Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 22-01-2019 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Krzyżanowska

Protokolant: st.sekr.sąd. Katarzyna Bandowska

po rozpoznaniu w dniu 22-01-2019 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa O. J., B. J., J. J. (1), J. J. (2)

przeciwko B. C., W. C.

o zniesienie za wynagrodzeniem służebności gruntowej przechodu

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Agnieszka Krzyżanowska

Sygn. akt I C 2318/17

UZASADNIENIE

Powodowie O. J., B. J., J. J. (1) i J. J. (2) wnieśli przeciwko W. C. i B. C. powództwo o zniesienie za wynagrodzeniem służebności gruntowej przechodu ustanowionej na rzecz każdoczesnego właściciela działki gruntu położonej w miejscowości G. gm. Ś. oznaczonej nr geod. (...) obciążającej działki gruntu oznaczone numerami (...) stanowiące własność O. i B. J. oraz numer (...) i (...) stanowiące własność J. i J. J. (2). Dodatkowo powodowie wnieśli o solidarnie zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że nastąpiła taka zmiana stosunków, że służebność stała się dla powodów szczególnie uciążliwa, a jednocześnie służebność nie jest już konieczna dla prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Zaproponowana kwota wynagrodzenia została wyliczona na podstawie operatu szacunkowego, a pozwani w rozmowach przedsądowych nie wyrazili zgody na umowne zniesienie służebności.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i obciążenie strony przeciwnej kosztami procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazali, że w ich ocenie brak jest jakichkolwiek przesłanek do zniesienia służebności, gdyż od daty jej ustanowienia stosunki na nieruchomościach nie uległy zmianie w ten sposób aby wykonywanie służebności stało się szczególnie uciążliwe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomości objęte pozwem pierwotnie stanowiły własność J. i Z. C..

Umową darowizny z dnia 7.11.1991r. J. i Z. C. darowali B. i W. C. niezabudowaną działkę gruntu położoną we wsi G. gm. Ś. oznaczoną nr (...) o pow. 0,3500 ha. W dniu darowizny nieruchomość była przeznaczona na cele rolnicze, a w akcie notarialnym obdarowani oświadczyli, że nie zmienią jej przeznaczenia. Jednakże już w chwili zawierania umowy małżonkowie C. prowadzili rozpoczętą budowę domu jednorodzinnego.

Następnie J. i Z. C. darowali O. i B. J. umową darowizny z dnia 26.02.1999r. niezabudowaną działkę gruntu położoną we wsi G. gm. Ś. oznaczoną nr (...) o pow. 0,2400 ha. W umowie tej obdarowani ustanowili na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...) położonej we wsi G. objętej KW (...), prawo służebności drogi koniecznej przechodu o szerokości 2 metrów zachodnim skrajem działki nr (...) w kierunku drogi publicznej dojścia do jeziora Ś.. Również małżonkowie J. otrzymaną działkę mieli przeznaczyć pod zabudowę mieszkalną.

Dowód: zeznania świadka J. C. k.186v-187, umowy darowizny k. 19-20, 93-94

W chwili przekazania nieruchomości na rzecz O. i B. J. nieruchomość pozwanych była już zabudowana budynkiem mieszkalnym i posiadała ogólnodostępne dojście do jeziora drogą przez wieś. Nie była wykorzystywana rolniczo, mieścił się na niej jedynie przydomowy ogródek i foliowy tunel. Przez pewien czas część działki rolniczo użytkował J. C.. Darczyńcy J. i Z. C. przekazując powodom nieruchomość niejako „od strony jeziora” zażądali ustanowienia służebności na rzecz pozwanych, aby ci wraz z rodziną mogli swobodnie przechodzić do jeziora Ś. tym bardziej, że przejście to było znacznie krótsze niż ogólnie dostępna droga wiejska.

Dowód: zeznania - świadków: J. C. k.186v-187, D. C. k. 188v-189, N. Z. k. 199, K. L. k. 213-214, pozwanej W. C. k.218v, pozwanego B. C. k.216-218, poświadczenie zameldowania k. 179

Nieruchomość gruntowa położona we wsi G. gm. Ś. oznaczona nr (...) o pow. 0,2400 ha została podzielona na działki (...), a następnie działka nr (...) została scalona z działką o nr (...) i oznaczona numerem (...).

Obecnie powodowie J. i J. małżonkowie J. pozostają właścicielami nieruchomości położonych we wsi G. oznaczonych numerami : (...) o pow. 0,1255 ha, dla której Sąd Rejonowy w K.prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) o pow. 0,1087 ha, dla której Sąd Rejonowy w K.prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Dział III w/w księgi wieczystej zawiera wpis ograniczonego prawa rzeczowego przepisanego do współobciążenia dotyczącego prawa służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...).

Powodowie O. i B. J. pozostają właścicielami do wspólności ustawowej nieruchomości położonej we wsi G. gm. Ś. stanowiącej grunty orne oznaczonej nr (...) o pow. 0,1090 ha, dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). W dziale III widnieje wpis ograniczonego prawa rzeczowego dotyczącego prawa służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...) opisanego szczegółowo w § 8 umowy darowizny z dnia 26.02.1999r oraz nieodpłatna służebność drogi koniecznej przejazdu i przechodu przez działkę (...) na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...) celem zapewnienia dostępu do drogi publicznej.

Nieruchomość stanowiąca zabudowaną działkę gruntu położoną we wsi G. gm. Ś. oznaczoną nr (...) o pow. 0,3500 ha, dla której Sąd Rejonowy w K.prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), stanowi własność pozwanych W. i B. małżonków C.. Dział I Sp w/w księgi wieczystej zawiera wpis uprawnienia wynikającego z ograniczonego prawa rzeczowego dotyczącego prawa służebności drogi koniecznej przez działkę (...) na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...).

Dowód: wykazy zmian gruntowych k. 23-26, odpisy KW k. 10, 12, 14-15, 17-18, wypisy k. 11, 13, 16,

Pozwani na swojej nieruchomości prowadzą działalność gospodarczą skierowaną na produkcje mat z trzciny. Tą jednoosobową działalność jako pierwsza rozpoczęła pozwana W. C.. Początkowo produkcja prowadzona była w domu mieszkalnym, a po zwiększeniu jej rozmiaru maszyny zostały umieszczone w wybudowanych wiatach. Następnie działalność pozwanej została zawieszona i kontynuowana już przez córkę pozwanych, również jako działalność jednoosobowa. Od 19.11.2012r. produkcją na nieruchomości pozwanych zajął się syn D. C. pod firmą (...). Początkowo działalność ta była jednoosobowa i dopiero po wzniesieniu dodatkowych wiat (garaży) produkcyjnych D. C. od października 2017r. zaczął zatrudniać pracownika B. N.. Również pozwany B. C. pod firmą (...) od 9.12.2013r. prowadzi działalność gospodarczą kontynuując działalność żony. Podobnie jak syn, na początku prowadził ją samodzielnie jednoosobowo, a po rozszerzeniu produkcji w 2017r. zatrudnił pracownika M. P..

Pracownicy początkowo korzystali z toalety mieszczącej się w domu pozwanych, w okresie letnim korzystali z ustawionego na nieruchomości TOY TOYA. W ubiegłym roku pozwani w piwnicy domu mieszkalnego wykonali pomieszczenia socjalne wraz z toaletą.

Dowód: zeznania- świadków : M. P. k. 187, D. C. k. 188v-189, B. N. k. 198, N. Z. k. 199, K. L. k. 213-214, informacje z CEIDG k. 46-47

Również na nieruchomościach powodów prowadzona jest działalność gospodarcza związane z przetwórstwem pierza. J. J. (2) pod firmą (...) prowadził ją od 8.12.2015r. do 24.03.2017r. tj. dnia zawieszenia. Powód B. J. od 9.02.2017r. kontynuuje działalność pod firmą (...) B. J..

Dowód: zeznania , informacje z CEIDG k. 98-99

Od chwili ustanowienia służebności przejścia do jeziora jej przebieg nie ulegał zmianie. Wyznaczony szlak przebiega około 2 metrowym pasem wzdłuż zachodnich granic działek powodów o nr (...), (...) oraz nr (...) i oddzielony jest od posesji powodów płotem z siatki, podobnie jak od posesji pozostałych sąsiadów. Od strony posesji pozwanych przejście zamknięte jest furtką, natomiast w dalszej części, od strony jeziora, takiego ograniczenia nie ma, podobnie jak nie został posadowiony płot na wysokości nieruchomości O. i B. J..

Dowód: protokół i zdjęcia z oględzin nieruchomości k. 127-128, 134163

Z przejścia do jeziora w/w szlakiem korzystali pozwani i dzieci, a obecnie ich nowo założone rodziny. W sezonie letnim (na plażę, ryby) czy w zimowym (na łyżwy) członkom rodziny pozwanych czasami towarzyszyli goście lub koledzy dzieci. Po zatrudnieniu pracowników również oni wyznaczonym szlakiem chodzili nad jezioro.

Ścieżkę do jeziora uprzątali pozwani, oni też samodzielnie lub poprzez pracownika M. P. kosili trawę porastającą dróżkę. Przejście to zarówno w chwili ustanowienia służebności jak i w chwili obecnej nie jest wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez pozwanych i ich syna działalności gospodarczej. Do dowożenia towarów i odbioru gotowych produktów służy pozwanym wjazd od ulicy publicznej.

Od kilku lat dochodzi pomiędzy stronami do konfliktów.

Głównym powodem jest prowadzenie działalności gospodarczej przez pozwanych – odgłosy maszyn służących do produkcji mat po godzinie 22.00 i przed godziną 6.00 były powodem interwencji Policji. Spalanie pierza na nieruchomości powodów kończyło się poinformowaniem właściwych służb przez pozwanego. Dodatkowo powodowie J. i J. J. (1) w 2015r lub 2016r. zamontowali na budynku kamerę skierowaną na przejście do jeziora. Podobną kamerę zamontowali pozwani tyle, że skierowaną na posesję powodów. Po zgłoszeniu i interwencji Policji kamera ta została wyłączona.

Dodatkowo pomiędzy sąsiadami dochodziło do konfliktów na tle wykaszania trawy na ścieżce- powodowie zarzucali pozwanym przerzucanie trawy na posesję, przycinanie roślin, wycinanie drzew itp. W czasie prac na ścieżce przez M. P. również dochodziło do eskalacji konfliktu.

Dowód: zeznania- świadków: J. N. k. 164v-165, P. Z. k. 165, B. R. k. 165v-166, M. P. k. 187, R. G. k. 187v-188, Z. L. k. 188, D. C. k. 188v-189, E. C. k. 198v-199, B. N. k. 198, N. Z. k. 199, K. Z. k. 199v-200, K. L. k. 213-214, powodów- B. J. k.215, O. J. k.215v-216, J. J. (2) k.214-215, J. J. (1) k.216, pozwanych -W. C. k.218v, B. C. k.216-218, protokół oględzin z dokumentacją fotograficzną – k. 120-133

Na posesji pozwanych w 2016r. w budynku magazynu trzciny miał miejsce pożar.

bezsporne

Sąd dał wiarę wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego dokumentom, gdyż ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie dopatrzył się powodów by czynić to z urzędu.

Zeznaniom świadków J. N., P. Z. i B. R. Sąd odmówił wiarygodności w części w jakiej twierdzili, że pracownicy pozwanych załatwiali potrzeby fizjologiczne na ścieżce, słownie zaczepiali powodów lub niewłaściwie odzywali się do powódki J. J. (1). Pozwani tym okolicznościom stanowczo zaprzeczyli, a powodowie nie zaoferowali na nie wiarygodnych dowodów. Podkreślić należy, iż strony są silnie skonfliktowane i nawet małe przewinienia kończyły się interwencjami Policji, więc gdyby do opisywanych zdarzeń faktycznie doszło, powodowie zapewne dokonaliby zgłoszenia lub uwidocznili przebieg wybryków nagraniami kamery skierowanej na ścieżkę. Takie dowody jednak nie zostały zaoferowane. Również nie znalazły potwierdzenia zeznania świadków dotyczące zatrudnienia przez pozwanych większej ilości pracowników i korzystania przez nich z drogi do jeziora. Jedynie w pozostałej części zeznania świadków jako logiczne i konsekwentne należało uznać za niewiarygodne.

