Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Izabela Kościarz - Depta

protokolant: sekr. sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Lidii Kazimierczyk-Pyra

po rozpoznaniu dnia 24 kwietnia 2019 r.

sprawy M. T., syna A. i B., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 207§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2k.k., art. 157§2k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 22 października 2018 r. sygn. akt II K 985/16

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż oskarżony M. T. przypisanego mu w pkt 1 czynu dopuścił się w okresie od 1 lipca 2013 roku do 14 czerwca 2016 roku; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w II instancji, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adw. P. G. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 65/19

UZASADNIENIE

M. T. został oskarżony o to, że:

1.  W okresie czasu od dnia 1 stycznia 2013 roku do 14 czerwca 2016 roku w miejscowości L. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żona R. T. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe podczas których wyzywał słowami wulgarnymi i obraźliwymi, groził pozbawieniem życia orz pobiciem, zakłócał spokój nocny, wyganiał z mieszkania, nie wpuszczał do domu, zabraniał korzystać ze sprzętów, niszczył wyposażenie mieszkania, a nadto bił pokrzywdzoną pięściami po całym ciele, szarpał, popychał, szturchał, kopał po żebrach oraz przypalał papierosem, przy czym w nieustalonym dniu 2014 roku w wyniku przypalania papierosem na przedramieniu prawym w odcinku bliższym w/wym. doznała obrażeń ciała stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni tj. o przestępstwo z art. 207§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2k.k.

2.  W bliżej nieustalonym dniu 2012 roku w L. woj. (...) w wyniku zadawania R. T. uderzeń rękami po całym ciele, spowodował u w/wym. obrażenia ciała w postaci zasinienia na ramieniu prawym, nieregularne zasinienie w odcinku bliższym ramienia, do przodu od tatuażu o średnicy około 7 cm okrągłe zasinienie na powierzchni bocznej w odcinku dalszym ramienia o średnicy około 8 cm i powyżej opisanego zasinienia cztery mniejsze zasinienia kształtu nieregularnego o wymiarach od 2 do 4 cm oraz zasinienia okrągłego kształtu o średnicy ok. 4 cm na tylnej powierzchni w okolicy krzyżowo-biodrowej po stronie lewej które to obrażenia stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni tj. o czyn z art. 157§2k.k.

Sąd Rejonowy w Legionowie Wydział II Karny wyrokiem z dnia 22 października 2018 roku uznał oskarżonego M. T. za winnego popełniania zarzucanego mu w pkt. 1 a/o czynu i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pobawienia wolności, uznał również za winnego popełniania zarzucanego mu w pkt. 2 a/o czynu i za to na podstawie art. 157 § 2k.k. skazał go i wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pobawienia wolności, zaś na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył wymierzone M. T. kary i orzekł karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności

Ponadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat P. G. kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego oraz na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego M. T. od obowiązku uciszana kosztów postępowania w sprawie i przejął je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę M. T. w całości na korzyść oskarżonego.

Obrońca M. T. zarzucił skarżonemu wyrokowi:

- naruszenie przepisów postępowania karnego mających wpływ na treść wyroku;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mających wpływ na treść tego orzeczenia;

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt 2 aktu oskarżenia, a w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 1 uznanie, że miał on miejsce od nieustalonego dnia lipca 2013 roku do 14 czerwca 2016 roku oraz obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary za czyn z pkt 1 aktu oskarżenia do 6 miesięcy pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie wykonania tej kary na okres próby wynoszący 3 lata.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego M. T. zasługiwała na uwzględnienie jedynie w części odnoszącej się do zarzutu błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji czasookresu popełnienia czynu z pkt 1 aktu oskarżenia, w związku z powyższym Sąd Odwoławczy zmienił wyrok w tej części. W odniesieniu do reszty zarzutów apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, w związku z tym Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

Analiza materiału dowodowego pozwala bez wątpliwości stwierdzić, iż zachowanie M. T. wypełniło znamiona zarzucanych mu czynów, wyczerpujących dyspozycję art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające w tej sytuacji odpowiedzialność karną, przedstawione zaś w uzasadnieniu rozumowanie oraz wyciągnięte wnioski potwierdzają trafność rozstrzygnięć, co do wymiaru kary.

W ocenie Sądu Okręgowego jedynie słuszny okazał się zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut dotyczący nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd Rejonowy okresu w jakim oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu. Z analizy materiału dowodowego, w szczególności z zeznań pokrzywdzonej R. T. wynika, że M. T. znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie w okresie od lipca 2013 roku do dnia 14 czerwca 2016 roku. Żaden z dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie nie wskazuje, iż zachowania oskarżonego wypełniające znamiona przestępstwa miały miejsce w okresie od stycznia 2013 roku. Również z uzasadnienia Sądu I instancji nie wynika, dlaczego przypisał popełnienie oskarżonemu czynu z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w okresie od stycznia 2013 roku. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uwzględnił apelację w tym zakresie i zmienił wyrok Sądu Rejonowego.

W pozostałym zakresie apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie ma racji obrońca twierdząc, iż w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, brak jest dowodów wskazujących na to, w jakim okresie powstały obrażenia u pokrzywdzonej R. T., a w związku z tym Sąd powinien rozstrzygnąć te wątpliwości na korzyść oskarżonego zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k., albowiem zachowanie to w ocenie obrońcy mogło wchodzić w zakres czynu zarzucanego w pkt 1 aktu oskarżenia.

