Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 335,48 zł (trzysta trzydzieści pięć złotych czterdzieści osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 150,93 zł (sto pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów;

4)  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 290,33 zł (dwieście dziewięćdziesiąt złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

5)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 102,01 zł (sto dwa złote jeden grosz) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1492/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2017 roku powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 1.314,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 13 lipca 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych D. i M. R.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w wysokości 1 359,15 zł tytułem kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, 153,75 zł tytułem kosztów holowania oraz 239,85 zł tytułem parkowania pojazdu. Na podstawie umowy cesji z dnia 13 lipca 2016 r. powód nabył od poszkodowanych wierzytelność w stosunku do pozwanej. Powód podniósł, że domaga się pozwem zapłaty nieuregulowanej kwoty 720,85 zł tytułem poniesionych przez poszkodowanego kosztów najmu samochodu zastępczego. Powód wskazał, że pozwana uznała za zasadny cały okres najmu jednak dokonała nieuprawnionej weryfikacji dobowej stawki najmu z kwoty 160 zł brutto do kwoty 104,55 zł brutto. Powód podniósł także, że domaga się pozwem zapłaty nieuregulowanej kwoty 326,25 zł z tytułu kosztów poniesionych w związku z holowaniem uszkodzonego pojazdu. Powód wskazał, że koszt holowania został udokumentowany fakturą VAT w kwocie 480 zł, natomiast pozwana zweryfikowała koszt holowania do kwoty 153,75 zł. Powód podniósł również, że domaga się zwrotu nieuregulowanych kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu w kwocie 267,15 zł. Powód podniósł, że pozwana niezasadnie zweryfikowała dobowy koszt parkowania z kwoty 39 zł brutto do kwoty 18,45 zł brutto. Powód wskazał, że wezwał pozwaną od zapłaty jednak ta nie uregulowała należności.

W dniu 28 sierpnia 2017 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczym wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 1775/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, zarzut braku legitymacji procesowej powoda wskazując, że zgodnie z dołączoną do pozwu umową cesji powód nabył jedynie prawo do dochodzenia roszczenia z tytułu najmu samochodu zastępczego i holowania uszkodzonego pojazdu. Tym samym nie nabył on wierzytelności w zakresie kosztów parkowania. Pozwana zakwestionowała również przyjęty przez powoda koszt najmu pojazdu zastępczego uznając go za zawyżony, gdyż nie odpowiada średnim stawkom stosowanym na rynku lokalnym. Poznawana podniosła także, że poszkodowany w znaczący sposób przyczynił się do zwiększania rozmiarów szkody, gdyż oferowała poszkodowanemu możliwości udostępnienia pojazdu zastępczego natomiast poszkodowany nie weryfikując warunków najmu proponowanych przez pozwaną skorzystał z oferty powoda. Pozwana wskazała również, że w jej ocenie likwidatorzy słusznie ustalili dobową stawkę najmu pojazdu na kwotę 15 zł netto oraz koszt holowania uszkodzonego pojazdu, gdyż odpowiadają średnim stawkom stosowanym na rynku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 lipca 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego D. i M. R.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczności bezsporne.

Poszkodowany upoważnił do zgłoszenia szkody powoda. Pozwana poinformowała poszkodowanych, że może zorganizować dla poszkodowanych pojazd zastępczy oraz, że jeśli poszkodowani już wynajęli pojazd zastępczy od innego podmiotu niż pozwana, to akceptowana przez stronę pozwaną stawa najmu pojazdu zastępczego klasy C zawiera się w zakresie od 75 zł do 100 zł.

Dowód nagranie na płycie CD (k. 47), zeznania świadka D. R. (k. 71).

Powód zawarł z poszkodowanymi dnia 13 lipca 2016 r umowę, przedmiotem której było holowanie oraz przechowanie uszkodzonego pojazdu. Koszt holowania został ustalony na kwotę 480 zł a koszt przechowania na kwotę 507 zł.

Powód zawarł z poszkodowanymi umowę najmu pojazdu nr 13/07/2016, na podstawie której wynajęto pojazd zastępczy marki P. (...) na okres 13 dni przy stawce dobowej najmu wynoszącej 160 zł brutto. W dniu 1 sierpnia 2016 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 080 zł brutto tytułem najmu samochodu zastępczego.

Dowód: oświadczenie (k. 11), umowa najmu (k. 12), umowa z dnia 13 lipca 2016 r. (k. 14), specyfikacja usługi (k. 15), faktury VAT (k. 13, 16).

W dniu 13 lipca 2016 r. poszkodowani i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność dotycząca dochodzenia wszelkich roszczeń związanych z wynajmem pojazdu zastępczego oraz kosztów holowania w związku ze szkodą z dnia 13 lipca 2016 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 10).

Decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 r. pozwana przyznała poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 1 359,15 zł tytułem kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, 153,75 zł tytułem kosztów holowania, 239,85 zł tytułem parkowania pojazdu.

Wezwaniem od zapłaty z dnia 24 marca 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1 314,25 zł.

Dowód: pismo powoda (k. 170), mail (k. 18), wezwanie do zapłaty (k. 19), potwierdzenie nadania (k. 20), decyzja (k. 20), pisma pozwanej (21—23), potwierdzenie przelewu (k. 24).

Powołany w toku postepowania biegły sądowy M. B. w pisemnej opinii z dnia 2 sierpnia 2018 r. stwierdził, że:

- ceny najmu pojazdów zastępczych klasy podobnej do uszkodzonego pojazdu zawierają się pomiędzy 103 zł brutto a 271 zł brutto a średnia z otrzymanych ofert to 151 zł brutto.

- uzasadniony zweryfikowany koszt holowania pojazdu w dniu 13 lipca 2016 r. wynosi 164,23 zł;

- ceny parkowania pojazdów strzeżonych zawierają się pomiędzy 15 zł a 25 zł. brutto za dobę.

Ponadto biegły sądowy M. B. w opinii z dnia 2 sierpnia 2018 r. stwierdził, że:

- stawka za holowanie pojazdu w kwocie 480 zł została przyjęta przez powoda na podstawie Uchwały Rady Powiatu (...) i dotyczy usuwania pojazdów na koszt właściciela pojazdu, czyli jest to kara dla właściciela pojazdu i nie dotyczy sytuacji normalnego holowania uszkodzonego pojazdu po wypadku;

- cenniki przedstawione przez powódkę w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2018 r. zgodnie z którymi dobowy koszt parkingu pojazdu zawiera się pomiędzy 30 zł a 37 zł to warsztaty, pomoce drogowe oraz firmy wynajmujące pojazdy zastępcze, zaś ceny na parkingach strzeżonych zawierają się w zakresie od kwoty 15 zł do 25 zł.

Dowód: opinia biegłego sądowego M. B. (k. 81-93), uzupełniając biegłego sądowego M. B. (k. 115-117), cenniki (k. 43).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dowody, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Opinia biegłego sądowego M. B. dała podstawę do poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych ponieważ jest jasna, logiczna oraz sporządzona przez biegłego sądowego dysponującego konieczną wiedzą specjalistyczną.

Sąd oddalił wniosek powoda o dołączenie cenników będących podstawą opinii albowiem opinia biegłego jest pełna i rzetelna.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka D. R. bowiem były one logiczne i rzeczowe.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w części.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Zatem w ocenie Sądu powód wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki zbywcy wierzytelności, co wynikało z rodzaju zawartej przez poszkodowaną z powodem umowy – przelewu wierzytelności uregulowanej w art. 509 i nast. k.c. Zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 232/06). Należy podzielić przyjęte przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 listopada 2006 r. sygn. akt IV CSK 224/06 zapatrywanie, zgodnie którym „w braku odmiennego zastrzeżenia stron, na podstawie art. 509 § 2 k.c., przechodzą z cedenta na cesjonariusza np. roszczenie o odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, roszczenie o zapłatę kar umownych, roszczenie o uzyskanie surogatów przedmiotu świadczenia (art. 477 § 2 k.c.), roszczenie o udzielenie przez dłużnika informacji o przedmiocie świadczenia (art. 546 i art. 354 § 1 k.c.), uprawnienie wierzyciela do wyboru świadczenia w zobowiązaniu przemiennym, uprawnienie wierzyciela do wezwania dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.) lub możność zaskarżenia czynności zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzyciela, roszczenie z tytułu poręczenia i inne. Przelew powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela.”

Zatem skoro poszkodowani na podstawie umowy cesji przelali na rzecz powoda wierzytelności dotyczące dochodzenia wszelkich roszczeń związanych z wynajmem pojazdu zastępczego oraz kosztów holowania w związku ze szkodą z dnia 13 lipca 2016 r. to w zakresie przelanych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność z tytułu kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu.

W zakresie przyjętej stawki należy podkreślić, iż pozwana poinformowała poszkodowanych, iż w związku z wypadkiem przysługuje im samochód zastępczy, który pozwana może zorganizować dla poszkodowanych oraz, że jeśli poszkodowani zorganizują pojazd zastępczy we własnym zakresie to będzie im przysługiwać zwrot kosztów najmu pojazdu w wysokości od 75 zł do 100 zł za dobę.

Należy wskazać, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela (uchwała SN z dnia 17.11.2011 r., akt III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, LEX nr 1011468).

Zakres zwrotu celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego zgodnie z treścią art. 354 § 1 k.c., jest determinowany zobowiązaniem poszkodowanego do minimalizacji szkody. Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku dokonać najmu pojazdu zastępczego według cen najniższych, czy też nawet średnich, przeciętnych na danym rynku, bowiem trudno oczekiwać od poszkodowanego dokładnego zapoznawania się z cenami rynkowymi przed dokonaniem wynajmu pojazdu. Jednakże nie może to oznaczać akceptowania roszczeń o zwrot każdych poniesionych faktycznie kosztów najmu, w sytuacji, gdy istniała realna możliwość najmu po stawkach znacznie niższych oraz pouczenia poszkodowanego o obowiązku minimalizacji szkody.

Jak przyjął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017r. sygn. akt III CZP 20/17 „ wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnienie.”

Również Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 1 sierpnia 2017r. sygn. akt XIX Ga 60/17 wskazał, iż należy uznać za sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji szkody zachowanie poszkodowanego, który nie zainteresował się bliżej propozycją pozwanej mimo, że nie wymagało to żadnego wysiłku, tylko od razu skorzystał ze znacznie droższych usług powódki. Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty, jednakże powinien przynajmniej podjąć próbę poznania szczegółowych warunków oferty pozwanej. Podobnie wypowiedział się Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 30 stycznia 2018r. sygn. akt XIX Ga 155/17, podnosząc, iż jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu – we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmowaniem pojazdów – skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami do pojazdu uszkodzonego albo zniszczonego (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – będą podlegały indeminizacji tylko wtedy, gdy nie wykaże szczególnych racji, przemawiających za uznaniem ich za celowe i ekonomicznie uzasadnione. Jeżeli istotne warunki najmu proponowanego przez ubezpieczyciela, czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się na przykład z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak było przesłanek by uznać, że koszt najmu samochodu zastępczego przewyższający stawkę oferowaną przez pozwaną poszkodowanym był celowy i ekonomicznie uzasadniony. W trakcie rozmowy telefonicznej pracownik pozwanej nie poinformował czy podana przez niego stawka jest stawką netto czy brutto, zatem w ocenie Sądu należało przyjąć że chodzi o kwotę netto.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu w niniejszej sprawie uzasadniony dobowy koszt czynszu najmu samochodu zastępczego wynosi 100 zł netto tj. 123 zł brutto.

Powołany w sprawie biegły sądowy M. B. w opinii z dnia 2 sierpnia 2018 r. stwierdził, że uzasadniony zweryfikowany koszt holowania pojazdu w dniu 13 lipca 2016 r. wynosi 164,23 zł. Ponadto biegły wskazał, że ceny parkowania pojazdów strzeżonych zawierają się pomiędzy 15 zł a 25 zł brutto za dobę. Następnie biegły sądowy M. B. w opinii z dnia 2 sierpnia 2018 r. stwierdził, że cenniki przedstawione przez powódkę w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2018 r., zgodnie z którymi dobowy koszt parkingu pojazdu zawiera się pomiędzy 30 zł a 37 zł to warsztaty, pomoce drogowe oraz firmy wynajmujące pojazdy zastępcze. Biegły wskazał, również, że stawka na którą powołuje powód w kwocie 480 zł został przyjęta na podstawie (...) (...) i dotyczy usuwania pojazdów na koszt właściciela pojazdu czyli zawiera ona w sobie element represji dla właściciela pojazdu i nie dotyczy sytuacji normalnego holowania uszkodzonego pojazdu po wypadku.

Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego sądowego w zakresie ustalenia, że uzasadniony koszt usługi holowania pojazdu wynosi 164,23 zł brutto. Sąd podziela zdanie biegłego w zakresie tego, że brak jest podstaw do ustalania rynkowych kosztów holowania w oparciu o stawki, które dotyczą usuwania pojazdów na koszt właściciela pojazdu.

Natomiast w zakresie uzasadnionej stawki za postój pojazdu zastępczego wobec wykazania przez stronę powodową, że na rynku są stosowane stawki przewyższające uwzględnione przez biegłego stawki, w ocenie Sądu należy stwierdzić że uzasadniony w niniejszej sprawie uzasadniony dobowy koszt parkowania w wysokości 25 zł brutto, gdyż taki koszt nie przekraczał zakresu stawek stosowanych na rynku przez parkingi strzeżone jak również mieścił się w granicach średnich stawek stosowanych przez parkingi strzeżone, warsztaty, pomoce drogowe oraz firmy wynajmujące pojazdy zastępcze.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 335,48 zł. W tym tytułem najmu samochodu kwotę 239,85 zł (1 599 zł – 1 359,15 zł). Tytułem kosztów holowania 10,48 zł (164,23 zł brutto – 153,75 zł). Tytułem kosztów postoju 85,15 zł (325 zł – 239,85 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2018.473) . Zgodnie z art. 14 ww ustawy, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 14 sierpnia 2016 r. a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia za zasadne w części tj. w kwocie 335,48 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 978,77 złotych oraz odsetek od tej kwoty orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 66 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej, 1 000 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego oraz 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonej zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, co daje łącznie 1 353 zł. Na kwotę kosztów postępowania strony pozwanej złożyły się kwoty: 17 zł tytułem opłaty skarbowej oraz 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego co daje łącznie 287 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 26 % wobec czego 74 % kosztów obciąża powoda. Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 150,93 zł tytułem stosunkowego rozdzielnie kosztów.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe oraz stosunkowe rozdzielenie kosztów Sąd nakazał pobrać od pozwanej kwotę 102,01 zł oraz od powoda kwotę 290, 33 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 4 i 5 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk