Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant apl. adw. Konrad Rudnicki

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 10 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy P. O., syna Z. i K., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt IV K 1159/16

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że orzeczoną w pkt 1. karę grzywny łagodzi do 30 (trzydziestu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w sprawie przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie na rzecz adw. A. P. kwotę 516,60 zł – obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 1270/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie uznał P. O. za winnego czynu określonego w art. 286 § 3 k.k. i skazał go na 60 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Sąd I instancji orzekł, iż oskarżony w dniu 17 lipca 2016 r. w W., przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) sp. z o.o. sp. k., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd pracownika sklepu (...) odnośnie wcześniejszego dokonania zakupu butów męskich marki I. rozmiar 45, w ten sposób, że na podstawie paragonu fiskalnego nr wydruku (...) z dnia 11 lipca 2016 r. pobrał tytułem zwrotu za wskazane buty kwotę 66,00 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi.

Obrońca oskarżonego złożył apelację. Wyrok zaskarżył w całości.

W apelacji obrońca podniósł zarzuty obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj.:

⚫

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału z nagrań monitoringu oraz zeznań świadka Ł. i oparcie się Sądu w tym zakresie na domniemaniach a nie dowodach, a w konsekwencji niezastosowanie się do zasady wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k.;

⚫

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego w sytuacji, gdy dowód nie został przeprowadzony i nie mógł być przeprowadzony na rozprawie;

⚫

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego tj. niedanie przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, które nie stały w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym.

Ponadto obrońca w apelacji zarzucił na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. oraz art. 427 § 2 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, tj. niewłaściwe przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa podczas gdy nie wynika to z zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Z ostrożności procesowej obrońca podniósł również w apelacji, na podstawie art. 427 § 1-2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k., rażącą niewspółmierność kary na skutek nieuwzględnienia dyrektyw wymiaru kary, w szczególności poprzez błędne ustalenie warunków osobistych oskarżonego, co w sposób bezpośredni rzutowało na wysokość orzeczonej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna tylko w części dotyczącej złagodzenia kary.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych poprzez nieprawidłową ocenę materiału dowodowego w postaci nagrania monitoringu. Jest to zarzut niezasadny bowiem Sąd odwoławczy zapoznał się z nagraniem i stwierdza, że dowód ten w sposób jednoznaczny potwierdza wnioski Sądu I instancji, iż oskarżony przyszedł do sklepu bez obuwia do zwrotu.. Następnie wyjął w sklepie (...) z kosza parę butów. Schował ją do nieprzezroczystej reklamówki. Z zabraną parą butów udał się do kasy. Okazał paragon i odebrał kwotę pieniędzy. W związku z powyższym nie zachodzą jakiekolwiek nie dające się usunąć wątpliwości, które należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Tak więc, mając na uwadze obiektywny dowód w postaci nagrania monitoringu należy stwierdzić, że nie zachodzą okoliczności wskazujące na konieczność zastosowania w tej sprawie art. 5 § 2 k.p.k. zaś ocena zgromadzonego materiału dowodowego dokonania przez Sąd I instancji spełnia wszystkie przesłanki z art. 7 k.p.k. oraz z art. 410 k.p.k. Zarzuty obrońcy w kwestii uzasadnienia oceny nerwowego zachowania oskarżonego widocznego na nagraniu monitoringu należy uznać za bezzasadne z uwagi na to, że nagranie przedstawia moment zaboru butów i zachowanie oskarżonego przed kasą w sklepie (...).

W apelacji obrońca podniósł również zarzut, że ochroniarz w sklepie (...) zeznał, iż reklamówka oskarżonego w momencie wejścia do sklepu wyglądała na pustą. ( k- 14 zeznania świadka M. M.) Należy za Sądem I instancji te zeznania uznać za w pełni wiarygodne powiem potwierdza to zapis monitoringu. Ponadto należy zwrócić uwagę na logiczny ciąg zdarzeń także potwierdzający prawidłowość obserwacji pracownika ochrony. Gdyby oskarżony posiadał w reklamówce buty, z którymi wszedł do sklepu (...) marki I., to wziąwszy pod uwagę nagranie z monitoringu, na którym wkłada on do swojej reklamówki parę takich butów, w momencie zatrzymania w sklepie posiadałby przy sobie dwie pary butów. Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika natomiast, że posiadł dwie pary butów I. nr 43 i 41 lecz nie przy sobie tylko w samochodzie. (k- 13) W związku z czym niemożliwym jest, żeby przyszedł do sklepu z parą butów w reklamówce w celu dokonania zwrotu towaru.

