Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR (del.) Izabela Kościarz - Depta

protokolant: aplikant adwokacki Tomasz Zamorski, protokolant sądowy – stażysta Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dniu 24 maja 2019r. w Warszawie

sprawy M. S., syna M. i H. ur. (...) w M.

oskarżonego o czyny z art. 207 § 1 kk, art. 190a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego, obrońcę oskarżonego
i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie

z dnia 16 lipca 2018 r. sygn. akt IV K 866/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 1413/18

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od października 2009 roku do dnia 25 maja 2015 roku w W. znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną I. S. poprzez używanie słów wulgarnych i obelżywych, wyszydzanie, poniżanie, zadawanie cierpień moralnych poprzez odmowę opieki nad dzieckiem i pomocy w prowadzeniu domu, grożenie pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 207 § 1 kk

II. w okresie od 01 października 2014 roku do 25 maja 2015 roku w W. uporczywie nękał I. S. poprzez wysyłanie wiadomości sms z treściami wulgarnymi i obelżywymi, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyło jej prywatność, tj. o czyn z art. 190a § 1 kk

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie w IV Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 16 lipca 2018 roku (sygn. akt IV K 866/15) uznał oskarżonego M. S. za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów i za to: za czyn z pkt I na podstawie art. 207 § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a za czyn z pkt II na podstawie art. 190a § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 §1 i 2 kk w zw. z art. 86 §1 kk kary jednostkowe pozbawienia wolności połączył i wymierzył w ich miejsce oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 2 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby; na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu M. S. karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda, na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej; na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk w zw. z art. 43 § 1 kk zakazał oskarżonemu zbliżania się do I. S. na odległość mniejszą niż 100 (sto) metrów oraz zakazał mu kontaktowania się z I. S.: bezpośrednio, telefonicznie, poprzez wiadomości sms i mms, a także przy użyciu poczty elektronicznej i komunikatorów internetowych przez okresy po 3 (trzy) lata, na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego M. S. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. S. nawiązkę w wysokości 5000 (pięciu tysięcy) złotych, ponadto rozstrzygnął o kosztach.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez oskarżonego, który wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Apelację również złożył obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego podnosząc zarzuty:

1)  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku

2)  obrazy przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, w sprzeczności z zasadami logiki i zdrowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego oraz naruszeniu art. 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku opartego jedynie na części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięciu istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy przy ustalaniu stanu faktycznego, naruszeniu art. 167 kpk, art. 170 kpk, art. 366 § 1 k.p.k., poprzez zaniechanie inicjatywny dowodowej z urzędu i na wniosek strony, zmierzającej do wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. S., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji, celem ponownego rozpoznania.

Apelację na niekorzyść oskarżonego wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej I. S. w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary zarówno pozbawienia wolności i okresu jej zawieszenia, jak również kary grzywny, orzeczonych zakazów i nawiązki na rzecz pokrzywdzonej. W konsekwencji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kar, środków karnych i zakazów w surowszym wymiarze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji, celem ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zasługiwały na uwzględnienie w zakresie wniosków o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w związku z powyższym Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Wniosek obrońcy oskarżonego i oskarżonego o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego na obecnym etapie jest przedwczesny, ponieważ zachodzi konieczność ponownego przeprowadzenia oraz uzupełnienia postępowania dowodowego. Również wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w zakresie wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku, pomijając jego błędy merytoryczne, również na obecnym etapie postępowania jest przedwczesny.

W świetle przedstawionych przez skarżących zarzutów dokonana przez Sąd I Instancji ocena dowodów, ustalony w oparciu o nie stan faktyczny i wysnute na tej podstawie wnioski, budzą istotne wątpliwości Sądu Odwoławczego.

