Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko G. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 393/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA w W., złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko G. K. o zapłatę kwoty 1.847,88 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana w dniu 26 października 2011 r. zaciągnęła zobowiązanie wobec powoda – pomiędzy stronami zawarta została umowa pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pozwana zobowiązała się do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda. W związku z nienależytym wykonaniem zaciągniętego zobowiązania umownego (brak terminowego regulowania wpłat), skutkującym naruszeniem warunków ww. umowy, zadłużenie powstałe na tle jej realizacji, z dniem 9 listopada 2018 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. Jak wynika z pozwu pismem z dnia 3 grudnia 2018 r. pozwana została wezwana do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Zdaniem powoda, z uwagi na fakt, ze nie uregulowano zadłużenia, konieczne było złożenie pozwu. Wskazano również, ze na kwotę objętą pozwem w wysokości 1847,88 zł składa się: niespłacony kapitał w wysokości 1477,03 zł., odsetki umowne w kwocie 0 zł., odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 370,85 zł., opłaty umowne w kwocie 0 zł.

W nakazie zapłaty z dnia 17 stycznia 2019 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w L. uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 12 lutego 2019 r. pozwana zaskarżyła ww. orzeczenie w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana zarzuciła brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, albowiem nie zostały spełnione przesłanki co do jej odpowiedzialności za przedmiotowe zobowiązanie. Podkreślała, ze nie udowodniono roszczenia w trybie przepisu art. 6 k.c., a ponadto zachodzi przedawnienie roszczenia, a także oparto się tylko i wyłącznie o twierdzenia strony powodowej. W uzasadnieniu wskazano, ze Sąd nieprawidłowo przyjął, ze istniały dokumenty na udowodnienie roszczenia pozwu, a powód powołała się tylko i wyłącznie na wyciąg z ksiąg bankowych. Według pozwanej zgodnie z orzecznictwem nie są to dowody wskazujące na istnienie zobowiązania, ale także wręcz nie mogą takie dokumenty służyć jako środki dowodowe w tego typu sprawach, stanowią co najwyżej prywatny dokument – tylko i wyłącznie na potrzeby powoda.

Postanowieniem z dnia 6 marca 2019 roku, wydanym w ww. sprawie Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w L.przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu, zwłaszcza że gdy strona pozwana zakwestionowała roszczenie. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, zwłaszcza że strona pozwana te okoliczności podważyła. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na umowę pożyczki wskazując wyłącznie datę zawarcia umowy i jej numer. Wyjaśniono również, ze na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota wysokości 1847,88 zł w tym z tytułu niespłaconego kapitału 1477,03 zł i odsetek umownych za opóźnienie 370,85 zł..

Brak było jednak informacji dotyczących treści pierwotnego zobowiązania (brak kwoty pieniężnej, która była przedmiotem tej umowy, jak również ustalonych kosztów i należności związanych z zawarciem umowy, warunków spłaty zobowiązania). Brak było informacji, czy kwota należności głównej stanowi kwotę udzielonej pożyczki, czy obejmuje również inne obciążenia z tytułu zawartej umowy. Określony w sposób wybiórczy i lakoniczny stan faktyczny wywołał wątpliwości co do stanu fatycznego sprawy i wymuszał przeprowadzenie postępowania dowodowego, zwłaszcza, ze strona pozwana zakwestionowała zasadność roszczenia jak i podniosła zarzut przedawnienia.

Powód w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia nie przedłożył jednak żadnego dowodu. Nie przedłożył przede wszystkim umowy, z której wywodził swoje roszczenie tj umowy pożyczki z dnia 26 października 2011r. W związku z powyższym pozbawił Sąd możliwości weryfikacji wierzytelności dochodzonej wobec pozwanych, w szczególności w zakresie postanowień umowy tj ustalenia wysokości udzielonej pożyczki, czasu trwania umowy, terminów i przyczyn jej wypowiedzenia - co miało istotny wpływ na ustalenie wymagalności przedmiotowego roszczenia, dodatkowych kosztów związanych z tą umową - rodzajem i wysokością odsetek, prowizji, czy też zasadami spłaty zobowiązania. W związku z powyższym Sąd został pozbawiony możliwości oceny zasadności roszczenia, w tym czy przedmiotowa umowa nie zawierała klauzul abuzywnych oraz czy podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia jest zasadny. .

Nadmienić należy, ze pozew pierwotnie został złożony w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w pozwie w liście dowodów, powód wymienił ww. umowę z dnia 26 października 2011 r. na okoliczność istnienia zobowiązania, treść stosunku łączącego strony. Jednakże zgodnie z art. 505 ³² § 1 k.p.c. dowodów wskazanych w pozwie elektronicznym nie dołącza się do pozwu, a po przekazaniu sprawy z postępowania elektronicznego sądowi właściwemu według właściwości ogólnej, zastosowanie mają przepisy ogólne dotyczące przedkładania przez strony dowodów, w tym ww. art. 3 k.p.c. i art. 6 k.p.c. Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29). Nie budzi wątpliwości, ze samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. SN wyrok z dnia 22 listopada 2001 roku, sygn. I PKN 660/00).

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było oddalenie powództwa.