Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Peteja-Żak

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Janusza Banacha Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 r.

sprawy R. J. syna S. i I.,

ur. (...) w P.

oskarżonego z art. 279§1 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk, art. 279§1 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 288§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 24 lipca 2018 r. sygnatura akt IX K 306/18

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście złotych 92/100) obejmującą kwotę 115,92 zł (sto piętnaście złotych 92/100) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 997/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 26 lutego 2019r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 24 lipca 2018r., w sprawie o sygn. akt IX K 306/18, w punkcie 1 uznał oskarżonego R. J. za winnego, tego, że działając z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu:

- w okresie od dnia 24 listopada 2017 r. do dnia 25 listopada 2017 r. w miejscowości W. przy ulicy (...) dokonał kradzieży z włamaniem do świetlicy wiejskiej poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych po czym z pomieszczenia kuchennego zabrał w celu przywłaszczenia: alkohol w postaci 4 sztuk butelek wódki, 2 sztuk butelek wina oraz 4 sztuk szklanek (...), łącznej wartości 150 zł. działając na szkodę sołectwa W. Gminy T., to jest popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 kk,

- w dniu 26 listopada 2017 r. w T. przy ulicy (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do pawilonu (...)poprzez podważenie i uszkodzenie zewnętrznej rolety zabezpieczającej drzwi wejściowe do pawilonu oraz uszkodzeniu szyby w tych drzwiach, gdzie zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż nie dostał się do wnętrza, działając na szkodę A. U., wyrządzając szkodę w wysokości 1.465,84 zł brutto, to jest popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk,

- w nocy z 2/3 grudnia 2017 r. w T. przy ulicy (...), dokonał kradzieży z włamaniem do budynku Koła (...) poprzez wybicie szyby w oknie budynku z którego zabrał w celu przywłaszczenia: alkohol w postaci 1 sztuki butelki whisky (...), 2 sztuk wódki (...), 1 sztuki butelki wódki Ż., 2 szt. nalewki (...) oraz garnka metalowego i patelni o pojemności 20l, łącznej wartości 300 zł na szkodę Koła (...), tj. przestępstwo z art. 279 § 1 kk,

i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw, na podstawie art. 37 b kk w zw. z art. 279 § 1 kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk przy zast. art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu R. J. jedną karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

W punkcie 2 uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 12 grudnia 2017r. w T. przy ulicy (...) dokonał kradzieży z włamaniem do budynku byłego dworca PKP poprzez wyłamanie płyty OSB zabezpieczającej okno na parterze budynku od strony torów przez które dostał się do wnętrza, gdzie dokonał zaboru po uprzednim wyrwaniu z metalowych szafek przewodów elektrycznych o wadze około 2 kg i wartości 36 zł, które następnie opalał na poddaszu budynku w wyniku czego spaleniu uległa drewniana podłoga na powierzchni 3 m ² na łączną sumę strat w wysokości 1.374 zł na szkodę Gminy T., tj. czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 37 b kk w zw. z art. 279 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Uznał nadto oskarżonego za winnego tego, że w okresie od dnia 11 grudnia 2017r. do dnia 12 grudnia 2017 r. w T. przy ulicy (...), dokonał uszkodzenia szyby antywłamaniowej w Kiosku (...) poprzez rzucenie w nią kawałkiem płyty chodnikowej, powodując jej popękanie na łączną sumę strat w wysokości 1.362,64 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W., tj. przestępstwa z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk przy zast. art. 37 a kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na mocy art. 91 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 i 3 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności orzeczone powyżej, wymierzając oskarżonemu karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary łącznej pozbawienia wolności na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres od dnia 6 grudnia 2017 roku godzina 9:20 do dnia 7 grudnia 2017 roku godzina 13:10 roku.

Nadto na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) S. A. z siedzibą w W. kwoty 1.362,64 zł. oraz na rzecz pokrzywdzonej Gminy T. kwoty 1.338,00 zł.

W punktach 8 i 9 orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych, nadto zasądził stosowne wynagrodzenie na rzecz obrońcy tytułem świadczonej pomocy prawnej oskarżonemu z urzędu, zasądzając od oskarżonego opłatę sądową i zwalniając go od wydatków procesu.

Od niniejszego wyroku apelację wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu, iż czyny oskarżonego, przypisane mu w punkcie 1 i stanowiące ciąg przestępstw wypełniają znamiona przestępstw z art. 279 § 1 kk (jedno z nich z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk), podczas gdy winny być kwalifikowane z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk wobec ziszczenia się okoliczności pozwalających na uznanie, iż stanowią wypadek mniejszej wagi, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco surowej kary w oparciu o wyższe zagrożenie ustawowe wobec ograniczenia sfery sędziowskiego wymiaru kary;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu, iż czyny oskarżonego, przypisane mu w punktach 2 i 3, realizują odpowiednio znamiona przestępstw z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 288 § 1 kk, podczas gdy winny być kwalifikowane odpowiednio z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 288 § 2 kk wobec ziszczenia się okoliczności pozwalających na uznanie, iż stanowią one wypadek mniejszej wagi, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco surowych kar;

3.  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej albowiem Sąd wymierzył kary jednostkowe i łączną zawierające w sobie kary bezwzględnego pozbawienia wolności w sytuacji, gdy całokształt materiału dowodowego wskazuje na zasadność orzeczenia kary wolnościowej w stosunku do oskarżonego, za takim orzeczeniem przemawiają cele kary oraz ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd, z których wynika, że oskarżony popełnił czyny zabronione znajdując się w trudnej sytuacji osobistej, będąc uzależnionym od alkoholu, a dodatkowo będąc osobą chorującą na schizofrenię.

Stawiając takie zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 przez ustalenie, że przypisane oskarżonemu zachowania stanowią wypadki mniejszej wagi z art. 283 kk, zakwalifikowanie przypisanego ciągu przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i złagodzenie kary przy zast. art. 37a, tj. wymierzenie kary wolnościowej adekwatnej do popełnionego przestępstwa, zmianę w punkcie 2 przez ustalenie, że przypisane oskarżonemu zachowanie stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 283 kk, zakwalifikowanie przypisanego czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k i złagodzenie kary przy zast. art. 37a, tj. wymierzenie kary wolnościowej adekwatnej do popełnionego przestępstwa, nadto zmianę w punkcie 3 przez ustalenie, że przypisane oskarżonemu zachowanie stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 288 § 2 kk, zakwalifikowanie przypisanego czynu z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 288 § 2 kk i złagodzenie kary przy zast. art. 37a, tj. wymierzenie kary wolnościowej adekwatnej do popełnionego przestępstwa, w końcu zmianę w punkcie 4 i uchylenie zawartego tam orzeczenia o karze łącznej i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej – wolnościowej kary łącznej na podstawie zmienionych wymierzonych kar jednostkowych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza treści środka odwoławczego skutkuje koniecznością uznania tej apelacji za bezzasadną.

Jako że skarżący zaskarżył wyrok w całości, w istocie nie kwestionując ustaleń faktycznych, należy na wstępie jedynie podkreślić, że Sąd Rejonowy dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przedsięwziął niezbędne i odpowiednie czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. Wyjaśnił w szczególności, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Była ona spójna i uwzględniała zasady doświadczenia życiowego, w tym zawodowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania, nadto analiza ta nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, byłby tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadałaby prawidłowości logicznego rozumowania (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 06.07.1995r., II AKr 182/95, OSPriP 196/2-3/24). Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (zob. też wyrok SN z dnia 24.03.1975r., II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84). Trzeba w tym miejscu zatem wskazać, iż podstawą czynienia ustaleń faktycznych były wszak przede wszystkim same wyjaśnienia oskarżonego, który nie tylko podawał w nich szczegóły związane z popełnieniem zarzucanych mu występków, ale i towarzyszącą temu motywację. Zeznania pokrzywdzonych (osób ich reprezentujących), świadków, a także dowody z zebranej dokumentacji i nagrania monitoringu w pełni korespondują z relacją oskarżonego i ją uzupełniają.

Obrońca w istocie zarzucił Sądowi Rejonowemu błąd subsumcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 283 kk (art. 288 § 2 kk) w zw. z art. 115 § 2 kk poprzez ich niezastosowanie w orzeczeniu opartym na trafnych ustaleniach faktycznych i przyjęcie, iż czyny przypisane oskarżonemu w części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego wypełniają znamiona włamania i zniszczenia mienia typu podstawowego przewidzianego w 279 § 1 i art. 288 § 1 kk, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego wynika, że R. J. dopuścił się czynów z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i z art. 288 § 2 kk. Na poparcie swoich zarzutów i wniosków w środku odwoławczym podkreślił okoliczności, których Jego zdaniem nie miał dostatecznie na uwadze Sąd meriti wyrokując i orzekając kary jednostkowe i łączne. Podniósł mianowicie, że oskarżony jest osobą chorą, ze zdiagnozowaną schizofrenią, nadto uzależnioną od alkoholu, stąd – abstrahując już od tego, iż czyny te cechowały się niewysokim stopniem społecznej szkodliwości – zostały one popełnione z zamiarem nagłym, który rodził się w umyśle sprawcy w momencie kiedy przechodził obok miejsc, w których mógł spodziewać się, że znajdzie alkohol. Nie miał zatem mieć dostatecznie w polu widzenia zdaniem obrony Sąd orzekający trudnej sytuacji osobistej oskarżonego, która wpływać miała m. in. na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów.

Kodeks karny nie zawiera definicji „wypadku mniejszej wagi". Zdefiniowanie tego pojęcia zostało pozostawione doktrynie i orzecznictwu. Wypadek mniejszej wagi to uprzywilejowana postać czynu o znamionach typu podstawowego, w której znamiona przestępstwa cechują się niewysoką szkodliwością społeczną. Problematyka związana z ustaleniem okoliczności decydujących o przyjęciu wypadku mniejszej wagi była przedmiotem licznych orzeczeń tak Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych. W wyroku z dnia 26 XI 2008r. (II K 79/08) Sąd Najwyższy wskazał, że o zakwalifikowaniu jako wypadku mniejszej wagi decydować powinny te okoliczności, które zaliczone są do znamion czynu zabronionego. W licznych orzeczeniach podkreśla się, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy (wyrok SN z 4 IV 1997r., V KKN 6/97; wyrok SA w Lublinie z 8 VIII 1996r., II AKa 91/96; wyrok SA we Wrocławiu z 29 IX 2010r., II AKa 270/10). O tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje więc ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną szkodliwością. Podobnie w literaturze wskazuje się, że wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości. To stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi (por. Małgorzata Dąbrowska - Kardas, Piotr Kardas, Kodeks Karny z komentarzem, Zakamycze, Kraków 1999r., tom III, s. 116-118 oraz przytoczoną tam literaturę).

Uznanie czynu przestępnego za wypadek mniejszej wagi jest zagadnieniem z zakresu ocen przedmiotowo - podmiotowych znamion tego czynu, dokonywanych przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 kk. Zarzut zatem obrazy prawa materialnego, polegającej na niezastosowaniu do czynu przypisanego oskarżonemu art. 283 kk (odpowiednio art. 288 § 2 kk) miałby rację bytu wtedy, gdyby Sąd meriti poczynił ustalenia wskazujące na niewielki stopień szkodliwości społecznej przypisanych czynów, a tak się nie stało. Analiza szczegółowego uzasadnienia oraz ustalenia eksponowane przez obrońcę na to nie wskazują, pominął obrońca bowiem, że Sąd I instancji – mając w polu widzenia szereg okoliczności związanych z właściwościami i warunkami osobistymi sprawcy - wskazał jednak na szereg okoliczności, które sprzeciwiały się uznaniu czynów za wypadki mniejszej wagi. Zwrócił m. in. uwagę na charakter i rodzaj naruszonych dóbr, zuchwały i zaplanowany sposób działania sprawcy, charakter i rozmiar wyrządzonych przez niego szkód, wbrew czynionemu zarzutowi wcale niebagatelny, okoliczności popełnienia czynów, odczucie szkody przez pokrzywdzonych, z drugiej zaś strony stopień zawinienia sprawcy, jego motywy (niskie pobudki) i cel działania z zamiarem bezpośrednim. Nie było bynajmniej tak w niniejszej sprawie, jak zdaje się wykazywać obrońca, by oskarżony czynów tych dopuszczał się z zamiarem nagłym, doskonale znał on bowiem miejsca do których dokonywał włamania, chcąc uzyskać alkohol bądź papierosy, ewentualnie inne mienie, z pozyskania którego spodziewał się osiągnąć szybki i łatwy zysk (jak opalane przewody elektryczne). W tej sytuacji nie sposób zgodzić się z apelującym gdy wywodzi, iż Sąd nietrafnie dokonał oceny stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów, nawet zważywszy na wartość wyrządzonej szkody przestępstwami pierwszym i drugim, objętymi konstrukcją ciągu przestępstw. Jest prawdą, że oskarżony jest osobą psychicznie chorą, to jednak z treści opinii sądowo – psychiatrycznych, sporządzonych na zlecenie Sądów obu instancji wynika, że w czasie czynów pozostawał w fazie remisji, będąc osobą uzależnioną od alkoholu, czyny jego zostały popełnione w związku z tym uzależnieniem, znajdował się on w chwili popełnienia przestępstw w stanach upojenia alkoholowego prostego. Pomimo kontynuowania leczenia w trakcie procesu mógł on brać udział w czynnościach.

W tej sytuacji także i zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i łącznych został uznany za nietrafny. Zarzut rażącej surowości kary może być zasadny tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk (zob. wyrok SN z dnia 14 XI 1973r., III KR 254/73, OSNPG 1974/3-4/51).

Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu kary adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kary wymierzone oskarżonemu zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Okoliczności popełnienia czynów, w tym wyrządzone szkody pokrzywdzonym i ich rozmiar, miał na uwadze Sąd orzekający, który trafnie uznał, iż orzeczone krótkotrwałe kary pozbawienia wolności oraz dłuższe kary ograniczenia wolności, polegające na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy są karami adekwatnymi do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości, a nadto spełniają swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej, stanowiąc wystarczającą reakcję karną na dokonane bezprawie. Należy wskazać, iż okolicznością dla oskarżonego niekorzystną było popełnienie kilku występków w krótkich odstępach czasu (niemal jeden za drugim), w tym zwłaszcza dwóch ostatnich już po zatrzymaniu i po złożeniu wyjaśnień odnoszących się do popełnienia pierwszych trzech zarzucanych mu czynów. Świadczy to tylko o tym, iż oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, wykazującym utrwalony - lekceważący stosunek do zasad porządku publicznego i wymogu poszanowania dóbr prawem chronionych. Sąd Rejonowy wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wziął pod wnikliwą uwagę, o czym świadczą wywody zawarte w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Uwzględnił więc także podnoszone przez obrońcę przyznanie się oskarżonego do winy, ta jednak okoliczność, nawet w powiązaniu z aktualną niekaralnością oskarżonego, w obliczu całokształtu okoliczności przedmiotowych i podmiotowych przypisanych oskarżonemu czynów, jak i też jego właściwości wskazujących na znaczną demoralizację i deprawację, nie wpłynęły na odmienną ocenę odnośnie braku przesłanek mogących uzasadniać pożądane oddziaływanie na oskarżonego postulowaną apelacją karą (karami) o charakterze wolnościowym. Należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że tylko krótkotrwała kara pozbawienia wolności orzeczona bez warunkowego zawieszenia jej wykonania czyni zadość należytemu uwzględnieniu wszystkich dyrektyw wymiaru kary. Nie może także bez znaczenia dla wymiaru kary pozostawać wzgląd na jej funkcję represyjną powiązaną z celami, które osiągnąć ma kara także wobec samego sprawcy przestępstw o znacznej społecznej szkodliwości. Uwzględniając stopień zawinienia oskarżonego zdaniem Sądu wymierzenie mu kar mieszanych jest adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. W realiach tej sprawy zdaniem Sądu odwoławczego wymierzenie krótkoterminowych kar izolacyjnych jest wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, związanych z tą sankcją. Uzupełnieniem oddziaływania penalnego w takim wypadku natomiast jest kara ograniczenia wolności, skierowana ku ugruntowaniu społecznie pożądanych zachowań oskarżonego w przyszłości. Wpłynie na oskarżonego w sposób wychowawczy, wdrażając go do pracy i do przestrzegania prawa, tak by miał świadomość nieopłacalności łamania prawa w przyszłości.

W ocenie Sądu odwoławczego kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu za przypisane mu czyny są karami, których wymiar uwzględnia znaczny stopień zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Rejonowy zasadnie także orzekając o karze łącznej miał na względzie związek przedmiotowy, jak i podmiotowy pomiędzy popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami. Czyny przypisane oskarżonemu popełnione zostały w zbliżonym czasie, stanowią rodzajowo podobne umyślne przestępstwa przeciwko mieniu, na szkodę różnych podmiotów pokrzywdzonych. Uznając zatem istniejący i dość ścisły związek pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami za ważki, Sąd meriti orzekł słusznie wobec oskarżonego kary łączne pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności na zasadzie asperacji, zbliżonej jednak do absorpcji.

Sąd Okręgowy, podzielając zatem w pełni wywody Sądu orzekającego odnoszące się do potrzeby wymierzenia oskarżonemu sekwencji kar, uznał wymierzone oskarżonemu kary łączne w wysokości 5 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności za sprawiedliwe. Także orzeczony środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz dwóch pokrzywdzonych jest słuszny, spełniając zwłaszcza swe cele kompensacyjne, ale i wychowawcze.

Z naprowadzonych wyżej względów Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów i argumentacji zawartych w apelacji, w pełni podzielając całość ustaleń i rozstrzygnięć Sądu merytorycznego, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

W pkt 2 wyroku zasądził nadto od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. M. G. koszty nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, obejmujące także kwotę podatku VAT, ponadto zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.