Sąd Rejonowy uznając winę oskarżonego odnośnie czynów przypisanych mu w wyroku oparł się na zeznaniach wiarygodnych świadków R. T. i J. T., bezpośrednio uczestniczących w zdarzeniach. Wynika z nich w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, iż oskarżony zachowywał się w stosunku do R. T. negatywnie, poprzez wszczynanie awantur domowych, podczas których używał wobec niej słów wulgarnych oraz groził pozbawieniem życia oraz pobiciem, zakłócał spokój nocny, wyganiał z mieszkania, nie wpuszczał do domu, zabraniał korzystać ze sprzętów, niszczył wyposażenie mieszkania, a ponadto stosował wobec niej przemoc fizyczną. Zachowanie oskarżonego w miało charakter ciągły i na tyle intensywny, iż niewątpliwie wypełniło ono znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że takie zachowania jej męża miały miejsce od lipca 2013 roku. Natomiast sytuacja związana z użyciem przemocy przez oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej R. T. opisana w pkt 2 aktu oskarżenia miała miejsce w nieustalonym dniu 2012 roku. Wynika to jednoznacznie z zeznań pokrzywdzonej, które w sposób prawidłowy, nie naruszający zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk ocenił Sąd I Instancji. R. T. składała zeznania kilkukrotnie i wyraźnie odróżniała w nich sytuację związaną z użyciem przemocy wobec niej w 2012 roku przez oskarżonego w postaci uderzania rękami po całym ciele, po której wyjechał za granicę od jego zachowań, które nastąpiły po jego powrocie od lipca 2013 roku. Fakt spowodowania u pokrzywdzonej obrażeń ciała poniżej 7 dni w postaci licznych zasinień znajduje również potwierdzenie w dokumentacji fotograficznej złożonej do akt sprawy oraz w protokole oględzin płyty na której znajdują się nagrania i zdjęcia. R. T. w swoich zeznaniach wskazała, że po tej sytuacji oskarżony wyjechał za granicę, a ona poprosiła mamę, aby utrwaliła jej obrażenia fotografią. Sąd Rejonowy zatem trafnie przypisał popełnienie oskarżonemu dwóch czynów, a zarzuty apelacji w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

Należy podkreślić, iż w apelacji obrońcy oskarżonego brak jest zarzutów w zakresie sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do zarzutu z pkt 1 aktu oskarżenia.

W pozostałym zakresie zarzuty apelacji sprowadzają się do kwestionowania zasadności wymierzonej oskarżonemu kary. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa, poprzez wymierzenie oskarżonemu M. T. rażąco niewspółmiernej kary. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000 ).

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć
w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (vide: wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku II Aka 514/2004, Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r. II Aka 163/2003).

Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara łączna i kary jednostkowe, nie są nadmiernie surowe. Sąd I Instancji prawidłowo uwzględnił przesłanki zawarte w art. 53 § 1 i § 2 k.k. oraz dyrektywy wymiaru kary łącznej wymierzając oskarżonemu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, w szczególności mając na uwadze fakt, iż jest osobą karaną. Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego okoliczności sprawy i społeczna szkodliwość czynu wskazują, iż orzeczona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Oskarżony dopuścił się popełnienia czynów wobec osoby mu najbliższej i są to czyny wysoce szkodliwe społecznie, także społecznie piętnowane. Oskarżony działał z pełną premedytacją, doprowadzając swoją żonę do życia w ciągłym napięciu i strachu. Działanie oskarżonego było wyrafinowane i sprzeczne zarówno z normami prawnymi, jak również społecznymi. Zważywszy na to, iż występek wskazany w art. 207 § 1 k.k. zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat, jak również biorąc pod uwagę dyrektywy wymiaru kary łącznej i okoliczności sprawy, w szczególności sposób działania sprawcy orzeczona wobec oskarżonego M. T. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą w górnej granicy ustawowego zagrożenia i w żadnym razie nie jest karą nadzwyczaj surową. Również skrócenie okresu, w jakim doszło do popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. nie miał wpływu na obniżenie kary, która zdaniem Sądu Okręgowego nie jest absolutnie zbyt surowa.

Nie ma również racji obrońca, iż Sąd Rejonowy nie uwzględnił aktualnej sytuacji życiowej oskarżonego, w szczególności wyrażenia przez Sąd Penitencjarny zgody na odbywanie przez niego kary w systemie dozoru elektronicznego. Sąd wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące o czym świadczy wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej, a niezaliczenie w poczet materiału dowodowego dokumentów o które wnioskował obrońca oskarżonego pozostały bez wpływu na jej wymiar, który został ustalony w sposób prawidłowy. Ponadto należy wskazać, iż Sąd Okręgowy zaliczył w poczet materiału dowodowego dowody z dokumentów zawnioskowane przez obrońcę oskarżonego.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, z wyjątkiem czasookresu przypisanego oskarżonemu czynu w pkt 1 i należycie wykazał winę oskarżonego. Sąd I Instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał na jego podstawie prawidłowej subsumcji. Ocena oraz analiza materiału dowodowego dokonane przez Sąd są dokładne, nie wykazują błędów logicznych i nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera analizę zebranych dowodów. Sąd Rejonowy przedstawił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił wiary i swoje stanowisko uzasadnił. W trakcie kontroli instancyjnej nie ujawniono też istnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, iż zgromadzone w sprawie dowody, które w sposób prawidłowy i przy zachowaniu norm określonych w art. 7 k.p.k. ocenił Sąd I instancji, w sposób jednoznaczny wskazują, iż oskarżony M. T. dopuścił się popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów.

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego M. T. od ponoszenia kosztów sądowych w instancji odwoławczej, przyjmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa, z uwagi na fakt, iż oskarżony nie posiada żadnych dochodów oraz zasądził od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adw. P. G. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.