Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w G.

przeciwko E. D.

o zapłatę 1.184,45 zł

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.184,45 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt cztery złote i czterdzieści pięć groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie w stosunku rocznym, od dnia 31 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 227,54 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych i pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1107/18

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2012 roku (...) z siedzibą w G. wytoczyła przeciwko pozwanej E. D. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie solidarnie kwoty 1.184,45 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 15 listopada 2011 zawarła z pozwaną umowę o linię pożyczkową, na mocy której pozwana uzyskała uprawnienie do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego do kwoty 1.000 zł. Jednocześnie pozwana zobowiązała się do dokonywania comiesięcznych wpłat na rachunek w wysokości określonej umową, wykorzystanej w ramach limitu kwoty pożyczki. Pozwana uchybiła tej powinności, w następstwie czego umowa została wypowiedziana, a roszczenie stało się wymagalne z dniem 6 grudnia 2012 roku. Na dochodzoną kwotę składa się kapitał w wysokości 992,53 zł oraz odsetki w wysokości 191,92 zł. (pozew w e.p.u. k. 2-4v.)

W dniu 14 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej oraz biernej, przedawnienia roszczenia oraz nieudowodnienia żądania co do zasady i wysokości.

Postanowieniem z dnia 12 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi. (nakaz zapłaty k. 5, sprzeciw k. 8v.-10, postanowienie k. 14v.)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., następca prawny powoda – Syndyk masy upadłości (...) w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w G. uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości. Stanowisko w sprawie podtrzymała również pozwana składając sprzeciw na urzędowym formularzu. (pismo procesowe k. 21-23, pozew k. 35-38, sprzeciw k. 130-133)

Postanowieniem z dnia 15 maja 2018 roku Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c., a następnie, postanowieniem z dnia 16 maja 2018 roku podjął postępowanie w sprawie z udziałem Syndyka masy upadłości (...) w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w G.. (postanowienie k. 140, k. 141)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał pozew w całości. Odnosząc się do zarzutów pozwanej wyjaśnił, że w dniu podpisania umowy pozwana zadłużyła się w ciężar rachunku na kwotę 950 zł, na poczet którego zadłużenia w okresie od dnia 14 grudnia 2011 roku do dnia 20 lipca 2012 roku dokonała wpłat w łącznej wysokości 390 zł. Wobec zaprzestania dalszej spłaty pozwana została dwukrotnie wezwana do zapłaty przeterminowanego zadłużenia, a następnie pożyczkodawca wypowiedział przedmiotową umowę. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało przesłane na podany przez pozwaną we wniosku o pożyczkę adres korespondencyjny, brak jest zatem podstaw do kwestionowania jego skuteczności. Powód wskazał przy tym, iż w myśl postanowień regulaminu linii pożyczkowej (...), pożyczkobiorca jest obowiązany powiadomić Kasę o każdej zmianie adresu, w tym o zmianie adresu korespondencyjnego. (odpowiedź na sprzeciw k. 144-150)

Na rozprawie w dniu 14 maja 2019 roku pełnomocnicy stron nie stawili się.

(protokół rozprawy k. 156)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 listopada 2011 roku pozwana E. D. zawarła ze (...) z siedzibą w Ł. umowę o linię pożyczkową nr (...), zgodnie z treścią której (...) udzielił pozwanej uprawnienia do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 1.000 zł. Umowa została zawarta na okres jednego roku, po upływie którego ulegała automatycznie przedłużeniu na kolejne okresy roczne, nie dłużej jednak niż do dnia 15 listopada 2014 roku.

Za każdy rok korzystania z linii pożyczkowej pożyczkodawca pobierał prowizję w wysokości określonej przez Zarząd, wynoszącej na dzień zawarcia umowy 5% liczonej od kwoty przyznanego limitu (tu: 50 zł).

Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej ustalonej przez Zarząd (...), wynoszącej w dniu zawarcia umowy 16,50% w skali roku. Odsetki od wykorzystanej pożyczki pobierane były każdorazowo przy zasileniu konta. Ponadto strony ustaliły, że w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną. Od niespłaconego w całości lub w części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia, pobierane będą odsetki według zmiennej stropy procentowej stanowiącej równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w postaci comiesięcznych wpłat na rachunek w wysokości nie mniejszej niż 2% wykorzystanej kwoty pożyczki w ramach przyznanego limitu, powiększonych o należne odsetki. Wpłata powinna zostać dokonana najpóźniej w ostatnim roboczym dniu każdego miesiąca. Każda spłata części lub całości zadłużenia w ramach limitu powodowała automatyczne podwyższenie kwoty, jaką pożyczkobiorca w ramach limitu może dysponować.

Strony umowy ustaliły również, że (...) ma prawo do wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku zwłoki z zapłatą dwóch pełnych wpłat, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych spłat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Składając podpis pod umową pozwana oświadczyła, że otrzymała Regulamin oraz że zapoznała się z jego treścią i zobowiązuje się do jego stosowania. W myśl § 39 Regulaminu linii pożyczkowej (...), pożyczkobiorca był obowiązany powiadomić Kasę na piśmie o każdej zmianie adresu, w tym o zmianie adresu korespondencyjnego. Wszelka korespondencja była wysyłana przez Kasę na ostatni adres do korespondencji podany przez pożyczkobiorcę.

Podstawę zawarcia umowy stanowił wniosek pozwanej o przyznanie pożyczki. W treści wniosku, jako adres stałego zameldowania oraz adres do korespondencji E. D. podała: Ł., ul. (...). Taki sam adres został wpisany do umowy o linię pożyczkową.

W dacie podpisania umowy pożyczkodawca pobrał z rachunku pozwanej kwotę 50 zł tytułem prowizji za korzystanie z linii pożyczkowej. Tego samego dnia pozwana wypłaciła z rachunku kwotę 950 zł, czym wyczerpała w pełni przyznany jej limit. (wniosek o przyznanie pożyczki k. 43-47, umowa o linię pożyczkową k. 49-51, wyciąg miesięczny z rachunku k. 60, regulamin linii pożyczkowej (...) k. 61v.-64)

Na poczet spłaty wykorzystanego limitu pozwana uiściła: w dniu 14 grudnia 2011 roku kwotę 40 zł, w dniu 18 stycznia 2012 roku kwotę 40 zł, w dniu 27 lutego 2012 roku kwotę 50 zł, w dniu 4 kwietnia 2012 roku kwotę 50 zł, w dniu 26 kwietnia 2012 roku kwotę 100 zł, w dniu 29 maja 2012 roku kwotę 50 zł oraz w dniu 20 lipca 2012 roku kwotę 60 zł, a więc łącznie 390 zł, z której pożyczkodawca na spłatę kapitału przeznaczył kwotę 263,81 zł, na spłatę odsetek umownych – kwotę 109,86 zł, na spłatę odsetek karnych (w miesiącach kwiecień i czerwiec spłata limitu nie nastąpiła w terminie, tj. do ostatniego roboczego dnia miesiąca) – kwotę 0,33 zł, na opłaty za monity – kwotę 16 zł. W tym samym okresie pozwana pobrała z rachunku łącznie 228,62 zł, a w dniu 24 lipca 2012 roku dodatkowo kwotę 27,72 zł. Na tę datę zadłużenie kapitałowe pozwanej wynosiło 992,53 zł.

W dniu 16 października 2012 roku pożyczkodawca wystawił na pozwaną wezwanie do zapłaty opiewające na kwotę 125,94 zł, które wysłał listem poleconym tego samego dnia. Termin spłaty oznaczono w wezwaniu na 7 dni, jednocześnie pozwana została poinformowana, że w razie nieuregulowania zadłużenia pożyczkodawca zastrzega sobie prawo do wypowiedzenia umowy oraz postawienia całego zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności.

Wobec braku spłaty zadłużenia, poprzednik prawny powoda w dniu 31 października 2012 roku sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Oświadczenie to, wysłane listem poleconym tego samego dnia, zostało dwukrotnie awizowane, a następnie zwrócone nadawcy z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie”. Zarówno wezwanie do zapłaty, jak i oświadczenie o wypowiedzeniu, zostało przesłane na adres wskazany przez pozwaną we wniosku o pożyczkę oraz w treści umowy. (zestawienie wpłat k. 48, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 53, wydruk z książki nadawczej k. 54, k. 56, wypowiedzenie k. 55, kserokopia przesyłki k. 57-58)

Postanowieniem z dnia 26 września 2014 roku Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku ogłosił upadłość dłużnika (...) w G. z możliwością zawarcia układu (pkt 1 sentencji) oraz powierzył zarządcy sprawowanie zarządu całym majątkiem upadłego (pkt 2 sentencji). Postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku zmienił pkt 1 postanowienia z dnia 26 września 2014 roku w zakresie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majtku upadłego (pkt 1 sentencji), odwołał zarządcę masy upadłości (pkt 2 sentencji) oraz na syndyka masy upadłości wyznaczył L. K.. (postanowienie k. 32-33, k. 34)

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09, LEX). Zarzut ten okazał się niezasadny. W sprawie znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, o którym mowa w art. 118 k.c., co wobec faktu, iż sporna umowa została zawarta w dniu 15 listopada 2011 roku, a zadłużenie powstałe na jej gruncie postawione w stan natychmiastowej wymagalności pismem z dnia 31 października 2012 roku, oznacza, że w dniu wytoczenia powództwa (31 grudnia 2012 roku) żądanie powoda nie było przedawnione.

W dalszej kolejności wskazać należy, że powód oparł swoje żądanie na przepisie art. 720 k.c., w myśl którego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód wykazał, że jego poprzednik prawny udzielił pozwanej uprawnienia do zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 1.000 zł w ramach przyznanej linii pożyczkowej, które to zadłużenie pozwana zobowiązała się spłacać w terminie do ostatniego roboczego dnia każdego miesiąca w postaci wpłat na rachunek w wysokości nie mniejszej niż 2% wykorzystanej kwoty pożyczki. Powód załączył do akt wniosek o pożyczkę oraz umowę o linię pożyczkową, pod którymi to dokumentami widnieje własnoręczny podpis pozwanej, a także wyciąg miesięczny nr (...) z rachunku pozwanej, z treści którego wynika, że w dniu podpisania umowy pożyczkodawca pobrał z przyznanego limitu kwotę 50 zł tytułem prowizji, zaś pozwana wypłaciła kwotę 950 zł, co doprowadziło do wykorzystania limitu w całości. Wobec powyższego nie może się ostać podniesiony przez stronę pozwaną zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz biernej pozwanej. Skoro więc powód wykazał ponad wszelką wątpliwość okoliczność udzielenia pozwanej – w ramach przyznanej linii pożyczkowej – pożyczki, to pozwaną obciążała powinność wykazania, że spłaciła zaciągnięte zobowiązanie w całości, albo w zakresie większym, aniżeli oznaczonym przez powoda, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Powinności, o której mowa, pozwana nawet nie starała się sprostać. Na marginesie podkreślić należy, że powód przedłożył w poczet materiału dowodowego wydruk z rachunku pozwanej dokumentujący dokonane przez nią operacje na rachunku oraz naliczone przez pożyczkodawcę należności w postaci odsetek i opłat.

Oczywiste jest również, że poprzednik prawny powoda był uprawniony do wypowiedzenia umowy, pozwana zaprzestała bowiem spłat wykorzystanego limitu pożyczki, a także do naliczenia odsetek karnych od niezapłaconych w terminie należności. Nie budzi przy tym wątpliwości, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało sporządzone zgodnie z postanowieniami umowy i poprzedzone stosownym wezwaniem do zapłaty, a następnie przesłane na adres wskazany przez pozwaną we wniosku o pożyczkę oraz w umowie o linię pożyczkową. Co oczywiste, dla skuteczności wypowiedzenia nie jest wymagane odebranie przesyłki przez adresata, w myśl bowiem art. 61 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Zgodnie z poglądem powszechnie akceptowanym w literaturze i orzecznictwie, dla przyjęcia skuteczności doręczenia wystarcza już sama możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia, nie jest natomiast istotne, czy adresat faktycznie to uczynił. Co do zasady dowód doręczenia oświadczenia adresatowi pociągnie za sobą domniemanie faktyczne, że ten ostatni mógł zapoznać się z treścią komunikatu. Co więcej, także wtedy, gdy nie doszło do typowego doręczenia, lecz autor oświadczenia wykaże, że skierował je we właściwy sposób i pod właściwy adres (co w niniejszej sprawie zostało uczynione) nie należy już wymagać osobnego dowodu, że oświadczenie mogło być odczytane. To adresat powinien ewentualnie dowieść, że z uzasadnionych względów nie mógł się zapoznać z oświadczeniem. Nawet jeśli w rzeczywistości nie doszło do odebrania lub odczytania przesłanego oświadczenia, ryzyko z tym związane będzie obciążać adresata. Ustawa stanowi bowiem o możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia. Z tych to właśnie względów odmowa przyjęcia wręczanego pisma, nieodebranie prawidłowo awizowanego listu, nieprzekazanie przesyłki przez dorosłego domownika, nieprzeczytanie, z pewnością nie mogą stanowić powodów dla stwierdzenia, że oświadczenie woli nie zostało złożone (por. Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wojewoda Michał. Art. 61. W: Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II). Wyjaśnić również należy, że ewentualne nieprzebywanie pozwanej pod adresem Ł., ul. (...) w dacie kierowania do niej wezwania do zapłaty oraz oświadczenia o wypowiedzeniu, jest irrelewantne z punktu widzenia skuteczności tych pism. Pomijając sam fakt, iż pozwana nie wykazała w żaden sposób, że w październiku i listopadzie 2012 roku zamieszkiwała pod innym adresem (załączone do sprzeciwu dokumenty z adresem Ł., ul. (...), zostały wystawione w 2013 roku), przypomnienia wymaga, że w myśl § 39 regulaminu linii pożyczkowej (...), który pozwana otrzymała wraz z umową i w odniesieniu do którego oświadczyła, że zapoznała się z jego treścią i zobowiązuje się do jego stosowania, pożyczkobiorca był obowiązany powiadomić Kasę na piśmie o każdej zmianie adresu, w tym o zmianie adres korespondencyjnego. Wszelka korespondencja była wysyłana przez Kasę na ostatni adres do korespondencji podany przez pożyczkobiorcę. W konsekwencji to pozwaną obciążał obowiązek poinformowania pożyczkodawcy o ewentualnym nieprzebywaniu pod adresem oznaczonym w umowie. Jeśli pozwana faktycznie jeszcze w 2012 roku zmieniła miejsce zamieszkania (na co jednak brak dowodów) i nie powiadomiła o powyższym poprzednika prawnego powoda, to ją, nie zaś pożyczkodawcę, obciążają negatywne konsekwencje takiego stanu rzeczy. Skutkiem powyższego pozwana nie może skutecznie bronić się zarzutem, że nie doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy, wobec przesłania oświadczenia w tym zakresie na nieaktualny adres.

Reasumując Sąd uznał, że poprzednik prawny skutecznie wypowiedział umowę pożyczki i postawił zadłużenie z niej wynikające w stan wymagalności.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.184,45 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie w stosunku rocznym, od dnia 31 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Na gruncie przedmiotowej umowy po stronie pożyczkodawcy zastrzeżono uprawnienie do naliczania od kapitału przeterminowanego odsetek umownych w wysokości równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, dlatego też powód był uprawniony żądać odsetek w wyższej stawce.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 227,54 zł, na którą złożyła się opłata od pozwu (30 zł), koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej (180 zł - § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. 2013, poz. 490), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz opłata manipulacyjna (0,54 zł).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.