Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieliczce

z dnia 15 marca 2013 r., sygnatura akt I C 487/10

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 stycznia 2014 r.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w Wieliczce, rozpoznając sprawę na skutek powództwa D. K. przeciwko (...)o zapłatę kwoty 24.900zł, częściowo uwzględnił powództwo, zasądzając od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.300zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lutego 2010 roku do dnia zapłaty, natomiast w pozostałej części powództwo oddalił. Nadto tytułem kosztów postępowania zasądził od powoda D. K. na rzecz pozwanego (...) kwotę 90,47 zł. Sąd Rejonowy nakazał także ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa od powoda kwoty 1.175,68 zł, zaś od strony pozwanej (...) kwoty 700,92zł tytułem zwrotu wydatków.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym:

W dniu 14 stycznia 2009 roku strony zawarły umowę ubezpieczenia, której przedmiotem był samochód powoda marki (...)W umowie ubezpieczenia strony określiły sumę ubezpieczenia samochodu na kwotę 118.600 zł. W dniu 18 lipca 2009 roku strony zawarły aneks do umowy ubezpieczenia, którego przedmiotem było uwzględnienie zmian wyposażenia samochodu, polegających na zmianie (...)i (...)oraz zmianie (...). Ponadto strony uściśliły, iż model samochodu to (...). W dniu 4 grudnia 2009 roku samochód powoda został skradziony. Pozwany wypłacił powodowi kwotę 93.700 zł. Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że wartość samochodu powoda w dniu 4 grudnia 2009 roku z uwzględnieniem wyposażenia dodatkowego objętego aneksem z dnia 18 lipca 2009 roku wyniosła 103.000 zł.

Podstawą ustaleń Sądu pierwszej instancji w zakresie wartości samochodu powoda była opinia biegłego sądowego P. G..

Zdaniem Sądu Rejonowego żądanie powoda zasługiwało na częściowe uwzględnienie, a to w zakresie stanowiącym różnicę pomiędzy ustaloną przez biegłego wartością pojazdu w dniu kradzieży, a wysokością odszkodowania dotychczas wypłaconego przez stronę pozwaną. W tej części, zdaniem Sądu Rejonowego, powództwo znajdowało podstawę prawną w art. 805 k.c. oraz §21 ust.1 pkt 5 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco, znajdujących zastosowanie do umowy zawartej pomiędzy stronami. W ocenie Sądu Rejonowego dalej idące żądanie powoda wykraczało poza obowiązek strony pozwanej, wynikający z treści zawartej umowy. W szczególności, jak wskazał Sąd, strona pozwana nie była zobowiązana do zapłaty odszkodowania za dodatkowe wyposażenie samochodu powoda w postaci (...), gdyż te elementy wyposażenia nie było objęte wnioskiem o ubezpieczenie, ani aneksem do umowy ubezpieczenia. Sąd Rejonowy podniósł, że z §8 ust.1 pkt 14 o.w.u. autocasco wynikało, że ubezpieczeniem nie są objęte szkody powstałe w wyposażeniu pojazdu nie określonym we wniosku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł o nich proporcjonalnie do wyniku postępowania, a podstawę prawną w tym zakresie stanowiły art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez powoda w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 7700zł, a także w części dotyczącej orzeczenia o kosztach procesu i kosztach sądowych (tj. co do punktów 2, 3 i 4). W apelacji powód podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie za wiarygodne stanowisko strony pozwanej odnoście wyposażenia samochodu w nowe (...) wraz z (...), pomimo istnienia dowodu w postaci zdjęć zrobionych do aneksu do umowy ubezpieczenia z dnia 18 lipca 2009 roku oraz pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Ponadto skarżący podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 805 §2 k.c. poprzez uznanie, iż strona pozwana nie musi zapłacić odszkodowania za szkodę w wyposażeniu dodatkowym samochodu, gdyż zdaniem Sądu Rejonowego nie było ono objęte ubezpieczeniem, podczas gdy pominięte dowody w sposób jednoznaczny wskazują na objęcie przez strony postępowania ubezpieczeniem wyposażenia dodatkowego. Wobec powyższego powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 7.700 zł wraz z odsetkami od dnia 4 lutego 2010 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym o kosztach zastępstwa prawnego za pierwszą i drugą instancję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu apelujący wskazał, że ocena dowodów przez Sąd pierwszej instancji była dowolna i wybiórcza. Podniósł, że objęcie ubezpieczeniem dodatkowego wyposażenia wynikało z zawartego aneksu z dnia 18 lipca 2009 roku, co potwierdzają wykonane wówczas zdjęcia, znajdujące się w aktach postępowania likwidacyjnego.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przyjął za własne ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy, a także stan faktyczny przyjęty przez ten Sąd za bezsporny, uznając je za w pełni prawidłowe.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy nie podziela zarzutów podniesionych przez powoda w apelacji. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd pierwszej instancji ustalił prawidłowy stan faktyczny, trafnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonując jego oceny zgodnie z zasadą wynikającą z art. 233 §1 k.p.c. Podnieść należy, iż argumentacja przytoczona przez powoda w apelacji nie wykazuje, aby Sąd Rejonowy przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów.

