Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV C 1296/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Robert Masznicz

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Ponichter

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy z powództwa samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej pod nazwą

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) Ośrodek (...)

z siedzibą w W.

przeciwko pozwanej fundacji pod nazwą

Fundacja (...)

z siedzibą w W.

o zapłatę

1)  oddala powództwo w całości,

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego sumę 16.247,00 zł (szesnaście tysięcy dwieście czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym:

a)  kwotę 7.200,00 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem Okręgowym w Warszawie;

b)  kwotę 17,00 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa procesowego;

c)  kwotę 30,00 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty od zażalenia na wydane w sprawie postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2013 r. (sygnatura akt IV C 16/13);

d)  kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie (sygnatura akt VI ACz 2001/13);

e)  kwotę 5.400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie (sygnatura akt VI ACa 670/15).

Sygn. akt IV C 1296/16

UZASADNIENIE WYROKU

Pozwem z dnia 28 grudnia 2012 r. (data pieczęci biura podawczego Sądu Okręgowego w Warszawie – k. 2) samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pod nazwą Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) Ośrodek (...) z siedzibą w W. (powód) wniósł o zasądzenie od fundacji pod nazwą Fundacja (...) z siedzibą w W. (pozwany) na rzecz powoda sumy 6.641.602,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew – k. 2 i n.)

Wydanym w sprawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2014 r. (sygn. akt IV C 16/13) Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu (wyrok – k. 2228).

Wskutek apelacji powoda, Sąd Apelacyjny w Warszawie, wydanym w sprawie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r. (sygn. akt VI ACa 670/15), uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej (wyrok – k. 2285).

W uzasadnieniu takiego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny w Warszawie nakazał Sądowi Okręgowemu w Warszawie rozpoznanie istoty sprawy przede wszystkim przez dokonanie „analizy relacji prawnych będących udziałem stron tego postępowania w świetle dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych”, dla których „punktem wyjścia w tym zakresie powinno być zdarzenie początkowe, polegające na wybudowaniu w latach 1981-1995 przez Skarb Państwa – Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej na nieruchomości przy ulicy (...) w W., będącej w użytkowaniu wieczystym klubu sportowego (...), Centralnej Przychodni Sportowo-Lekarskiej oraz hali sportowej” (uzasadnienie wyroku – k. 2292odwrót). Sąd Apelacyjny w Warszawie wyjaśnił, że rekonstrukcja treści porozumienia między Skarbem Państwa a odpowiednim klubem sportowym „stanowi zadanie sądu pierwszej instancji” (uzasadnienie wyroku – k. 2293odwrót) oraz że ustalony stan faktyczny wymaga oceny prawnej w kontekście ewentualnych roszczeń powoda o zwrot wartości nakładów, przy czym możliwe jest w szczególności odwołanie się do konstrukcji prawnych następujących:

a)  roszczeń uzupełniających na podstawie art. 224-230 Kodeksu cywilnego (k.c.);

b)  roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na podstawie art. 405 k.c.;

c)  odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania na podstawie art. 471 k.c. (uzasadnienie wyroku – k. 2293odwrót).

Po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania,

strony przedstawiły żądania następujące.

Pismem procesowym z dnia 9 lutego 2017 r. (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 2319) powód podtrzymał powództwo, które następnie rozszerzył pismem z dnia 22 lutego 2019 r. (data nadania w urzędzie pocztowym – k.2463) o kwotę 6.988.090,93 zł, żądając zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda sumy 13.629.693,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu takiego żądania powód wyjaśnił, że dochodzi zwrotu wartości nakładów na wzniesienie budynków wraz z infrastrukturą techniczną na nieruchomości gruntowej przy ul. (...) w W. według cen aktualnych, tytułem odszkodowania na podstawie art. 471 k.c. za niewykonanie odpowiedniej umowy co do wspólnej inwestycji Skarbu Państwa i odpowiedniego klubu sportowego (pisma procesowe – k. 2316 i n. oraz k. 2461 i n.).

Pozwany żądał niezmiennie oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu takiego żądania pozwany wskazywał w szczególności na bezpodstawność roszczeń z przyczyny braku obowiązku odszkodowawczego po stronie pozwanego, podnosząc dodatkowo zarzut przedawnienia (odpowiedź na pozew – k. 132 i n., pismo procesowe – k. 2324 i n., odpowiedź na rozszerzenie powództwa – k. 2473 i n.).

Mając na uwadze podaną przez powoda podstawę faktyczną i prawną żądania oraz wskazania Sądu Apelacyjnego w Warszawie, rozpoznając sprawę ponownie,

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny.

Istota ustaleń faktycznych w sprawie sprowadza się do stwierdzeń następujących.

W latach 1982-1983 Budowlany Klub Sportowy (...) oraz Skarb Państwa, reprezentowany przez organy Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, prowadziły rokowania co do wspólnego przedsięwzięcia, polegającego na wybudowaniu przez Skarb Państwa obiektów na nieruchomości przy ul. (...) w W., użytkowanej wieczyście przez klub (...). Każda ze stron rokowań przedstawiła własne intencje oraz oczekiwania względem drugiej strony. W szczególności, klub (...) zaoferował Skarbowi Państwa wykorzystanie użytkowanego wieczyście gruntu na inwestycję z zakresu ochrony zdrowia i medycyny sportowej, licząc na możliwość następczego korzystania z wybudowanych obiektów, w szczególności oczekując, że w ramach inwestycji zostanie wybudowana treningowa sala zapaśnicza wraz z zapleczem sanitarnym (pisma ministerstwa – k. 28 i k. 65, pismo (...) – k. 66).

Rokowania doprowadziły do zawarcia między klubem (...), jako wydzierżawiającym, a Skarbem Państwa, jako dzierżawcą, umowy dzierżawy części nieruchomości z przeznaczeniem przedmiotu dzierżawy pod roboty budowlane w zakresie inwestycji Skarbu Państwa (umowa dzierżawy – k. 67). Umowa była wielokrotnie aneksowana i zgodnie z odpowiednim aneksem (nr 1) oznaczono czas jej obowiązywania jako okres budowy Centralnej Przychodni Sportowo-Lekarskiej (aneksy do umowy – k. 69 i n.).

Materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, aby klub (...) oraz Skarb Państwa rzeczywiście porozumiały się ze skutkiem prawnym co do pozostałych zagadnień wspólnego przedsięwzięcia, w szczególności co do ewentualnego przeniesienia prawa rzeczowego do odpowiedniej części gruntu oraz co do zasad korzystania z odpowiednich obiektów, jakie miałyby obowiązywać po ich wybudowaniu. Całokształt dowodów uzasadnia wniosek, że rokowania w tym przedmiocie nie zostały zakończone i że nie doszło między stronami do zawarcia dodatkowej, choćby dorozumianej (per facta concludentia), umowy, która zobowiązywałaby wzajemnie do określonych zachowań, w tym do odpowiednich rozliczeń lub do umorzenia ewentualnych wierzytelności, np. na rozważanej przez Sąd Apelacyjny w Warszawie hipotezie amortyzacji nakładów Skarbu Państwa poprzez możliwość nieodpłatnego korzystania z przychodni przez czas określony (uzasadnienie wyroku – k. 2293odwrót). Za takim wnioskiem, tj. za brakiem stanowczych uzgodnień ze skutkiem prawnym, przemawia przede wszystkim fakt, że równocześnie z umową dzierżawy gruntu (na czas odpowiednich robót) strony tamtej umowy nie sporządziły żadnego innego dokumentu, obejmującego zgodne oświadczenia woli stron. Już po zakończeniu umowy dzierżawy, (...) Klub Sportowy (...) (nowa nazwa klubu) występował do Skarbu Państwa o zwrot odpowiednego gruntu wraz z naniesioną na nim halą sportową albo o zapłatę za ten grunt, twierdząc, że zasady zagospodarowania wybudowanych obiektów po przewidywanym zakończeniu odpowiedniej dzierżawy uzgodniono jeszcze w latach 70. w trójstronnym porozumieniu między właściwym ministerstwem, władzami samorządowymi oraz klubem. Na dowód takiego dodatkowego porozumienia klub (...) nie przedstawił jednak żadnego dokumentu, który obejmowałby zgodne oświadczenia woli w odpowiednim przedmiocie. Pomijając nawet okoliczność, że przy braku samorządu terytorialnego w latach 70. oczywiście nie istniały jakikolwiek władze samorządowe, które miałyby być jedną ze stron porozumienia, jak również okoliczność, że Skarb Państwa aż do początku lat 80. planował inwestycję przy ul. (...), czyli na gruncie nie należącym do klubu (...) (pismo ministerstwa – k. 29), fakt niewykazania przez klub (...) lub przez właściwe ministerstwo istnienia jakichkolwiek dokumentów, obejmujących zgodne oświadczenia woli stron (poza odpowiednią umową dzierżawy), uzasadnia domniemanie, że co do końcowego zagospodarowania i rozliczenia odpowiednich nakładów jednak nie porozumiano się ze skutkiem prawnym (korespondencja po zakończeniu dzierżawy – k. 140 i n.).

Przypuszczenia, jakoby równocześnie z zawarciem odpowiedniej umowy dzierżawy porozumiano się ze skutkiem prawnym co do odpowiednich rozliczeń lub co do umorzenia odpowiednich roszczeń na wypadek zakończenia robót budowlanych, nie uzasadniają także wyniki przesłuchania świadków i stron (zeznania świadka B. J. – k. 2143 i n., zeznania świadka H. S. – k. 2145 i n., zeznania świadka M. S. – k. 2179 i n., zeznania H. K. za powoda – k. 2201 i n., zeznania Z. R. za pozwanego – k. 2203 i n.).

Wniosek o braku stanowczych uzgodnień co do odpowiednich rozliczeń jest również rozsądnie uzasadniony całokształtem zmieniających się w czasie okoliczności faktycznych. W latach 70. oczywiście nie było wiadome samemu klubowi (...), czy rzeczywiście dojdzie do inwestycji Skarbu Państwa na odpowiednim gruncie, zaś kiedy później zawierano odpowiednią umowę dzierżawy, nadal nie wiadomo było jak długo trwać będzie odpowiedni proces inwestycyjny, wreszcie jaki będzie jego końcowy efekt.

Odpowiednia umowa dzierżawy, zawarta między klubem (...) a Skarbem Państwa, obowiązywała zgodnie z odpowiednim aneksem przez czas oznaczony, tj. do zakończenia odpowiedniej budowy, co nastąpiło nie później niż do przełomu 1995 i 1996 r. (bezsporne oraz potwierdzone protokołami odbioru i przekazania obiektów do użytku – k. 58 i n.).

W czasie dzierżawy została przez Skarb Państwa utworzona jednostka organizacyjna w formie publicznego zakładu opieki zdrowotnej pod nazwą (...) Ośrodek (...) z siedzibą w W. (poprzednik prawny powoda) pod adresem ul. (...) w W. (zarządzenie ministra – k. 147), którą Skarb Państwa wyposażył w te środki rzeczowe oraz te składniki majątkowe, jakie przysługiwały Skarbowi Państwa w odniesieniu do dzierżawionego gruntu oraz do poczynionych na nim nakładów w postaci odpowiednich urządzeń (wniosek uzasadniony treścią zarządzenia ministra dotyczącego przekształcenia poprzednika prawnego powoda – k. 74).

Wartość nakładów Skarbu Państwa na odpowiedni grunt, poczynionych w czasie obowiązywania odpowiedniej umowy dzierżawy, rozumianych jako suma kosztów poniesionych na pobudowanie obiektów, wyniosła 13.629.693,00 zł według stanu na dzień 15 grudnia 1998 r., przy zastosowaniu cen aktualnych na dzień 30 września 2018 r. (opinia biegłego – k. 2415 i n.).

Z chwilą upływu okresu, w jakim obowiązywała umowa dzierżawy (przełom 1995 i 1996 r.), zaistniał stan następujący:

-

klub (...) był użytkownikiem wieczystym całego gruntu;

-

część gruntu, wcześniej znajdująca się w dzierżawie, zabudowana obiektami wzniesionymi ze środków Skarbu Państwa w okresie obowiązywania umowy dzierżawy, pozostawała w bezumownym władaniu jednostki organizacyjnej w formie publicznego zakładu opieki zdrowotnej pod nazwą (...) Ośrodek (...) z siedzibą w W. (poprzednik prawny powoda);

-

odpowiednie obiekty na tym gruncie były również wykorzystywane w nieustalonym zakresie do działalności pozwanego, założonego w formie fundacji w 1994 r., przy czym jednym z fundatorów był Z. R., ówczesny dyrektor opisanego zakładu opieki zdrowotnej (statut fundacji – k. 96 i n.).

Stan taki utrzymywał się do grudnia 1998 r., z tym, że odpowiedni zakład opieki zdrowotnej uległ przekształceniu w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej (powód), który przejął środki rzeczowe i składniki majątkowe likwidowanego poprzednika oraz jego zobowiązania i wierzytelności, a także przejął do używania budynki, będące w posiadaniu likwidowanego poprzednika (zarządzenie ministra – k. 74, decyzja ministra – k. 148 i n.). Klub (...) zwracał się w tym czasie bezskutecznie do Skarbu Państwa o porozumienie co do zasad korzystania z odpowiedniego gruntu, wskazując na własne roszczenia windykacyjne oraz odszkodowawcze, wynikające z niezwrócenia przedmiotu dzierżawy, wreszcie proponując pojednawcze rozwiązanie sporu, w szczególności na możliwej zasadzie przeniesienia przez klub (...) praw do gruntu za odpowiednią zapłatą lub na możliwej zasadzie odpowiedniego przeniesienia prawa do części zajmowanego gruntu w zamian za „bezgotówkowy” zwrot na rzecz klubu (...) tej części gruntu, na której zbudowano salę sportową (pisma klubu (...) – k. 140 i n.). Po utworzeniu jednostki organizacyjnej powoda, jako samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, klub (...) bezskutecznie zwracał się z odpowiednimi roszczeniami i propozycjami również do powoda (korespondencja – k. 144 i n.).

Dnia 15 grudnia 1998 r., tj. po upływie około 3 lat od ustania stosunku odpowiedniej dzierżawy, klub (...) zbył na rzecz pozwanego prawo do użytkowania wieczystego odpowiedniego gruntu wraz z prawem własności odpowiednich budynków, wzniesionych ze środków Skarbu Państwa, a zajmowanych przez powoda. Pozwany zapłacił za nabyte prawa rzeczowe cenę, która nie obejmowała jednak wartości odpowiednich budynków (akt notarialny – k. 89 i n.).

Przy zawieraniu tamtej umowy sprzedaży zgodnie z prawdą założono, że odpowiednie budynki stanowią nakłady, które nie zostały poczynione przez klub (...), natomiast niezgodnie z prawdą oświadczono, jakoby nakłady te poczynił sam kupujący, czyli pozwany (§ 2 ust. 3 umowy – k. 91). Z tej przyczyny w dniu 28 listopada 2000 r. zawarto w formie aktu notarialnego aneks do umowy, w którym z udziałem powoda oświadczono sprostowanie, że odpowiednie nakłady zostały poczynione nie przez pozwanego, a przez powoda (akt notarialny – k. 94 i n.), co również nie było prawdą, gdyż nakłady w rzeczywistości poczynił Skarb Państwa, jednakże tego rodzaju sprostowanie wskazywało poprawnie na następstwo prawne powoda pod tytułem ogólnym w stosunku do właściwej jednostki organizacyjnej, utworzonej na bazie odpowiedniego majątku Skarbu Państwa, jako inwestora legitymowanego do ewentualnych roszczeń z tytułu odpowiednich nakładów.

Przyczyna złożenia w odpowiednim akcie notarialnym nieprawdziwego oświadczenia o poczynieniu odpowiednich nakładów jakoby przez samego pozwanego nie została ustalona. Po stronie klubu (...) błąd mógł zostać wywołany okolicznością, że powód i pozwany nosili podobne nazwy oraz mieli podobne przedmioty działalności, a także – działając pod tym samym adresem – byli powiązani osobą Z. R., który w tamtym czasie był zarówno dyrektorem powoda, jak i prezesem pozwanego. Jakakolwiek przyczyna nieprawdziwości odpowiedniego oświadczenia nie ma zresztą istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. W każdym razie, zachowanie klubu (...), sprzedającego odpowiednie prawa rzeczowe za cenę obejmującą wyłącznie wartość gruntu (z pominięciem ceny wybudowanych budynków), uzasadnia domniemanie, że klub (...) miał w tamtym czasie świadomość nieistnienia jakiegokolwiek skutecznego prawnie porozumienia ze Skarbem Państwa co do ewentualnego umorzenia roszczeń z tytułu odpowiednich nakładów.

W pierwszych latach po nabyciu przez pozwanego odpowiednich praw rzeczowych, we władaniu powoda nadal pozostawała przynajmniej część obiektów wybudowanych przez Skarb Państwa. Władanie powoda tymi obiektami odbywało się bez tytułu prawnego, a pozwany oczywiście miał tego świadomość, znosząc to władanie i nie żądając z tego tytułu wynagrodzenia.

Od dnia 1 stycznia 2002 r. powód i pozwany zawarli umowę, określającą czas i zakres korzystania z odpowiednich obiektów przez powoda oraz należny pozwanemu czynsz z tego tytułu. Umowę oznaczono nazwą „użyczenia”, jednakże korzystającego powoda określono w niej jako „użytkownika”, a korzystanie z rzeczy miało być odpłatne (umowa – k. 190 i n.). Początkowo przedmiotem umowy było korzystanie z 402,1 m 2 powierzchni budynku, a następnie z 941 m 2 powierzchni budynków (aneks do umowy – k. 192). Umowa została wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 28 września 2012 r. ze skutkiem na dzień 31 marca 2013 r. (pismo – k. 194).

W czasie obowiązywania umowy tzw. „użyczenia”, wartość odpowiednich budynków wzniesionych wcześniej ze środków Skarbu Państwa, wynosiła co najmniej 4.576.400,00 zł. Taka wycena jest uzasadniona oświadczeniem pozwanego, złożonym w 2011 r. z powołaniem się na operat szacunkowy sporządzony na zlecenie samego pozwanego (oświadczenie na piśmie w sprawie potwierdzenia salda – k. 15). W tamtym czasie powód wyceniał budynki na sumę wyższą, tj. na 6.641.602,07 zł (oczekiwane przez powoda potwierdzenie salda – k. 15).

Żadna ze stron nie wnioskowała o powołanie biegłego albo rzeczoznawcy majątkowego w celu wyceny wartości odpowiednich obiektów wzniesionych ze środków Skarbu Państwa. Powód wnioskował wyłącznie o powołanie biegłego w celu wyceny nakładów, rozumianych jako koszty rzeczywiście poniesione na wybudowanie odpowiednich obiektów, w związku z tym dowód wyłącznie z takiej opinii został przeprowadzony na wniosek powoda. Z uwagi na poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oraz zbadane podstawy prawne odpowiednich roszczeń, Sąd Okręgowy w Warszawie uznał za niecelowe dopuszczanie z urzędu dowodu w kierunku wyceny odpowiednich obiektów, gdyż nawet ewentualnie ograniczenie roszczeń powoda do zwrotu samej wartości budynków nie zmieniłoby oceny, że takie roszczenia względem pozwanego są w całości bezzasadne i jako takie podlegają oddaleniu, co objaśniono w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Powyższe streszczenie stanu faktycznego jest uzasadnione w szczególności wynikiem zbadania oraz oceny ciągu udokumentowanych zdarzeń następujących.

Pismem z dnia 20 lutego 1981 r. Departament Inwestycji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej zwrócił się do Zarządu Inwestycji Centralnych Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej z informacją, że do planu inwestycyjnego ministerstwa wprowadzono budowę Centralnej Przychodni Sportowo-Lekarskiej (pismo – k. 28).

Pismem z dnia 11 kwietnia 1981 r. Ministerstwo zwróciło się do Zjednoczenia Budownictwa (...) o wyznaczenie generalnego wykonawcy budowy, wskazując, że inwestycja jest przewidziana przy ul. (...) w W. (pismo – k. 29 i n.).

W nieustalonym czasie i z nieustalonej inicjatywy Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej oraz klub (...) rozpoczęły korespondencję w sprawie pobudowania odpowiedniej przychodni wraz z salą treningową dla sportów wysiłkowych pod adresem ul. (...) w W., tj. na gruncie Skarbu Państwa, użytkowanym wieczyście przez klub (...).

W piśmie z dnia 29 lipca 1982 r. właściwy departament Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej wyraził zgodę na uzupełnienie programu odpowiedniej przychodni o salę do sportów wysiłkowych o wielkości nie przekraczającej 1000 m 3 (pismo – k. 65).

W piśmie z dnia 30 lipca 1982 r. skierowanym do Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, nawiązując do wcześniejszej korespondencji, klub (...) wskazał, że w realizację inwestycji odpowiedniej przychodni wnosi atrakcyjny teren położony w dogodnym punkcie miasta oraz możliwość korzystania z wszelkich urządzeń sportowych, niezbędnych przy dokonywaniu specyficznych badań sportowo-lekarskich. Klub (...) wyjaśnił, że jest zainteresowany rozszerzeniem programu budowy o wybudowanie treningowej sali zapaśniczej wraz z zapleczem sanitarnym na koszt Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, gdyż nie posiada zabezpieczonych środków finansowych w tym celu (pismo – k. 66).

Dnia 1 listopada 1983 r. Klub (...), jako wydzierżawiający, oraz Zarząd Inwestycji Centralnych Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej (Skarb Państwa), jako dzierżawca, zawarły umowę dzierżawy nieruchomości. Na podstawie tej umowy wydzierżawiający oddał w dzierżawę 12 650 m 2 gruntu użytkowanego wieczyście, stanowiącego część nieruchomości przy ul. (...) w W., za umówiony czynsz na cele urządzenia placu budowy odpowiedniej przychodni i na czas trwania budowy, oznaczony do dnia 30 maja 1987 r. (umowa dzierżawy – k. 67 i n.). Umowa była następnie wielokrotnie aneksowana, w szczególności zmieniono sposób oznaczenia czasu jej obowiązywania w ten sposób, że w miejsce oznaczonej daty dziennej ustalono, że czasem trwania umowy jest okres odpowiedniej budowy (aneks nr (...)), jak również zmieniano wysokość czynszu (aneksy – k. 69 i n.)

Dnia 24 maja 1985 r. Zarząd Inwestycji Centralnych Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej (Skarb Państwa), jako zamawiający, oraz (...) Przedsiębiorstwo Budowlane w O., jako generalny wykonawca, zawarli umowę o wykonanie zadania inwestycyjnego pod nazwą (...) Przychodnia (...) w W. (umowa nr (...) – k. 31 i n.)

Dnia 15 listopada 1985 r. wydzierżawiający i dzierżawca przekazali plac budowy generalnemu wykonawcy (protokół przekazania – k. 30).

Zgodnie z umową z dnia 26 sierpnia 1991 r. pomiędzy Zarządem Inwestycji Centralnych Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej (Skarb Państwa), jako zamawiającym, oraz Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) w W., jako generalnym wykonawcą, dalsze roboty budowalne w zakresie opisanego zadania inwestycyjnego były prowadzone przez nowego generalnego wykonawcę (umowa nr (...) – k. 40 i n.).

W 1993 r. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej zarządził wpisanie (...) Ośrodka (...) w W. pod adresem ul. (...) (poprzednik prawny powoda) do rejestru zakładów opieki zdrowotnej (zarządzenie – k.147).

Dnia 4 lutego 1994 r. oraz dnia 14 grudnia 1995 r. wybudowane obiekty zostały odebrane i przekazane do użytku. W imieniu odpowiedniej przychodni odbioru dokonywał Z. R. (protokół – k. 58 i n., protokół – k. 62 i n.).

Dnia 28 marca 1994 r. został ustanowiony pozwany w formie fundacji. Jednym z fundatorów był Z. R. (statut – k. 96 i n.).

Pismami z dnia 5 lutego 1996 r. oraz z dnia 20 sierpnia 1997 r. klub (...) zwracał się w bezskutecznie do Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej o umowne unormowanie zasad korzystania z odpowiedniego gruntu, wskazując na własne roszczenia windykacyjne oraz odszkodowawcze, wreszcie proponując pojednawcze rozwiązanie sporu (pisma klubu (...) – k. 140 i n.).

Dnia 30 czerwca 1997 r. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej wyraził zgodę na prowadzenie (...) Ośrodka (...) w W. (poprzednik prawny powoda) w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (decyzja – k. 148 i n.).

Dnia 17 września 1997 r. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej zarządził przekształcenie (...) Ośrodka (...) w W. (poprzednik prawny powoda) w samodzielny publiczny zakładu opieki zdrowotnej pod nazwą (...) Ośrodek (...) (powód) oraz przejęcie przez powoda środków rzeczowych i składników majątkowych likwidowanego poprzednika oraz jego zobowiązań i wierzytelności według stanu na dzień przekazania w formie protokołu (zarządzenie – k. 74 i n.).

W 1998 r. klub (...) zwracał się bezskutecznie z odpowiednimi oczekiwaniami i propozycjami dotyczącymi unormowania zasad korzystania z odpowiedniego gruntu do samego powoda (korespondencja – k. 144 i n.), po czym zaoferował pozwanemu sprzedaż prawa do użytkowania wieczystego odpowiedniego gruntu (pismo klubu (...) – k. 146).

Dnia 15 grudnia 1998 r. klub (...) sprzedał pozwanemu prawo użytkowania wieczystego działki gruntu, położonej w W. i oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) o obszarze 10.449 m 2, oraz posadowione na gruncie budynki, stanowiące odrębny przedmiot własności, za cenę stanowiącą w złotych polskich równowartość 1.500.000 dolarów amerykańskich. Strony tamtej umowy oświadczyły, że wartość odpowiednich budynków w sumie 839.253,56 zł nie została wliczona w cenę, bowiem stanowi nakłady pozwanego na te budynki. Za pozwanego odpowiednie oświadczenia w formie aktu notarialnego składał Z. R. (akt notarialny – k. 89 i n.).

Dnia 28 listopada 2000 r. klub (...) powód oraz pozwany oświadczyli w formie aktu notarialnego, że odpowiednia umowa sprzedaży z dnia 15 grudnia 1998 r. ulega aneksowaniu poprzez stwierdzenie, że strony umowy błędnie oznaczyły osobę prawną, która poniosła odpowiednie nakłady na budynki, gdyż nakładów tych nie poniósł pozwany, lecz powód. Tym razem Z. R. składał odpowiednie oświadczenia w imieniu powoda (akt notarialny – k. 94 i n.).

Dnia 1 stycznia 2002 r. pozwany i powód zawarli umowę nazwaną umową użyczenia. Przedmiotem umowy było odpłatne korzystanie przez powoda z pomieszczeń o powierzchni 402,1 m 2 w budynku przy ulicy (...) w W. przez czas nieoznaczony za określony czynsz (umowa użyczenia – k.190 i n.).

Dnia 18 kwietnia 2005 r. strony aneksowały tamtą umowę w szczególności w ten sposób, że odpowiednią powierzchnię oddaną do korzystania oznaczono jako 941 m 2.

W piśmie z dnia 24 listopada 2011 r. powód przygotował projekt oczekiwanego oświadczenia o potwierdzeniu przez pozwanego sald zobowiązań na dzień 31 października 2011 r. w kwocie 6.641.602,07 zł, tytułem należności rozliczenia nakładów inwestycyjnych poniesionych przez powoda na budynki posadowione na działce gruntu będącej w wieczystym użytkowaniu pozwanego (pismo powoda – k. 15). W odpowiedzi pozwany oświadczył, że nie potwierdza przygotowanego przez powoda salda, jak również oświadczył, że według ksiąg rachunkowych pozwanego oraz odpowiedniego operatu szacunkowego odpowiednie budynki i budowle posiadają wartość 4.576.400,00 zł. Podpis pod takim oświadczeniem złożył Z. R. (uwaga naniesiona na oczekiwanym potwierdzeniu salda – k. 15).

Pismem z dnia 28 września 2012 r. powód oświadczył o wypowiedzeniu umowy nazwanej użyczeniem ze skutkiem na dzień 31 marca 2013 r. (pismo – k. 194).

W chwili zamknięcia rozprawy powód nie władał już odpowiednim obiektem w jakimkolwiek zakresie, zmieniwszy adres prowadzonej działalności (bezsporne i potwierdzone danymi teleinformatycznymi KRS).

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił stan faktyczny na podstawie całokształtu dowodów, na które złożyły się dokumenty urzędowe i prywatne, opinia powołanego biegłego, zeznania świadków oraz zeznania stron, zgodnie z art. 244, 245, 258, 278 i 299 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.), z uwzględnieniem okoliczności bezspornych oraz przyznanych między stronami zgodnie z art. 229 oraz 230 k.p.c.

Mając na uwadze podaną przez powoda podstawę faktyczną i prawną żądania oraz wskazania Sądu Apelacyjnego w Warszawie, rozpoznając sprawę ponownie,

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje.

Powództwo podlega oddaleniu jako w całości niezasadne, zarówno według podstaw faktycznych i prawnych wskazanych przez powoda, jak również według innych podstaw prawnych, poddanych pod rozwagę przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, zgodnie z art. 386 § 6 k.p.c.

Powód twierdził, że roszczenia są uzasadnione treścią zobowiązania, wynikłego ze stosunku prawnego zawiązanego między Skarbem Państwa a klubem (...) w przedmiocie zasad zagospodarowania wspólnej inwestycji. Zdaniem powoda, w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania odpowiedniego zobowiązania, powód poniósł wymierną szkodę, która podlega wynagrodzeniu na podstawie art. 471 k.c. poprzez obowiązek zwrócenia powodowi aktualnej wartości (13.629.693,00 zł) wszelkich nakładów inwestycyjnych poczynionych na nieruchomości przez Skarb Państwa w wyniku odpowiedniego porozumienia.

Zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Jeżeli – jak twierdzi powód – wzajemne oświadczenia składane przez Skarb Państwa i klub (...) w okresie planowania lub wykonywania odpowiedniej inwestycji uzasadniają wniosek o zaciągnięciu przez klub (...) odpowiedniego zobowiązania w rozumieniu art. 353 § 1 w związku z art. 353 1 k.c., w takim wypadku byłoby to oczywiście zobowiązanie wynikające z umowy (porozumienie). Wierzycielem i dłużnikiem w tym zakresie, również w odniesieniu do wierzytelności i długu z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, mogłyby być w takim razie wyłącznie strony odpowiedniej umowy (porozumienia) lub ich następcy prawni. O ile powód jest następcą prawnym Skarbu Państwa w odniesieniu do mienia, stanowiącego składniki majątkowe, w jakie został wyposażony odpowiedni zakład opieki zdrowotnej (poprzednik prawny powoda), o tyle pozwany nie jest następcą klubu (...) ani pod tytułem ogólnym, ani w odniesieniu do ewentualnych zobowiązań umownych zaciągniętych przez klub (...) względem poprzedników prawnych powoda. Pozwany nie powstał przecież ani z przekształcenia lub podziału klubu (...), ani nie przejął długu na podstawie jakiejkolwiek umowy. W związku z tym, nawet jeżeli Skarbowi Państwa lub jego następcy prawnemu przysługiwały odpowiednie roszczenia z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania umownego, kierowanie tych roszczeń przeciwko pozwanemu jest oczywiście bezpodstawne, skoro dłużnikiem w tym zakresie był i pozostał wyłącznie klub (...).

Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów, tj. ani dokumenty, ani zeznania osób, wreszcie całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, nie uzasadnia domniemania, aby doszło do przejęcia przez pozwanego długu w rozumieniu art. 519 k.c., jak również nie uzasadnia domniemania, aby pozwany zaciągnął względem powoda własne zobowiązanie o treści jednakowej z ewentualnym wcześniejszym zobowiązaniem klubu (...). W szczególności, nie jest równoznaczne z przejęciem lub uznaniem długu oświadczenie pozwanego, złożone w dniu 28 listopada 2000 r. w formie notarialnego aneksowania odpowiedniej umowy sprzedaży praw rzeczowych (aneks do umowy – k. 94 i n.). Gdyby wolą stron tamtego oświadczenia było wywołanie skutku w postaci zmiany dłużnika, w takim razie nie było żadnej przeszkody, aby wszystkie obecne w tamtym miejscu i czasie osoby zainteresowane, tj. powód (wierzyciel), klub (...) (dłużnik) oraz pozwany (ewentualnie przejmujący dług), złożyły oświadczenia o przejęciu odpowiedniego długu, zgodnie z art. 519 § 2 pkt 1 lub 2 k.c. Skoro pomimo dopuszczalności dokonania takiej czynności przed właściwym notariuszem, żaden z odpowiednich podmiotów nie złożył jakichkolwiek oświadczeń o treści przewidzianej w art. 519 k.c. ani przed sporządzeniem odpowiedniego aneksu, ani w samym aneksie, ani po sporządzeniu aneksu, należy rozsądnie wnioskować, że nie doszło do porozumienia o treści i skutku odpowiednich do przejęcia długu.

Wbrew twierdzeniu powoda, nie jest równoznaczne z przejęciem lub uznaniem długu oświadczenie, złożone przez Z. R. w imieniu pozwanego na dokumencie sporządzonym przez powoda i przedstawionym pozwanemu do akceptacji, a mającym stanowić potwierdzenie salda (dokument – k. 15). O okolicznościach naniesienia odręcznej uwagi na tym dokumencie zeznawał sam Z. R., przesłuchany w charakterze strony, nie potwierdzając wniosków powoda, jakoby zamiarem pozwanego było uznanie długu w jakimkolwiek zakresie (protokół rozprawy – k. 2203 i n.). Zgodnie z art. 245 k.p.c., tamten dokument dowodzi wyłącznie faktu złożenia przez pozwanego oświadczenia o niepotwierdzeniu salda, jak również faktu złożenia dodatkowego oświadczenia, że według ksiąg rachunkowych pozwanego oraz odpowiedniego operatu szacunkowego odpowiednie budynki i budowle mają wartość 4.576.400,00 zł. Gdyby wolą pozwanego było rzeczywiście uznanie długu, nie było żadnych przeszkód, aby powód i pozwany porozumieli się w tym względzie lub aby pozwany sam złożył oświadczenie w tym względzie, odpowiednie do tzw. uznania właściwego. Pozwany nie podjął też żadnych innych czynności faktycznych, takich jak zapłata części długu lub wystąpienie o jego umorzenie lub o odroczenie spłaty, które mogłyby zostać rozsądnie ocenione jako choćby tzw. niewłaściwe uznanie długu.

Skoro pozwany nie uznał długu z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, opartego na podstawie art. 471 k.c., nawet zasadne roszczenia z tego tytułu przeciwko pozwanemu podlegałyby przedawnieniu na podstawie art. 117 § 1 i 2 w związku z art. 118 k.c. Twierdzenie powoda o istnieniu odpowiedniego długu opiera się przecież na zarzucaniu nienależytego zachowania się klubowi (...), co oznacza, że odpowiednie wierzytelności powoda miałyby być wymagalne nie później, niż z chwilą sprzedaży przez klub (...) odpowiednich praw rzeczowych pozwanemu, czyli jeszcze w 1998 r. (ewentualnie w 2000 r., gdyby uznać, że termin przedawnienia rozpoczął bieg na nowo z chwilą aneksowania odpowiedniej umowy sprzedaży). W takim razie, pomijając nawet zagadnienie zasadności przypisywania pozwanemu odpowiedzialności za cudzy dług, roszczenia oparte na objaśnionej podstawie faktycznej i prawnej przedawniłyby się z upływem terminu dziesięcioletniego, tj. w 2008 r. (ewentualnie w 2010 r.), czyli w każdym wypadku przed złożeniem pozwu.

Przedstawionej oceny nie zmienia założenie, że źródłem odpowiedniego roszczenia powoda mogłyby być ewentualnie niewskazane przez powoda przepisy normujące umowę dzierżawy, rzeczywiście zawartej między Skarbem Państwa a klubem (...) w odniesieniu do odpowiedniego gruntu. Nakłady, których zwrotu żąda powód, były przecież w całości poczynione w czasie obowiązywania tamtego stosunku prawnego i jako takie mogłyby podlegać rozliczeniu odpowiednio do art. 676 w związku z art. 694 k.c. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli dzierżawca ulepszył rzecz najętą, wydzierżawiający, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Poprzednik prawny powoda, jako dzierżawca, bezspornie ulepszył dzierżawiony grunt, wnosząc ze środków własnych obiekty, które według oświadczeń przedprocesowych stron miały wartość co najmniej 4.576.400,00 zł (wartość przyznana przez pozwanego w 2011 r. na podstawie własnych danych księgowych i odpowiedniego operatu szacunkowego – k. 15). Umowa dzierżawy obowiązywała jednak wyłącznie do zakończenia odpowiednich robót, co oznacza, że późniejsza sprzedaż prawa użytkowania wieczystego z naniesieniami nastąpiła w stanie, gdy odpowiedni grunt nie był już przedmiotem dzierżawy. Zgodnie z art. 676 k.c., w chwili sprzedaży prawa do gruntu powodowi nadal przysługiwały względem klubu (...) nieprzedawnione roszczenia o rozliczenie odpowiednich ulepszeń, jednakże były to roszczenia byłego dzierżawcy do byłego wydzierżawiającego, a sama umowa dzierżawy już nie obowiązywała. Ustanie stosunku dzierżawy na wiele lat przed sprzedażą odpowiednich praw przez klub (...) oznacza, że opisana sprzedaż nie wywołała skutku przewidzianego w art. 678 § 1 w związku z art. 694 k.c., czyli że pozwany, jako nabywca odpowiednich praw rzeczowych, nie mógł już wstąpić do umowy dzierżawy w miejsce zbywcy, a tym samym, że pozwany nie stał się wskutek tej sprzedaży dłużnikiem powoda w odniesieniu do tych wierzytelności, jakie powodowi mogłyby przysługiwać względem klubu (...) na podstawie nierozliczonych ulepszeń przedmiotu dzierżawy w rozumieniu art. 676 w związku z art. 694 k.c. Dlatego, pomimo sprzedaży praw rzeczowych, dłużnikiem powoda pozostał sam klub (...), gdyż jego dług był długiem wynikłym z ustania dzierżawy, jako stosunku obligacyjnego, wiążącego wyłącznie strony tamtej umowy, skoro w czasie jej obowiązywania w miejsce wydzierżawiającego nie wstąpił żaden inny podmiot.

Kierując się odpowiednimi wskazaniami Sądu Apelacyjnego w Warszawie (uzasadnienie wyroku – k. 2293 odwrót), przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Warszawie rozważył ewentualną zasadność powództwa przy zastosowaniu podstaw prawnych innych niż odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania, rozważając w szczególności odpowiedzialność pozwanego z tytułu tzw. roszczeń uzupełniających powiązanych z ochroną praw rzeczowych i posiadaniem (art. 224-230 k.c.) oraz z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 k.c.).

W razie uznania roszczeń powoda za tzw. roszczenia uzupełniające z zakresu ochrony praw rzeczowych, powództwo również podlega oddaleniu w całości jako bezpodstawne. Wszystkie nakłady, których zwrotu dochodzi powód, zostały poczynione w okresie, gdy pozwany miał żadnych praw rzeczowych do odpowiedniego gruntu. W tamtym czasie powód i jego poprzednik prawny oraz klub (...) byli związani umową dzierżawy. Zgodnie z art. 230 k.c., z przyczyny umowy dzierżawy podstawę odpowiednich roszczeń dzierżawcy, jako posiadacza zależnego, mogą stanowić jedynie objaśnione przepisy art. 676 w związku z art. 694 k.c., a nie ogólne przepisy dotyczące ochrony praw rzeczowych, skoro z przepisów regulujących dzierżawę wynikają zasady odmienne od przewidzianych w art. 224-230 k.c. Po ustaniu stosunku dzierżawy i po nabyciu odpowiednich praw rzeczowych przez pozwanego, powód pozostał co prawda posiadaczem zależnym gruntu, jednakże w tym czasie nie został już poczyniony żaden z tych nakładów, których zwrotu dochodzi powód. W takim stanie faktycznym uzasadniony jest wniosek, że po nabyciu odpowiednich prawa rzeczowych przez pozwanego nie nastąpiło ani ulepszenie odpowiedniej rzeczy przez posiadacza, ani żadne inne zdarzenie, które mogłyby stanowić przesłankę udzielenia powództwu ochrony na zasadzie tzw. roszczeń uzupełniających powiązanych z ochroną praw rzeczowych i posiadaniem.

W razie uznania roszczeń powoda za roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, powództwo również podlega oddaleniu w całości. Okoliczności sprzedaży odpowiednich praw na rzecz pozwanego uzasadniają ocenę, że pozwany rzeczywiście wzbogacił się o wartość nabytych praw do budynków, skoro prawa te nabył w całości, nie uiściwszy ceny w tym zakresie. Byłaby to jednak wartość wzbogacenia mierzona ceną odpowiednich obiektów, a nie sumą wydatków Skarbu Państwa poniesionych na ich wzniesienie. Nawet jeżeli przyjąć, że objaśnione wzbogacenie nastąpiło kosztem powoda, a nie kosztem sprzedawcy budynków, ewentualna wierzytelność powoda z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia stała się wymagalna już z chwilą nabycia przez pozwanego odpowiednich praw rzeczowych, czyli już w 1998 r. (ewentualnie w 2000 r., gdyby uznać, że termin przedawnienia rozpoczął bieg na nowo z chwilą aneksowania odpowiedniej umowy sprzedaży). W takim razie, roszczenia oparte na objaśnionej podstawie faktycznej i prawnej przedawniłyby się z upływem terminu dziesięcioletniego, tj. w 2008 r. (ewentualnie w 2010 r.), czyli w każdym wypadku przed złożeniem pozwu.

Pomijając zagadnienie przedawnienia ewentualnych roszczeń z tego bezpodstawnego wzbogacenia, w każdym razie wątpliwa byłaby zasadność uwzględnienia powództwa z takiego tytułu w stanie, gdy powód wprost wskazał odmienną podstawę faktyczną i prawną roszczenia, nie twierdząc, że pozwany wzbogacił się o wartość odpowiednich budynków, natomiast żądając odszkodowania, obliczonego jako wartość wszystkich wydatków Skarbu Państwa poniesionych w odpowiednim czasie w związku wzniesieniem odpowiednich obiektów.

Dlatego powództwo podlega oddaleniu w całości, nie tylko według podstaw prawnych wskazanych przez powoda, ale także według każdej z pozostałych rozważonych podstaw prawnych.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. oraz odpowiednio do rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok – k. 2285), orzekł również o kosztach procesu.

Podstawę prawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. w związku z odpowiednim rozporządzeniem wykonawczym, normującym stawki wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustanowionego w osobie radcy prawnego, w brzmieniu obowiązującym w chwili wszczęcia postępowania, zgodnie z odpowiednimi przepisami przejściowymi.

Na zasądzoną z tego tytułu od przegranego powoda na rzecz wygranego pozwanego sumę 16.247,00 zł złożyły się kwoty następujące:

a) kwota 7.200,00 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem Okręgowym w Warszawie, jako sądem pierwszej instancji, stanowiąca stawkę minimalną wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego w osobie radcy prawnego;

b) kwota 17,00 zł, tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa procesowego (dowód opłaty – k. 222);

c) kwota 30,00 zł, tytułem zwrotu kosztów opłaty od zażalenia na wydane w sprawie postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2013 r. (dowód opłaty – k. 126);

d) kwota 3.600,00 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie (sygn. akt VI ACz 2001/13), stanowiąca stawkę minimalną wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego w osobie tego samego radcy prawnego;

e) kwota 5.400,00 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie (sygn. akt VI ACa 670/15), stanowiąca stawkę minimalną wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego w osobie tego samego radcy prawnego.

Z tych wszystkich przyczyn oraz na podstawie przytoczonych przepisów, Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

a)  (...)

b)  (...)

(...)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13