Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2018r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Poręba

Protokolant: prot. sąd. Paulina Polecka

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2018 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko W. D. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego W. D. (1) na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 21.891,52 zł (dwadzieścia jeden tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt jeden 52/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 16 listopada 2017 roku do dnia zapłaty,

II.  umarza postępowanie co do kwoty 500 zł (pięćset), w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego W. D. (1) na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 280 zł (dwieście osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z./

- (...)

- (...)

Dnia 27 czerwca 2018 roku Sędzia:

Sygn. akt I C 292/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 czerwca 2018 r.

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., w pozwie wniesionym w dniu 30 marca 2017 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wniósł o zapłatę od pozwanego W. D. (2), kwoty 22 391,52 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 27 marca 2017 r. do dnia zapłaty od kwoty 21646,59 zł. Wniósł także o zasądzenie kosztów sądowych. (k. 2-4)

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, iż pozwany zawarł z nim w dniu 2 listopada 2015 r. umowę pożyczki gotówkowej. Pozwany pomimo wezwań i monitów nie wywiązał się z obowiązku spłaty. W związku z tym po upływie terminu, do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna. Na kwotę zadłużenia składają się: kwota należności głównej w wysokości 21646,59 zł oraz odsetki w kwocie 459,93 zł.

W dniu 26 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w uwzględnieniu żądania pozwu (k. 5), natomiast postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2017 r. przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi w związku z wniesieniem sprzeciwu przez pozwanego (k. 9).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany W. D. (2) zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu podniósł, że powód nie przedstawił możliwości restrukturyzacji kredytu w związku ze zgłoszonymi przez niego prośbami w tej materii, nie otrzymał też wypowiedzenia umowy kredytu. Wskazał także, że wypowiedzenie kredytu nie jest zgodne z umową kredytową (k. 5/2)

W piśmie z dnia 15 listopada 2017 r. stanowiącym odpowiedź na sprzeciw powód cofnął powództwo co do kwoty 500 zł, i zrzekł się roszczenia w tym zakresie, w związku z wpłatą dokonaną przez pozwanego w dniu 8 sierpnia 2017 r. Zmodyfikował także żądanie pozwu, domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 23 241,84 zł z odsetkami od dnia 16 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, obliczonymi według czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie. Wskazał, że na dochodzoną kwotę składa się: należność główna - 21 146,59 zł, odsetki za okres od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia 15 listopada 2018 r. - 1810,25 zł, opłaty i prowizje - 285 zł (k. 14-16).

Co do ewentualnego rozłożenia zasądzonej kwoty na raty na podstawie art. 320 k.p.c. podniósł, że nie zgadza się na ro rozwiązanie, ponieważ pozwany zaprzestał regulowania swoich zobowiązań już w grudniu 2016 r., zaś przepis art. 320 k.p.c. powinien chronić rzetelnych dłużników, którzy z przyczyn od siebie niezależnych znaleźli się w trudnej sytuacji i mają czasowy, lecz odwracalny brak środków. Z zachowania dłużnika natomiast nie wynika, by rozłożenie na raty miało usprawnić i urzeczywistnić uzyskanie przez wierzyciela zasądzonej kwoty.

Na rozprawie w dniu 11 maja 2018 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, ż nie kwestionuje wysokości zadłużenia, lecz wnosi o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty po 500 zł miesięcznie (k. 55)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany W. D. (2) zawarł w dniu 2 listopada 2015 r. z (...) Bank (...) S.A. umowę pożyczki nr (...).

