Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, X Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 2 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko H. W.

o zapłatę

- oddala powództwo.

SSR Agnieszka Brzoskowska

Sygn. akt X C 794/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód, (...) 2 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G., wniósł o zasądzenie od pozwanego H. W. kwoty 1.284,11 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że dochodzona przez niego wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki nr (...) z dnia 12 kwietnia 2018 r. Pożyczka spełnia wymogi ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy. Wierzyciel pierwotny w dniu 28 sierpnia 2018 r. dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz powoda zgodnie z art. 509 k.c. W ten sposób powód uzyskał legitymację procesową czynną w niniejszym postępowaniu. Na łączną wartość dochodzonej wierzytelności, wynoszącą 1.284,11 zł., składają się: 1.000,00 zł. – suma niespłaconego kapitału pożyczki, 93,14 zł. – suma odsetek karnych, naliczonych przez wierzyciela pierwotnego od zadłużenia przeterminowanego oraz 190,97 zł. – pozostała niespłacona część prowizji za udzielenie pożyczki, naliczona zgodnie z warunkami umowy. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 12 maja 2018 r.

Pozwany H. W. nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 kwietnia 2018 r. sporządzona została przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowa pożyczki z jednym terminem spłaty, w której jako pożyczkobiorca wpisany został H. W.. Zgodnie z jej treścią, pożyczkodawca – ww. Spółka miał udzielić pożyczkobiorcy pożyczki w sposób i na warunkach w niej określonych. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 1.000,00 zł., prowizja 190,97 zł, całkowity koszt pożyczki 190,97 zł., a całkowita kwota do zapłaty – 1.190,97 zł. Termin spłaty pożyczki określono na dzień 12 maja 2018 r. Kwota pożyczki miała być przekazana pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę w formie przelewu bankowego, dokonanego na rachunek pożyczkobiorcy. Umowa została zawarta z wyłącznym wykorzystaniem środków porozumiewania się na odległość i była umową zawartą na odległość w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z umową, niezbędne było posiadanie przez pożyczkobiorcę Profilu Klienta na stronie internetowej, dostępnej pod adresem elektronicznym (...) stanowiącej własność pożyczkodawcy. Jednym z warunków było dokonanie przelewu z rachunku pożyczkobiorcy kwoty 0,01 zł. tytułem opłaty weryfikacyjnej. Wypełniony został formularz informacyjny, dotyczący kredytu konsumenckiego, w którym wpisano jako kredytodawcę (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., całkowitą kwotę kredytu – 1.000,00 zł., termin spłaty 12 maja 2018 r., prowizję za udzielnie pożyczki w kwocie 190,97 zł.

W dniu 12 czerwca 2017 r. zaksięgowany został przelew kwoty 0,01 zł. z rachunku H. W. na rachunek bankowy (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. W dniu 12 kwietnia 2018 r. z rachunku ww. Spółki dokonano przelewu na rachunek pozwanego kwoty 1.000,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki k. 16-21, formularz informacyjny k 24-28, potwierdzenie transakcji, k. 22, 23)

Pismem z dnia 24 października 2018 r. zawiadomiono pozwanego o tym, że z dniem 27 sierpnia 2018 r. jego wierzytelność z tytułu umowy pożyczki (...) z dnia 12 kwietnia 2018 r., zawartej z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., stała się wierzytelnością powodowego Funduszu. W tym samym dniu sporządzone zostało, kierowane do pozwanego, wezwanie do zapłaty zadłużenia w kwocie 1.227,47 zł., wynikającego z umowy (...).

(dowód: zawiadomienie o przelewie k. 11, wezwanie do zapłaty k. 13-14)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie wykazał, aby przysługiwało mu roszczenie, dochodzone pozwem, tj. aby rzeczywiście doszło do przelewu wierzytelności, przysługującej wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanego.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów, zaoferowanych przez stronę powodową.

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy przelewu wierzytelności, zawartej z wierzycielem pierwotnym (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Tym samym, celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień, przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew. Przedmiotem przelewu jest zaś wierzytelność, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż wierzytelność, stanowiąca przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika zbywana wierzytelność, a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Powyższe elementy muszą być oznaczone, bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy, przenoszącej wierzytelność. (por. Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A. Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.)

W przedmiotowej sprawie na okoliczność nabycia wierzytelności powód przedłożył kserokopię pisma kancelarii (...) S.A. z siedzibą we W., działającej w imieniu powodowego Funduszu, sporządzonego w dniu 24 października 2018 r., adresowanego do pozwanego, którym zawiadamiano go o tym, że z dniem 27 sierpnia 2018 r. jego wierzytelność z tytułu umowy pożyczki (...) z dnia 12 kwietnia 2018 r., zawartej z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., stała się wierzytelnością powodowego Funduszu. Takie pismo nie jest wystarczające do stwierdzenia, że rzeczywiście zindywidualizowana wierzytelność wobec pozwanego została zbyta i na jakich warunkach. W ocenie Sądu, nie może ono stanowić o przeniesieniu wierzytelności również dlatego, że pochodzi od podmiotu żywotnie zainteresowanego wynikiem procesu.

Powód nie przedstawił zatem żadnego wiarygodnego dowodu na nabycie wierzytelności, dochodzonej od pozwanego. Nie wykazał tym samym legitymacji czynnej w niniejszym procesie.

Wskazać należy, iż w sprawach cywilnych nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach stosownie do unormowania z art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, uzasadniających jego roszczenie. Od tego obowiązku nie zwalnia go treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych, przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych, doręczonych pozwanemu przed rozprawą.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie, nie budzą uzasadnionych wątpliwości, albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Sąd miał na uwadze, że w sporach z konsumentami należy zachować szczególną ostrożność przy ocenie ewentualnego przyjęcia za prawdziwe twierdzeń, zawartych w pozwie, zwłaszcza w sprawach, w których konsument nie podejmuje jakiejkolwiek obrony. Przy czym za niedopuszczalne należy uznać rozumowanie, zgodnie z którym z samego faktu milczenia pozwanego można wnioskować o potwierdzeniu przez niego prawdziwości twierdzeń powoda. Stąd za minimum w tego rodzaju sprawach należy uznać obowiązek przedstawienia umów, potwierdzających istnienie wierzytelności i legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia przez powoda.

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, powództwo na podstawie powołanych przepisów oraz art. 353 k.c. i art. 354 § 1 k.c. należało oddalić.

SSR Agnieszka Brzoskowska