Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: staż. Ewelina Arkit

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2018 roku w Łodzi

sprawy z powództwa S. J.

przeciwko A. D.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w części dotyczącej żądania zapłaty kwoty 13,04 zł (trzynaście złotych i cztery grosze);

2.  oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt I C 145/18

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. S. J. wniósł pozew przeciwko A. D. o zasądzenie kwoty 1262,50 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą KW nr (...). Pozwana zajmowała lokal mieszkalny nr (...), w budynku usytuowanym na ww nieruchomości, po eksmisji orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi. Pozwana nie płaciła należnego powodowi odszkodowania i opłat za media. Dochodzona przez powoda kwota 1262,50 zł stanowi różnicę pomiędzy pełnym zadłużeniem a kwotą wypłaconego przez Miasto Ł. odszkodowania. /pozew k. 2-3/

W dniu 25 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości. /nakaz zapłaty k. 15/

Pozwana A. D. skutecznie złożyła sprzeciw od ww nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości. Zarzuciła, że Miasto wypłacało powodowi odszkodowanie za niedostarczenie jej lokalu socjalnego i w związku z powyższym nie przysługuje mu roszczenie uzupełniające od najemcy lokalu. Zaprzeczyła, by otrzymała pismo z którego wynikałoby, iż jest winna jakiekolwiek pieniądze właścicielowi. Podniosła, że powód nie informował o konieczności zapłaty za sporny okres, przeciwnie – zapewniał, że nie będzie dochodził zapłaty za okres od marca do grudnia 2015 r. Powód do wyliczeń przyjmuje należności, których nie powinien uwzględniać, tj. należności za oświetlenie klatki schodowej. Pozwana zakwestionowała metraż lokalu przyjęty do wyliczenia należności i wyliczenie zawarte w załączniku do pisma procesowego strony powodowej z 30 marca 2018 r. przyjmując powierzchnię przyjętą przez biegłego 65,5 m2.

/sprzeciw od nakazu zapłaty k. 19-22, protokół rozprawy k. 37-38, pismo z 30.08.2018 r. k. 46-47/

W piśmie z dnia 30 marca 2018 r. powód podtrzymał stanowisko. Zaprzeczył, aby doszło do zwolnienia pozwanej z obowiązku zapłaty należnego powodowi odszkodowania i opłat za media, o których mowa w art. 18 ust. 1-3 ustawy o ochronie praw lokatorów. Fakt, że zawarto ugodę sądową na mocy, której z tytułu niedostarczenia pozwanej lokalu socjalnego Miasto Ł. wypłaciło powodowi odszkodowanie w kwocie 7261 zł za okres 3-12/2015 r. nie zwolnił pozwanej z obowiązku wyrównania powodowi należnej kwoty objętej pozwem.

/pismo z 30.03.2018 r. k. 30-30v/

Pismem z dnia 19 lipca 2018 r. pełnomocnik powoda poparł powództwo co do zasady i kwoty 1246,20 zł oraz cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 13,04 zł i w tej części zawnioskował o umorzenie postępowania w sprawie. Powód przyjął, że lokal mieszkalny, który pozwana zajmowała miał powierzchnię 67,85 m2. Taka powierzchnia była przyjęta w umowie najmu z dnia 2 września 2008 r. /pismo z 19.07.2018 r. k. 42-42v/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 marca 2007 r. została zawarta umowa o zarządzanie nieruchomością pomiędzy S. J. a R. G.. Przedmiotem umowy był zarząd nieruchomością położoną w Ł. przy ul. (...).

/umowa o zarządzanie nieruchomością z dnia 1.03.2007 r. k. 6-6v/

Powód jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) uregulowanej w księdze wieczystej KW nr (...), w której lokal mieszkalny nr (...). /odpis zwykły księgi wieczystej k. 4-5v/

W postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o sygn. akt II Co 7/16 powód zawarł z Miastem Ł. w dniu 21 lipca 2016 r. ugodę sądową na mocy której, której Miasto Ł. miało zapłacić S. J. kwotę 50 000 zł w terminie 21 dni od dnia zawarcia ugody z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych dla byłych najemców lokali mieszkalnych nr (...).

/protokół rozprawy k. 32 w załączonych aktach sprawy o sygn. II Co 7/16/

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 5 marca 2015 r. sygn. I C 1226/14 nakazał pozwanej opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) orzekając, że przysługuje jej uprawnienie do lokalu socjalnego. Urząd Miasta Ł. skierował A. D. do zawarcia umowy najmu na lokal socjalny nr (...) przy ul. (...) w Ł.. Umowę najmu należało zawrzeć na czas oznaczony, tj. 12 miesięcy.

/bezsporne, skierowanie k. 7-8/

W okresie od marca do grudnia 2015 r. pozwana nie zapłaciła żadnych należności za korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...). /bezsporne, okoliczność przyznana przez pozwaną/

Powód pismem z dnia 22 listopada 2017 r. skierował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma – kwoty 1262,50 zł (stanowiącej różnicę pomiędzy pełnym zadłużeniem a kwotą wypłaconego przez Miasto odszkodowania). Pismo zostało wysłane na adres ul. (...) (...)-(...) Ł.. Pozwana nie odebrała pisma. /przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 9-9v, koperta k. 10/

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Pismem z dnia 19 lipca 2018 r. powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 13,04 zł i w tej części wnioskował o umorzenie postępowania w sprawie. Dlatego na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w powyższej części.

W pozostałej części powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu jest art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1234 z późn. zm.), stanowiący, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać odszkodowania uzupełniającego (ust. 2). Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (ust. 3). Przesłanką ubiegania się właściciela o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu jest wykazanie wysokości odszkodowania, które, zgodnie ze wskazówką zawartą w powołanym wyżej art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Samo natomiast zaistnienie szkody przyjmowane jest w sposób domniemany i polega na niemożności korzystania z lokalu przez właściciela zgodnie z jego uprawnieniami, w tym na niemożności wynajęcia lokalu na wolnym rynku i czerpania z niego zysku, właśnie z uwagi na to, że lokal pozostaje we władaniu osoby nie posiadającej tytułu prawnego do jego zajmowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazać należy, że powód obowiązany był udowodnić „czy się należy”, jak i „ile się należy”.

W kontekście twierdzeń zgłoszonych w pozwie i dalszych pismach, nie sposób pominąć twierdzeń powoda odnoszących się do ugody zawartej pomiędzy powodem a Miastem Ł. w sprawie II Co 7/16.

Niewątpliwie zawezwaniem do próby ugodowej zostało objęte roszczenie właściciela nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), związane niedostarczeniem lokali socjalnych dla byłych najemców lokali mieszkalnych usytuowanych w budynku zlokalizowanych na przedmiotowej nieruchomości, w tym lokalu nr (...) (zajmowanym przez pozwaną). Rzecz jednak w tym, że w ugodzie z dnia 21.07.2016 r. nie sprecyzowano, jaka kwota odszkodowania przypada na lokal nr (...) (zajmowany przez pozwaną).

Powód twierdził, że jest to 85 % zadłużenia pozwanej, ale treść ugody tego nie potwierdza. Z treści ugody zawartej przed Sądem Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w dniu 21.07.2016 r. wynika jedynie ogólna kwota odszkodowania przypadająca na wszystkie lokale, za które zapłaciło Miasto Ł.. Każda dalej idąca interpretacja może być uznana za dowolną, w tym również twierdzenie powoda, że otrzymał 85% zadłużenia pozwanej. Przy tak sformułowanej ugodzie nie można ustalić, jaka kwota z tytułu bezumownego korzystania z lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. pozostała niezaspokojona.

Powyższy wniosek jest uzasadniony tym bardziej, że pozwana nie uznała zasadności roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Zatem do powoda należało udowodnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności pozwanej, jak i wysokości dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w ostatecznie sprecyzowanej wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Zasadności roszczenia powoda co do zasady i co do jego wysokości nie dowodzą złożone przez powoda dokumenty w postaci zestawień (k. 23 i 31). Są to dokumenty prywatne, których formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że osoba, która je podpisała (w realiach niniejszej sprawy – pełnomocnik powoda), złożyła oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa omawianych zestawień, bez poparcia ich odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła. Treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest bowiem objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy – nie jest dowodem wysokości zadłużenia pozwanej (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Pozwana zakwestionowała zastosowanie stawki 11 zł/m ² przy obliczeniu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, a powód nie zaoferował żadnych dowodów celem wykazania, że zastosowanie tej stawki było zasadne, ani że według takiej stawki pozwana płaciła czynsz przed wypowiedzeniem umowy. Do należności dochodzonej pozwem wliczone zostały również koszty mediów: opłat za energię elektryczną, za wodę i kosztów wywozu śmieci. Kwestia zasadności obciążenia pozwanej opłatami za energię elektryczną była sporna co do zasady, ponieważ pozwana twierdziła, że nie jest to koszt związany z zajmowanym przez nią lokalem, ale koszt oświetlenia części wspólnych. Powód częściowo zmodyfikował powództwo w związku z tym zarzutem pozwanej, ale nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność udowodnienia, że koszty energii rzeczywiście dotyczyły zajmowanego lokalu. Nadto – w odniesieniu do opłat dodatkowych – nie udowodnił, by koszty te pokrył powód z własnych funduszy, a tylko wówczas mógłby dochodzić od pozwanej ich zwrotu.

Podsumowując: powód nie zdołał udowodnić, ani tego że ramach ugody zawartej z Miasta Ł. nie otrzymał pełnego odszkodowania w związku z bezumownym korzystaniem przez powoda z jego lokalu, ani wysokości dochodzonej należności. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że powód nie udowodnił, że pozwana winna uiścić na jego rzecz kwotę dochodzoną pozwem, a powództwo - jako nieudowodnione - podlegało oddaleniu w całości.