Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Sereda

Protokolant: Anna Bodalska Krydowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku – Roberta Pyszniaka

po rozpoznaniu w dniach 19 grudnia 2017 roku i 15 lutego 2018 roku

sprawy A. W., s. W. i B. zd. W., ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że w dniu 03.06.2005 w m. Lipie gm. C. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi osobami dokonał włamania do naczepy samochodowej o nr rej. (...) przy ciągniku siodłowym m-ki M. nr rej. (...) w ten sposób, że po przecięciu plandeki naczepy dostał się do jej wnętrza skąd następnie dokonał kradzieży 6 szt. opakowań z klimatyzatorami o ogólnej wartości 4050 zł. na szkodę firmy (...) (W.)

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

orzeka:

1.  oskarżonego A. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 279 § 1 kk skazuje go i wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierza mu grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat;

3.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 546/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 01 marca 2018 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 02 na 03 czerwca 2005 roku obywatel W. L. L., pracownik (...) firmy (...)- (...) B., jechał z W. przez terytorium P. samochodem ciężarowym – tirem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą o numerze rejestracyjnym (...). Przewoził on do F. klimatyzatory będące własnością (...) firmy (...). Około godziny 20:15 L. L. zatrzymał się na postój w miejscowości L. w woj. (...) na parkingu przy stacji paliw H., gdzie poszedł spać.

W godzinach nocnych za zaparkowanym w/w tirem zatrzymał się samochód dostawczy marki N. o numerze rejestracyjnym (...). Samochodem tym przyjechał oskarżony A. W. wraz z innymi nieustalonymi osobami. Oskarżony wraz ze współsprawcami włamali się do naczepy tira w ten sposób, że przecięli plandekę naczepy, a następnie z jej wnętrza dokonali kradzieży 6 sześciu opakowań z klimatyzatorami o łącznej wartości 4.050 złotych na szkodę firmy (...). Cztery z tych opakowań włożyli do części bagażowej samochodu N., którym przyjechali, a dwa były jeszcze na zewnątrz, w tym jeden przy tylnym kole naczepy tira.

O godzinie 2:40 na parking przy stacji paliw H. w miejscowości L. przyjechali funkcjonariusza Policji w celu dokonania kontroli zaparkowanych tam pojazdów. Kiedy oskarżony wraz ze współsprawcami siedząc w samochodzie dostawczym marki N. o numerze rejestracyjnym (...) spostrzegli zbliżający się radiowóz, wyskoczyli z pojazdu i zaczęli uciekać w kierunku pobliskiego lasu. Mimo podjęcia pościgu, funkcjonariuszom nie udało się ich zatrzymać.

W trakcie oględzin miejsca włamania funkcjonariusze Policji zabezpieczyli ślady linii papilarnych m. in. na opakowaniu z klimatyzatorem znajdującym się przy tylnym kole naczepy tira oraz na jednym z opakowań z klimatyzatorem znajdującym się już we wnętrzu samochodu N.. Zabezpieczone na w/w opakowaniach odciski linii papilarnych należały do oskarżonego A. W..

Oskarżony A. W. nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

⚫

zeznań świadków: L. L. (k. 11-12), M. M. (k. 2-3, 292v), I. S. (k. 4-5, k. 292v-293), R. K. (k. 58-59, k. 293), J. K. (k. 61-62, k. 293, k. 13-14 akt Sądu Rejonowego w Płocku sygn. VII Ko 6/16), T. B. (k. 63c-63e, k. 293-293v), A. J. (k. 65-66, k. 293v) i P. M. (k. 73-74, k. 293v),

⚫

innych dowodów ujawnionych na rozprawie tj.: notatki o użyciu psa służbowego policji (k. 6), protokołu oględzin miejsca (k. 7-10), pokwitowania przekazania pojazdu na parking (k. 26-27), wykazu dowodów rzeczowych (k. 40-41), protokołu przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych (k. 50-57, k. 63b, k. 63f), umowy kupna sprzedaży (k. 60), opinii biegłego z zakresu badań daktyloskopijnych (k. 91-93), danych osobopoznawczych oskarżonego (k. 101), informacji o karalności oskarżonego (k. 104, k. 270), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim sygn. akt II K 135/08 (k. 106), dokumentacji fotograficznej (k. 111), informacji o dochodach oskarżonego (k. 206).

