Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Dudek

Protokolant: Ewelina Lamik

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2018 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko D. Ś.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego D. Ś. na rzecz powódki (...) S.A. w W. kwotę 97.960,77 zł (dziewięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt złotych siedemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 31 października 2017 r. do dnia zapłaty od kwoty 86.493,14 zł;

2. zasądza od pozwanego D. Ś. na rzecz powódki (...) S.A. w W. kwotę 10.333 zł (dziesięć tysięcy trzysta trzydzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 42/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lutego 2018 roku powódka (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od D. Ś., na jej rzecz kwoty 97.960,77 tytułem należności wynikającej z umowy kredytu z dnia 29 lipca 2014r. wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 31 października 2017r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony zawarły umowę kredytu, na podstawie której pozwanemu został udzielony kredyt w łącznej wysokości 117.348 zł. W związku z powyższym pozwany zobowiązany był do dokonywania w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na rachunek bankowy do obsługi umowy w terminach i kwotach określonych w umowie. Jednakże pomimo ciążącego na nim obowiązku nie wywiązywał się on z postanowień zawartej umowy, nie dokonywał płatności w ustalonych kwotach i terminach. Powódka była zgodnie z umową uprawniona do jej wypowiedzenia, co też nastąpiło z dniem 20 września 2016r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2014 roku pozwany D. Ś. zawarł z powódką umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Bank udzielił pozwanemu kredytu gotówkowego, na cele konsumpcyjne, w tym konsolidację zadłużenia w wysokości 100.000 złotych, z okresem kredytowania od dnia 25 sierpnia 2014 roku do dnia 24 lipca 2021 roku. Całkowity koszt kredyt wyniósł 117.348 zł.

Jednakże pozwany nie regulował należności zgodnie z postanowieniami zawartej umowy. W związku z tym Bank z dniem 20 września 2016 roku wypowiedział umowę kredytu nr (...), pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 13 października 2016 roku. Całkowite zadłużenie na dzień 20 września 2016 roku wynosiło kwotę 92.326,83 zł.

W dniach: 26 marca, 6 maja, 4, 26 lipca 2016 roku powódka skierowała do pozwanego ostateczne wezwania do zapłaty.

Na dzień 31 października 2017 roku wysokość zobowiązania pozwanego wynosiła 97.960,77 zł., na co składały się:

-

86.493,14 zł. tytułem należności głównej,

-

3.187,97 zł. tytułem odsetek umownych zwykłych,

-

8.279,66 zł. tytułem odsetek umownych podwyższonych (karnych).

Z dniem 8 lutego 2017 roku Bank poinformował pozwanego o możliwości uzgodnienia warunków polubownej spłaty zadłużenia i zawarcia porozumienia. Następnie w dniach: 27 marca, 13 czerwca, 22 lipca powódka ponownie wzywała D. Ś. do spłaty powstałego zadłużenia.

Dowód: umowa kredytu (k. 39 akt), wypowiedzenie umowy (k. 40 akt), wezwania (k. 43-49, k. 53-56 akt), wyciąg z ksiąg bankowych (k. 51 akt), harmonogram spłat (k. 57-58 akt), zestawienie należności i spłat kredytu (k. 61-69 akt), wyciągi (k. 70-73 akt), historia odsetek (k. 74-75 akt).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się o zasądzenie od D. Ś., na jej rzecz kwoty 97.960,77 tytułem należności wynikającej z umowy kredytu z dnia 29 lipca 2014r. wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 31 października 2017r. do dnia zapłaty.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony łączyła umowa kredyt gotówkowy nr (...). Na podstawie, której Bank udzielił kredytu gotówkowego na cele konsumpcyjne w wysokości 100.000 złotych. W sprawie nie ulega również wątpliwości, że pozwany na skutek zaprzestania regulowania zadłużenia z tytułu zawarcia umowy kredytu posiada zadłużenie wobec powódki, która w dniu 20 września 2016 roku wypowiedziała powyższą umowę.

Odnosząc się do zarzutu wysokości zadłużenia w podanej przez powoda wysokości i nieudowodnienia jej w oparciu o sporządzone wyciągi bankowe oraz pozostałe dokumenty bankowe należy wskazać, że wyciąg z ksiąg banku w rozumieniu art. 95 ustawy z 1997 r. Prawo bankowe nie stanowi wprawdzie dowodu treści umowy, ale ma obrazować stan zadłużenia. Jakkolwiek nie można a priori wykluczyć na podstawie wyciągu z ksiąg banku formułowania domniemań co do poprawności ustalenia salda, to dowód taki oceniać jednak należy zgodnie z art. 233 § 1 kpc przy uwzględnieniu całokształtu materiału procesowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego Szczecinie z dnia 24.05.2016 r., I Aca 1182/15). Wyciąg ten jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Nie ma żadnych podstaw, aby twierdzić, że oświadczenie powódki zawarte w wyciągu z ksiąg bankowych nie było prawdziwe albowiem znalazło potwierdzenie w treści pozostałej dokumentacji zgromadzonej przez powódkę w postaci: umowy o kredyt gotówkowy, harmonogramu spłat rat, zestawień należności i spłat kredytu, wypowiedzenia umowy oraz kierowanych wezwań do zapłaty, które w sposób jednoznaczny wskazują na wysokość powstałego zadłużenia.

Zasada odpowiedzialność pozwanego została określona w treści zawartej przez niego umowy kredytu z dnia 29 lipca 2014r. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast w sprawie niniejszej pozwany zaprzestał regulowania rat a zatem umowa została mu wypowiedziana.

Odnoszą się do twierdzeń pozwanego, w których podważa wiarygodność dokumentów przedłożonych przez powódkę to należało wskazać, że D. Ś. nie udowodnił, że dokumenty przedłożone przez powódkę nie są prawdziwe, nie wykazał też aby należność spłacił i w jakiej wysokości. Podkreślenia wymagało, iż reguła dotycząca ciężaru dowodu określona w treści art. 6 k.c. nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscerpcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (por: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 1982r w sprawie sygn. akt I CR 79/82, LEX nr 8416). Natomiast pozwany w sprawie niniejszej nie udowodnił aby dokumenty przedstawione przez powódkę zostały niewłaściwie sporządzone. Dokumentacja strony powodowej zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości a pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych.

W odniesieniu do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia Sąd zważył, iż przedawnienie dochodzonej należności nie nastąpiło. Przepis art. 118 k.c. wskazuje bowiem, że terminy przedawnienia wynoszą: trzy lata dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz dla roszczeń o świadczenia okresowe; dziesięć lat dla pozostałych roszczeń. Wskazane w art. 118 terminy mają charakter ogólny. Oznacza to, że znajdują one zastosowanie tylko wtedy, jeśli przepis szczególny nie wprowadza innego terminu przedawnienia. W sprawie niniejszej obowiązują terminy 3-letnie. Jednakże zgodnie z brzmieniem art. 123 k.c. przerwanie biegu przedawnienia powoduje dokonanie przez wierzyciela wyraźnie oznaczonych czynności przed organem powołanym do rozpoznawania danej sprawy lub egzekwowania danego roszczenia. Organami właściwymi do dokonywania czynności wskazanych w komentowanym przepisie obecnie są w zasadzie tylko sąd i komornik. W sprawie niniejszej Sąd uznał, że bieg terminu 3-letniego okresu przedawnienia został przerwany poprzez złożenie przez powódkę przedmiotowego pozwu w dniu 31 października 2017 roku. Natomiast jak wynika z dokumentacji załączonej przez powódkę powódka wypowiedziała umowę kredytu z dniem 20 września 2016 roku, doręczone pozwanemu w dniu 13 października 2016 roku. W związku z tym należało bezspornie stwierdzić, że termin przedawnienia nie upłynął wskutek skutecznych działań podjętych przez powódkę przed sądem.

W związku z tym Sąd uznał, że zasadność roszczenia powódki była oczywista, więc powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Z uwagi na uwzględnienie powództwa w całości na pozwanego został nałożony obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez powódkę na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty w sprawie obejmowały: opłatę od pozwu w wysokości 4.899 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5.400 zł oraz opłatę od pełnomocnictwa 34 zł., łącznie 10.333 zł.