Tak więc należy dojść do wniosku, że Sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie istotne okoliczności sprawy. Fakt nieprzeliczenia butów w koszu nie ma dla niniejszej sprawy znaczenia, bowiem nie ulega wątpliwości, iż na utrwalonym nagraniu monitoringu ze sklepu oskarżony zabiera parę butów i chowa ją w swojej reklamówce. Należy też mieć na uwadze, że przeliczenie butów w koszu nie miałoby znaczenia dla wyjaśnienia niniejszej sprawy, ponieważ od czasu oddalenia się ze stoiska z butami do momentu ewentualnego przeliczenia par obuwia przez pracowników sklepu przewinęło się wiele klientów. Jest rzeczą powszechnie znaną, iż wielu z nich w podobnych sytuacjach ogląda obuwie, po czym odkłada w inne miejsce w sklepie. Część klientów produkty nabywa. W związku z powyższym, przeliczenie stanu butów w koszu post factum nie miałoby znaczenia dla wyjaśnienia niniejszej sprawy. Także nie można uznać za zasadny zarzut dowolnych ustaleń Sądu I instancji dotyczących rzeczy znalezionych w samochodzie oskarżonego. W sposób oczywisty zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala uznać za udowodnione, że znalezione w samochodzie P. O. kopie paragonów, metki z numerami obuwia, żyletka oraz notatki z adresami sklepów (...) stanowiły dowody, iż starannie przygotowywał się do popełnienia przestępstwa.

Za zasadne natomiast należy uznać zarzuty obrońcy o niewspółmierności kary. Art. 286 § 3 k.k. jako najniższą z możliwych kar wprowadza grzywnę. Stosownie do art. 53 § 2 k.k., wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Oskarżony nie był dotychczas karany a wartość szkody to 66 zł. Istotne znaczenie dla niniejszej sprawy ma fakt, iż po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6 lipca 2018 r. (sygn. akt VI U 421/16 k- 195) zaliczył P. O. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe wskazując, iż jest on całkowicie niezdolny do pracy. Wobec powyższego mając na uwadze zmianę stopnia niepełnosprawności oskarżonego, skutkującej zmniejszeniem lub nawet pozbawieniem możliwości zarobkowych, Sąd II instancji podzielił stanowisko obrońcy wyrażone w apelacji, że liczba 60 stawek dziennych grzywny stanowi rażąco niewspółmierną karę. Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie wymierzając karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych określając wysokość stawki na 10 zł. W ocenie Sądu odwoławczego taka kara spełni cele prewencyjne i jest proporcjonalna do wagi naruszenia przepisów prawa przez P. O. oraz jego sytuacji życiowej.

Należy na marginesie zaznaczyć, iż zarówno w akcie oskarżenia w niniejszej sprawie, jak i w wyroku Sądu I instancji, w opisie czynu przestępczego zawarto informację o zwrocie butów marki I. rozmiar 45 o wartości 66 zł. Fakt, iż oskarżonemu wydano przy kasie kwotę 75,74 zł wynika z tego, że oskarżony razem z butami dokonał zwrotu paczki plastikowych pasków. W tym miejscu warto zauważyć, że przedmiotem niniejszego postępowania nie jest oszustwo polegające na zwrocie tychże pasków, a jedynie pary butów. Fakt odebrania oskarżonemu kwoty 75,74 zł, a nie 66 zł, nie jest przedmiotem badania w niniejszym postępowaniu. Należy nadmienić, iż ewentualne dochodzenie zwrotu różnicy między tymi kwotami może nastąpić w ramach powództwa cywilnego.

Wobec powyższych okoliczności Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wyrok łagodząc orzeczona karę.

O kosztach procesu orzekł zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. art. 624 § 1 k.p.k. O kosztach obrony z urzędu orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.