Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 7 października 2015 roku, sygn. akt I C 992/13

oddala apelację i zasądza od powoda K. K. (1) na rzecz pozwanego (...)Spółki Akcyjnej w W. kwotę 600,00 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Jarosław Gołębiowski SSR del. Aleksandra Szymorek - Wąsek

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 799/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 grudnia 2013 roku powód K. K. (1) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 8.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie uznał powództwa oraz wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Radomsku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.130,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części; zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.301,33 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa — Kasy Sądu Rejonowego w Radomsku z zasądzonego roszczenia kwotę 267,09 zł tytułem nieuiszczonych wydatków postępowania w zakresie oddalonej części powództwa; nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa — Kasy Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 39,91 zł tytułem nieuiszczonych wydatków postępowania w zakresie uwzględnionej części powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Podczas kolizji drogowej w okolicach (...) doszło do uszkodzenia pojazdu (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącego do J. K.. Sprawca szkody posiadał umowę ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone w związku z ruchem tych pojazdów w pozwanym (...) z siedzibą w W.. Wartość pojazdu J. K. w stanie bezpośrednio przed szkodą wynosiła 18.900 złotych, samochód został wyprodukowany w roku 1999.

W dniu 15 grudnia 2010 roku pomiędzy K. K. (1) prowadzącym wówczas działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. K. (1) w R. a J. K. zawarta została umowa najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) na okres od dnia 15 grudnia 2010 roku do dnia likwidacji szkody. Samochód został wydany najemcy w dniu 15 grudnia 2010 roku o godzinie 17.50 w miejscowości P.. Samochód zwrócono w dniu 18 stycznia 2011 roku o godzinie 20.10 w miejscowości D.. Za wynajęcie pojazdu nie zastrzeżono kaucji, zaś w umowie dodatkowo zastrzeżono, że samochód będzie użytkowany przez J. K. wspólnie z synem K. K. (2). Stawka najmu pojazdu zastępczego została określona w umowie na kwotę 350 złotych.

W dniu 19 stycznia 2011 roku powód wystawił za najem pojazdu zastępczego rachunek Nr (...) na łączną kwotę 12.950 złotych, obejmującą trzy pozycje: 1) podstawienie samochodu z R. do miejscowości P. na kwotę 350 złotych, 2) wynajem pojazdu zastępczego V. (...) w okresie od dnia 15 grudnia 2010 roku do dnia 18 stycznia 2011 roku (tj. 35 dni) na kwotę 12.250 złotych (350 złotych za dzień) oraz 3) odbiór samochodu w miejscowości D. na kwotę 350 złotych. W rachunku zawarty został ponadto zapis, iż sprzedawca jest zwolniony podmiotowo z podatku VAT .

W dniu 18 stycznia 2011 roku pomiędzy K. K. (1) - (...) K. K. (1) w R. a J. K. zawarta została umowa cesji praw do odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego związanego ze szkodą komunikacyjną w pojeździe M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Powód K. K. (1) w czasie, gdy została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego prowadził współpracę z firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., która to firma reprezentowała poszkodowanego J. K. w procesie likwidacji szkody w pojeździe M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po kolizji z dnia 10 grudnia 2010 roku i która poleciła powoda poszkodowanemu J. K.. Następnie powód skontaktował się telefonicznie z J. K. i zaproponował mu wynajęcie pojazdu zastępczego.

Poszkodowany J. K. w dacie szkody prowadził działalność gospodarczą w postaci zakładu optycznego. Uszkodzony pojazd M. służył mu do pracy, a w weekendy jego syn K. K. (2) dojeżdżał samochodem na uczelnię do P..

Poszkodowany J. K. z uwagi na to, że sam nic dysponował możliwością udania się po samochód zastępczy oraz z uwagi na obowiązki służbowe poprosił wynajmującego o podstawienie auta do miejsca pracy i odbiór z miejsca zamieszkania.

Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego szkody przyjął swoją odpowiedzialność co do zasady z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego J. K., uznając roszczenie poszkodowanego z tego tytułu do wysokości 4.725 złotych. Pozwany uznał za zasadny cały 35-dniowy okres wynajmu pojazdu zastępczego, jednakże jeśli chodzi o koszt wynajmu uznał za zasadną stawkę wynajmu w wysokości 135 złotych za dobę. W pozostałym zakresie odmówił uznania roszczenia powoda, uznając, że stawka najmu w wysokości 350 złotych jest znacząco zawyżona, ponadto zaś, że brak jest uzasadnienia pokrycia kosztów podstawienia i odbioru pojazdu pomimo możliwości korzystania z usługi wynajmu pojazdu zastępczego na rynku lokalnym.