Słuszny jest zarzut zawarty w apelacji obrońcy odnoszący się do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony M. S. znęcał się psychicznie i fizycznie nad pokrzywdzoną I. S., w sytuacji braku wskazania zarówno w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku, jak również w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na czym miało polegać znęcanie się fizyczne nad pokrzywdzoną. Wprawdzie to już prokurator zarzucił oskarżonemu w akcie oskarżenia, iż miał on znęcać się fizycznie nad pokrzywdzoną, przy czym nie wskazał, jakich zachowań miał się dopuszczać, ale ta okoliczność nie zwalniała jednak w żaden sposób Sądu Rejonowego od poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w tym zakresie, skutkujących w konsekwencji bądź wyeliminowaniem z opisu czynu tego elementu, bądź uzupełnieniem opisu czynu o konkretne zachowania oskarżonego wskazujące na realizowanie znamienia fizycznego znęcania. Należy również wskazać, iż postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy zawiera istotne braki w tym zakresie. Należy zauważyć, że zarówno pokrzywdzona I. S., jak również świadek E. K. wskazywały na zachowania oskarżonego i inne okoliczności, które miały świadczyć o stosowaniu przemocy przez oskarżonego. Sąd I Instancji w żaden sposób nie odniósł się jednak do tych stwierdzeń, nie skonfrontował ich z pozostałym materiałem dowodowym, nie podjął się ustalenia, w jakim okresie takie zachowania miały mieć miejsce.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy również dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w zakresie czasookresu przypisanego oskarżonemu czynu z art. 207 § 1 k.k. Sąd I Instancji uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od października 2009 roku do dnia 25 maja 2015 roku w W. znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną I. S. poprzez używanie słów wulgarnych i obelżywych, wyszydzanie, poniżanie, zadawanie cierpień moralnych poprzez odmowę opieki nad dzieckiem i pomocy w prowadzeniu domu, grożenie pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły uzasadnioną obawę ich spełnienia. Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie na obecnym etapie materiał dowodowy czyni nieprzekonującym stanowisko Sądu Rejonowego. Zarówno z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak również z materiału dowodowego wynika, iż pokrzywdzona I. S. z końcem września 2012 roku definitywnie wyprowadziła się ze wspólnego mieszkania małżonków w J. i zamieszkała w R., przy czym przez pewien okres w 2014 roku miał wspólnie z nią pomieszkiwać oskarżony. Natomiast Sąd Rejonowy przyjmuje, iż zachowanie oskarżonego mające wypełniać dyspozycję art. 207 § 1 k.k. miało trwać do dnia 25 maja 2015 roku, jednocześnie nie czyniąc żadnych ustaleń, czy w tym okresie dochodziło do kontaktu między stronami, a jeśli tak, jak często i w jaki sposób oraz czy w tym okresie zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona psychicznego i fizycznego znęcania się nad pokrzywdzoną. Okoliczność, że małżonkowie nie mieszkają razem nie wyklucza sama z siebie, że brak jest możliwości popełnienia czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., jednak aby przypisać popełnienie oskarżonemu określonego przestępstwa należy w ściśle określony sposób wykazać, że w danym okresie podjął się zachowań wskazujących na wypełnienie znamienia czynu zabronionego.

W pojęciu dokładnego określenia czynu przypisanego - o czym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. - mieści się m.in. precyzyjne, tak jak to możliwe w realiach danej sprawy, określenie czasu popełnienia przestępstwa. W przypadku czynu kwalifikowanego z art. 207 § 1 k.k. czas popełnienia przestępstwa to ramy czasowe pomiędzy pierwszym a ostatnim zachowaniem sprawcy składającym się na przypisany czyn (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2017 roku w sprawie V KK 39/17)

Zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., w myśl których obowiązkiem Sądu jest wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a następnie dokładne określenie przypisanego czynu w wyroku. Czas popełnienia przestępstwa należy niewątpliwie do okoliczności istotnych w sprawie, co sprawia, że Sąd orzekający zobligowany jest do podjęcia czynności zmierzających do dokonania prawidłowych ustaleń także w tym zakresie. W opisie czynu przypisanego wyrokiem należy bowiem zawrzeć nie tylko sposób popełnienia tego przestępstwa, jego ewentualne skutki, rodzaj atakowanego dobra chronionego prawem, ale również czas i miejsce działania lub zaniechania sprawcy (por. postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt II KK 101/07- Lex nr 280739, wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2006 r., sygn. akt III KK 262/06 - Lex nr 192998, wyrok SN z dnia 22 marca 2012 r., sygn. akt IV KK 375/11 - OSNKW 2012/7/78).

Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, że informacja o wyprowadzeniu się pokrzywdzonej ze wspólnego mieszkania stron winna skłonić Sąd Rejonowy do podjęcia czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy w całym okresie wskazanym w zarzucie dochodziło do psychicznego i fizycznego znęcania się nad pokrzywdzoną, a jeśli tak na czym polegało zachowanie sprawcy. Ustalenia czasu popełnienia przestępstwa ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego wyrokowania. Istota zarzucanych oskarżonemu M. S. zachowań sprowadzała się bowiem do bezpośrednich działań w stosunku do pokrzywdzonej, co oznacza, że w okresie, w którym nie mieszkali razem należy wykazać, w jaki sposób mógł się ich dopuszczać. Sąd Rejonowy - mimo takiej ewidentnej konieczności - nie podjął nawet próby wyjaśnienia powyższych okoliczności, czym naruszył w sposób rażący art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Prawidłowe ustalenie czasu popełnienia przestępstwa ma również kluczowe znaczenie przy ewentualnym rozstrzygnięciu zarówno o winie jak i karze, albowiem może w stopniu istotnym zaważyć na jej wymiarze.

Przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. polega na tym, że sprawca umyślnie zadaje cierpienia psychiczne lub fizyczne osobie najbliższej, poprzez znieważanie jej, ubliżanie, naruszanie nietykalności cielesnej itp. Jest to przestępstwo skierowane jednocześnie przeciwko rodzinie i przeciwko życiu, zdrowiu, nietykalności cielesnej, wolności i godności człowieka. Jego istota polega na zadawaniu bólu fizycznego i psychicznego ofierze. Od strony przedmiotowej znęcanie oznacza zazwyczaj zachowanie złożone z jedno lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra i systematycznie powtarzające się. O uznaniu zachowania za znęcanie decyduje nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego, lecz ocena obiektywna czy dane zachowanie powoduje u ofiary poważny ból fizyczny lub cierpienie psychiczne. Istota przestępstwa znęcania się polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności cielesnej osoby pokrzywdzonej. O uznaniu za "znęcanie się" zachowania sprawiającego cierpienie psychiczne ofiary powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego (wyrok SN z 11.02.2003. IV KKN 312/99).

W uchwale z 9.06.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976/7–8, poz. 86, Sąd Najwyższy słusznie przyjął, iż: „Ustawowe określenie «znęca się» oznacza działanie albo zaniechanie, polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się w czasie albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie”. W uzasadnieniu wyroku z 27.02.2002 r., II KKN 17/00, OSNKW 2002/7–8, poz. 55, Sąd Najwyższy uznał, że „znamię czasownikowe «znęca się» oznacza, iż występek ten najczęściej jest realizowany przez wielokrotne zamachy (chociaż w sytuacji wyjątkowej wystarczy jednorazowy zamach)”. Por. też wyrok SA w Krakowie z 16.12.2014 r., II AKa 221/14, LEX nr 1630572.

Mając na uwadze powyższe rozważania w konfrontacji z pisemną lekturą uzasadnienia wyroku oraz materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie słuszny jest również zarzut obrońcy oskarżonego odnoszący się do obrazy przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie dopuszczenia przez Sąd I Instancji dowodów zawnioskowanych przez stronę w zakresie dokumentów i źródeł osobowych znajdujących się w aktach inny spraw toczących się z udziałem stron niniejszego postępowania, jak również dokonania dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i tym samym naruszenie art. 7 k.p.k.

W przedmiotowej sprawie błędne Sąd oddalił wnioski dowodowe wskazując jako podstawę art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk, albowiem mają one kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy, a już w ogóle nie można mówić, że w oczywisty sposób zmierzały do przedłużenia postepowania, jeśli weźmie się pod uwagę datę ich złożenia a datę rozpoznania.

W ocenie Sądu Odwoławczego koniecznym było zwrócenie się o akta sprawy rozwodowej i dokonanie przez Sąd I Instancji pełnej oceny materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w ogóle nie odniósł się do materiału dowodowego znajdującego się w tej sprawie. Należy podkreślić, iż zarówno niniejsze postępowanie, jak również sprawa o rozwód toczą się równolegle, przesłuchiwani są ci sami świadkowie na te same okoliczności. Przez zaniechanie Sądu Rejonowego polegające na nie odniesieniu się do ustaleń poczynionych w sprawie cywilnej doszło do naruszenia i w konsekwencji błędnych, niepełnych i wybiórczych ustaleń w sprawie karnej. To zaniedbanie nie było możliwe do naprawienia przez Sąd Odwoławczy, albowiem zachodziła konieczność przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego, w szczególności dokładnego, szczegółowego przesłuchania świadków na okoliczności związane z zarzutami, w tym wykluczenia wzajemnych zachowań względem siebie małżonków S., ustalenia, czy oskarżony znęcał się zarówno psychicznie jak i fizycznie nad pokrzywdzoną i na czym polegały jego zachowania, prawidłowego ustalenia czasookresu zarzutu, ze szczegółowym wskazaniem co działo się w tym okresie oraz jakie zachowania i w szczególności czy wypełniały one dyspozycje art. 207 § 1 k.k. były podejmowane przez oskarżonego po wyprowadzeniu się ze wspólnego miejsca zamieszkania pokrzywdzonej, szczegółowej analizy korespondencji kierowanej do siebie wzajemnie przez małżonków, przy uwzględnieniu wersji podawanej przez oskarżonego, iż kontaktował się z pokrzywdzoną w celu ustalenia opieki nad dzieckiem, czy doszło do wypełnienia znamion czynu z art. 190a § 1 k.k. i w konsekwencji dokonania prawidłowej, kompleksowej oceny materiału dowodowego przy uwzględnieniu art. 7 kpk. Wprawdzie sam fakt, iż orzeczono rozwód z winy obojga stron nie przeczy przyjęciu sprawstwa oskarżonego w zakresie przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2018 w sprawie IV KK 477/17), to jednak nie może z pola widzenia Sądu zniknąć zarówno treść zeznań świadków składanych w toku postępowania rozwodowego, jak również nieprawomocny wyrok rozwodowy ustalający rozwiązanie małżeństwa z winy obojga stron.

Słuszny jest również zarzut obrońcy oskarżonego dotyczący obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., a odnoszący się do oceny materiału dowodowego poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Zgodzić się należy z obrońcą, iż z lektury pisemnego uzasadnienia wyroku wynika, iż Sąd I Instancji miał problem z oceną zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków. Pomijając kwestie bezsporne, takie jak sam fakt pozostawania stron w związku małżeńskim, wspólne zamieszkiwanie, wyprowadzka pokrzywdzonej, wskazać należy, iż przesłuchani świadkowie oraz oskarżony przedstawiają odmienną wizję małżeństwa stron, a w szczególności odmienną ocenę ich zachowań. Również ich zeznania z niniejszej sprawy różnią się z wersją zdarzeń przedstawioną przed Sądem Okręgowym w sprawie o rozwód. Takie stanowisko wymagało weryfikacji i odczytania tych zeznań w celu wyjaśnienia wątpliwości, czego Sąd Rejonowy nie uczynił. Tymczasem Sąd I Instancji wskazał w uzasadnieniu, że zachodzi konieczność nader ostrożnej oceny zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie źródeł osobowych ale z jakiś, niewiadomych na tym etapie przyczyn skazuje oskarżonego za obydwa zarzucane czyny, w tym za znęcanie się fizyczne, które nie określono na czym w ogóle ma polegać, jak również za czasokres w którym strony miały nie zamieszkiwać razem i ta okoliczność jest bezsporna. Argumentacja Sądu w zakresie dokonanej oceny materiału dowodowego jest nielogiczna i sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania. Ponadto posługuje się przy ocenie zeznań świadków zwrotem „zeznaniom świadka należy dać wiarę w zakresie zbieżnym i niesprzecznym z dowodami ocenionymi jako wiarygodne”. Tymczasem z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, które tak naprawdę dowody i w jakim zakresie zostały uznane za wiarygodne. Sąd I Instancji dokonując oceny materiału dowodowego albo w ogóle nie odnosi się do zeznań pokrzywdzonej i innych świadków, albo uwzględnia wybiórczo ich fragmenty bez odniesienia ich do pozostałego materiału dowodowego. Nie przeprowadza również ich wnikliwej analizy i narusza art. 7 k.p.k. dokonując dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów.

Z powyższych okoliczności wynika, iż Sąd Rejonowy powinien przeprowadzić wnikliwą analizę zgromadzonych w sprawie dowodów pod kątem oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonej i świadków oraz wyjaśnień oskarżonego w kontekście całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W niniejszej sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia od początku, na nowo, przewodu sądowego, ponieważ przy tak zgromadzonym materiale dowodowym, jego wybiórczej i dowolnej ocenie nie znajdującej oparcia w aktach sprawy, Sąd Okręgowy zmuszony był uchylić wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Na obecnym etapie przy tak zebranym materiale dowodowym niemożliwe jest dokonanie kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku i nawet czynności dowodowe przeprowadzone przez Sąd Odwoławczy nie umożliwiły naprawienia błędów Sądu Rejonowego. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd dokona kompleksowej oceny wszystkich dowodów ujawnionych w toku rozprawy, tak aby odpowiadała ona wymogom określonym w art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., jak również uwzględni wszystkie okoliczności zarówno korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonego. Sąd Rejonowy powinien ustalić, czy oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu w pkt. I i II czynów, a jeżeli tak, to dokonać jego prawidłowego opisu, w szczególności określenia zachowań składających się na wypełnienie znamienia psychicznego lub fizycznego znęcania się, następnie dokonania prawidłowego określenia czasu w jakim doszło do popełnienia czynu zabronionego i właściwie to uzasadnić, w szczególności biorąc pod uwagę treść art. 207 § 1 k.k. w kontekście analizy całokształtu materiału dowodowego. Ponadto w zakresie drugiego z zarzucanych oskarżonemu M. S. czynu Sąd Rejonowy dokona pełnej i kompleksowej oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej I. S., jak również dowodów z dokumentów, weryfikując w ich świetle wersje przedstawioną przez oskarżonego. W szczególności należy dokonać oceny, czy zachowania których dopuszczał się oskarżony podejmowane były w celu wzbudzenia u pokrzywdzonej zagrożenia lub istotnego naruszenia jej prywatności, czy też były spowodowane sytuacją rodzinną związaną z toczącym się postępowaniem rozwodowym i sporem odnośnie kwestii dotyczących sytuacji małoletniego dziecka stron.

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku, iż Sąd I instancji nie sprostał wymogom wynikającym z treści art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i przekraczając granice swobodnej oceny dowodów oraz dokonując ich wybiórczej, nielogicznej oceny, poczynił błędne ustalenia faktyczne. Sąd Rejonowy nie przeprowadził wnikliwej oceny wszystkich dostępnych dowodów, a zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy jest niepełna i pobieżna. Z tych względów zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, a w związku z tym Sąd Okręgowy uchylił go i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe, w szczególności ponownie przesłucha świadków, na okoliczność sytuacji rodzinnej małżeństwa S. i ich wzajemnych relacji. Sąd zwróci uwagę na wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania pokrzywdzonej i przedstawianą przez nich wersję wydarzeń i skonfrontuje z ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym. Następnie podda analizie zgodnej z kryteriami zawartymi w art. 7 i 5 § 2 k.p.k. Ponadto dokona prawidłowych ustaleń w zakresie czasokresu zarzucanych oskarżonemu czynów i możliwości przypisania mu znęcania psychicznego i fizycznego.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.