Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02.07.2019 r.

sprawy z powództwa (...) Bank SA w W.

przeciwko S. I.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego S. I. na rzecz powoda (...) Bank SA w W. kwotę 70.485,27 (siedemdziesiąt tysięcy czterysta osiemdziesiąt pięć 27/100) złotych z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 66.797,88 zł od dnia 30.01.2019r. do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3.687,39 zł od dnia 01.02.2019r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 882,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 471/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego S. I. kwoty 70.485,27 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Roszczenie swoje wywiódł z umowy o kredyt gotówkowy, zawartej z pozwanym, wskazując, że pozwany nie wywiązał się z warunków w niej określonych. Argumentował, że próby polubownego rozwiązania sporu z pozwanym nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia.

Pozwany S. I. nie kwestionował zadłużenia w powodowym banku co do zasady. Nie zgodził się jednak z wysokością dochodzonego przez powoda roszczenia, podważając przy tym wysokość należności głównej oraz wysokość naliczonych odsetek. Wskazał przy tym, że wysokość należności głównej dochodzonej pozwem nie została pomniejszona o kwotę 8.523,83 zł z tytułu umowy ubezpieczenia kredytu, którą wypowiedział w dniu 27.03.2019 r. Zdaniem pozwanego wreszcie termin wymagalności roszczenia określony przez powodowy bank na dzień 8.06.2018 r. został ustalony nieprawidłowo, w konsekwencji zatem odsetki umowne, jak i odsetki za opóźnienie naliczone zostały niezasadnie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29.06.2017 r. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z pozwanym S. I. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) na kwotę 55.412,00 zł. W związku z umową, pozwanego zobowiązano do zapłaty kwoty: 7.095,09 zł tytułem prowizji bankowej za udzielenie kredytu płatnej jednorazowo, 8.523,83 zł tytułem składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz 36.134,17 zł tytułem odsetek od kapitału kredytu. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę wynosiła 107.165,09 zł.

Kredyt został udzielony na okres 120 miesięcy, raty kredytu zaś w równej wysokości 891,75 zł zgodnie z umową miały być płatne do 8 dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 8.08.2017 r., przy czym wysokość pierwszej raty kredytu, która miała być ratą wyrównawczą, została ustalona na kwotę do 1.047,84 zł.

Wraz z zawartą umową pożyczki pozwany przystąpił do umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniku nieszczęśliwych wypadków, wyrażając zgodę na objęcie ochroną ubezpieczeniową przez Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą we W. na warunkach wskazanych w warunkach ubezpieczenia. Zgodnie z umową, w razie złożenia przez kredytobiorcę oświadczenia woli o wystąpieniu z ubezpieczenia, ubezpieczonemu przysługuje zwrot środków za niewykorzystany okres ochrony. Zwrotu owych kosztów dokona ubezpieczający, tj. (...) Sp. z o.o. w W..

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej – k. 10-13v deklaracja zgody – k. 48-49,

oświadczenie o finansowaniu składki ubezpieczeniowej – k. 50

karta informacyjna kredytobiorcy – k. 51-52, formularz informacyjny dot. umowy kredytu – k. 53-54v)

Pozwany nie wywiązywał się z zawartej umowy pożyczki (dowód: okoliczności bezsporne)

W dniu 27.03.2018 r. powód złożył oświadczenie o rezygnacji z ubezpieczenia kredytu. Pismem z dnia 14.05.2018 r. powodowy bank poinformował pozwanego o przyjęciu rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej, jednocześnie wskazując, że środki w kwocie 2.195,18 zł, będące zwrotem składki za niewykorzystany okres ochrony ubezpieczeniowej zostały przekazane na rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy pozwanego prowadzony na potrzeby w/w umowy pożyczki.

(dowód: oświadczenie woli o wystąpieniu z ubezpieczenia – k. 56,pismo powoda z dnia 14.05.2018 r. – k. 9v)

W dniu 17.09.2018 r. powód wypowiedział pozwanemu w/w umowę pożyczki z zachowaniem okresu wypowiedzenia.

W dniu 19.11.2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia, wynikającego z zawartej umowy o kredyt gotówkowy wraz z informacją o możliwości restrukturyzacji kredytu. Pomimo prób polubownego załatwienia sprawy nie doszło do uregulowania zadłużenia.

(dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy- k. 34,

ostateczne wezwanie do zapłaty- k. 3 harmonogram spłat – k. 57-57v)

Wobec braku spłaty wszystkich zobowiązań kredytowych określonych zawartą z pozwanym umową powód w dniu 29.01.2019 r. wystawił wyciąg z ksiąg banku, zgodnie z którym wymagalne zadłużenie pozwanego wynosiło 70.485,77 zł, na które składało się: 66.797,88 zł tytułem kapitału, 1.662,09 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału oraz kwota 2.025,30 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku- k. 23 )

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową. Pozwany bowiem, wezwany do osobistego stawiennictwa, na rozprawę w dniu 2.07.2019 r. nie przybył, pozbawiając się tym samym możliwości wyjaśnienia niektórych okoliczności sprawy, w szczególności dotyczących ilości i wysokości dokonanych spłat owej umowy itp. aspektów, a nawet udowodnienia niektórych swoich twierdzeń. Na uwagę zasługuje w tym miejscu ocena zasadności zarzutu pozwanego co do nieuwzględnienia w rozliczeniach powoda kwoty 8.523,83 zł z tytułu wypowiedzianej przez pozwanego umowy ubezpieczenia kredytu, o którą to kwotę winna, w ocenie pozwanego zostać pomniejszona należność główna, dochodzona przez powoda. Pozwany, poza sformułowaniem samego zarzutu, nie przedstawił w tej mierze żadnych dowodów w postaci dokumentów, a nie złożenie zeznań w charakterze strony pozbawiło Sąd możliwości pozytywnej weryfikacji owych tez pozwanego i to tym bardziej zważywszy na fakt przedstawienia przez stronę powodową szczegółowego rozliczenia kwot wpłacanych przez pozwanego, terminów dokonania wpłat, przekroczenia tych terminów w stosunku do harmonogramu spłat, będącego załącznikiem do umowy pożyczki. W tej sytuacji Sąd uznał nieprzybycie pozwanego na rozprawę w dniu 2.07.2019 r. jako odmowę złożenia zeznań, a – mając na uwadze treść art. 233 § 2 kpc – odmowie tej nadał znaczenie nieudowodnienia przez pozwanego głoszonych twierdzeń. Należało przy tym dostrzec stanowisko doktryny w tej materii: „Jedyną konsekwencją prawną wobec sytuacji niedostarczenia dowodu do sądu przez powoda czy pozwanego, czy też wobec wszelkich przeszkód stawianych przez stronę podczas przeprowadzania postępowania dowodowego, jest ocena takich zachowań przez sąd na podstawie zasady swobodnej oceny, czyli według doświadczenia życiowego sądu oraz reguł logiki. Przyjęto zatem, że to sąd ma ocenić, jakie znaczenie nadać zachowaniu strony polegającym na niedostarczeniu dowodu do sądu, czy też innym przeszkodom stawianym przez stronę podczas przeprowadzania dowodów ... Sąd, kierując się doświadczeniem życiowym oraz logiką, może przyjąć twierdzenia strony za udowodnione, mimo że nie przeprowadzono dowodów, które miały wykazać, że twierdzenia tej strony są prawdziwe. Jednakże nie przeprowadzenie tych dowodów wynikało z faktu, że dowody nie zostały dostarczone do sądu przez przeciwnika procesowego, który był w ich posiadaniu … Zakres przedmiotowy art. 233 § 2 KPC jest szerszy niż treść przepisów art. 208 § 1 pkt 5, art. 248, 249 i 293 KPC, gdyż mowa jest w nim o wszelkich przeszkodach stawianym przez stronę w postępowaniu dowodowemu, czyli także polegających na niewskazaniu, u kogo dokument się znajduje, odmowie zeznawania czy złożenia przyrzeczenia, odmowie napisania słów dla celów ustalenia autentyczności dokumentu czy też zniszczenie potrzebnych dowodów (K. P., w: A. M., K. P. (red.), Kodeks, t. I, 2014, s. 960)” [tak: K. P. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. T. K.. Art. 1–366, Wyd. 7. W. 2016]. W efekcie powyższego Sąd przyjął za wiarygodne wyliczenia powoda co do wysokości zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki stron z 29.06.2017 r., tym bardziej, że strona pozwana nie odniosła się do tych wyliczeń powoda, zawartych w piśmie k 57-57v.

Wracając do początku rozważań nad zasadnością żądań powoda oraz zasadnością zarzutów, postawionych przez pozwanego, wskazać trzeba, że w świetle treści umowy pożyczki z 29.06.2017 r. bezspornym zdaje się być sam fakt zawarcia tej umowy oraz jej treść. Wynika to wprost z treści owej umowy. Swoistym potwierdzeniem tego jest zresztą dokonywanie przez pozwanego spłaty owej pożyczki, co wynika wprost z zarzutów pozwanego co do nieprawidłowego rozliczenia owych spłat przez powoda – wszak gdyby pozwany nie zawarł umowy pożyczki, to zapewne nie dokonywałby spłaty, bo nawet nie wiedziałby, komu i ile trzeba spłacać. Przy tym Sąd dostrzegł, że integralną częścią umowy pożyczki była ochrona ubezpieczeniowa w ramach grupowego ubezpieczenia, zawartej pomiędzy Towarzystwem (...) S.A. a (...) Sp. z o.o. Z zalegających w aktach sprawy dokumentów wynika suma ubezpieczenia, kto jest uprawniony do otrzymania ewentualnego odszkodowania, oraz wysokość składki w kwocie 8.825,00 zł z tytułu przystąpienia do tej umowy. Przy tym pozwany, pozostający ostatecznie biernym uczestnikiem procesu, nie wykazał czy kwestionowana przez niego składka faktycznie została przelana na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego, ani też czy została lub powinna zostać zwrócona pożyczkodawcy, pożyczkobiorcy, ewentualnie osobie trzeciej. Nie uszło bowiem uwadze tut. Sądowi, że w świetle zawartej umowy z powodem zwrotu kosztów ubezpieczenia za niewykorzystany okres ochrony ubezpieczonemu miał dokonać ubezpieczający, nie zaś pożyczkodawca. Bierna postawa pozwanego uniemożliwiła przy tym ustalenie kto ostatecznie, i czy w ogóle dokonał ewentualnego zwrotu różnicy składki za niewykorzystany okres ochrony ubezpieczeniowej, zważywszy przy tym na treść pisma z k. 9v, zgodnie z którym środki w kwocie 2.195,18 zł zostały zwrócone przez bank oraz treść pisma z k. 61, zgodnie z którym różnica składki za niewykorzystany okres ochrony została zwrócona przez Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą we W.. Dostrzeżone rozbieżności a przy tym niestawiennictwo pozwanego na rozprawę w dniu 2.07.2019 r. pozbawiły tut. Sąd pozytywnej oceny weryfikacji podnoszonych przez pozwanego zarzutów co do konieczności pomniejszenia należności głównej o kwotę 8.523,83 zł. Warto też wspomnieć, że ewentualne roszczenia pozwanego wobec ubezpieczyciela z tytułu rozliczeń składek, zawarcia i rozwiązania umowy ubezpieczenia itp. kwestie wykraczały poza zakres przedmiotowy niniejszej sprawy, a Sąd dostrzegł je jedynie na marginesie. Nietrafione są również zarzuty pozwanego co do daty wymagalności roszczenia, tj. 8.06.2018 r., albowiem data ta jest tożsama z dopuszczeniem się przez stronę pozwaną pierwszej zaległości w spłacie wymagalnych rat.

Konkludując, roszczenie powoda, objęte pozwem należało uznać za zasadne i orzec, po myśli art. 720 § 1 kc, jak w pkt I wyroku. O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 98 § 1 kpc, stosownie do wyniku sprawy. Bez wątpienia strona pozwana przegrała sprawę w 100 %, a to oznacza konieczność zwrotu powodowi kosztów procesu, poniesionych przez niego. Na owe koszty składają się opłata sądowa od wniesionego pozwu (882 zł). Mając to na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie II. wyroku.