Pozwany wypłacił na rzecz powoda uznaną kwotę roszczenia z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 4.725 złotych.

Rynkowa cena kosztów najmu pojazdu zastępczego V. (...) lub innego w tej samej klasie, na rynku lokalnym w P., tj. w miejscu zdarzenia, w dacie zdarzenia drogowego — z pominięciem ofert wypożyczalni znajdujących się przy hotelach i lotniskach wynosiła 150 złotych netto za dobę.

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o powołane dowody z załączonych dokumentów. Uznał także, że złożona do akt sprawy opinia biegłego T. F. (1) jest pełna, rzetelna, fachowa i jako taka w pełni przydatna dla celów dowodowych. Stwierdził przy tym, iż żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie dał wiary zeznaniom świadka J. K. co do tego, w jaki sposób świadek zdecydował się na wynajęcie pojazdu zastępczego właśnie u powoda K. K. (1).

W rozpoznawanej sprawie powód dochodzi odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, który był sprawcą kolizji z dnia 10 grudnia 2010 roku w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego w oparciu o umowę cesji z dnia 18 stycznia 2011 roku zawartą z poszkodowanym właścicielem pojazdu J. K..

Strona pozwana uznała taki okres wynajmu pojazdu zastępczego jako uzasadniony w toku postępowania likwidacyjnego szkody i w postępowaniu sądowym stanowisko w tym zakresie podtrzymała. Zakwestionowała natomiast wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego w wysokości 350 złotych za dobę. Także Sąd Rejonowy orzekający w niniejszej sprawie wysokość stawki ustaloną w umowie najmu pojazdu zastępczego uznał za rażąco zawyżoną oraz znacznie odbiegającą od cen rynkowych. Jak bowiem wynika z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych T. F. (1), rynkowa cena kosztów najmu pojazdu zastępczego V. (...) lub innego w tej samej klasie, na tynku lokalnym w P., tj. w miejscu i w dacie zdarzenia drogowego — z pominięciem ofert wypożyczalni znajdujących się przy hotelach i lotniskach wynosiła 150 złotych netto za dobę. A skoro tak, tylko taką wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego za dobę można było uznać za wydatek celowy i ekonomicznie uzasadniony. Skoro bowiem możliwe było wynajęcie pojazdu zastępczego za kwotę 150 złotych, poszkodowany winien był podjąć starania do tego zmierzające. Nie należy bowiem tracić z pola widzenia okoliczności, że na poszkodowanym spoczywa obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody, a jeśli sam własnym działaniem przyczynia się do zwiększenia rozmiarów szkody, Sąd orzekający okoliczność tę musi uwzględnić - in minus - przy ustalaniu wysokości świadczenia należnego na rzecz poszkodowanego (w tym wypadku — na rzecz powoda, który dochodzi roszczenia w oparciu o umowę cesji zawartą z poszkodowanym). W niniejszej sprawie poszkodowany J. K. swojemu obowiązkowi minimalizacji rozmiarów szkody nie sprostał. Z materiału dowodowego wynika, że strony umowy najmu pojazdu zastępczego tak naprawdę nie negocjowały nawet stawki najmu pojazdu. Poszkodowany przyznał wręcz, że decydując się na wynajęcie pojazdu zastępczego nie interesował się nawet wysokością dziennej stawia najmu pojazdu zastępczego, bo płatnikiem było towarzystwo ubezpieczeniowe.

Reasumując, w ocenie Sądu Rejonowego nie może zasługiwać na ochronę prawną roszczenie powoda w postaci żądania zapłaty kosztów najmu auta zastępczego w wysokości aż 12.250 złotych, bowiem koszty w takiej wysokości nie były celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Przyjmując wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego określonej przez biegłego na poziomie 150 złotych oraz liczbę dni najmu 35 stwierdził, że uzasadniony w niniejszej sprawie koszt wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego wynosił 5.250 złotych (150 zł x 35 dni = 5.250 zł). Od powyższej kwoty należy odjąć świadczenie wypłacone do chwili obecnej przez ubezpieczyciela z tego tytułu w wysokości 4.725 złotych. W ten sposób do zapłaty na rzecz powoda z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego pozostaje kwota 525 złotych. W pozostałym zakresie roszczenie powoda z tego tytułu uznać należy za niezasadne i podlegające oddaleniu.

