Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Beaty Syk-Jankowskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2019 r.

sprawy D. W. (1) syna H. i A. z domu Z., urodzonego (...) w R.

oskarżonego z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt IV K 149/18

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zalicza na poczet orzeczonej wobec D. W. (1) kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania również od dnia 7 grudnia 2018 roku do dnia 29 maja 2019 roku;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę (738 siedemset trzydzieści osiem) złotych wraz z podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym D. W. (1);

IV.  zwalnia oskarżonego D. W. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustala, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. W. (1) został oskarżony o to , że w okresie od 28 stycznia 2017r. do 17 lipca 2017r. w R. woj. (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną D. W. (2) poprzez znieważanie słowami wulgarnymi, grożenie pozbawieniem życia i spowodowaniem obrażeń ciała, naruszanie nietykalności cielesnej, zadawanie uderzeń po całym ciele oraz duszenie zaś w nocy z 16/17 lipca 2017r. działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia D. W. (2) uciskał dłońmi szyje pokrzywdzonej czym spowodował jej zgon w wyniku gwałtownego uduszenia na skutek zagardlenia,

tj. o czyn z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2018 roku uznał oskarżonego D. W. (1) za winnego tego, że: w okresie od 28 stycznia 2017r. do 17 lipca 2017r. w R. woj. (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną D. W. (2) poprzez znieważanie jej słowami wulgarnymi, grożenie pozbawieniem życia i spowodowaniem obrażeń ciała, naruszanie nietykalności cielesnej, zadawanie uderzeń po całym ciele oraz duszenie, zaś w nocy z 16/17 lipca 2017r. przewidując możliwość pozbawienia życia D. W. (2) i godząc się na to uciskał dłońmi szyję pokrzywdzonej, co doprowadziło do gwałtownego uduszenia na skutek zagardlenia i spowodowało zgon pokrzywdzonej tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 207 § 1 kk w zb. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazał D. W. (1) na karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci tymczasowego aresztowania od 19 lipca 2017 roku godzina 11:20 do dnia 6 grudnia 2018 roku;

zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. - likwidatora Kancelarii Adwokackiej adw. M. W. (1) kwotę 1697,40 zł (tysiąca sześciuset dziewięćdziesięciu siedmiu złotych czterdziestu groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu D. W. (1);

zwolnił oskarżonego D. W. (1) od zapłaty kosztów sądowych, z czego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Obrońca oskarżonego D. W. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść tego oskarżonego zarzucając mu :

1. mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania - art. 2 S 2 k.p.k. art. 4 k.p.k. art. 5 § 2 k.p.k. art. 7 k.p.k.. art. 410 k.p.k. - polegającą na:

- oparciu ustaleń faktycznych w zakresie odnoszącym się do domniemanego fizycznego i psychicznego znęcania się oskarżonego nad żoną D. W. (2) w okresie od 28 stycznia 2017 roku do 17 lipca 2017 roku jedynie w oparciu o dowody niekorzystne dla oskarżonego, bez uwzględnienia okoliczności wskazywanych przez niektórych świadków (m.in. przez R. W. czy K. G.), a odnoszących się do obrażeń zauważonych przez nich na ciele pokrzywdzonej (podbiegnięcia krwawe itd.) i okoliczności, w jakich mogło dojść do ich powstania - świadkowie wskazywali, że obrażenia te powstawały również wskutek upadków D. W. (2) wynikających z utraty równowagi spowodowanej nadużyciem alkoholu

- uznaniu, w oparciu o zeznania świadków (m.in. R. G., L. O., K. G.), że obrażenia obserwowane przez nich na ciele D. W. (2) powstawały wskutek stosowania przemocy wobec niej przez oskarżonego, pomimo że wskazani wyżej świadkowie nie dysponują wiadomościami specjalnymi, umożliwiającymi ustalenie, w jaki sposób ślady na ciele D. W. (2) powstały, nie byli też świadkami stosowania przemocy przez oskarżonego wobec D. W. (2) (za wyjątkiem jednym, zrelacjonowanym przez świadka L. O. przypadkiem)

