Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Sylwia Piliszewska

przy udziale prokurator Prokuratury Rejonowej w J.: M. S.

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2019r.

sprawy D. W. ur. (...) w K.

s. M., G. z domu C.

oskarżonego z art. 12a ust. 1 ustawy z 2 marca 2001r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytarzaniu wyrobów tytoniowych

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt II K 702/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. W.;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 zł, w tym 300 zł opłaty.

Sygn. akt VI Ka 391/19

UZASADNIENIE

D. W. został oskarżony o to, że:

w dniu 2 września 2016 roku w Ł., ul. (...), woj. (...) wytwarzał alkohol etylowy i wyroby tytoniowe, bez wymaganego wpisu do rejestrów,

tj. o czyn z art. 12a ust. 1 ustawy z 2 III 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 17 października 2017 r. w sprawie II K 702/17:

I.  uznał oskarżonego D. W. za winnego tego, iż w okresie od 31 sierpnia do 2 września 2016 roku w Ł., wytworzył 217,8 kilograma tytoniu do palenia, to jest występku z art. 12a ust. 1 ustawy z 2 III 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i za to, na podstawie art. 12a ust. 1 tej ustawy, wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 godzin miesięcznie;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. oraz 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił:

1)  rażącą niewspółmierność (surowość) kary orzeczonej wobec oskarżonego D. W. w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także wobec faktu przyznania się przez oskarżonego do winy i okazania skruchy oraz dobrej opinii o oskarżonym, braku jego uprzedniej karalności i uczestnictwa w terapii odwykowej.

Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k., skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie orzeczonej kary i jej obniżenie do 6 miesięcy kary ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 godzin miesięcznie.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 12 lutego 2018r. w sprawie VIKa 701/17 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. W. i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w wysokości 320 zł., w tym 300 zł. opłaty.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie IIAKo 108/19 wyrokiem z dnia 27 maja 2019r. na podstawie art. 542 § 3 kpk w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 kpk, art. 547 § 2 kpk, art. 544 § 1 i 3 kpk wznowił postępowanie w wyżej wymienionej sprawie i uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z 12 lutego 2018 r. oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonał trafnej analizy i oceny przeprowadzonego na rozprawie głównej materiału dowodowego. W świetle niekwestionowanych przez skarżącego ustaleń faktycznych najmniejszych wątpliwości nie budziły okoliczności przedmiotowego zdarzenia, a także sprawstwo i wina D. W.. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa, a przyznanie to znalazło całkowite oparcie w zgromadzonych w sprawie dowodach. Dowody te, tj. m. in. wyjaśnienia oskarżonego D. W., zeznania świadka T. P., zeznania świadka D. P., protokoły przeszukania pomieszczeń, dane o oskarżonym, analizowane we wzajemnym powiązaniu, przekonują o sprawstwie oskarżonego, potwierdzając jednocześnie fakt wytwarzania przez niego tytoniu do palenia, bez wymaganego wpisu do rejestrów, tj. występku z art. 12a ust. 1 ustawy z 2 III 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych.

Odnosząc się natomiast do zarzutu apelacji, dotyczącego rażąco surowej kary wymierzonej oskarżonemu, stwierdzić należy, że w realiach niniejszej sprawy zasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności w wymiarze określonym zaskarżonym wyrokiem. Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu karę adekwatną do winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku uwzględnił całokształt okoliczności mających wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru. Kara wymierzona oskarżonemu w sposób należyty spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając równocześnie wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Skarżący co prawda wskazuje na postawę oskarżonego, dotychczas niekaranego za przestępstwa, jego przyznanie się do winy, wyjaśnienie okoliczności zdarzenia, uczestnictwo w terapii odwykowej to jednak zdaje się przeceniać te okoliczności zważywszy na wagę przepisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu. Oskarżony wytworzył 217,8 kilograma tytoniu do palenia. Zapewnił sobie większą ilość surowca do dalszej produkcji. W tym celu nabył urządzenia niezbędne w procesie uzyskiwania wyrobu tytoniowego. Jego działalność miała więc duże rozmiary, była dobrze zorganizowana. Sąd Rejonowy w pełni zasadnie zatem przyjął, że okoliczności te umniejszają faktowi przyznania się oskarżonego do zarzucanego mu czynu.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 godzin miesięcznie, bez wątpienia nie jest karą rażąco surową, zważywszy na stopień karygodności popełnionego czynu, stopień winy oraz dalsze okoliczności decydujące o wysokości kary takie jak duża ilość wytworzonego wyrobu tytoniowego, które miał w polu widzenia Sąd orzekający, we właściwy sposób je uwypuklając w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia. Orzeczona kara zdaniem Sądu Odwoławczego jest również właściwą reakcją dla uzyskania zapobiegawczego i wychowawczego efektu zarówno w stosunku do oskarżonego jak i społeczeństwa. Stąd zgodzić się trzeba było, że orzeczona wobec oskarżonego kara ograniczenia wolności w określonym przez Sąd I instancji rozmiarze jawi się jako kara w pełni zasłużona, bez cech rażącej i niewspółmiernej surowości. Na korzyść oskarżonego przemawiało przyznanie się do zarzucanego mu czynu, podjęcie terapii odwykowej, oraz fakt, że do tej pory nie popełniał przestępstw. Okoliczności tych, wbrew twierdzeniom skarżącego nie należało jednak przeceniać, a dostrzec również okoliczności dla niego obciążające.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Nieuwzględnienie apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego, zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k., a przy braku warunków do zastosowania art. 624 § 1 k.p.k., skutkować musiało obciążeniem D. W. wydatkami za postępowanie odwoławcze oraz wymierzeniem mu opłaty za II instancję. W tym zakresie Sąd Okręgowy miał na uwadze fakt, iż oskarżony jest osobą w wieku produkcyjnym, zdolną do osiągania dochodów, a więc będzie w stanie te koszty ponieść.

Orzekając o powyższym Sąd Okręgowy miał na względzie, że oskarżony D. W. nie wykonał kary ograniczenia wolności, ani nie uiścił kosztów sądowych orzeczonych w sprawie VIKa 701/17 (k. 137-138), w związku z tym nie zachodziła potrzeba zaliczania jakiegokolwiek okresu, czy też kwoty na poczet obecnie orzeczonej kary i zasądzonych kosztów.