Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 129,15 zł (sto dwadzieścia dziewięć złotych piętnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 137,00 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1754/18/3

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 kwietnia 2019 roku

Pozwem z dnia 11 lipca 2018 roku powódka M. K., prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) samochodów M. K. w B., wystąpiła przeciwko pozwanej (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 129,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Na uzasadnienie podniosła następujące twierdzenia.

Na skutek kolizji drogowej z dnia 11 października 2016 roku uległ uszkodzeniu pojazd marki C. o nr rej. (...) stanowiący własność D. G. i B. G.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy była pozwana. Poszkodowani w związku ze szkodą wynajęli samochód zastępczy, na okres 3 dni. Umową cesji z dnia 2 grudnia 2016 roku poszkodowani przenieśli na powódkę wierzytelność przysługującą im wobec pozwanej w zakresie zwrotu kosztów najmu. W ramach likwidacji szkody pozwana wypłaciła tytułem najmu pojazdu zastępczego kwotę 313,65 zł, uznając trzydniowy okres najmu, jednakże weryfikując stawkę dobową najmu z kwoty 147,60 zł brutto do kwoty 104,55 zł brutto. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty pozostałej części odszkodowania w kwocie 129,15 zł, jednakże pozwana nie zmieniła decyzji.

Nakazem zapłaty wydanym dnia 14 września 2018 roku w sprawie VI GNc 2375/18 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach, VI Wydziale Gospodarczym zasądził należność dochodzoną pozwem.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 19 października 2018 roku pozwana zaskarżyła w/w nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że w wiadomości e-mail z dnia 17 października 2016 roku poinformowała poszkodowanych o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego przez firmę współpracującą z towarzystwem ubezpieczeniowym, za stawkę dobową w wysokości 85 zł netto oraz o weryfikacji odszkodowania do wskazanej stawki w przypadku skorzystania z usług innego podmiotu. Wynajmując samochód za wyższą stawkę dobową, poszkodowani przyczynili się do zwiększenia rozmiaru szkody, wbrew obowiązkowi współpracy.

W piśmie z dnia 18 stycznia 2019 roku powódka podtrzymała w całości powództwo i treść wniosków dowodowych. Powódka podniosła również, że pozwana nie przedstawiła poszkodowanym zindywidualizowanej oferty, ani nie przedstawiła w jaki sposób rozlicza się ze współpracującymi z nią wypożyczalniami, a zatem nie udowodniła jaki byłby ostateczny koszt najmu.

Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:

Na skutek kolizji drogowej z dnia 28 lipca 2017 roku uległ uszkodzeniu pojazd marki C. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność D. G. i B. G.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy była pozwana.

Okoliczności bezsporne potwierdzone nadto aktami szkody na płycie CD (k. 30).

Dnia 29 listopada 2016 roku poszkodowani zawarli z powódką umowę najmu samochodu zastępczego, który to najem trwał przez okres 3 dni, za stawkę dobową w wysokości 120 zł netto. Powódka w związku z wykonaniem umowy najmu wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 2 grudnia 2016 roku na kwotę 442,80 zł brutto.

Dowód: umowa najmu samochodu zastępczego (k. 10), faktura VAT nr (...) (k. 16).

Umową cesji z dnia 2 grudnia 2016 roku poszkodowani przenieśli na powódkę wierzytelność przysługującą im wobec pozwanej w zakresie zwrotu kosztów najmu.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z 02.12.2016 (k. 8, 9).

Pozwana decyzją z dnia 16 stycznia 2017 roku przyznała poszkodowanym kwotę 313,65 zł tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego, weryfikując stawkę dobową do 85 zł. Stanowisko to podtrzymała pismem z dnia 2 marca 2017 roku.

Dowód: decyzja z dnia 06.11.2015 (k. 71), pismo pozwanej z 02.03.2017 (k. 16).

Pismem z dnia 27 listopada 2018 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 129,15 zł. Pismem z dnia 28 marca 2018 roku pozwana ponownie odmówiła wypłaty dalszej kwoty odszkodowania.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 27.02.2018 (k. 12), pismo pozwanej z 28.03.2018 (k. 17).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne ustalono w oparciu o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości Sądu a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2019 roku oddalił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, albowiem w niniejszej sprawie nie było konieczne posiadanie wiadomości specjalistycznych i nie przyczyniłoby się to do wydania odmiennego rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawą prawną roszczenia powódki jest przy tym art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Nie była też sporna kwestia legitymacji czynnej strony powodowej, która została należycie wykazana umową cesji wierzytelności z dnia 2 grudnia 2016 roku. Sporna pomiędzy stronami była jedynie wysokość dobowej stawki za wynajem pojazdu zastępczego oraz okres najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. To one, a nie Sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strony mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jedynie w szczególnych sytuacjach Sąd może skorzystać z uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej, nie może co do zasady przeprowadzać dochodzenia dla ustalenia koniecznych faktów, tym bardziej wówczas, gdy strona, której taka inicjatywa dotyczy, reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81).

W treści sprzeciwu pozwana podnosiła, że (...) S.A. poinformowała poszkodowaną o możliwości zorganizowania w ramach likwidacji szkody pojazdu zastępczego. Zatem zdaniem pozwanej poszkodowana korzystając z oferty powódki doprowadziła do zwiększenia rozmiarów szkody. Jednak w toku procesu pozwana nie przedstawiła dowodu dla potwierdzenia w/w okoliczność. W przedłożonej do akt sprawy na płycie CD wiadomości e-mail, które miało potwierdzić okoliczność przedstawienia oferty, znajduje się jedynie decyzja o weryfikacji stawki do kwoty 85 zł, brak jest informacji o faktycznej możliwości wynajęcia przez towarzystwo pojazdu za taką kwotę, przy czym nie można utożsamiać ze sobą tych dwóch kwestii. Nadto wskazać należy, że samo wysłanie wiadomości e-mail nie stanowi potwierdzenia, że propozycja wynajmu przez współpracującą z pozwaną wypożyczalnią rzeczywiście dotarła do poszkodowanych.

Zatem wobec okoliczności braku wykazania, iż pozwana faktycznie stwarzała możliwość wynajmu samochodu zastępczego na warunkach korzystniejszych co do jakości i ceny, w/w zarzut nie mógł się ostać.

Pozwana kwestionując wysokość dobowej stawki najmu nie przedstawiła także żadnych dowodów na okoliczność, że stawka przyjęta przez powódkę nie mieści się w cenach przyjętych na rynku lokalnym, w szczególności nie wskazała cenników wypożyczalni oferujących podobne usługi, aby wykazać średnie stawki, nie wniosła o dowód z opinii biegłego, skoro stawkę ustaloną przez powoda uznała za zbyt wygórowaną. Z doświadczenia życiowego Sądu zaś wynika, że wskazana cena dla tego segmentu samochodów nie jest ceną wygórowaną.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 129,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 16 stycznia 2017 do dnia zapłaty, za uzasadnioną przyjmując stawkę dobową najmu w wysokości brutto 147,60 zł, co daje kwotę należnego odszkodowania w wysokości 442,80 zł. Jako że powódka otrzymała już część odszkodowania w wysokości 313,65 zł pozostała należna kwota wynosi 129,15 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473) . Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Powódka domagała się naliczenia odsetek ustawowych od dnia 16 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty i żądanie to jest uzasadnione w świetle wskazanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwota 30 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 90 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 6 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), co daje łączną kwotę 137 zł.

SSR Jolanta Brzęk