- uznaniu, że o domniemanym znęcaniu się oskarżonego nad D. W. (2) mogą świadczyć jej relacje, przekazywane choćby świadkom R. G., K. G., L. O., bez uwzględnienia tego, że D. W. (2) w zakresie opisywania przez siebie aktów przemocy, których miał dopuszczać się oskarżony wobec niej, nie była konsekwentna, a czasem wręcz zaprzeczała, by oskarżony miał stosować wobec niej przemoc (vide: zeznania świadka J. K. (1) dotyczące interwencji funkcjonariuszy Policji podjętej w mieszkaniu państwa W. wskutek jego zgłoszenia)

- nie uwzględnieniu okoliczności ujawnionych podczas postępowania dowodowego, wynikających z relacji świadków (E. B. (1)), z których wywnioskować można, że w okresie mniej więcej trzech miesięcy przed zgonem D. W. (2), w którym to okresie oskarżony miał znęcać się psychicznie i fizycznie nad żoną, nie dochodziło pomiędzy oskarżonym a żoną do kłótni i jak można sądzić, stosowania aktów przemocy przez oskarżonego (zeznania świadka E. B. (1) złożone w dniu 17 lipca 2017 roku)

2. mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania - art 366 § 1 k.p.k. - polegającą na braku weryfikacji podanej przez oskarżonego wersji zdarzeń, do jakich doszło w nocy z 16 na 17 lipca 2017 roku, w zakresie, w jakim oskarżony podał, że chwycił żonę za gardło i przytrzymywał przez okres około 20 sekund, i braku ustalenia, czy okres ten był wystarczający do spowodowania przez oskarżonego zgonu D. W. (2).

Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego D. W. (1) od zarzucanych czynów

1.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja obrońcy D. W. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym miejscu , przed rozpoczęciem rozważań dotyczących meritum sprawy, stwierdzić należy , iż wobec zupełności, szczegółowości a nawet drobiazgowości uzasadnienia Sądu I instancji za zbędne należy uznać dokładne powtarzanie zawartych w nim wywodów w uzasadnieniu Sądu odwoławczego a wystarczające wydaje się być li tylko wskazywanie tych jego fragmentów , w których zawarte są te wywody i ewentualne ich ocenienie.

Nie sposób ponadto zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd Okręgowy w Lublinie dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego naruszył przepis art. 5 § 2 k.p.k. Sam fakt sformułowania przez skarżącego zarzutu obrazy tego przepisu dowodzi braku zrozumienia, na czym polega naruszenie zasady in dubio pro reo w procesie karnym.
Otóż naruszenie tej reguły ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości
tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej zeznaniom świadków , wyjaśnieniom oskarżonych czy też innym dowodom ,, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (por. wyrok SN z dnia 5 października 2000 roku, II KKN 332/00, LEX nr 50908; postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2010 roku, III KK 378/10, LEX nr 736756). W rozpoznawanej sprawie wątpliwości takie zgłosił jedynie autor apelacji, nie powziął ich natomiast Sąd Okręgowy w Lublinie. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił tam swoje wątpliwości w kwestii czynu dokonanego przez oskarżonego D. W. (1) i jego odpowiedzialności karnej i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Lektura uzasadnienia apelacji uprawnia natomiast do konstatacji, że skarżący, jako przykłady nie dających się usunąć wątpliwości , które jakoby sąd I instancji rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego D. W. (1) wskazuje na okoliczności , które jej zdaniem dyskwalifikują zeznania poszczególnych świadków , których zeznania obciążają oskarżonego. Jest to jednak polemika z dowodami , obdarzonymi przez Sąd walorem wiarygodności a nie wskazanie nie dających się rozstrzygnąć okoliczności , które Sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego a więc nie może prowadzić do uwzględnienia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k;

Także myli się autor apelacji zarzucając Sądowi Okręgowemu w Lublinie naruszenie zasady obiektywizmu. W tym miejscu przypomnieć należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego ( art. 410 k.p.k. ), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego D. W. (1), a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Sąd Okręgowy w Lublinie omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego D. W. (1) w zakresie przypisanego mu przestępstwa oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. Sprawstwo D. W. (1) wynika w głównej mierze z opinii biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej UM w L. oraz zeznań świadków K. G., R. G., E. B. (2), J. K. (1), A. K., A. T., R. W., L. O., M. B. i M. W. (2) a ocena tych dowodów przez Sąd I instancji zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącą ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Tymczasem w sprawie niniejszej skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie , opartą na wyjaśnieniach oskarżonego D. W. (1). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 roku, WRN 149/90, LEX nr 20454), przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;

-

stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno
na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego;

-

jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody skarżącego zawarte
w apelacji przedstawiają natomiast alternatywną wersję oceny dowodów opartą praktycznie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego D. W. (1), którą Sąd Apelacyjny w Lublinie ocenił we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Przechodząc do szczegółów zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego D. W. (1) zważyć należy co następuje :

- Sąd I instancji w sposób szczegółowy dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego D. W. (1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony zaprzeczał by dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu ( uzasadnienie k – 839-840vv) . Wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień z zeznaniami świadków K. G., R. G., E. B. (2), J. K. (1), A. K., A. T., R. W., L. O., M. B. i M. W. (2) i z opinią biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej UM w L. ;

- Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy a nawet drobiazgowy dokonał analizy zeznań poszczególnych w/w świadków i w sposób logiczny , racjonalny i zgodny uzasadnił dlaczego dał wiarę ich zeznaniom oraz w jakiej części. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące – Sąd ten dokonał bowiem analizy i oceny zeznań każdego z tych świadków w ich wzajemnym powiązaniu ( uzasadnienie k – 840v-842v) i ich powtarzanie w treści niniejszego uzasadnienia jest całkowicie zbędne – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela.

-Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także szczegółowej analizy opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej i uzupełniającej opinii biegłego dr G. T. ( uzasadnienie k – 840v) – ocena tej opinii jako pełnej , jasnej i wyczerpującej jest ze wszech miar uzasadniona.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie analiza wyżej wymienionych dowodów jest prawidłowa. Sąd ten dokonywał jej analizując dowody we wzajemnym powiązaniu , szczegółowo uzasadniał dlaczego daje wiarę i w jakim zakresie każdemu z nich. W szczególności Sąd Okręgowy w Lublinie wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego negującego popełnienie przedmiotowego czynu – wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym zakresie z zeznaniami w/w świadków i opinią biegłego dr G. T..

Dodatkowo należy wskazać , że :

- Sąd Okręgowy w Lublinie miał na uwadze fakt treść zeznań świadków K. G. i R. W. i w związku z tym dokonał ich drobiazgowej analizy ( k – 840v, 841v). Oczywistym jest , że świadkowie ci nie wykluczali, iż niektóre obrażenia u pokrzywdzonej mogły powstać bez udziału oskarżonego , np. w wyniku jej upadku lecz – i o tym skarżący nie chce pamiętać – zeznali, iż z relacji pokrzywdzonej D. W. (2) wiedzieli o stosowanej wobec niej przez oskarżonego przemocy a z zeznań K. G. wynika , iż sam oskarżony D. W. (1) w rozmowie z nim przyznał się do stosowania wobec żony przemocy;

- niezrozumiały wydaje się zarzut autora apelacji o bezzasadnym , według niego, ustaleniu przez Sąd I instancji w oparciu o zeznania świadków R. G., L. O. i K. G. , że obserwowane przez nich na ciele D. W. (2) obrażenia powstały wskutek stosowania przemocy przez oskarżonego , skoro świadkowie ci nie dysponują wiadomościami specjalistycznymi , w jaki sposób te obrażenia powstały. Zauważyć należy , iż wszyscy ci świadkowie widzieli obrażenia na ciele D. W. (2) i od niej wiedzieli , iż powstały one w wyniku stosowania wobec niej przemocy przez D. W. (1), zaś L. O. była bezpośrednim świadkiem stosowania przemocy przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej i na tej podstawie , dając wiarę ich zeznaniom, ustalił powyższy fakt. Przyjmując punkt widzenia skarżącego , iż zeznania tych świadków nie mogą być podstawą ustaleń co do sposobu powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonej doszlibyśmy do absurdalnej sytuacji, iż świadkiem na tego rodzaju okoliczności mógłby być jedynie ktoś dysponujący wiedzą specjalistyczną , np. biegły z zakresu medycyny sądowej a taki fakt zdarza się wyjątkowo. Jeszcze raz powtórzyć więc należy , iż Sąd Okręgowy w Lublinie dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków w zakresie tego co zeznali, tzn. iż widzieli obrażenia u D. W. (2) a z jej słów wynikało , iż spowodował je oskarżony używając wobec niej przemocy. Brak jest jakichkolwiek podstaw w materiale dowodowym by kwestionować zeznania powyższych świadków w tym zakresie;

-bezzasadny jest też zarzut skarżącego o dokonaniu przez Sąd Okręgowy w Lublinie ustaleń co do znęcania się oskarżonego nad pokrzywdzoną D. W. (2) na podstawie jej relacji przekazywanym świadkom L. O., R. G., K. G., skoro , jak twierdzi autor apelacji, D. W. (2) nie była w tych relacjach konsekwentna – tu skarżący wskazywał zeznania świadka J. K. (1). Przede wszystkim bowiem zauważyć należy , iż D. W. (2) nie raz czy tez dwa ale wielokrotnie mówiła świadkom K. G., R. G., R. W., L. O. o stosowaniu wobec niej przemocy przez oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek przesłanek by miała ona jakiś interes w fałszywym pomawianiu oskarżonego o popełnienie czynów , których ten jakoby się nie dopuścił. Zresztą jej zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków będących bezpośrednimi świadkami stosowania przemocy przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej takich jak E. B. (2). Zresztą sami ci świadkowie, tj. L. O., R. G. i K. G. byli naocznymi świadkami tego rodzaju zdarzeń. Jeśli natomiast chodzi o zeznania świadka J. K. (2) , to autor apelacji zdaje się nie pamiętać , iż z treści zeznań tego świadka wynika , że przed wezwaniem policji wiosną 2017 roku świadek ten słyszał odgłos charczenia dochodzący z mieszkania małżonków W. i głos pokrzywdzonej mówiącej do oskarżonego „ puść bo mnie zadusisz” co jednoznacznie świadczy o stosowaniu przemocy przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Tak też ocenił zeznania świadka J. K. (1) Sąd Okręgowy w Lublinie – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni to stanowisko podziela;

-niesłuszny jest także zarzut autora apelacji co do nie uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności wynikającej jakoby z zeznań świadka E. B. (2), że w okresie ostatnich trzech miesięcy nie dochodziło do kłótni między oskarżonym i pokrzywdzoną a więc także nie dochodziło do stosowania przemocy przez D. W. (1) wobec D. W. (2). Przede wszystkim należy zauważyć , iż Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał analizy zeznań świadka E. B. (2) w aspekcie chronologii ich składania i zmian w nich zachodzących( uzasadnienie k – 841). Z analizy zeznań tego świadka wcale nie wynika teza stawiana przez skarżącego a wprost przeciwnie – E. B. (2) opisuje dwa przypadki stosowania przemocy przez D. W. (1) w stosunku do D. W. (2) , których była bezpośrednim świadkiem. Rzeczywiście przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym o drugim z tych zdarzeń nie powiedziała lecz zeznając przed Sądem i mówiąc o nim wyjaśniła dlaczego nie opisała tego zdarzenia w trakcie pierwszego przesłuchania. Sąd Okręgowy w Lublinie dał wiarę jej zeznaniom. Skarżący , jak się wydaje , wywody swe opiera jedynie na pierwszych zeznaniach tego świadka a przecież Sąd I instancji wyraźnie wskazuje na całość zeznań świadka E. B. (2), w tym zeznań złożonych przed Sądem, i obdarza je walorem wiarygodności;

- także całkowicie niesłuszny jest zarzut zawarty w punkcie 2 apelacji obrońcy oskarżonego, jakoby Sąd I instancji nie dokonał weryfikacji wersji zdarzeń podanej przez oskarżonego w tym jego wyjaśnień , iż chwycił żonę za gardło i przytrzymywał przez okres około 20 sekund i czy ten okres był wystarczający do spowodowania przez oskarżonego zgonu D. W. (2). Przecież właśnie w celu weryfikacji wersji zdarzeń podanej przez oskarżonego Sąd Okręgowy w Lublinie dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego dr G. T. ( k. – 756) a ten sporządził w tym zakresie opinię uzupełniającą ( opinia k – 773-781). Z treści tejże opinii wynika , że biegły dr G. T. dokładnie analizował wyjaśnienia oskarżonego ( k- 774-775) w tym także jego stwierdzenie o „trzymaniu żony za szyję przez może 20 sekund” i odniósł się w swej opinii do całej wersji zdarzeń podanej przez oskarżonego, wskazując przyczyny dla których jej nie podziela. Opinia ta jest jasna, pełna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Zauważyć należy , iż po ujawnieniu jej treści przez Sąd I instancji przez odczytanie na rozprawie, żadna z obecnych stron , w tym oskarżony i jego obrońca, nie zgłaszała uwag do treści tej opinii ani też nie składała żadnych nowych wniosków dowodowych ( protokół rozprawy k – 784v).