Oskarżony A. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu jego wyjaśnień złożonych uprzednio w toku niniejszego postępowania oskarżony potwierdził je. W wyjaśnieniach tych oskarżony podał, że nie był na miejscu zdarzenia i nic nie wie na temat kradzieży klimatyzatorów z tira. Wyjaśnił, że nigdy nie siedział w samochodzie marki N. o numerze rejestracyjnym (...). Dodatkowo odpowiadając na pytanie prokuratora wyjaśnił, że nie potrafi wytłumaczyć dlaczego jego odciski palców znalazły się na opakowaniach wyniesionych z tira.

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. nie zasługują na wiarę. Są one bowiem nielogiczne oraz sprzeczne z uznanym przez Sąd za wiarygodny materiałem dowodowym, w szczególności z opinią biegłego z zakresu badań daktyloskopijnych. Z opinii tej jednoznacznie wynika, odciski palców zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca zdarzenia zarówno na jednym z opakowań z klimatyzatorem znajdującym się już w pojeździe N., jak i na opakowaniu wyniesionym z naczepy tira i znajdującym się przy jej tylnym kole pochodzą od oskarżonego A. W.. Oskarżony w żaden sposób nie potrafił wyjaśnić, skąd wzięły się jego odciski palców na w/w opakowaniach z klimatyzatorami. Zważywszy natomiast na to, że opakowania z klimatyzatorami były załadowane na naczepę tira na W., brak jest możliwości aby ślady linii papilarnych oskarżonego zostały na te opakowania naniesione przypadkowo. W powyższej sytuacji wyjaśnienia oskarżonego należy poczytać jedynie jako przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej grożącej mu za zarzucany czyn.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadka L. L., albowiem są one spójne, jasne i logiczne, ponadto znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów, przede wszystkim w protokole oględzin miejsca zdarzenia.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadków J. K. oraz P. M.. Zeznania w/w świadków wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają. Jak wynika z zeznań J. K. w dniu 24 października 2004 roku za pośrednictwem P. M. sprzedał swój samochód marki N. osobie posługującej się dokumentem tożsamości na nazwisko A. J.. Z kolei P. M. stwierdził, że nie miał podejrzeń co do autentyczności przedstawionego mu przez kupującego dowodu osobistego. Zeznania w/w świadków są spójne, logiczne i konsekwentne, znajdują potwierdzenie w dokumencie w postaci umowy kupna sprzedaży przedmiotowego samochodu i brak jest jakichkolwiek podstaw by je kwestionować.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadka A. J.. Z zeznań świadka wynika, iż w 1996 roku lub 1997 roku zgubił swoje dokumenty, wówczas wyrobił nowe, zaś z czasem od dzielnicowego uzyskał informacje, iż ktoś posługując się jego dokumentami wykonywał różne transakcje. Zeznania w/w świadka są spójne i konsekwentne i Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Za wiarygodne, aczkolwiek nie wnoszące nic istotnego do sprawy Sąd uznał zeznania świadków M. M., I. S., R. K. oraz T. B.. Świadkowie ci nie posiadali żadnej wiedzy na temat przedmiotowego zdarzenia.

Sąd w całości dał wiarę opinii biegłego z zakresu badań daktyloskopijnych z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł.. Opinia ta jest jasna, pełna i należycie umotywowana, sporządzona została w sposób sumienny i rzetelny po przeprowadzeniu odpowiednich badań, w oparciu o teoretyczną wiedzę, jak i doświadczenie zawodowe biegłego.

Sąd uznał za wiarygodne także wszystkie pozostałe dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem ich wiarygodności ani autentyczności, a w połączeniu z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, dokumenty te pozwalają na odtworzenie pełnego i rzeczywistego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

Czyn oskarżonego A. W. wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. jest typem kwalifikowanym kradzieży ze względu na sposób działania sprawcy tj. włamanie. Polega zatem na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej po uprzednim dokonaniu włamania. Istotą włamania jest wdarcie się do wnętrza zamkniętego pomieszczenia, przy czym – jak zauważył SN w wyroku z dnia 09.XII.1976 r., II KR 322/76 – warunkiem dokonania jest, aby dostęp do mienia był zamknięty i aby sprawca w jakikolwiek sposób przez fizyczne działanie na przedmiot stanowiący przeszkodę dostał się do wnętrza. Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k., jako kwalifikowany typ kradzieży, a więc przestępstwa celowościowego, może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim. Celem jest przywłaszczenie rzeczy.