Podobnie jedynie za częściowo uzasadnione Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda o zwrot kosztów podstawienia i odbioru wynajętego pojazdu od poszkodowanego. Mając na uwadze okoliczność, że poszkodowany nie dysponował własnym pojazdem po wypadku i w przypadku, gdyby powód nie zobowiązał się do podstawienia i odbioru pojazdu musiałby sam także przyjechać do siedziby powoda, aby odebrać i oddać pojazd, to również wiązałoby się z kosztami po jego stronie. Wprawdzie strona pozwana powoływała się na okoliczność, że koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego były w ogóle niezasadne, bowiem poszkodowany miał możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego na rynku lokalnym, ale okoliczność ta nie została udowodniona w toku niniejszej sprawy przez stronę pozwaną.

Jednakże Sąd Rejonowy uznał, że ustalona przez powoda z tytułu podstawienia i odbioru pojazdu kwota 700 złotych (2 x 350 złotych) jest zbyt wygórowana. Dlatego też dokonał korekty przyjętej przez powoda stawki, posiłkując się w tym zakresie treścią art. 322 k.p.c. oraz § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r., Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.), z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów m.in. przejazdów. W myśl § 5 powołanego rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca (ust. 1). Zwrot kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego środka transportu, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga ta przysługuje (ust. 2). Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy7 z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.). Zgodnie z brzmieniem § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), wydanego na podstawie art. 34 a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 i z 2002 r. Nr 25, poz. 253), koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 - 0,5214 złotych, zaś dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 -0,8358 złotych.

W niniejszej sprawie wynajęty samochód został podstawiony przez powoda z R. do miejscowości P.. Odległość od siedziby powoda do miejscowości P. wynosi 178,9 km. Mając zatem na uwadze brzmienie powołanych wyżej przepisów oraz liczbę kilometrów przejechanych w celu podstawienia pojazdu (łącznie 357,80 km w obie strony) oraz wskazaną powyżej stawkę dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 — 0,8358 złotych, wysokość uzasadnionych wydatków związanych z kosztem podstawienia pojazdu przez powoda do miejscowości P. Sąd uznał na poziomie kwoty 299,05 złotych (178,9 km x2= 357,80 km x 0,8353 zł — 299,05 zł). Według tej samej zasady Sąd obliczył wysokość kosztów odbioru pojazdu zastępczego przez powoda z miejscowości D. do R.. Mając na uwadze, że odległość między tymi miejscami wynosi 183,4 km wysokość uzasadnionych wydatków związanych z kosztem odbioru pojazdu przez powoda z miejscowości D. Sąd uznał na poziomie kwoty 306,57 złotych (183,4 km x 2 = 366,80 km x 0,8353 zł = 306,57 zł).

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy uznał wysokość kosztów żądanych przez powoda z tego tytułu za zbyt wygórowaną i niezasadną..

Łącznie zatem do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda w niniejszej sprawie pozostawała kwota 1.130,62 złote (525 zł + 299,05 zł + 306,57 zł), którą Sąd Rejonowy zasądził na jego rzecz w punkcie 1 wyroku, oddalając powództwo w pozostałej części jako niezasadne.

Zasądzając odsetki ustawowe od kwoty odszkodowania, miał na uwadze brzmienie art. 359 § 1 k.c. art. 481 § 1 k.c. i 817 § 1 k.c.

W niniejszej sprawie powód wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 28 marca 2011 roku i Sąd Rejonowy uznał jego roszczenie w tym zakresie za zasadne z uwagi na to, że w tej dacie wydana została decyzja pozwanego o przyznaniu niespornej części świadczenia i odmawiająca jego przyznania w pozostałym zakresie, a zatem całe świadczenie zasądzone niniejszym wyrokiem było w tej dacie stało się wymagalne.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 87 %, zaś pozwany w 13 %.

Łączna wysokość kosztów procesu wyniosła 2.428,25 złotych. Pozwanego, zgodnie z podaną zasadą, powinny obciążać koszty w kwocie 315,67 złotych (2.428,25 zł x 13 %), skoro jednak faktycznie poniósł koszty w kwocie 1.617 złotych, należy mu się zwrot od powoda w wysokości 1.301,33 złote i tę właśnie kwotę Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego w punkcie w punkcie 3 wyroku.

Na koszty procesu w niniejszej sprawie nie poniesione przez strony złożyły się nieuiszczone wydatki związane z opinią biegłego w wysokości 307 złotych.

Zgodnie z brzmieniem art. 113 ust. 1 powołanej ustawy o kosztach sądowych Sąd Rejonowy w punkcie 4 wyroku nakazał pobrać od powoda kwotę 267,09 złotych tytułem nieuiszczonych wydatków w zakresie oddalonej części powództwa (307 zł x 87 %), zaś w punkcie 5 wyroku postanowił pobrać od pozwanego kwotę 39,91 złotych tytułem nieuiszczonych wydatków w zakresie uwzględnionej części powództwa (307 zł x 13 %).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości, zarzucając mu:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności polegające na przyjęciu, że roszczenie skarżącego jest zbyt wygórowane i nie odpowiada rzeczywiście poniesionych kosztów pojazdu zastępczego;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § I k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie jego błędnej, dowolnej oceny polegające na wyciągnięciu przez Sąd I instancji wniosków, które nie wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, mające wpływ na orzekanie poprzez dopuszczenie dowodu z opinii tylko jednego biegłego, którego celem było ustalenie hipotetycznej wartości roszczenia w sytuacji gdy jego opinia była niepełna i nie rozwiewała wszystkich wątpliwości w sprawie;

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji powoda oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Trafnie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podniósł, ze przepis art. 34 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( tekst jedn. Dz, U. z 2013r., poz. 392 ) nakłada na ubezpieczyciela zobowiązanie do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej – art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach …. .

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Jak zasadnie Sąd Rejonowy podniósł w uzasadnieniu zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione na najem pojazdu zastępczego.

W sprawie niniejszej nie był przedmiotem sporu między stronami czas trwania wynajmu pojazdu zastępczego, ale wyłącznie sporna była wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego. Z uwagi na stanowiska stron koniecznym było przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych. Z niekwestionowanej przez strony opinii biegłego T. F. wynika, że w miejscu i dacie zdarzenia wyrządzającego szkodę z wyłączeniem ofert wypożyczalni znajdujących się przy hotelach i lotniskach stawka za najem pojazdu zastępczego w klasie V. (...) lub innego w tej klasie wynosiła 150 zł netto za dobę. W tym stanie rzeczy zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, że stawka 150 zł za najem pojazdu zastępczego jest wydatkiem celowym i ekonomicznie usprawiedliwionym. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia stawki za najem pojazdu zastępczego wskazanej przez powoda. Koszt najmu pojazdu zastępczego w wysokości dochodzonej przez powoda tj. 12 250 zł nie jest ekonomicznie uzasadnionym. Dodatkowo podnieść należy, że na poszkodowanym ciąży także obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody. Jak zostało ustalone w sprawie, to poszkodowany nie negocjował nawet stawki najmu pojazdu zastępczego, ani też nie poszukiwał wynajmującego pojazdy zastępcze w najbliżej znajdującej się od jego miejsca zamieszkania miejscowości. Wobec tego zasadnie Sąd I instancji uznał, iż poszkodowany swym działaniem przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody.

W świetle powyższego nie można czynić Sądowi Rejonowemu zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego.

Także nie jest trafny zarzut obrazy przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 k.p.c. W tym miejscu Sąd Okręgowy pragnie podnieść, że strona, która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków.

Tymczasem powód w apelacji przedstawia własną ocenę dowodów, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez powoda jest odzwierciedleniem zaprezentowanego przez niego stanowiska w sprawie, które zmierzało do uwzględnienia pozwu.

Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu Okręgowego odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

Jak to już wyżej wskazano ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe albowiem znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach, a przede wszystkim w opinii biegłego T. F.. Przeprowadzone w sprawie dowody zostały poddane ocenie przez Sąd meriti, która jest wszechstronna, szczegółowa i zgodna z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania.

Ponieważ zarzuty apelacji nie są uzasadnione, dlatego apelacja nie może odnieść zamierzonego skutku i podlega oddaleniu.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą między stronami orzeczono z mocy art. 98 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Jarosław Gołębiowski SSR del. Aleksandra Szymorek - Wąsek