Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 5.07, 25.10, 18.12.2018 roku , 7.03, 23.05, 7.08, 22.08.2019 roku sprawy, przeciwko M. P. s. R. i D. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 5 lipca 2017 roku ok. godziny 10:04 w W. na ulicy (...), będąc kierowcą samochodu marki B. o nr rej. (...) zatrzymał pojazd w miejscu obowiązywania znaku drogowego B- 36 „zakaz zatrzymywania się" z tabliczką T-24 wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 92§1 kw. w zw. z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U. 05.108.908 z późn. zm. i §28 ust. 2 i 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw W.. i A.. z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Dz. U. 02.170.1393

orzeka

I.  Obwinionego M. P. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Zasądza od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( sto) złotych tytułem kosztów postępowania .

Sygn. akt V W 4939/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lipca 2017 r. ok. godz. 10:04 na ul. (...) w W. funkcjonariusze Straży Miejskiej, tj. str. K. B. i str. R. R. (2) ujawnili wykroczenie, polegające na postoju w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 (zakaz zatrzymywania się) z tabliczką T-24, popełnione przez kierującego pojazdem marki B. o numerze rejestracyjnym (...), tj. o czyn z art. 92 § 1 kw. W toku czynności funkcjonariusze zarejestrowali wykroczenie przy pomocy aparatu fotograficznego oraz stwierdzili zgodność tablic rejestracyjnych z naklejką rejestracyjną umieszczoną na przedniej szybie pojazdu. Kolejno, na podstawie art. 130a ust. 1 pkt 5 P. wszczęto procedurę usunięcia pojazdu, który został odholowany na parking strzeżony w W. przy
ul. (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatki urzędowej - k. 1, 23

2.  dokumentacji fotograficznej - k. 3-6

3.  dokumentacji – k. 7, 10

4.  pisma obwinionego – k. 22

5.  dokumentacji fotograficznej załączonej przez biegłego – k. 48, 49, 50

6.  pisma Zarządu Dróg Miejskich – k. 71

7.  pisma – k. 73

Obwiniony M. P. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. W dniu 5 lipca 2017 roku, obwiniony stawił się
w siedzibie Straży Miejskiej . W związku z popełnionym wykroczeniem z art. 92 § 1 kw nałożono na niego mandat karny kredytowany w wysokości 100 zł. Obwiniony M. P. odmówił przyjęcia mandatu, w związku z czym został skierowany przeciwko niemu wniosek o ukaranie do tutejszego Sądu.

Obwiniony korzystając z przysługujących mu uprawnień, złożył pisemne wyjaśnienia przesyłając je do Straży Miejskiej. Stanowisko wyrażone przez obwinionego
w piśmie wyjaśniającym z dnia 12 lipca 2017 roku opierało się na twierdzeniu, iż
w przedmiotowym dniu popełnienia wykroczenia, obwiniony przebywał na urlopie poza W., tj. w terminie od 23 czerwca 2017 roku do dnia 5 lipca 2017 roku. Obwiniony wskazał, iż parkując pojazd w dniu poprzedzającym wyjazd, tj. 22 czerwca 2017 roku, nie było znaku zakazującego parkowania w przedmiotowym miejscu. Po przyjeździe do kraju, od funkcjonariuszy Straży Miejskiej, obwiniony powziął informację, iż znak – zakaz zatrzymania został postawiony w związku z wizytą Prezydenta USA D. T.
w dniu 5 lipca 2017 roku. Obwiniony podkreślił, iż w żaden sposób nie mógł dowiedzieć się o zaistniałym zdarzeniu z uwagi na to, iż w tym czasie przebywał poza granicami kraju.

Obwiniony w sprzeciwie od wyroku nakazowego podtrzymał powyższe wyjaśnienia. Dodał także, że nie jest jedynym użytkownikiem pojazdu marki B.. Wskazał, iż
z niniejszego pojazdu korzysta także jego narzeczona A. K. oraz jego ojciec R. P.. Odnosząc się do przedmiotowego dnia, tj. 5 lipca 2017 roku, jako mogącego korzystać z pojazdu marki B. obwiniony M. P., wskazał swojego ojca, z uwagi na to, iż w tym dniu zarówno on jak i jego narzeczona przebywali poza W.. Jednakże dodał, iż zgodnie z informacjami jakie posiada, jego ojciec nie korzystał z samochodu marki B. pod jego nieobecność. Nadto, obwiniony podkreślił, iż dotychczas w miejscu z którego odholowano pojazd, nie było żadnych zakazów
i zarówno on sam jak i mieszkańcy osiedla od wielu lat korzystali z przedmiotowych miejsc parkingowych.

Obwiniony stawił się na rozprawę. Przed Sądem potwierdził przedstawione wcześniej stanowisko. Ponadto, wskazał iż niemożliwym jest, aby w dniu w którym parkował pojazd w przedmiotowym miejscu stał znak zabraniający zatrzymywania się,
z uwagi na to, iż jest to jedno z miejsc postojowych przeznaczonych dla mieszkańców. Obwiniony podniósł także, iż ma wykupiony abonament w tej strefie na rok, uprawniający go do parkowania na niniejszym parkingu. Podkreślił także, iż parkując przedmiotowy pojazd w dniu 22 czerwca 2017 r., nie będąc obecnym na miejscu w W., tj. do dnia 5 lipca 2017 roku, nie miał możliwości powzięcia informacji o zaistniałej sytuacji. Przesłuchana w charakterze świadka A. K. zeznała iż , wraz z obwinionym wyjechali do rodziny do Niemiec w dniu 21 czerwca 2017 roku i powrócili w dniu 6 lipca 2017 roku . Stwierdzili brak pojazdu w miejscu gdzie zawsze był on parkowany. Od Straży Miejskiej obwiniony dowiedział się , że samochód został odholowany.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Istotne znaczenie miała w niniejszej sprawie również ustna opinia biegłego – J. K., a także pisma nadesłane
z (...) D. O. – Wydziału Infrastruktury oraz z Zarządu Dróg Miejskich. Walor wiarygodności co do zasady, Sąd nadał również wyjaśnieniom obwinionego, które korespondowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i stanowiły ich rzeczowe dopełnienie. Zdaniem Sądu, wyjaśnienia obwinionego zasługują na uwzględnienie, ponieważ są konkretne, spójne i logiczne.

Ze względu na charakter sprawy, istotną rolę w ocenie działania obwinionego i na tej podstawie ustalenia okoliczności i przebiegu zdarzenia miała ustna opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna i wewnętrznie spójna, a nadto przedstawiona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. W pierwszej kolejności biegły podkreślił, iż zdarzenie zidentyfikował na podstawie informacji w aktach sprawy oraz fotografii wykonanych przez Straż Miejską. Biegły opierając się na wykonanych fotografiach z oględzin miejsca zdarzenia, wskazał, że miejscem przedmiotowego zdarzenia była ulica, którą można nazwać „osiedlową”, a nie drogą krajową. Zatem, w ocenie biegłego obwiniony zaparkował pojazd w miejscu
w którym zazwyczaj parkuje, a nie w miejscu przypadkowym. Nadto biegły wskazał, iż obwiniony posiada zgodę zarządcy drogi na parkowanie przedmiotowego pojazdu w tym właśnie rejonie. Biegły zwrócił także uwagę na wykonane procedury, które zastosowane przez odpowiednie służby nie były wystarczające dla właściwego rozwiązania tego typu sytuacji. Ponadto, powołując się na wieloletni staż wykonywanego zawodu, biegły podkreślił iż tego typu zdarzenia są niezwykle skomplikowane i nie są często występującym zjawiskiem na co dzień. W końcowym stanowisku biegły dodał, iż z uwagi na brak informacji, kiedy znaki wyznaczające tymczasową organizację ruchu zostały umieszczone, w sytuacji gdy dokumentacja taka istnieje, byłaby niezwykle istotna do zweryfikowania stanowiska przedstawianego przez obwinionego.

Zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów, jak już wcześniej wspomniano, stanowiły dla Sądu równie istotną rolę co ustna opinia biegłego. Urząd D. O. - Wydział Infrastruktury, w piśmie poinformował, iż nie wprowadzał żadnych zmian
w oznakowaniu na ul. (...), w postaci znaków B-36 z tabliczkami T-24. Wskazał, iż zgodnie z posiadaną wiedzą to Zarząd Dróg Miejskich wprowadził czasową organizację ruchu w postaci znaków B-36 z tabliczkami T-24 na czas trwania szczytu w W. na wszystkich przyległych ulicach do trasy przejazdu delegatów. Zarząd Dróg Miejskich
w piśmie nadesłanym do tutejszego Sądu potwierdził, iż na ul. (...) w W. zostały ustawione znaki B-36 w związku z wizytą prezydenta Stanów Zjednoczonych D. T.. Nadto, Zarząd Dróg Miejskich wskazał, iż znaki B-36 wraz z tabliczkami tekstowymi o treści „od dnia 4 VII 2017 roku od godz. 22.00 także na wyznaczonych miejscach postoju” wraz z tabliczkami T-24 zostały ustawione w dniu 23 czerwca 2017 roku ok. godz. 11.00.

Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię biegłego za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci wyżej wymienionych dokumentów również stanowiły istotny dowód
w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu M. P. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Przedmiotem ochrony w powołanym wyżej przepisie jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Ustanowiono w nim odpowiedzialność za niestosowanie się do znaków lub sygnałów drogowych albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem albo do kontroli ruchu drogowego. Sens tego przepisu jest jasny. Strona przedmiotowa bardzo prosto ujmuje zabronione zachowanie sprawcy. Czyn zabroniony polega na niestosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Hierarchia oraz treść znaków i sygnałów drogowych ustalona jest w przepisach prawa o ruchu drogowym. Służą one przebiegowi odpowiednio uporządkowanego ruchu drogowego. Stanowią w ten sposób gwarancję bezpieczeństwa ruchu. Z tych względów podporządkowanie się im jest niezbędne. Czyn sprawcy może polegać zarówno na działaniu, jak również na zaniechaniu. Strona podmiotowa czynu określonego w § 1 co do zasady, zakłada umyślność działania.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że koniecznym do zakwalifikowania konkretnego czynu jako konkretnego przestępstwa (wykroczenia) jest wystąpienie określonych znamion czynu zabronionego, opisanych w ustawie karnej. Do znamion czynu zabronionego należą podmiot ochrony i przestępstwa (wykroczenia) oraz jego strona przedmiotowa i podmiotowa. Wskazują one jakie dokładnie zachowanie danej osoby oraz jakie okoliczności zdarzenia umożliwiają przypisanie sprawcy popełnienie danego przestępstwa (wykroczenia). Stosujący prawo przy ocenie konkretnego czynu bierze pod uwagę okoliczności jego popełnienia, postać zamiaru, motywację sprawcy oraz rodzaj i stopień naruszonych reguł ostrożności. Powyższe odnoszą się zawsze do czynu wyczerpującego ustawowe znamiona normy sankcjonowanej.

Analizując przedmiotowy stan faktyczny, po dokonaniu oceny konkretnego zachowania, z uwzględnieniem jego indywidualnych cech, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie obwiniony swoim postępowaniem nie spełnił znamion czynu zabronionego odnoszących się do jej strony podmiotowej, które umożliwiłyby przypisanie jej popełniania zarzucanego wykroczenia. Obwiniony w czasie zdarzenia przebywał poza miejscem zamieszkania, nie miał wiedzy o ustawieniu w dniu 23 czerwca 2017 roku znaku drogowego B-36 wraz z tabliczkami tekstowymi. W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił M. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 92 § 1 kw.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu (w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2018 r.) w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.