Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: protokolant sądowy Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania E. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 12 kwietnia 2018 znak (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o zasiłek chorobowy

orzeka:

1.zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje odwołującej E. J. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1.01.2018r. do 20.03.2018r.;

2. zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. na rzecz odwołującej E. J. koszty zastępstwa procesowego w wysokości 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) .

Sygn. akt VI U 184/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2018 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił E. J. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2018 roku do 20 marca 2018 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że ubezpieczona była niezdolna do pracy w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku z powodu choroby współistniejącej ze schorzeniem, które spowodowało jej niezdolność do pracy w okresie od 27 grudnia 2017 roku do 31 stycznia 2018 roku. Wobec tego ZUS uznał, że oba okresy należy zliczyć na jeden okres zasiłkowy, a okres ten upłynął z dniem 21 grudnia 2017 roku. Wobec tego ZUS odmówił ubezpieczonej prawa do zasiłku za okres wskazany w sentencji decyzji.

(decyzja ZUS z dnia 12.04.2018r. – k. 1 akt organu rentowego)

Od powyższej decyzji E. J. wniosła odwołanie, zaskarżając tę decyzję w całości i wnosząc o zmianę tej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2018 roku do 20 marca 2018 roku. W uzasadnieniu odwołania odwołująca się podała, że jej niezdolność do pracy w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku była spowodowana inną chorobą niż jej niezdolność do pracy powstała po dniu 27 grudnia 2017 roku. Odwołująca się podała, że w pierwszym okresie wymagała leczenia przez lekarza psychiatrę, zaś w drugim okresie swej niezdolności do pracy wymagała leczenia przez lekarza neurologa.

(odwołanie – k. 4 – 10)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Spolecznycn wniósł o ich oddalenie w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy powtórzył argumentację zawartą w zaskarżonych decyzjach. ZUS dodał, że w całym okresie wszystkich zliczonych niezdolności do pracy odwołującej się występowała u niej choroba o nr statystycznym Q85, nie odnotowywana na zaświadczeniach lekarskich (...) jako główna.

(odpowiedź na odwołanie – k. 23 - 24)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U odwołującej się E. J. rozpoznano neuralgię po przebytym półpaścu na tułowiu po stronie lewej, a także uszkodzenie nerwu strzałkowego prawego z niedowładem wiotkim stopy prawej po przebytym zabiegu operacyjnym nerwiakowłókniaka, chorobę R.. Odwołująca się w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku była niezdolna do pracy z przyczyn psychiatrycznych – przebywała wówczas zaburzenia adaptacyjne (kod F.43 – reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne). W dniu 21 grudnia 2017 roku odzyskała ona zdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Następnie w okresie od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku była niezdolna do pracy z przyczyn neurologicznych – z powodu neuralgii (kod M.79 – inne choroby tkanek miękkich, niesklasyfikowane gdzie indziej oraz kod G.62 – inne polineuropatie). W obu tych okresach była ona leczona z powodu dwóch różnych schorzeń. W okresie od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku zaburzenia psychiczne nie współistniały u odwołującej się z dolegliwościami neurologicznymi, zaburzenia te wycofały się całkowicie po dniu 21 grudnia 2017 roku.

(dowód: opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 46 – 46 verte, opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 61 – 63 i k. 76, zestawienie zaświadczeń – k. 6 akt organu rentowego, orzeczenie lekarskie nr (...) – k. 13)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i w aktach organu rentowego, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Sąd oparł się również na wnioskach zawartych w opiniach biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii. Opinie te są sporządzone w sposób spójny, fachowy, a ich wnioski są logicznie uzasadnione. Sąd miał na uwadze, że opinia biegłego z zakresu neurologii nie była kwestionowana przez strony, zaś zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu psychiatrii zostały przez niego wyjaśnione w opinii uzupełniającej, która to opinia uzupełniająca nie była kwestionowana w dalszym toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie E. J. od decyzji odmawiającej jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2018 roku do 20 marca 2018 roku. Podstawą odmowy było uznanie przez ZUS, że odwołująca się wyczerpała okres zasiłkowy.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. – Dz. U. z 2019 roku, poz. 645, dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Powyższy okres jest tzw. okresem zasiłkowym, którego wyczerpanie skutkuje odmową przyznania prawa do dalszego zasiłku chorobowego. Okres zasiłkowy przy schorzeniach odwołującego się wynosił 182 dni. Z kolei art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej wskazuje, że do okresu zasiłkowego wskazanego w art. 8 tej ustawy zalicza się również wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a w swym ust. 2 wskazuje on, że do owego okresu zalicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Z ustaleń Sądu wynika, że odwołująca się była niezdolna do pracy najpierw w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku, a następnie w okresie od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku. Pomiędzy tymi okresami jest przerwa o długości 6 dni. Wobec tego, aby dnia 27 grudnia 2017 roku mógł otworzyć się nowy okres zasiłkowy niezdolność do pracy w okresie od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku musiałaby być spowodowana inną chorobą niż niezdolność do pracy w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku.

Sąd ustalił, że niezdolność odwołującej się do pracy w obu wskazanych wyżej okresach była spowodowana różnymi chorobami. W okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku jej niezdolność do pracy była spowodowana zaburzeniami adaptacyjnymi, czyli schorzeniem psychicznym. Biegły z zakresu psychiatrii wezwany w toku postępowania do wydania opinii jednoznacznie potwierdził, że dnia 21 grudnia 2017 roku odwołująca się odzyskała zdolność do pracy z powodów psychiatrycznych, jej leczenie bowiem poskutkowało powrotem do zdrowia. Jednoznacznie z opinii zarówno biegłego z zakresu psychiatrii, jak i biegłego z zakresu neurologii wynika też, że niezdolność odwołującej się do pracy w okresie od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku nie miała nic wspólnego ze schorzeniami psychicznymi, lecz była spowodowana schorzeniami neurologicznymi, a konkretnie neuralgią po przebytym półpaścu. Wobec tego niewątpliwie w obu okresach niezdolność odwołującej się do pracy była spowodowana dwoma różnymi chorobami. Tym samym nie można zaliczyć okresu od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku na jeden okres zasiłkowy z okresem od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku. Pomiędzy tymi okresami występuje bowiem kilkudniowa przerwa i niezdolność do pracy w obu tych okresach jest spowodowana różnymi chorobami. Wobec tego od dnia 27 grudnia 2017 roku otworzył się dla odwołującej się nowy okres zasiłkowy, a co za tym idzie zachowuje ona prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2018 roku do 29 marca 2018 roku.

W tym miejscu należy się również odnieść do argumentacji podniesionej przez organ rentowy, który wskazywał, że w obu okresach niezdolności odwołującej się do pracy miała ona w rzeczywistości cierpieć również na chorobę o symbolu Q.85, która nie była odnotowywana na zwolnieniach lekarskich. Choroba o nr statystycznym Q.85 to fakomatozy nie sklasyfikowane gdzie indziej. Pod pozycją Q.85.0 kryje się zaś nerwiakowłókniowatość, zwana chorobą von R.. Chorobę taką zdiagnozowała u odwołującej się biegła z zakresu neurologii (opinia z k. 46 akt sprawy). W tym jednak miejscu należy zauważyć, że samo występowanie u odwołującej się tej choroby w obu okresach jej niezdolności do pracy nie może jeszcze stanowić o zasadności zaliczenia tych okresów na jeden okres zasiłkowy. Z punktu widzenia ustawy zasiłkowej ma znaczenie nie każda choroba, na jaką dana osoba cierpi, ale jedynie ta choroba, która powodowała niezdolność do pracy danej osoby w konkretnym okresie. Wobec tego sam fakt, że odwołująca się cały czas cierpi na chorobę von R. nie oznacza, że należy oba okresy jej niezdolności do pracy zaliczyć na jeden okres zasiłkowy. Sąd miał bowiem na uwadze, że wypowiadający się w niniejszej sprawie biegli nie stwierdzili, aby choroba ta powodowała jej niezdolność do pracy w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku. Szczególnie istotna jest tu opinia biegłego z zakresu neurologii, który rozpoznał tę chorobę u odwołującej się i jednocześnie we wnioskach swej opinii podał, że w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku była ona niezdolna do pracy wyłącznie z przyczyn psychiatrycznych. Oznacza to więc, że choroba von R. w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku nie powodowała u odwołującej się niezdolności do pracy. Jak zaś wskazuje art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, aby zaliczyć okresy niezdolności do pracy pomiędzy którymi występują jakakolwiek przerwa na jeden okres zasiłkowy, niezdolność do pracy w tych okresach musi być spowodowana tą samą chorobą. Skoro więc w okresie od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku choroba von R. nie powodowała niezdolności do pracy, to nie można uznać, że okres ten powinien być zaliczony na jeden okres zasiłkowy z okresem od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku. Wobec tego argumentacja organu rentowego była nietrafna.

Reasumując, w niniejszej sprawie odwołująca się była niezdolna do pracy w okresach od 23 czerwca 2017 roku do 21 grudnia 2017 roku oraz od 27 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku z powodu dwóch różnych schorzeń, wobec czego nie można obu tych okresów zaliczyć na jeden okres zasiłkowy. Odwołująca się zachowuje więc prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2018 roku do 17 kwietnia 2018 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podst. art. 98 KPC i 99 KPC oraz §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając na rzecz odwołującej się od organu rentowego kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)