Już jedynie na marginesie zauważyć należy , że jak się wydaje , autor apelacji stawia tezę , iż przytrzymywanie za gardło przez oskarżonego żony przez około 20 sekund, nie powinno spowodować zgonu normalnego zdrowego człowieka a spowodowało zgon pokrzywdzonej z powodu jej licznych schorzeń i nadużywania alkoholu ( apelacja k -853). Abstrahując od faktu , iż biegły dr G. T. w swej opinii odniósł się do schorzeń pokrzywdzonej i stwierdził , że kwestia ta nie wpływa w żaden sposób na wnioskowanie odnośnie przyczyny i mechanizmu śmierci D. W. (2) ( opinia uzupełniająca k- 781) to stwierdzić należy, że D. W. (1) pozostawał w związku małżeńskim z D. W. (2) od 32 lat a więc nie mógł nie wiedzieć o jej schorzeniach i nadużywaniu alkoholu a mimo to zaatakował żonę w taki a nie inny sposób.

Sąd Apelacyjny aprobuje przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację w kwestii wyczerpania przez D. W. (1) zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych znamion przestępstwa z art. 207§1 k.k. w zbiegu w art. 148§1 k.k. w związku z art. 11§2 k.k.., którego popełnienie zostało przypisane oskarżonemu tym orzeczeniem – w tym popełnienia zbrodni z art. 148§1 k.k. w zamiarze ewentualnym..

Przypomnieć należy, że zamiar sprawcy jakkolwiek jest faktem natury psychicznej, to dowodzenie tego faktu następuje na podstawie domniemań faktycznych, natomiast podstawą tego domniemania mogą być wszelkie okoliczności na podstawie których można wyprowadzić wnioski dotyczące tegoż zamiaru. Przyjmuje się, że "zamiar choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym, podlega więc identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia bądź wnioskowania i jeśli sprawca nie wyraził swego zamiaru słowami, wnioskuje się o nim z okoliczności zajścia" (por. postanowienie SN z dnia 22 grudnia 2006r., sygn. II KK 92/06, OSNwSK 2006)1/2576).

Nie ulega też wątpliwości, że treścią strony intelektualnej zamiaru sprawcy czynu z art. 148§1 k.k. jest świadomość, że podejmowane przez niego zachowania realizują znamiona strony przedmiotowej tego przestępstwa. Elementy przedmiotowe muszą więc mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca musi chcieć spowodować śmierć człowieka ( zamiar bezpośredni) lub przewidując możliwość spowodowania takowego skutku swego działania godzić się na to ( zamiar ewentualny) Wobec dokładnej analizy zarówno strony podmiotowej jak i przedmiotowej czynu oskarżonego D. W. (1) zawartej w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( k – 843-845), którą Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości aprobuje, dalsze rozważania Sądu odwoławczego w tym przedmiocie są całkowicie zbędne.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę D. W. (1) wyroku w zakresie winy należy w tym miejscu - w kontekście powyższej apelacji – odnieść się do wymierzonej oskarżonemu za przypisany czyn kary 12 lat pozbawienia wolności.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku ( uzasadnienie k – 845-846) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego powyższej kary oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie i wobec jej pełności nie wymaga uzupełnienia.

Wymierzona D. W. (1) kara 12 lat pozbawienia wolności nie razi swoją łagodnością, ani nie jest rażąco surowa. Wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, tak ukształtowana kara izolacyjna spełnia swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając mu oraz osobom z jego otoczenia brak pobłażliwości ze strony Państwa dla sprawców tego rodzaju przestępstwa co oskarżony.

Mając powyższe na uwadze i nie dostrzegając uchybień określonych w art. 439 k.p.k. i w art. 440 k.p.k. podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny w Lublinie zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania także od dnia 7 grudnia 2018 roku do dnia 29 maja 2019 roku.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i ustaleniu, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa zapadło w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k., albowiem sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala na uiszczenie przez niego tych należności.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł, jak w wyroku.