Oskarżony A. W. popełnił przestępstwo z art. 279 § 1 kk działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia ze współsprawstwem, dla którego charakterystyczne jest to, że poszczególni sprawcy nie wykonują wszystkich znamion przestępstwa, lecz dzielą się rolami.

Zgromadzony w niniejszej sprawie i uznany przez Sąd za wiarygodny materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony A. W. w dniu 03 czerwca 2005 roku w miejscowości L. gm. C. w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami dokonał kradzieży z włamaniem do naczepy samochodowej o numerze rejestracyjnym (...) przy ciągniku siodłowym m-ki M. nr rej. (...) w ten sposób, że po przecięciu plandeki naczepy dostał się do jej wnętrza skąd następnie skradł 6 sztuk opakowań z klimatyzatorami o łącznej wartości 4.050 złotych na szkodę firmy (...) z/s na W.. Na miejscu zdarzenia - zarówno na jednym ze skradzionych opakowań z klimatyzatorem znajdującym się już w pojeździe N., jak i na opakowaniu z klimatyzatorem wyniesionym z naczepy tira i znajdującym się przy jej tylnym kole – zabezpieczone zostały ślady linii papilarnych pochodzące od oskarżonego A. W.. Oskarżony popełnił przedmiotowe przestępstwo działając umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

W powyższej sytuacji czyn oskarżonego A. W. wyczerpuje wszystkie znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego A. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż orzekając w niniejszej sprawie Sąd zastosował przepisy Kodeksu karnego w ich brzmieniu sprzed wejścia w życie w dniu 01 lipca 2015 roku ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) oraz sprzed wejścia w życie w dniu 15 kwietnia 2016 roku ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 11 marca 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 437). Zgodnie bowiem z art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W przedmiotowej sprawie ustawa obowiązująca poprzednio jest dla oskarżonego względniejsza.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. i uwzględnił całokształt okoliczności, zarówno łagodzących jak i obciążających mających wpływ na wymiar kary.

Wśród okoliczności obciążających, które miały wpływ na wymiar oskarżonemu kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności wymienić należy przede wszystkim znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, o którym świadczy postać zamiaru jaki towarzyszył oskarżonemu w momencie popełnienia przestępstwa - zamiar bezpośredni, jego motywacja jaką była głównie chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnie chronionego, jakim w tym przypadku było cudze mienie.

Jako okoliczność łagodzącą mającą wpływ na wymiar oskarżonemu kary Sąd uznał fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany, wartość wyrządzonej przestępstwem szkody nie była zbyt wysoka, a skradzione przedmioty zostały przez pokrzywdzonego odzyskane.

Wymierzając oskarżonemu karę grzywny obok kary pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony popełnił przestępstwo działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Określając liczbę stawek dziennych grzywny Sąd wziął pod uwagę te wszystkie okoliczności, które uwzględnił przy wymiarze oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Natomiast ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych, Sąd zgodnie z art. 33 § 3 k.k. wziął pod uwagę dochody oskarżonego oraz jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony pracuje i osiąga miesięczny dochód w kwocie 1500 złotych, ma przy tym na utrzymaniu jedno małoletnie dziecko, dlatego też Sąd ustalił wysokość stawki dziennej grzywny na minimalną przewidzianą przez ustawę kwotę 10 złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił jej wykonanie wobec oskarżonego na okres próby 4 (czterech) lat. Sąd postawił wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną. Oskarżony nie był bowiem dotychczas karany, obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, ma rodzinę. Od czasu popełnienia przez niego przedmiotowego przestępstwa upłynęło już niemal 13 lat i w tym okresie oskarżony nie miał konfliktów z prawem. Dlatego też Sąd uznał, że orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat będzie wystarczającą dolegliwością, która pozwoli mu zrozumieć naganność jego czynu i sprawi, iż nauczony wcześniejszymi doświadczeniami, wyciągnie z nich właściwe wnioski i w przyszłości nie popełni już przestępstwa.

Sąd uznał, że orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat w połączeniu z karą grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych w wysokości po 10 zł. każda stawka jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Ponadto spełni ona swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa ze względu na prewencję ogólną.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa. Mając na uwadze niewysokie dochody oskarżonego – 1500 zł. miesięcznie i fakt, że ma on na utrzymaniu małoletnie dziecko, a także uwzględniając wysokość orzeczonej wobec oskarżonego niniejszym wyrokiem grzywny Sąd uznał, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe.