Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko P. D.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda J. P. na rzecz pozwanego P. D. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 190/18

UZASADNIENIE

Powód J. P. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą tynk4you J. P. w C. wniósł w dniu 21 listopada 2017 r. pozew przeciwko P. D. o zapłatę kwoty 1720 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1200 zł od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 520 zł od dnia 14 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym umowę, której wykonanie zostało potwierdzone wystawioną przez powoda na rzecz pozwanego fakturą VAT nr (...) z dnia 5 czerwca 2017 r., oraz fakturą VAT nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. Pomimo upływu terminu do dokonania płatności, kwoty wynikające z ww. faktur nie zostały opłacone przez pozwanego w żadnej części.

Nakazem zapłaty z dnia 9 stycznia 2018 r. uwzględniono powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu podniesiono zarzut nieistnienia roszczenia wobec spełnienia świadczenia w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

Strony postępowania zawarły w dniu 16 marca 2017 r. umowę o wykonanie usług remontowych, której przedmiotem było położenie przez powoda tynków na budynku należącym do pozwanego. Wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy wynosiło 30.000 zł netto, przy stawce podatku VAT 8%. Strony zawarły dwa aneksy do umowy zmieniające zakres prac i wynagrodzenie.

( umowa o wykonanie usług remontowych k. 29, aneksów k. 30-31)

Na mocy wskazanych aneksów prace remontowe zostały podzielone na 2 główne etapy, przy czym etap drugi został podzielony na kolejne dwa określone jako etap a i b. Po zakończeniu każdego z etapów pozwany, dwukrotnie za pośrednictwem swojej żony, a częściowo osobiście, dokonał płatności żądanej kwoty na rzecz powoda, co znalazło swoje potwierdzenie w adnotacjach stron na odwrocie aneksów do umowy. Powód nie kwestionował rozliczeń za kolejne etapy, w tamtym czasie nie przedkładał pozwanemu faktury VAT, jak też nie wzywał do zapłaty kolejnych kwot. Płatność na żądanie powoda odbywała się „gotówką”.

(przesłuchanie pozwanego k. 101v.-102, przesłuchanie świadka M. D. k. 81v, zeznania świadka L. D. k.101v.)

Powód wystawił faktury VAT nr (...) z dnia 5 czerwca 2017 r. opiewającą na kwotę 16.200 zł w której wskazano, iż dotyczy etapu 1 robót, uiszczono kwotę 15.000 zł i do zapłaty pozostała kwota 1200 zł, oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r., która opiewała na kwotę 7.020 zł, w której wskazano, iż dotyczy etapu 2a robót , gdzie uiszczono 6500 zł, i pozostało do zapłaty 520 zł.

( faktur k. 9-10, wezwania do zapłaty k. 11 – 13, faktur k. 33-37,)

Pozwany pismem z dnia 19 lipca 2017 r. zakwestionował otrzymane faktury , wskazując iż zostały w całości uregulowane gotówką, wezwał powoda do dokonania korekty faktur. Pismem z dnia 30 lipca 2017 r. powód wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty. Ponowił to wezwanie pismem z dnia 25 września 2017 r.

(pismo z 19 lipca 2017 r. k. 32, pismo z 22 sierpnia 2017 r. k. 38)

Strony prowadziły korespondencje odnośnie usunięcia przez powoda wad w wykonanej przez niego pracy, a także naprawy zniszczeń. Polemizowały na temat płatności faktur.

(pismo k. 38 - 40, wydruków wiadomości email k. 43, pisma z dnia 3 lipca 2017 r. k. 44-46)

Na dzień dokonywania płatności powodowi pozwany posiadał środki pieniężne konieczne do uiszczenia całości należności.

(wydruki stanu rachunku k. 47 – 61)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów. Dokumenty, na podstawie, których ustalono stan faktyczny Sąd uznał za całkowicie wiarygodne, albowiem ich autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a i Sąd nie znalazł ku temu podstaw. Sąd dał również w pełni wiarę zeznaniom świadków albowiem były spójne w swej treści i korelowały ze sobą wzajemnie. Co prawda świadkowie są osobami bliskimi wobec pozwanego ale Sąd nie znalazł podstaw by zaprzeczyć ich prawdziwości. Zastrzeżeń co ich treści nie wnosił również powód, z którego zeznań dowód pominięto w związku z jego nieusprawiedliwionym niestawiennictwem na rozprawie. W szczególności Sąd miał na uwadze, iż na aneksach (k. 30, 31 – których oryginały przedłożono Sądowi do wglądu k. 102) zawarto informację o rozliczeniu etapu I i II. Powód nie kwestionował zawartych na tych dokumentach swoich podpisów. Nie uczyniono również żadnej wzmianki o częściowym rozliczeniu. Z tych przyczyn ten dowód w korelacji z zeznaniami świadków oraz z przesłuchanie pozwanego dał podstawy do konstatacji, iż faktycznie doszło do spełnienia świadczenia przez pozwanego w całości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż pozwany skutecznie podniósł zarzut spełnienia całości świadczenia, a tym samym nieistnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Bezspornym było, iż strony zawarły w dniu 16 marca 2017 roku umowę o wykonanie usług remontowych, a także dwa aneksy do niej, do której zastosować należało przepisy dotyczące umowy o dzieło tj. art. 627 k.c. i n. Poza sporem pozostawało, iż pozwany dokonał płatności za wykonane przez powoda prace w gotówce do kwoty 15.000 zł za pierwszy etap prac i do kwoty 6500 zł za drugi etap prac, kwoty te bowiem przyznał powód dołączając faktury w których widnieją one pod pozycją zapłacone.

Wyłączny spór ograniczał się do ustalenia, czy pozwany uiścił nadto kwotę w wysokości 1200 zł za etap pierwszy i 520 zł za etap drugi, tytułem podatku VAT, a zatem czy spełnił całe świadczenie zgodnie z zawartą umową z dnia 16 marca 2017 r. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powód zobowiązany był do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powołany przepis nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. Przepis art. 232 k.p.c. normuje natomiast jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. W myśl tej zasady przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony. To właśnie na stronach spoczywa obowiązek przytaczania dowodów na poparcie swych twierdzeń, a zatem jeśli bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, w szczególności strona nie jest nieporadna, ani nie napotyka trudnych do przezwyciężenia przeszkód, to musi się liczyć z groźbą ujemnych dla niej skutków związanych z brakiem wykazania faktów, na które się powołuje. Oczywiście zasada ta nie wyłącza możliwości dopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu nie wskazanego przez strony, zastrzega jednak takie uprawnienie do wyjątkowych wypadków, nie może zaś prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków, w szczególności jeśli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, tak jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie. Generalnie jednak Sąd nie ma możliwości zarządzania dochodzeń w celu poszukiwania dowodów niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a w ślad za tym nie ma obowiązku poszukiwania takich dowodów. Działanie sądu z urzędu, zgodnie z utrwalonym w tej mierze orzecznictwem, mogłoby, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku równego traktowania stron (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000 roku, V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116).

W przedmiotowej sprawie powód, nie wykazał aby istniała wierzytelność której dochodzi niniejszym pozwem. Tym samym Sąd wziął pod uwagę dowody przedstawione przez pozwanego, z których jednoznacznie wynikało, iż pozwany uiścił powodowi w gotówce całość wynagrodzenia wynikającego z umowy, a zatem także tej części dochodzonej niniejszym pozwem. Na dołączonych bowiem przez pozwanego aneksach do umowy znajdują się adnotacje powoda o rozliczeniu w całości poszczególnych etapów prac. Powód nie kwestionował tych adnotacji, a tym samym stwierdził należało, iż pozwany zapłacił powodowi całość należności wraz z dochodzonym podatkiem VAT. Brak jakichkolwiek przesłanek do przyjęcia, aby rozliczenie było częściowe. Powód w żadnym zakresie nie zaznaczył na podpisanych dokumentach, aby nie doszło do spełnienia świadczenia w całości.

W zawartej przez strony umowie jest wzmianka jedynie co do jej odpłatności, nie wskazano jednak, czy płatność ma następować gotówką czy przelewem, tym samym Sąd dał wiarę przesłuchaniu pozwanego i świadków, iż dokonywał całej płatności gotówką bez uprzedniego przedstawiania mu faktur przez powoda, a także nie otrzymując z tego tytułu potwierdzenia zapłaty, czy rachunku, a jedynie podpis pod aneksami o rozliczeniu prac. Z dołączonych przez pozwanego wydruków z rachunku bankowego wynika, iż posiadał środki na zapłatę dodatkowych należności, gdyby w tamtym czasie został do tego zobowiązany. Tym samym na aneksie do umowy potwierdzono, iż etap I został rozliczony, a na kolejnym aneksie taką samą adnotację uczyniono, co do etapu II.

Powód nie wykazał faktu posiadania roszczenia przeciwko stronie pozwanej, dlatego też jego powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. zasądzając od powoda, jako strony przegrywającej, na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na co złożyła się opłata skarbowa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł zgodnie z normami przepisanymi w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu.

Sędzia