Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie: Antoni Smus

Katarzyna Powalska (spr.)

Protokolant : st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B.
przeciwko M. A. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 28 marca 2019 r., sygnatura akt I C 445/18

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w B. na rzecz pozwanej M. A. (1) zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1 800 (jeden tysiąc osiemset) złotych.

Sygn. akt I Ca 286/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 marca 2019 r. Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w sprawie I C 445/18 z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko M. A. (1) oddalił powództwo oraz zasądził od (...) S.A. z siedzibą w B. na rzecz M. A. (1) kwotę 3.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

M. A. (1) w dniu 30 listopada 2016 roku zawarła z (...) S.A. z siedzibą w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), której zabezpieczenie stanowił weksel własny in blanco opatrzony podpisem własnym pożyczkobiorcy. Kwota udzielonej pożyczki oddana do dyspozycji klienta wynosiła 25.000,00 złotych. Zobowiązanie pozwanej, które łącznie z odsetkami i kosztami wynosiło 54.000 zł miało zostać spłacone w 36 miesięcznych ratach w kwotach po 1.500 złotych płatnych do 11-go dnia każdego miesiąca do dnia 11 grudnia 2019r. Od zadłużenia przeterminowanego, pożyczkodawca miał prawo naliczać odsetki maksymalne w wysokości wynikającej z art. 481 § 2 1 K.c. (pkt 4.1 pożyczki k. 42). W celu zabezpieczenia wykonania obowiązku wynikającego z zawarcia umowy pozwana wystawiła dla (...) sp. z o.o. w S. weksel in blanco. Zgodnie z załączoną do weksla deklaracją pożyczkodawca miał prawo wypełnić weksel na sumę odpowiadającą zadłużeniu pozwanej w sytuacji gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wobec tego, że pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej zobowiązania, wierzyciel pismem z dnia 12 grudnia 2017 roku wezwał ją do spłaty zaległych dwóch rat pożyczki w wysokości 2.453 zł w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Pismo zostało nadane na adres M. A. (1) przesyłką poleconą nr (...) w dniu 13 grudnia 2017 roku. Wobec braku reakcji pozwanej, pożyczkodawca pismem z dnia 11 stycznia 2018 roku wypowiedział umowę pożyczki nadając w dniu 12 stycznia 2018 roku na jej adres przesyłką poleconą nr 0015900773457877909 oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Jednocześnie wierzyciel poinformował dłużnika o wypełnieniu weksla in blanco na kwotę zadłużenia wynoszącą 38.659,18 zł i wezwał pozwaną do wykupu weksla w ciągu 30 dni. Przesyłki zostały nadane przez powodową spółkę na adres zamieszkania M. A. (1) przesyłkami poleconymi, jednak żadna z przesyłek nie została doręczona pozwanej. Przesyłki nie wróciły również do nadawcy czyli powodowej spółki a z informacji dostępnej na stronie emonitoring.poczta-polska.pl nie wynika co stało się z nadanymi przesyłkami. Powodowa spółka nie podjęła działań związanych z reklamacją przedmiotowych przesyłek celem ustalenia ich losów. Pozwana nie wykupiła weksla, co skutkowało złożeniem przedmiotowego powództwa wobec uznania przez powódkę skuteczności doręczenia wypowiedzenia umowy pożyczki. Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy oraz osobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych oraz zeznań świadka M. A. (2) i pozwanej. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. A. (2) ponieważ w pełni korelowały one z zeznaniami pozwanej M. A. (1) i zebranym materiałem dowodowym. Sąd również zasadniczo dał wiarę złożonym dokumentom za wyjątkiem uznania, że doszło do skutecznego doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...). Uwzględniając twierdzenia pozwanej, która podniosła, że nie otrzymała żadnego z powyższych pism, co potwierdził świadek M. A. (2), nie można dać wiary twierdzeniem powoda o możliwości zapoznania się przez pozwaną z treścią tych pism bowiem przeczy temu również informacja ze strony emonitoring.poczta-polska.pl służącej do śledzenia drogi przesyłek. Po pierwsze z informacji ze strony internetowej poczty polskiej oraz książki nadawczej powódki wynika jedynie, że przesyłki o deklarowanych numerach nadania zostały nadane do pozwanej, jednak nie udowadnia to ich doręczenia adresatowi. A po drugie zaniechanie przez powódkę wdrożenia procesu reklamacyjnego u operatora pocztowego i przedłożenia jego wyników sądowi powoduje w ocenie Sądu wniosek, że powodowa spółka nie udźwignęła ciężaru dowodu w powyższym zakresie.

W ocenie Sądu I instancji powództwo z umowy pożyczki jest przedwczesne a z weksla bezzasadne i podlegało oddaleniu w całości.

Bezspornym w sprawie niniejszej było, że pozwana jako konsument w rozumieniu art. 22 § 1 k.c. zawarła umowę pożyczki gotówkowej z powodową spółką, która jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się działalnością polegającą na udzielaniu pożyczek gotówkowych. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zasadniczą kwestią dla rozstrzygnięcia sprawy było ustalenia, czy doszło do wypowiedzenia pozwanej umowy przez powoda. Nie ulega wątpliwości, że w dniu 12 grudnia 2017 roku powódka sporządziła i skierowała do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty a w dniu 11 stycznia 2018r. wypowiedzenie umowy pożyczki z zachowaniem terminu 30 dni i wezwała do zapłaty w tym terminie zadłużenia. Jako przyczynę wypowiedzenia powodowa spółka wskazała „niepłacenie zobowiązań umownych”, a więc przyczynę określoną w punkcie 8.1 a) umowy pożyczki. Zgodnie z treścią tego postanowienia pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. W ocenie Sądu warunki powyższe determinujące skuteczność wypowiedzenia nie zostały przez powódkę dopełnione. Jakkolwiek bowiem powodowa spółka wykazała, że pozwana opóźniła się o ponad 30 dni w spłacie zobowiązania co do raty za miesiąc listopad i grudzień 2017 roku, to nie wykazała, aby przed skierowaniem powództwa dopełniła umową określonego wymogu uprzedniego wezwania pozwanej do zapłaty w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz samego wypowiedzenia umowy.

Wątpliwości w niniejszej sprawie dotyczyły tego, czy – w braku dowodu doręczenia – wystarczającym dowodem dla uznania, że adresat przesyłki mógł zapoznać się z jej treścią, jest dowód nadania przesyłki listem poleconym oraz związanej z tym kwestii ciężaru dowodu.

Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w pełni podzielił pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 października 2002 r., V CKN 1796/00, który uznał, że przedłożenie potwierdzenia nadania przesyłki poleconej nie zawsze wystarcza do udowodnienia doręczenia tej przesyłki adresatowi, zwłaszcza w sytuacji, w której adresat konsekwentnie zaprzeczał faktowi jej doręczenia. Zgodnie z art. 3 pkt 22 Pr. poczt., przesyłką poleconą jest przesyłka rejestrowana będąca przesyłką listową, doręczana w sposób zabezpieczający ją przed utratą, ubytkiem zawartości lub uszkodzeniem, zaś przesyłką rejestrowaną jest przesyłka przyjęta za pokwitowaniem przyjęcia i doręczana za pokwitowaniem odbioru (art. 3 pkt 23). Potwierdzenie nadania ma, zgodnie z art. 17 Pr. poczt., moc dokumentu urzędowego. Prawdą jest, że dokument urzędowy, stosownie do art. 244 § 1 k.p.c., stanowi jedynie dowód tego, co w nim urzędowo zaświadczono, a zaświadczenie takie dotyczy przyjęcia przesyłki do nadania, a nie jej doręczenia. Wydanie takiego potwierdzenia oznacza jednak także potwierdzenie zawarcia umowy o świadczenie usługi pocztowej, polegającej na przyjęciu, przemieszczeniu i doręczeniu przesyłki. Jak wynika bowiem z art. 3 pkt 8 Pr.poczt., nadanie przesyłki oznacza polecenie doręczenia zgodnie z umową o świadczenie usługi pocztowej. Z kolei, § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych stanowi, że w przypadku przesyłek rejestrowanych umowę o świadczenie usługi uważa się za zawartą z chwilą wydania nadawcy przez operatora dowodu przyjęcia przesyłki. Opłata pobierana jest od nadawcy przez operatora z góry za przyjęcie, przemieszczenie i doręczenie przesyłki (§ 8 pkt 1 rozp.). Zatem, przyjmując przesyłkę rejestrowaną i pobierając z góry opłatę operator pocztowy zobowiązuje się do jej doręczenia. Z rozporządzenia wynika także, że jest możliwe uzyskanie potwierdzenia odbioru przesyłki rejestrowanej, jednak wyłącznie na pisemne żądanie nadawcy (§ 10 pkt 1). Brak takiego potwierdzenia nie oznacza jednak, że przesyłka nie została doręczona. Przesyłka rejestrowana bowiem, nieodebrana w terminie odbioru, zwracana jest nadawcy, co wynika z § 38 pkt 5 rozp. Jeżeli zatem nadawca przesyłki rejestrowanej uiścił opłatę, otrzymał potwierdzenie nadania, a operator nie zwrócił mu tej przesyłki, można domniemywać, że została doręczona adresatowi. W związku z tym należy uznać, że dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi uprawdopodobnienie doręczenia jej adresatowi, który może to domniemanie obalić, wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią. W przedmiotowej sprawie twierdzenia pozwanej potwierdził jej mąż który zeznał, że pozwana miała pewne trudności w spłacie zadłużenia, jednak nie otrzymała od powodowej spółki żadnego pisma. Wobec powyższego, jak również wobec braku dowodu doręczenia przesyłek a nawet przekazania ich z urzędu pocztowego nadania (P.) do urzędu pocztowego miejsca doręczenia, a także z uwagi na fakt, że ostatni znany status przesyłki został przez operatora pocztowego określony jako „w transporcie” Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie strona powodowa nie może skutecznie powołać się na domniemanie skutecznego złożenia pozwanej oświadczeń woli w wyniku nadania do niej listem poleconym - pism zawierających te oświadczenia. Tym samym na powódce spoczął ciężar udowodnienia doręczenia pozwanej oświadczeń woli, w szczególności poprzez przeprowadzenie skutecznej procedury reklamacyjnej u operatora pocztowego celem zweryfikowania losów obu przesyłek poleconych nadanych do pozwanej. Obowiązkowi temu strona powodowa nie podołała. Zatem stwierdzenie pozwanej, że dowód nadania przesyłki nie stanowił wykazania faktu jej doręczenia, było wystarczające do uznania, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki nie zostało złożone a tym samym weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową. Deklaracja wekslowa stanowiąca Załącznik nr 3 do umowy pożyczki nr (...) upoważnia pożyczkodawcę do wypełnienia weksla gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania (k.41). Skoro zatem powodowa spółka nie udowodniła doręczenia przesyłki zawierającej odpowiednio wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki a pozwana konsekwentnie zaprzeczała jakoby otrzymała takie dokumenty o czym świadczyć może status obu przesyłek „w transporcie”, to przyjąć należało, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową a powództwo oparte na pożyczce jest przedwczesne. Powyższe nie oznacza, że pozwana zwolniona jest z obowiązku zwrotu pożyczki stronie powodowej. Tym nie mniej biorąc pod uwagę fakt, że pożyczka udzielona została do dnia 11 grudnia 2019 r. i do chwili zamknięcia rozprawy nie została skutecznie wypowiedziana a samo powództwo oparte zostało na wadliwie (niezgodnie z deklaracją), wypełnionym wekslu in blanco Sąd uznał roszczenie z pożyczki za przedwczesne a z weksla za bezzasadnie i powództwo oddalił. Tytułem porządku należy jedynie zauważyć, że udzielone r.pr. M. K. pełnomocnictwo procesowe (k.6) z mocy art. 91 K.p.c. nie obejmuje prawa do składania w imieniu (...) oświadczeń rodzących skutki materialnoprawne w zakresie umowy łączącej strony (za wyjątkiem skutków zawarcia ugody lub zrzeczenia się roszczenia – art. 91 ust. 4 K.p.c.). W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu I instancji, wytoczenie powództwa nie mogło skutkować wypowiedzeniem umowy pożyczki. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł (...) S.A. w B., który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu:

I.  naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na rozstrzygnięcie, a to:

-

art. 233 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na wywiedzeniu z dopuszczonych i przeprowadzonych dowodów z dokumentów wniosków sprzecznych z treścią tychże dokumentów, tj. poprzez ustalenie, że powód nie udowodnił, że umowa pożyczki została skutecznie wypowiedziana, a w konsekwencji uznanie, że powództwo było przedwczesne,

II.  naruszenie prawa materialnego, a to :

-

art. 720 § 1 k.c. poprzez brak zasądzenia zwrotu pożyczki do wysokości kwoty nominalnej pomimo zobowiązania umownego pozwanego do zwrotu rzeczonej kwoty,

-

art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku Prawo pocztowe (dalej: „Prawo pocztowe") w zw. z § 37 ust. 5 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego (dalej: „Rozporządzenie") w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 231 k.p.c. polegające na nieuprawnionym przyjęciu, że przesyłka nadana w urzędzie pocztowym i nie zwrócona nadawcy nie została skutecznie doręczona, podczas gdy w takiej sytuacji zachodzi domniemanie skutecznego doręczenia, którego obowiązek obalenia leżał po stronie pozwanego;

-

art. 38 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe w zw. z art. 61 § 1 k.c, polegające na błędnym uznaniu, że do prawidłowego przedstawienia weksla nie dochodzi poprzez wniesienie, ewentualnie doręczenie pozwu,

-

art. 53 w zw. z art. 48 i art. 38 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe, poprzez błędne uznanie, że warunkiem powstania i wymagalności roszczenia wekslowego jest prawidłowe przedstawienie weksla do zapłaty dłużnikowi wekslowemu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa adwokackiego za postępowanie apelacyjne według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja strony powodowej jako niezasadna zasługiwała na oddalenie.

W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Stosowny zarzut w tym zakresie został przez apelanta oparty na twierdzeniu, że Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów polegającą na wywiedzeniu z przeprowadzonych dowodów wniosków sprzecznych z treścią tychże dokumentów, to jest poprzez ustalenie, że powód nie udowodnił że umowa pożyczki została skutecznie wypowiedziana, a w konsekwencji uznanie, że powództwo było przedwczesne. Z takim twierdzeniem nie sposób się zgodzić, albowiem zdaniem Sądu Okręgowego, ocena materiału obwodowego przeprowadzona przez Sąd I instancji nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, wyznaczonej dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego i mieści się w ramach swobody sądu (por. też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 1998 r., sygn. III CKN 4/98, publ. LEX nr 322031), zaś zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie (tak też SN w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99, publ. i w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906). Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy podnieść trzeba, że strona pozwana od momentu dokonania pierwszej czynności procesowej kwestionowała rzekome doręczenie przez powoda pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki i wezwania do zapłaty. W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu strona powodowa zaś wskazała nr przesyłek dołączając wydruk z portalu śledzenia przesyłek pocztowych z którego wynikał fakt, że strona powodowa nadała przesyłkę, zaś nie wynikał fakt, iż nastąpiła próba jego doręczenia czego dowodzi użyte sformułowanie „w transporcie”. W związku z powyższym przyjąć należało, iż strona pozwana skutecznie obaliła domniemanie doręczenia obu przesyłek, co sprawiło że ciężar dowodzenia, iż doszło do skutecznego doręczenia korespondencji przeszedł na stronę powodową. Nadto zważyć należy, iż na rozprawie w dniu 11 października 2018 r. Sąd I instancji zobowiązał stronę powodową do złożenia reklamacji dotyczącej obu przesyłek w celu ustalenia ich losów, jak również zobowiązał do złożenia oryginałów przesyłek wraz z kopertami. Ponieważ strona powodowa uchybiła powyższemu zobowiązaniu przyjąć należało, iż nie uniosła ciężaru dowodu. Tym samym uznać należy, że zarzut naruszenia przez Sąd I instancji treści art. 233 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na wywiedzeniu z przeprowadzonych dowodów wniosków sprzecznych z treścią tychże dokumentów jest chybiony.

Nietrafiony okazał się również podniesiony przez stronę powodową zarzut naruszenia norm prawa materialnego. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie uchybił treści art. 720 k.c. poprzez brak zasądzenia zwrotu pożyczki do wysokości kwoty nominalnej pomimo zobowiązania umownego pozwanego do zwrotu rzeczonej kwoty. Zgodnie z powołanym przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Dla oceny zasadności tego zarzutu zasadniczą kwestią było ustalenie, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pozwanej przez powoda, co nakładałoby na pozwaną obowiązek natychmiastowego zwrotu pożyczki. W tym zakresie Sąd II instancji podzielił zapatrywania Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, że warunki determinujące skuteczne wypowiedzenie umowy nie zostały przez powódkę spełnione. O ile bowiem strona powodowa wykazała, że pozwana opóźniła się o ponad 30 dni w spłacie zobowiązania co do raty za miesiąc listopad i grudzień 2017 r., to jednak nie udało jej się udowodnić, że przed skierowaniem powództwa do Sądu dopełniła wskazanego w umowie obowiązku uprzedniego wezwania pozwanej do zapłaty w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz samego wypowiedzenia umowy. W świetle powyższego jako w pełni uzasadnione jawi się przekonanie strony pozwanej, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki nie zostało złożone, a tym samym pozwana nie została skutecznie wezwana do zwrotu żądanej kwoty.

Sąd I instancji nie naruszył także wskazanych przez skarżącego norm prawa materialnego wynikających z ustawy z 28 kwietnia 1936 r. Prawo Wekslowe (Dz.U. 2016 poz. 160). Niezasadny okazał się zarzut błędnego uznania, iż nie doszło w niniejszej sprawie do prawidłowego przedstawienia weksla do zapłaty. Zgodnie bowiem z ust. 8.2 umowy łączącej strony „pożyczkodawca ma prawo wypełnić weksel in blanco, o którym mowa w pkt. 3.1 (a) na zasadach określonych w Deklaracji Wekslowej w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania”. W świetle prawidłowych ustaleń Sądu I instancji które Sąd odwoławczy w pełni podziela przyjąć należało, że powód nie miał podstaw do wypełnienia weksla in blanco, albowiem nie wezwał pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni o daty otrzymania wezwania. Skoro bowiem strona powodowa nie wykazała doręczenia przesyłki zawierającej odpowiednio wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki, a pozwana zakwestionowała jakoby otrzymała takie dokumenty, to uznać należało, iż weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową.

Zobowiązanie wekslowe osoby, która wręczyła weksel nie powstaje bowiem w razie wypełnienia weksla in blanco przez jego odbiorcę niezgodnie z otrzymanym upoważnieniem. Ciężar dowodu, że weksel in blanco wypełniono w sposób sprzeczny z porozumieniem wekslowym spoczywa na dłużniku, który zarzut taki podniósł. Tym samym jako nietrafioną należy potraktować wszelką argumentację strony powodowej o przedstawieniu weksla do zapłaty przez wniesienie pozwu, gdyż weksel został wystawiony nieprawidłowo, to jest wbrew postanowieniom umowy i deklaracji wekslowej. Zaznaczyć również trzeba, iż pełnomocnik strony powodowej nie dysponował pełnomocnictwem upoważniającym go do składania oświadczeń rodzących skutki materialnoprawne w zakresie umowy łączącej strony i z tego również względu wytoczenie powództwa nie mogło skutkować skutecznym wypowiedzeniem umowy pożyczki łączącej strony. W odpowiedzi na zarzut skarżącego w ślad za Sądem I instancji podnieść należy, że powyższe nie oznacza, że pozwana zwolniona jest z obowiązku zwrotu pożyczki stronie powodowej. Nie mniej jednak biorąc pod uwagę fakt, że pożyczka udzielona została do dnia 11 grudnia 2019 r. i do dnia wyrokowania nie została skutecznie wypowiedziana, a samo powództwo oparte zostało na wadliwie wypełnionym wekslu in blanco słusznie roszczenie z pożyczki uznane zostało przez Sąd I instancji za przedwczesne.

Z tych względów apelacja strony powodowej nie zawierała uzasadnionych podstaw do zmiany wyroku lub jego uchylenia. Wobec powyższego na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i 391 § 1 k.p.c. obciążając powoda jako przegrywającego kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez stronę pozwaną. Wysokość wynagrodzenia ustalono na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.