron kosztami sądowymi postaci części wynagrodzenia biegłego, poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa.