Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Wildowicz

Protokolant: Martyna Żywicka

po rozpoznaniu w dniach 27 lutego i 25 marca 2019 r. sprawy:

T. K. , syna M. i E. z domu P., urodzonego (...) w B.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 sierpnia 2018 roku w B. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami, wziął udział w pobiciu S. O. oraz P. P. w ten sposób, że zadawał pokrzywdzonym uderzenia rękoma i nogami po całym ciele w wyniku czego obaj upadli na ziemię i spowodował u S. O. obrażenia ciała w postaci uszkodzenia śluzówki i niewielkie krwawienia wargi, a u P. P. otarcia skóry na policzku oraz w tylnej części głowy, powodując jednocześnie u niego ból żeber, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, działając w ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozumienia znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

I.  oskarżonego T. K. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 18 sierpnia 2018 r. w B. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, wziął udział w pobiciu S. O. oraz P. P. w ten sposób, że zadawał pokrzywdzonym uderzenia rękoma i nogami po całym ciele, powodując przy tym ich upadek na ziemię, w wyniku czego S. O. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia śluzówki i niewielkiego krwawienia wargi, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, a P. P. doznał otarcia skóry na policzku i w tylnej części głowy, narażając jednocześnie pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub uszkodzenia ciała powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, a w czasie popełnienia tego czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozmienia jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem, to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to na mocy art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. skazuje go, a na mocy art. 158 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat Emilii Dudko kwotę 841,32 zł. (osiemset czterdzieści jeden złotych trzydzieści dwa groszy), w tym kwotę 157,32 zł. (sto pięćdziesiąt siedem złotych trzydzieści dwa groszy) podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

III.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sędzia:

Sygnatura akt II K 430/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 2018 r. w godzinach wieczornych S. O. i P. P. wspólnie ze swoim koleżankami M. K. i W. K. udali się rejon sklepu spożywczego położonego przy ulicy (...) w B.. Obok tego sklepu przeszli tunelem w stronę osiedla mieszkaniowego gdzie zatrzymali się by porozmawiać. Gdy tam stali, w pewnym momencie w ich stronę zaczęła iść grupa kilku mężczyzn. Na początku podeszło do nich dwóch, wśród których był T. K. i zaczęli uderzać najpierw P. P., a potem S. O. pięściami w okolicę głowy powodując ich upadek na ziemię. Następnie dołączyło do nich trzech kolejnych mężczyzn i dalej wspólnie kopali napadniętych po całym ciele. Po chwili napastnicy przestali i odeszli z miejsca zdarzenia.

W wyniku tego zdarzenia S. O. doznał uszkodzenia śluzówki i niewielkiego krwawienia wargi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, a P. P. doznał otarcia skóry na policzku i w tylnej części głowy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków S. O. (k. 9v, 118v, 128v – 129, 153, 249 – 249v), P. P. (k. 21v – 22, 120v, 158, 249v – 250), M. K. (k. 38v – 39, 117v – 163, 250 – 250v), W. K. (k. 87v – 88, 168, 250v), B. M. (k. 44v – 46, 261), część zeznań świadków K. C. (1) (k. 100v, 262), W. O. (k. 102v – 103, 262v), K. C. (2) (k. 48v – 49, 261v – 262) i C. P. (k. 105v – 106, 262v – 263) a także notatki urzędowe (k. 2, 56, 89), dokumentację medyczną (k. 11), nagrania z monitoringu (k. 32, 62), protokoły oględzin rzeczy wraz z materiałem poglądowym (k. 50 – 55, 57, 72 – 85, 89a), opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 83) oraz tablice poglądowe (k. 149 – 151, 154 – 156, 159 – 161, 164 – 166).

T. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 173v – 174, 229v – 230, 248v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wina i okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu nie budziły jakichkolwiek wątpliwości.

Bezspornym w sprawie było, że w dniu 18 sierpnia 2018 r. w godzinach wieczornych w B., w okolicy sklepu spożywczego położonego przy ulicy (...) doszło do zdarzenia w trakcie którego kilku mężczyzn najpierw uderzało pokrzywdzonych pięściami w okolice głowy, a następnie po ich upadku ziemię, kopało po całym ciele, po czym, po chwili napastnicy oddalili się.

Powyższe wynika jednoznacznie z zeznań S. O., P. P., M. K., W. K. i B. M., którzy w zasadzie w tożsamy sposób przedstawili przebieg tego zdarzenia, opisując przy tym zachowania napastników. W ocenie Sądu zeznania w/w w omawianym zakresie są wiarygodne. Były one bowiem spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały. Ewentualne drobne rozbieżności w ich relacjach w żaden sposób nie obniżały ich waloru. Pamiętać bowiem należy, że zdarzenie było bardzo dynamiczne, trwało niedługo, było wówczas ciemno, a napastników było kilku. Zdaniem Sądu świadkowie obiektywnie przedstawili przebieg ówczesnych wydarzeń. Nie mieli bowiem jakichkolwiek powodów by relacjonować nie zgodnie z prawda. Fakt, że do takiego zdarzenia doszło wynika również z zeznań świadków K. C. (2), W. O. i C. P..

Rodzaj i charakter obrażeń ciała jakich w wyniku tego zdarzenia doznał S. O. wynikają z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 83). Biegła wskazała, że uszkodzenie śluzówki i niewielkie krwawienie z wargi stanowiło naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni. W ocenie Sądu powyższa opinia w całości zasługiwała na uwzględnienie.

Z zeznań P. P. wynika, że w wyniku tego zdarzenia doznał otarcia skóry na policzku i w tylnej części głowy.

Istotną kwestią wymagającą ustalenia przez Sąd było to, czy w zdarzeniu tym udział brał, tak jak przyjął to prokurator, T. K..

Zdaniem Sądu zgromadzone w sprawie dowody nie pozostawiały jakichkolwiek wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego.

W pierwsze kolejności wskazać należy, że niewątpliwym było, iż T. K. przebywał w okolicy miejsca zdarzenia w czasie kiedy do niego doszło. Świadczą o tym nagrania z zabezpieczonego monitoringu z (...) S. A. (k. 62, 72 – 85, 89a), na których widoczny jest oskarżony, który został rozpoznany między innymi przez K. C. (1) (k. 262) i W. O. (k. 262v).

W dalszej kolejności podnieść należy, że S. O. (k. 249 – 249v) i P. P. (k. 249v – 250) nie mieli jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że T. K. był jednym z napastników. Był wśród dwóch mężczyzn, którzy na początku podeszli do pokrzywdzonych i zadawali im uderzenia pięściami, a następnie brał udział w dalszej części zajścia. Obaj pokrzywdzeni zauważyli jego twarz zaraz po tym jak został uderzony P. P.. Wskazali, że miał wtedy zarost i był ubrany w białą koszulkę, co jest zbieżne z ówczesnym wyglądem oskarżonego widocznym na w/w nagraniach z monitoringu. Wreszcie obaj pokrzywdzeni bez cienia wątpliwości rozpoznali (czy to podczas okazywania im tablic poglądowych, czy też na sali rozpraw) w osobie T. K. jednego ze sprawców.

W ocenie Sądu zeznania S. O. i P. P. w powyższym zakresie również należało uznać za wiarygodne. Z pozytywnym skutkiem poddają się one bowiem weryfikacji przez pryzmat wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Były zbieżne ze sobą. Pokrzywdzeni są osobami obcy dla oskarżonego, a więc nie mieli jakichkolwiek powodów by bezpodstawnie go obciążać. Dodatkowo, bytność oskarżonego w pobliżu miejsca zdarzenia wynika z innych dowodów zgromadzonych w sprawie.

W toku postępowania przesłuchano również w charakterze świadka J. C. (k. 24v – 25, 260v – 261). Z jego zeznań wynika, że widział przedmiotowe zdarzenie jednak z całą pewnością nie było tam T. K.. Sąd uznał zeznania tego świadka za niewiarygodne gdyż pozostawały one w sprzeczności z omówionymi wyżej dowodami.

Zdaniem Sądu zeznania świadka A. W. (k. 97v - 98, 261v) nie wniosły nic istotnego do sprawy i w żaden sposób nie przyczyniły się do jej rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał, że nie przyznanie się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługiwało na uwzględnienie i stanowiło jedynie przyjętą przez niego linię obrony, której przeczą dowody zgromadzone w sprawie.

Reasumując, opisane wyżej dowody uzupełniają się i tworzą logiczną całość, nie pozostawiając zdaniem Sądu jakichkolwiek wątpliwości, co do tego, że T. K. dopuścił się przypisanego mu czynu. Dowody te wykazały, że w dniu 18 sierpnia 2018 r. w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, wziął udział w pobiciu S. O. i P. P. w ten sposób, że zadawał pokrzywdzonym uderzenia rękoma i nogami po całym ciele, powodując przy tym ich upadek na ziemię, w wyniku czego S. O. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia śluzówki i niewielkiego krwawienia wargi, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, a P. P. doznał otarcia skóry na policzku i w tylnej części głowy. Mając na uwadze to, że napastnicy mieli przewagę liczebną, charakter i intensywność agresywnych ich zachowań oraz to, że kierowali uderzenia między innymi w okolicę głowy, niewątpliwym było, iż S. O. i P. P. zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub uszkodzenia ciała powyżej 7 dni. Oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał więc ustawowe znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 158 § 1 k.k.

T. K. był wcześniej wielokrotnie karany sądownie. Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w B. P. z dnia 28 września 2015 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...) połączono oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie o sygnaturze akt (...) za czyn z art. 157 § 1 k.k. oraz karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie o sygnaturze akt (...) za czyn z art. 157 § 1 k.k. i wymierzono mu karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą T. K. odbywał w okresie od 26 lutego 2015 r. do 6 kwietnia 2016 r. (k. 183 – 184). Aktualny czyn stanowi więc przestępstwo podobne do w/w skazań i został popełniony w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności. Stąd też czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować również z art. 64 § 1 k.k.

W toku postępowania pojawiły się wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego T. K.. Z opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez dwóch psychiatrów i psychologa wynika, że u oskarżonego stwierdzono chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną. Zdaniem biegłych T. K. w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozumienia jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem.

W ocenie Sądu opinia biegłych jest pełna, jasna i rzeczowa w związku z czym w całości zasługiwała na uwzględnienie.

Mając na uwadze wnioski zawarte w w/w opinii, w kwalifikacji prawnej czynu należało również powołać art. 31 § 2 k.k.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest odpowiednia biorąc pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, a także warunki i właściwości osobiste sprawcy. Nadto jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego.

Okolicznością obciążającą jest niewątpliwie to, że oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa podobne (k. 178 – 179v).

Niewątpliwie występek, którego dopuścił się T. K. cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień zawinienia. Oskarżony dopuścił się zamachu na tak istotne dobro chronione prawem jakim jest zdrowie i życie innego człowieka. Działał przy tym bardzo zuchwale, a mając na uwadze to, że napastnicy mieli przewagę liczebną, mogli doprowadzić do powstania znacznie poważniejszych skutków. Podnieść również należy, że pokrzywdzeni swoim zachowaniem nie dali jakichkolwiek powodów do przypuszczenia na nich ataku.

Przy wymierzaniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd wziął także pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, które winna spełniać ta kara. Zdaniem Sądu orzeczona kara zapobiegnie w przyszłości ponownym czynom oskarżonego i będzie oddziaływać na niego wychowawczo, ponadto ukształtuje wyobrażenie społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary.

Mając na uwadze to, że T. K. w czasie popełnienia przypisanego mu czynu był skazany na karę pozbawienia wolności, możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary została wyłączona (art. 69 §1 k.k.).

O kosztach obrony udzielonej oskarżonemu przez adwokata Emilię Dudko z urzędu orzeczono na podstawie § 17 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3, § 20 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18).

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego i wysokość osiąganych przez niego dochodów, Sąd uznał, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe i dlatego zwolnił go od ich zapłaty w całości.

Sędzia: