Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G. (1), W. G.

przeciwko M. G.

o alimenty

oraz z powództwa A. G. (1)

przeciwko A. G. (2)

o alimenty

na skutek apelacji A. G. (2) i M. G.

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 18 lutego 2019 roku, sygnatura akt III RC 274/18

I.  z apelacji M. G. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 i 3 w ten tylko sposób, że obniża alimenty z kwot po 400 złotych do kwot po 300 (trzysta) złotych dla każdej z powódek;

II.  oddala apelację M. G. w pozostałej części, a apelację A. G. (2) w całości;

III.  znosi między stronami koszty postępowania apelacyjnego;

IV.  przyznaje adwokat L. J. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. G. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) złotych brutto, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu.

Sygn. akt I Ca 167/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 18 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu,
w sprawie z powództwa małoletnich W. G. i K. G. (1) – reprezentowanego przez matkę – A. G. (2) przeciwko M. G. o alimenty i z powództwa M. G.
oraz małoletniego A. G. (1) – reprezentowanego przez ojca M. G. przeciwko A. G. (2) o alimenty, zasądził od pozwanego M. G. na rzecz małoletnich W. G.
i K. G. (1) alimenty po 400 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich, łącznie 800 zł miesięcznie, płatne z góry do 10. dnia każdego miesiąca do rąk matki małoletnich – A. G. (2), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 1 września 2018 roku – w miejsce obowiązku alimentacyjnego ustalonego w pkt 3 wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu I Wydziału Cywilnego Sekcja Rozwodowa z 3 lipca 2013 roku w sprawie o sygn. akt I 1 C 456/12
(pkt 1); zasądził od pozwanej A. G. (2) na rzecz małoletniego A. G. (1) alimenty
w kwocie po 400 zł miesięcznie, płatne z góry do 10. dnia każdego miesiąca do rąk ojca małoletniego – M. G., wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 10 grudnia 2018 roku – w miejsce obowiązku alimentacyjnego ustalonego w pkt 03 wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu I Wydziału Cywilnego Sekcja Rozwodowa z 3 lipca 2013 roku w sprawie o sygn. akt I 1 C 456/12
(pkt 2); oddalił powództwa w pozostałym zakresie (pkt 3); nadał wyrokowi w pkt 1 i 2 rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 4); zniósł koszty procesu pomiędzy stronami (pkt 5) oraz

nakazał wypłacić adwokatowi L. J. 2952 zł brutto tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu M. G. z urzędu
(pkt 6).

Powyższe orzeczenie, w zaskarżonym zakresie, zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Wyrokiem z 3 lipca 2013 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu rozwiązał przez rozwód
z winny obu stron związek małżeński A. G. (2) i M. G.. Jednocześnie ustalił,
że miejscem pobytu małoletnich K. G. (2) i A. G. (1) jest miejsce zamieszkania ojca M. G., a W. G. i K. G. (1) jest miejsce zamieszka matki A. G. (2). Ponadto sąd zobowiązał oboje rodziców do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dzieci ustalając, że A. G. (2) będzie ponosić koszty utrzymania K. G. (1) i W. G., które pozostają pod jej pieczą, a pozwany M. G. będzie ponosił koszty utrzymania małoletnich K. G. (2) i A. G. (1), którzy pozostają pod jego pieczą.

K. G. (2), do utrzymania której zgodnie z wyrokiem z 3 lipca 2013 roku zobowiązany był M. G., jest pełnoletnia, wiosną 2018 roku wyprowadziła się z domu M. G. i utrzymuje się samodzielnie. M. G. i A. G. (2) nie łożą na jej utrzymanie.

M. G. ma 53 lata, z zawodu jest murarzem – tynkarzem i w tym zawodzie pracuje dorywczo. Z tytułu wykonywanej pracy uzyskuje około 500 zł miesięcznie. W 2016 roku przeszedł operację kręgosłupa, choruje na nadciśnienie, choruje na nerki. Od 2016 roku do 19 czerwca 2017 roku odbywał karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym. M. G. mieszka wspólnie z synem A. G. (1) i matką w domu, którego jest właścicielem. Matka M. G. otrzymuje emeryturę w wysokości około 1000 zł. M. G. jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni około 7 ha, z tytułu dopłat bezpośrednich z (...) otrzymuje rocznie około 9000 zł. M. G. rocznie wydaje 1600 zł
na ubezpieczenie społeczne, ponosi wspólnie z matką koszty utrzymania domu i opłat
za media w postaci opłat za: energię elektryczną – 230 zł na 2 miesiące, wodę – 80 zł
na kwartał, gaz – 100 zł na 1,5 miesiąca, podatek od nieruchomości 700 zł rocznie, zakup opału około 2400 zł rocznie. M. G. ponosi koszty utrzymania i wychowania syna A. G. (1), który nadal pozostaje pod jego pieczą. A. G. (2) nie partycypuje w kosztach utrzymania A. G. (1). A. G. (1) chodzi do Szkoły Zawodowej w Z.
z internatem. Internat kosztuje 350 zł miesięcznie, przy czym M. G. otrzymuje dodatek z tego tytułu 130 zł miesięcznie. Miesięczne koszty utrzymania syna A. G. (1) wynoszą około 800 zł, na którą składa się w szczególności: wyżywienie - ok. 200 zł, internat 220 zł, odzież – ok. 50 zł, środki czystości, kosmetyki - ok. 50 zł, koszty związane z nauką
– ok. 180 zł, inne wydatki około 100 zł. M. G. otrzymuje na syna A. G. (1) świadczenie wychowawcze w kwocie 500 zł miesięcznie i zasiłek rodzinny w kwocie 237 zł miesięcznie. Na swoje utrzymanie M. G. wydaje kwotę około 500 zł miesięcznie. Przy ponoszeniu kosztów związanych wyżywieniem oraz z opłatami za media korzysta z pomocy matki. M. G. pomaga także przyjaciółka M. O., która czasami dokonuje zakupu artykułów żywnościowych.

A. G. (2) ma 40 lat, z zawodu jest rolnikiem. Mieszka z córkami K. G. (1)
i W. G. w wynajmowanym mieszkaniu i z tego tytułu płaci czynsz najmu w kwocie 450 zł miesięcznie. A. G. (2) miesięcznie płaci również opłaty: energia elektryczna - 80 zł, gaz - 50 zł w sezonie letnim, a 350 zł w sezonie jesień-zima, woda, ścieki – 35 zł śmieci
– 20 zł. Na swoje utrzymanie A. G. (2) wydaje kwotę około 500 zł miesięcznie. Z tytułu wykonywanej pracy na rzecz Urzędu Gminy i Miasta P. otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 324 zł miesięcznie. A. G. (2) jest zarejestrowana w PUP jako osoba bezrobotna. A. G. (2) wykonuje prace dorywcze, pomagając osobą starszym. Jednocześnie A. G. (2) samodzielnie zajmuje się wychowywaniem córek W. G. i K. G. (1). A. G. (2) otrzymuje na każdą z córek świadczenie wychowawcze w kwocie po 500 zł miesięcznie
i zasiłek rodzinny w kwocie po 124 zł miesięcznie. W. G. uczęszcza do IV klasy,
a K. G. (1) do I klasy Szkoły Podstawowej w P.. Miesięczne koszty utrzymania W. G. i K. G. (1) wynoszą łącznie około 1200 zł (około 600 zł na każdą z nich),
na które składając się następujące usprawiedliwione wydatki na rzecz każdej z nich: wyżywienie ok. 150 zł, środki czystości, kosmetyki – ok. 50 zł, odzież i obuwie – ok. 100 zł, wydatki szkolne ok. 50 zł, opłaty związane z opłatami za mieszkanie i media ok. 150 zł, inne wydatki ok. 100 zł. W. G. ma wadę wzroku, nosi okulary korekcyjne.

Stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zeznania stron, w dużej mierze bezsporne
– potwierdzone albo nieskutecznie zanegowane – i właśnie w pierwszym rzędzie w oparciu
o te zeznania czynił ustalenia faktyczne.

Sąd nie dał wiary jedynie zeznaniom stron, że miesięczne koszty utrzymania A. G. (1) przekraczają 800 zł, a W. G. i K. G. (1) przekraczają 600 zł miesięcznie
na rzecz każdej z nich – jeśli wziąć pod uwagę, iż przy określaniu wysokości alimentów bierze się pod uwagę usprawiedliwione potrzeby uprawnionych do alimentów.

Sąd na podstawie własnych ustaleń czynionych z uwzględnieniem wiedzy
i doświadczenia życiowego przyjął, że miesięczne koszty utrzymania małoletnich nie przekraczają w/w kwot.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. O. i S. Ż.,
że nie prowadzą wspólnych gospodarstw domowych odpowiednio z M. G. i A. G. (2).

W ocenie sądu, w oparciu o art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 k.r.o. przeprowadzone
w sprawie postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykazało, że usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletnich powodów kształtują się na poziomie wskazanym w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia.

W ocenie sądu, wszystkie wydatki wyszczególnione w stanie faktycznym uzasadnienia, jako koszty związane z utrzymaniem małoletnich powodów, są wydatkami usprawiedliwionymi w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o., a więc wydatkami, które powinny być pokrywane w pierwszej kolejności przez rodziców dziecka. Podkreślono, iż przedmiotowe wydatki (oraz ich wysokość) - oceniana przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego
i zawodowego - są adekwatne do potrzeb małoletnich powodów przy uwzględnieniu ich wieku, stanu zdrowia, możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców małoletnich powodów, potrzeb rozwojowych, emocjonalnych, społecznych dzieci, potrzeby stymulowania ich rozwoju, a także przy uwzględnieniu cen dóbr i usług jakie wiążą się z zaspokajaniem poszczególnych potrzeb. W rezultacie, wysokość przedmiotowych wydatków nie może być poczytana za zbyt wygórowaną, ani za zbyt niską.

W odniesieniu do kwestii możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanych M. G. i A. G. (2), sąd wskazał, że biorąc pod uwagę bardzo dobrą sytuację na rynku pracy kształtują się one na poziomie co najmniej 2000 zł netto miesięcznie.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom M. G., że z przyczyn zdrowotnych nie jest
w stanie pracować, gdyż przeczą temu zeznania M. G., który wskazał, że dotychczas wykonywał prace dorywcze w budownictwie, jednocześnie przed niniejszą sprawą nie starał się o przyznanie renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Także A. G. (2), wbrew temu co twierdzi ma możliwość podjęcia stałej pracy. W swoich zeznania wskazała, że dotychczas pracował w ograniczonym zakresie na podstawie umowy o prace, wykonywał także prace dorywcze, otrzymała oferty pracy z PUP, z których nie skorzystała. Przy czym w ocenie sądu, biorąc pod uwagę wiek małoletnich córek, nie ma przeszkód,
aby A. G. (2) zatrudniła osobę do pomocy, która zajęłaby się córkami na czas jej powrotu
z pracy. Wskazano też, że M. G. uzyskuje dopłaty bezpośrednie z (...) w kwocie około 9000 zł miesięcznie.

Uwzględniając okoliczność, że poza małoletnimi powodami M. G. i A. G. (2) nie mają innych osób na utrzymaniu oraz biorąc pod uwagę wysokość wydatków przez niech ponoszonych na własne utrzymanie, to nie sposób – zdaniem sądu – uznać, że łączna kwota alimentów odnośnie W. G. i K. G. (1) na poziomie 800 zł miesięcznie przekracza możliwości zarobkowe M. G., a kwota 400 zł miesięcznie odnośnie A. G. (1) przekracza możliwości zarobkowe A. G. (2).

Jednocześnie sąd, mając na uwadze w jakim zakresie M. G. i A. G. (2) czynią osobiste starania o wychowanie małoletnich przy uwzględnieniu ich wieku przyjął,
że odnośnie małoletniego A. G. (1) rodzice winni po połowie ponosić koszty
jego utrzymania, a odnośnie W. G. i K. G. (1) M. G. powinien ponosić 2/3,
a A. G. (2) 1/3 kosztów ich utrzymania.

Mając powyższe na względzie zasądzono od M. G. na rzecz W. G.
i K. G. alimenty po 400 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, poczynając
od 1 września 2018 roku, od A. G. (2) na rzecz A. G. (1) alimenty po 400 zł miesięcznie, poczynając od 10 grudnia 2018 roku, a w pozostałym zakresie powództwa oddalono.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c., uznając,
iż w okolicznościach niniejszej sprawy, gdzie powództwa zostały uwzględnione w części, powodami byli małoletni, a także fakt, że ocena zasadności poszczególnych roszczeń zależało od przeprowadzenia postępowania dowodowego, koszty procesu pomiędzy stronami należało znieść wzajemnie.

Na podstawie § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa koszów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016, poz. 1714) sąd nakazał wypłacić adwokatowi występującej w roli pełnomocnika M. G. kwotę 2852 zł brutto.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli A. G. (2) i M. G..

M. G. zaskarżył orzeczenie w zakresie pkt 1 i 4 zarzucając:

- błędną ocenę materiału dowodowego, przez nieuwzględnienie okoliczności podnoszonych przez pozwanego, a dotyczących jego stanu zdrowia, który uniemożliwia
mu świadczenie pracy i bezpodstawne przyjęcie, że osiąga on dochody na poziomie
2000 zł netto miesięcznie, ponadto przez przyjęcie, że pozwany powinien ponosić koszty utrzymania małoletnich powódek W. G. i K. G. (1) w 2/3, a matka tylko
w 1/3 koszty utrzymania syna A. G. (1).

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonym zakresie i o przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. 1 poprzez oddalenie powództwa i uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi w zakresie pkt. 1 - pkt. 4 wyroku
oraz o przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adwokat L. Ś.
– J. kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, które nie zostały uregulowane w całości, ani w części, zarówno za I, jak i II instancję.

A. G. (2) zaskarżyła orzeczenie w zakresie pkt 2, 4 i 5 zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 135 § 1 krio, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieprawidłowe ustalenie zarobkowych i majątkowych możliwości pozwanej oraz bezpodstawne przyjęcie, że osiąga ona dochody na poziomie co najmniej
2000 zł. netto miesięcznie czyli bezzasadne przyjęcie, iż jej możliwości zarobkowe
i majątkowe są na takim samym poziomie co powoda M. G.,

- sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, polegających na błędnym ustaleniu, iż możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanej są takie same jak powoda M. G. i kształtują się one na poziomie co najmniej 2000 zł
netto miesięcznie, czyli błędne ustalenie, że sytuacja pozwanej nie różni się od sytuacji powoda M. G..

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę punktu 2 zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa; zamianę punktu 4 zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi w punkcie 2 wyroku; zmianę punktu 5 zaskarżonego wyroku i zasądzenie od powoda M. G. na rzecz pozwanej A. G. (2) zwrotu kosztów procesu, w tym również kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przypisanych; zasądzenie od powoda M. G. na rzecz pozwanej A. G. (2) kosztów postępowania apelacyjnego, w tym również kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przypisanych; ewentualnie: uchylenie wyroku
w zaskarżonym zakresie i o przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania – przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym również
kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przypisanych.

W odpowiedzi na apelację M. A. G. wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletnich powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym również kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przypisanych, płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej A. G. (2).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jedynie apelacja pozwanego M. G. okazała się częściowo zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku w niewielkim zakresie, ale tylko nieznaczna część zarzutów apelującego była uzasadniona. Natomiast apelacja A. G. (2) jako pozwanej jest nieuzasadniona i nie zasługuje na uwzględnienie w żadnej części.

Na początku należy zauważyć, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te sąd odwoławczy przyjmuje za własne,
nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Przede wszystkim za chybione należało uznać zarzuty podnośne w obu apelacjach,
a dotyczące naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa procesowego, to jest błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w zakresie możliwości zarobkowych obu apelujących. Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd I instancji dokonał prawidłowej, rzetelnej i nie przekraczającej ram wyznaczonych przepisem art. 233 k.p.c. oceny zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, wynik której posłużył mu do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie niezbędnym do merytorycznej oceny zasadności zgłoszonych żądań.

W tym miejscu trzeba przypomnieć, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi
je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania
lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego
sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. z wyrokiem SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906).

W niniejszej sprawie faktycznie żaden z apelujących nie wskazał, które konkretne dowody sąd ocenił nieprawidłowo i z jakich powodów, zarzucali tylko, że sąd bezzasadnie przyjął, że mogą oni osiągać dochody na poziomie 2000 zł miesięcznie.

Odnosząc się do apelacji pozwanego M. G. należy zauważyć, że sąd prawidłowo nie dał wiary jego zeznaniom, że z przyczyn zdrowotnych nie jest on w stanie pracować, ponieważ on sam zeznał, że wykonuje prace dorywcze w budownictwie a nadto
nie tylko nie ma stwierdzonej niezdolności do pracy, ale nawet nie stara się o przyznanie renty z tego tytułu. Sam fakt natomiast, że przeszedł operację kręgosłupa czy pozostaje
pod opieką nefrologa, nie stanowi dowodu na całkowitą niezdolność do pracy. Sąd rejonowy uwzględniając właśnie jego stan zdrowia, nie ustalił jego możliwości zarobkowych
na wyższym poziomie, co miałoby miejsce gdyby pozwany był całkowicie zdrowy. Nadto skarżący zupełnie pomija, że jest właścicielem gospodarstwa rolnego, które także przynosi mu określne dochody. Mając przy tym na uwadze aktualną sytuacje na rynku pracy,
gdzie pracownicy, szczególnie w budownictwie są bardzo poszukiwani, ustalenie sądu,
że jest on stanie zarobić 2000 zł miesięcznie jest zgodne z doświadczaniem życiowym
i regułami logicznego myślenia,

Podobnie trafnie sąd rejonowy ocenił możliwości zarobkowe pozwanej A. G. (2). Sam fakt, że jest zarejestrowana jako bezrobotna nie oznacza, że nie posiada możliwości zarobkowych, co więcej jak wynika z jej zeznań nie poszukuje nawet pracy Nie umniejsza tych możliwości konieczność sprawowania opieki nad dziećmi, ponieważ dziewczynki
są już samodzielne, mają 7 i 10 lat i z pewnością mogłaby podjąć pracę, w czasie kiedy pozostają pod opieką szkoły, zważywszy na powszechny brak pracowników, między innymi w pracach na roli, czy u okolicznych przedsiębiorców. Poza tym, w przeciwieństwie
do byłego męża, A. G. (2) jest osobą zdrową, na nic nie choruje.

Nie można przy tym zgodzić się z apelującą, że ojciec dzieci ma większe możliwości zarobkowe, niż ona, ponieważ przeszedł na operację kręgosłupa ma schorzenie nerek
nie może pracować jako murarz.

Pomimo prawidłowych ustaleń sąd jednak dopuścił się naruszenia prawa materialnego, to jest art. 135 § 1 i 2 k.r.o. w zakresie obciążenia alimentami pozwanego M. G., błędnie uznając, że winien on partycypować w kosztach utrzymania córek w większym zakresie, niż ich matka. Wprawdzie dziewczynki są dużo młodsze niż syn, który pozostaje pod opieką ich ojca, ale uszło uwadze sądu, że otrzymują one dodatkową pomoc w postaci świadczenia 500+, które wprawdzie nie wlicza się do ich dochodu, ale niewątpliwie pozwala zaspakajać ich potrzeby w większym zakresie, niż A. G. (1), który na skutek osiągnięcia pełnoletności świadczenie to utracił, a koszty jego utrzymania są z pewnością wyższe.
Poza tym osobiste starania A. G. (2) nad dziećmi w wieku szkolnym nie są na tyle absorbujące, ale uznawać, że w tej sposób wyczerpuje ona obowiązek alimentacyjny.

Chybiony był natomiast zarzut naruszenia art. 135 § 1 k.r.o. podniesiony przez apelującą A. G. (2). Wbrew podniesionym zarzutom sąd rejonowy trafnie uznał, że płatność alimentów na rzecz syna w wysokości 400 zł miesięcznie pozostaje w granicach
jej możliwości zarobkowych. Jak już zaznaczono wyżej, pozwana nie jest obciążona koniecznością sprawowania bezpośredniej pieczy na córkami, zważywszy na ich wiek
i realizowanie obowiązku szkolnego, może bez przeszkód podjąć pracę w pełnym wymiarze, aby alimentować syna. Sama wysokość alimentów także nie jest wygórowana. Zresztą apelująca nie podnosi, że koszty utrzymania syna są wygórowane. Brak było też podstaw prawych aby obciążać ojca A. M. G. całym obowiązkiem utrzymania syna, ponieważ oboje rodzice są zobowiązani do utrzymania dzieci.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy – z apelacji pozwanego – zmienił w części zaskarżony wyrok i obniżył zasądzone od niego alimenty z 400 zł do po 300 zł dla każdej
z małoletnich powódek – o czym orzeczono na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. jak w punkcie
I sentencji.

Dalej idącą apelację pozwanego, a pozwanej w całości, oddalono na podstawie
art. 385 k.p.c. – o czym orzeczono jak w punkcie II sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Odwoławczy orzekł w punkcie III wyroku na mocy art. 102 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., znosząc je wzajemnie między stronami
i uznając, że w sprawie odwoławczej zaszły te same okoliczności, jakie legły u podstaw rozstrzygnięcia o kosztach w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanemu M. G. z urzędu
w postępowaniu odwoławczym orzeczono w punkcie IV wyroku na podstawie § 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa koszów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016, poz. 1714).