Zgodnie z umową bank udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 28 640,70 zł. Od kwoty udzielonej pożyczki bank był upoważniony do odliczenia prowizji w wysokości 1780 zł oraz kosztów związanych z korzystaniem z ochrony ubezpieczeniowej, na które składała się składka ubezpieczeniowa w kwocie 6860,70 zł. Po odliczeniu tych kosztów pożyczkobiorca otrzymał do dyspozycji 20 000 zł. Oprocentowanie nominalne wynosiło 1,99% w stosunku rocznym i było stałe w okresie obowiązywania umowy. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę ustalona na dzień zawarcia umowy wynosiła 30 147,60 zł i składało się na nią: całkowita kwota pożyczki – 20 000 zł, całkowity koszt pożyczki- 1780 zł, odsetki umowne -1506,90 zł koszty związane z korzystaniem z ochrony ubezpieczeniowej (koszty składki ubezpieczeniowej) – 6860,70- zł. Wedle § 1 pkt 8 umowy pożyczkobiorca był zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 60 miesięcznych ratach, płatnych do 22-dnia każdego miesiąca, począwszy od 22 grudnia 2015 r. Kwotę miesięcznej raty pożyczki ustalano na 502,46 zł. Ustalono także, że za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części bank nalicza odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne). Stopa tych odsetek na dzień zawarcia umowy równa się 10% i jest zmienna i wynosi czterokrotność aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (§ 1 pkt 15).

(dowód: umowa pożyczki nr (...) wraz z załącznikami – k. 29-33)

Po zawarciu umowy pozwany nie spłacał regularnie rat, lecz dokonał na rzecz powoda kilku wpłat. Ostatnia z nich została dokonana 28 grudnia 2016 r. W związku z tym powód wystosował do pozwanego pismem z dnia 20 listopada 2016 r. „przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości” w kwocie 3161,18 zł, a wobec braku spłaty pismem z dnia 4 stycznia 2017 r. wypowiedział umowę z 30-dniowym okresem wypowiedzenia, informując, że po upływie tego okresu cała należność z tytułu pożyczki stanie się wymagalna. Pismo z wypowiedzeniem zostało doręczone pozwanemu w dniu 12 stycznia 2017 r. Przed wypowiedzeniem pozwany pismami z dnia 7 maja 2017 r. i 4 czerwca 2017 r. skierował do powoda wnioski o rozłożenie zadłużenia na raty. Powód zaś pismami z dnia 22 maja 2017 r. i 28 czerwca 2017 r. nie przystał na te propozycje. W dniu 8 maja 2018 r. pozwany wpłacił na rzecz powoda 500 zł, w związku z tym powód cofnął powództwo w zakresie tej kwoty.

(dowody: zestawienie wpłat dokonanych na rachunek techniczny pożyczki – k. 34, pismo z 20.11.2016 r. – k. 36, wypowiedzenie umowy z 4.01.2017 r. – k. 35, potwierdzenie odbioru pisma przez pozwanego – k. 37, potwierdzenie transakcji z 8.05.2017 r. – k. 19/2; pismo powoda z 7.05.2017 r. -19, pismo powoda z 4.06.2017 r. - 22, pismo pozwanego z dnia 22.05.2017 r. – 21, pismo pozwanego z dnia 28.06.2017 r. – 23 )

W dniu 26 marca 2017 r. (...) Agricole Bank (...). S.A. we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku dokumentujący zadłużenie pozwanego W. D. (2) w stosunku do niego. Na wymagalną wierzytelność z tytułu umowy pożyczki, składa się: należność główna w kwocie 21 646,69 zł, odsetki w kwocie 459,93 zł naliczane za okres od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia wystawienia wyciągu, tj. 26 marca 2017 r. oraz koszty, opłaty i prowizje – 285 zł.

( dowód : wyciąg z ksiąg bankowych - k. 28)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez stronę powodową, które nie były kwestionowane przez pozwanego (reprezentowanego przez pełnomocnika). Rzetelność i prawdziwość tych dokumentów nie budziła żadnych zastrzeżeń Sądu, dlatego Sąd oparł się na nich ustalając stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie niesporny, a żądanie opierało się na przedstawionej umowie. Pełnomocnik pozwanego nie kwestionował sposobu rozliczenia umowy kredytowej, a rzetelność i prawdziwość przedłożonych przez powoda na tą okoliczność dokumentów, nie budziła żadnych wątpliwości Sądu. Powód przedstawił bowiem umowę pożyczki, w której postanowieniach bardzo szczegółowo opisano sposób rozliczenia odsetek oraz inne obowiązki wynikające dla stron z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy. Powód przełożył też zestawienie wpłat dokonanych przez pozwanego na rachunek techniczny pożyczki, wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z dowodem doręczenia pozwanemu oraz wyciąg z ksiąg dokumentujący zadłużenie pozwanego wraz z szczegółowym rozpisaniem naliczania odsetek. Okoliczności te nie budziły żadnych wątpliwości Sądu i jak wskazano powyżej, nie były kwestionowane przez pełnomocnika pozwanego.

Sąd nie przychylił się do wniosku pełnomocnika pozwanego złożonego podczas rozprawy w dniu 11 maja 2018 r. o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia w związku z trudną sytuacją pozwanego. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że pozwany obecnie pozostaje bez pracy i ciąży na nim inny kredyt w wysokości 50 000 zł, ale ma perspektywę na dofinansowanie na otworzenie działalności kurierskiej i dochody z tego tytułu rzędu 3-5 tysięcy złotych miesięcznie i w związku z tym będzie w stanie spłacać zadłużenie w kwocie 500 zł miesięcznie, natomiast postępowanie egzekucyjne zablokuje mu możliwość uzyskania tej dotacji. Jednakże ani pełnomocnik pozwanego ani pozwany nie przedstawili żadnych dokumentów świadczących o zaawansowaniu postępowania dotyczącego dofinansowania na otwarcie tej działalności, mimo zobowiązania Sądu (k. 57). Skorzystanie bowiem z dobrodziejstwa art. 320 k.p.c., pozwalającego Sądowi na rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia wymaga występowania szczególnych okoliczności. W doktrynie wskazuje się, że szczególne wypadki, to „ takie, które bardzo, ponadprzeciętnie lub w sposób nadzwyczajny uzasadniają albo nawet nakazują zmodyfikowanie skutków wymagalności dochodzonego roszczenia.” (Gudowski Jacek. Art. 320. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V. Wolters Kluwer, 2016.). Nadto podkreśla się, że „ ocena tych wypadków należy do sądu, nie jest jednak oceną dowolną; musi być poprzedzona niezbędnymi ustaleniami oraz wsparta przekonującym wywodem.” Właśnie brak możliwości poczynienia tych ustaleń tylko na podstawie wywodów pełnomocnika pozwanego, zadecydowała o nie przychyleniu się Sądu do wniosku o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

W związku z powyższym, powództwo podlegało uwzględnieniu co kwoty należności głównej 21 146,59 zł, opłat i prowizji - 285 zł oraz odsetek od dnia 2.11.2016. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg rachunku - 459,93 zł., o czym orzeczono w punkcie I wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c zgodnie z żądaniem powoda od dnia 16 listopada 2017 r.

Co do kwoty 500 zł Sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z cofnięciem pozwu co do tej kwoty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Sąd oddalił natomiast powództwo co kwoty skapitalizowanych odsetek wyliczonych od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia 15 listopada 2017 r. na kwotę 1 810,25 zł. (pkt II wyroku). Ta część roszczenia nie została należycie wyjaśniona. Zauważyć należy, iż pierwotnie powód domagał się kwoty 459,93 zł. tytułem odsetek skapitalizowanych umownych i karnych. W piśmie z dnia 15 listopada 2017r. powód cofając pozew o kwotę 500 zł. wskazał, iż domaga się znacznie wyższych skapitalizowanych odsetek bo w kwocie 1.810,25 zł. czyli de facto rozszerzył powództwo, nie czyniąc w tym względzie uzasadnienia, które pozwoliłoby na zweryfikowanie tak dużego wzrostu odsetek w krótkim okresie czasowym, przypomnieć bowiem należy, ze pierwotna kwota odsetek była naliczona za okres od 2 listopada 2015r. do 26 marca 2017r.

Budzi wątpliwości sądu zatem od jakiej właściwie kwoty były liczone odsetki i jaki maja charakter skoro w okresie od 2.11.2015r. do 26.03.2017r. wynoszą 459,93 zł. a po kilku miesiącach wzrastają czterokrotnie.

W punkcie III Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 280 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zgodnie z zasadą odpowiedzialność na wynik procesu i na podstawie art. 98.k.pc.

SSR Grażyna Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

SSR Grażyna Poręba