Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski

Protokolant – st.sekr.sąd.Aneta Dybikowska,

w obecności asesora Prokuratury Rejonowej w G.- Andrzeja Zagraba, Iwony Kobus

po rozpoznaniu w dniach: 12.03.2019 roku, 09.04.2019 r., 26.04.2019r., 25.06.2019r. sprawy

R. B. (1)

syna T. i H. z d. P.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od 30 grudnia 2009r. do 03 stycznia

2010r. w nieustalonym miejscu, przywłaszczył środki pieniężne w kwocie 9000 zł powierzone mu w dniu 30 grudnia 2009r. przez żonę B. B. (1), które to następnie miał przekazać dla syna M. B. (1) w ramach sporządzonej umowy darowizny, których to środków nie przekazał, a nadto w celu użycia za autentyczny podrobił podpis na umowie darowizny z dnia 30 grudnia 2009r. poprzez nakreślenie w miejscu przeznaczonym dla obdarowanego podpisu o treści B. M., którą to umowę następnie przekazał żonie B. B. (1) działając tym samym na szkodę M. B. (1) i B. B. (1)

tj. o czyn z art. 284§2kk w zw. z art. 270§1kk w zb. z art. 11§2kk

1.Uznając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, na podstawie art.66§1 i §2 kk, art. 67§1 kk postępowanie karne wobec R. B. (1) warunkowo umarza na okres próby roku od daty uprawomocnienia się wyroku, zobowiązując oskarżonego R. B. (1) na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt.7 kk, do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 500 (pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

2.Na podstawie art. 67§3 kk orzeka od oskarżonego na rzecz M. B. (1) obowiązek naprawienia szkody w kwocie 9000 (dziewięć tysięcy) złotych.

3. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 ( sto) złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

Syg. akt II K 527/18

UZASADNIENIE

R. B. (1) (73lata) jest emerytowanym (...) (...), mieszka w G.. Od 2012 roku jest rozwiedziony z żoną B. B. (1). Ma dorosłego syna M. B. (1) oraz dorosłą córkę B. B. (2), mieszkających w G. i G..

W dniu 30 grudnia 2009 roku B. B. (1) przekazała ówczesnemu mężowi kwotę 9.000 złotych aby ten udał się do G. i przekazał ja synowi. Razem z pieniędzmi przekazała mu pisemną umowę darowizny podpisaną tylko przez siebie. Oskarżony udał się do G., miał spotkać się z synem i 03 stycznia 2010 roku wrócił do G.. Na żądanie żony przekazał jej dokument darowizny, na którym podpisał się własnoręcznie imieniem i nazwiskiem syna. W rzeczywistości pieniędzy synowi nie przekazał. Ponieważ w dalszych latach relacje między małżonkami uległy pogorszeniu, z inicjatywy pokrzywdzonej prowadzone były różne postępowania sądowe, w efekcie których nastąpiło orzeczenie rozwodu a następnie podział majątku. Wówczas w bliżej nieustalonej dacie B. B. zorientowała się, że darowanej kwoty syn M. B. (1) nigdy nie otrzymał.

Powyższe ustalenia faktyczne sąd uczynił w oparciu o zeznania B. B. (1) k. 209-210, 99, 105-106, zeznań M. B. k. 71, umowy darowizny k. 12, opinii (...) w O. z zakresu pisma ręcznego k. 85-90, części wyjaśnień R. B. k.104.

Okoliczności popełnienia przez oskarżonego R. B. przypisanego mu czynu zdaniem Sądu nie budzą wątpliwości choć oskarżony podczas składanych wyjaśnień w toku prowadzonego dochodzenia oraz postępowania sądowego złożył niejednolite wyjaśnienia. Początkowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w całości i nawet wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze, by jeszcze w tych samym wyjaśnieniach wszystkiemu zaprzeczyć ( k. 103-105). Podobnie na rozprawie przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 193v), nie potrafił wyjaśnić w jakich okolicznościach na przedmiotowej umowie znalazł się jego podpis, a dodatkowo podał, że 03.01.2010 r. był razem z żoną u syna M. B. (1) w G..

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia czynu (w pozostałym zakresie podzielił wyjaśnienia), bowiem okoliczności, które przywołał podczas składanych wyjaśnień przed sądem nie stanowią podstawy do wyłączenia jego winy. Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w postaci dokumentacji (umowa darowizny k.12, opinia (...) k.85-90,) oraz zeznań świadka B. B. (1) (k. 209-210, 99 ) jest na tyle ważki, że pozwala przyjąć, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Te dowody sąd w całości podzielił, tym bardziej, że jak już wcześniej wskazano nie były one kwestionowane na etapie postępowania przygotowawczego.

Zaznaczyć należy, że wyjaśnienia oskarżonego same w sobie pozostają w sprzeczności, a także pozostają w sprzeczności z przywołanym wyżej materiałem dowodowym w tym obiektywnymi dowodami jak umowa darowizny i opinia. Z dowodów tych bezspornie wynika, że 30 grudnia 2009 roku została sporządzona umowa darowizny kwoty 9.000 zł M. B. (1), na której oskarżony R. B. (1) podrobił podpis syna. Złożenie przez oskarżonego podpisu dowodzi również przyjęcia przez niego 9.000 zł w celu przekazania tej kwoty synowi, co jak wiadomo w sposób bezsporny nie nastąpiło. Treść tego dokumentu jest zgodna z relacja pokrzywdzonej B. B. (k. 209-210, 195, 99, 105-106), która konsekwentnie twierdziła, że taka umowę sporządziła, a pieniądze oskarżonemu przekazała. Z tego powodu jej zeznania również zasługują na wiarygodność, tym bardziej, ze znalazły potwierdzenie w opinii z zakresu pisma ręcznego, którą sąd również podzielił. Wszystkie te dowody są zgodne, tworzą spójną logiczną całość. Sąd podzielił zeznania M. B. (1) (k. 71, 194) w zakresie w jakim podał, ze to nie jego podpis na przedmiotowej umowie i , że nigdy nie otrzymał kwoty 9.000 zł. Podobnie ocenić należy zeznania B. B. (2) ( k. 196) przy czym zeznania jej nie mają większego znaczenia, bo nie dotyczą bezpośrednio okoliczności zdarzenia.

Zdaniem sądu nawet gdyby przyjąć, że zdjęcie przedstawione przez M. B. (1) wykonane zostało 03 stycznia 2010 roku (na którym jest oskarżony, pokrzywdzona i ich wnuczek k. 192) to okoliczność ta nie podważa zapisów treści umowy z k. 12, ani zeznań pokrzywdzonej.

Reasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznać należało za wiarygodny (z zastrzeżeniem co do części wyjaśnień oskarżonego) i zbędna jest jego dalsza analiza. Pozwala przyjąć w sposób pewny, że oskarżony R. B. podrobił podpis syna na umowie z dnia 30 grudnia 2009 roku i przywłaszczył powierzone mu pieniądze. Wyczerpał w ten sposób swoim zachowaniem dyspozycję art. 284§2 kk w zw. z art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Zdaniem Sądu wina i społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu R. B. czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia jak wskazano wyżej nie budzą wątpliwości. Za takimi ustaleniami przemawiają okoliczności strony podmiotowej i przedmiotowej czynu, a zatem czas, sposób, miejsce popełnienia przez oskarżonego czynu, pobudki i motywy jakimi się kierował, wysokość wyrządzonej szkody, a także brak jej naprawienia, czas kiedy przestępstwo zostało przez pokrzywdzoną ujawnione. Oskarżony jest osobą dorosłą, w podeszłym wieku, z dużym doświadczeniem życiowym, emerytowanym (...) (...), poczytalną. Miał zatem świadomość, że jego zachowanie jest bezprawne, a motywacja wolna była od jakichkolwiek zewnętrznych nacisków, o którym mowa w ustawie karnej, a które wyłączają przypisanie winy. Można więc było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem. Podnieść zarazem należy, że oskarżony do tej pory prowadził ustabilizowany tryb życia i nie był w przeszłości karany. Nie bez znaczenia dla takiej oceny społecznej szkodliwości jego czynu jest fakt, że syn M. B. (1) nie rości wobec oskarżonego żadnych pretensji, pozostaje z nim, podobnie jak córka, w zgodnych relacjach. Z kolei postawa pokrzywdzonej B. B. (1) na przestrzeni całego postępowania, ujawnienie przez nią przestępstwa po siedmiu latach niewątpliwie zdeterminowana jest wielka niechęcia do byłego męża, co również sąd mógł zaobserwować podczas rozprawy.

Uznając zatem, że zostały spełnione wszystkie warunki wymienione w art. 66§1 i 2 kk sąd uznał, że właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Sąd mając na uwadze ten przepis, a także art. 67§1 i 3 kk postępowanie karne wobec R. B. warunkowo umorzył na okres próby roku i zobowiązał go jednocześnie do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz M. B. (1) kwoty 9000 zł.

Na podstawie art. 627 kpk orzekł o kosztach sądowych.