Głównym zarzutem apelacji było to, że Sąd Rejonowy uznał, iż (...)nie były objęte wnioskiem o ubezpieczenie, ani aneksem do umowy ubezpieczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego takie ustalenie Sądu pierwszej instancji było słuszne, gdyż ani z umowy ubezpieczenia, ani z aneksu do niej nie wynika, aby to wyposażenie było objęte umową. Należy wskazać, że we wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia wskazano, że wyposażenie samochodu powoda stanowi m.in. radio cd, bez szczegółowego określenia jego rodzaju, a także ewentualnych akcesoriów z nim związanych. Z kolei w aneksie z dnia 18 lipca 2009 roku ujęto, że nastąpiła zmiana radia, które uwidoczniono na zdjęciach sporządzonych przy tej okazji. W aneksie nie podano, że powód wnosił także o objęcie ubezpieczeniem takich akcesoriów jak (...). Nie można uznać, że pojęcia te mieszczą się w sformułowaniu „inne radio”, zwłaszcza iż jak wynika z opinii biegłego łączna wartość tych akcesoriów znacznie przekracza wartość samego radia. Wbrew twierdzeniom powoda brak podstaw do uznania, że zdjęcia dołączone do aneksu uwidaczniają w/w elementy. Należy zauważyć, że model radia zamontowany w samochodzie powoda, jak i uwzględniony w opinii biegłego oraz w wyroku Sądu Rejonowego, jako własną część składową obejmował wysuwany monitor, a więc element widoczny na fotografiach, znajdujących się w aktach postępowania likwidacyjnego. Podnieść należy, że skarżący nawet nie wskazał, gdzie na tych fotografiach widoczna jest (...). Nawet jednak gdyby akcesoria te były zamontowane w samochodzie powoda, nie jest to jednoznaczne z objęciem ich umową ubezpieczenia autocasco. Trafnie bowiem Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z §8 ust.1 pkt 14 o.w.u. autocasco – ubezpieczeniem nie są objęte szkody powstałe w wyposażeniu pojazdu nie określonym we wniosku. Z powyższym przepisem powiązany jest także §5 ust.1 o.w.u., z którego wynika, że przedmiotem ubezpieczenia są pojazdy wraz z wyposażeniem określonym we wniosku. Z powyższych zapisów o.w.u. autocasco, określających treść umowy łączącej strony, wynika w sposób jednoznaczny, że dla objęcia danego wyposażenia umową ubezpieczenia niezbędne było jego wskazanie we wniosku o zawarcie umowy. Jest to całkowicie zrozumiałe, skoro wyposażenie pojazdu wpływa na jego wartość, a ta z kolei jest podstawą do ustalenia wysokości składki obciążającej ubezpieczającego oraz sumy ubezpieczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy dochodząc do przekonania, że wskazane wyżej akcesoria nie były ujęte ani we wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia, ani w aneksie do tej umowy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. był całkowicie bezzasadny.

Dodać w tym miejscu trzeba, że niezrozumiałym jest stanowisko skarżącego, że Sąd pierwszej instancji, zasądzając odszkodowanie na rzecz powoda, nie uwzględnił w jego wysokości ujawnionego w aneksie zmienionego zderzaka. Należy wskazać, że wartość pojazdu na dzień kradzieży przyjęta przez Sąd Rejonowy uwzględniała fakt, iż pojazd powoda wyposażony był w nowy zderzak tylny oraz spojler, co wprost wynika z opinii biegłego P. G. (k.194 akt sprawy –poz. 1.4.1 i 1.4.2).

Biorąc pod uwagę, że stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w sposób prawidłowy nie można podzielić także zarzutu naruszenia prawa materialnego w postaci art. 805 §2 k.c. Kwota zasądzona bowiem przez Sąd Rejonowy wraz z już wcześniej otrzymanym przez powoda odszkodowaniem wypłaconym przez stronę pozwaną, odpowiada w pełni jej zobowiązaniu wynikającemu z zawartej umowy ubezpieczenia autocasco.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, uznając apelację za bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zasądzona od powoda kwota stanowi wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika strony pozwanej, a jej wysokość została określona przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zaskarżenia oraz §2, §6 pkt 4 i §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz.U. z 2013r. poz. 490).

Ref. SSR Grzegorz Barnak