Zeznania świadka J. C. okazały się niewiarygodnymi jedynie w zakresie w których twierdził, iż pracownicy pozwanych nie chodzili ścieżką do jeziora, albowiem nawet pozwani i zawnioskowani przez nich świadkowie zgodnie twierdzili, iż pracownicy faktycznie z przejścia korzystali. W pozostałej części zeznań, świadek w logiczny i rzeczowy sposób przedstawił przyczyny wydzielenia działek dla stron procesu i ustanowienia przejścia do jeziora. Wiarygodnie przedstawił przyczyny oznaczenia nieruchomości pozwanych jako gruntu o przeznaczeniu rolnym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. P., R. G., Z. L., D. C., E. C., B. N., N. Z., K. Z. i K. L., albowiem były one spójne, logiczne i konsekwentne, a także potwierdzone zeznaniami pozwanych i w pewnej części również zeznaniami powodów. Niewiarygodnymi pozostawały zeznania jedynie w części, w której twierdzili, że częstotliwość korzystania z przejścia nie zwiększyła się na przestrzeni lat, co pozostaje sprzeczne ze zwiększeniem się liczby członków rodziny pozwanych. Świadkowie podobnie jak J. C. rzeczowo przedstawili sposób i częstotliwość korzystania z przejścia do jeziora, przyczynę konfliktów pomiędzy stronami oraz powody ustanowienia służebności. Zeznania świadków co do zakresu prowadzenia działalności przez powodów i pozwanych zostały potwierdzone wydrukami z CEIDG.

Zeznania powodów B. i O. J. oraz J. i J. J. (1) okazały się niewiarygodne w części w jakiej twierdzili, że pozwani w sezonie zatrudniają około 10 pracowników, albowiem zaoferowany materiał dowodowy okoliczności tych nie potwierdził, a pozwani i świadkowie D. C. i N. Z. kategorycznie temu zaprzeczyli. Niewiarygodnymi okazały się również zeznania odnośnie „złośliwych” i „niewłaściwych” zachowań pracowników pozwanych, a to z przyczyn przedstawionych przy omówieniu zeznań świadków J. N., P. Z. i B. R.. Należy podkreślić, iż powodowie w łatwy sposób mogli wykazać istnienie i przebieg tych zdarzeń, tym bardziej że już od kilku lat posiadają zamontowaną kamerę skierowaną na przedmiotowe przejście. Takiego dowodu jednak nie zaoferowali. Również niepotwierdzonymi, z tym samym niewiarygodnymi okazały się twierdzenia J. J. (2) odnośnie wykorzystywania ścieżki do jeziora do przewożenia trzciny przez pozwanych, oraz powódki J. J. (1) o ucieczce pracowników pozwanych przed kontrolą Inspekcji Pracy. Jedynie w pozostałej części znajdującej odniesienie w materiale dowodowym, zeznania powodów jako spójne i konsekwentne należało ocenić za wiarygodne.

Zeznania pozwanych B. i W. C. należało ocenić za w znacznej części za wiarygodne albowiem były one spójne, logiczne i konsekwentne. Pozwany w rzeczowy sposób odniósł się do twierdzeń powodów odnośnie pracy maszyn w godz. od 22.00 do 6.00, skutków pożaru z 2016r. oraz skierowania kamery na posesję powodów. Zeznania pozwanych potwierdziły nie tylko zeznania świadków, ale również zgromadzony materiał dowodowy – przedstawiona dokumentacja fotograficzna i wydruki z CEIDG. Jedynie w części, w której pozwani twierdzili, że częstotliwość korzystania z przejścia nie zwiększyła się tylko zmniejszyła, zeznania pozostawały niewiarygodne chociażby z powodu zwiększenia się członków rodziny pozwanych na wnuki i współmałżonków dzieci.

Za przydatny sąd uznał dowód oględzin nieruchomości, gdyż ten pozwolił sądowi na naoczne i szczegółowe poznanie topografii terenu i jego wykorzystania.

Sąd zważył, co następuje:

Powodowie dochodzili zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, a to z uwagi na odmowę pozwanych zrzeczenia się służebności przechodu.

Zgodnie z art. 294 k.c. właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzenia, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna dla prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej.

Wskazać trzeba, że w oparciu o art. 294 k.c. można wyodrębnić dwie przesłanki, które przy łącznym wystąpieniu dają podstawę uwzględnienia powództwa o zniesienie służebności gruntowej za wynagrodzeniem: zmiana stosunków, wskutek której służebność stała się dla właściciela nieruchomości szczególnie uciążliwa oraz brak konieczności dalszego istnienia służebności do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Kluczowy w związku z tym jest moment ustanowienia służebności, bowiem orzekanie w oparciu o przepis art. 294 k.c. polega na porównaniu stosunków w dacie ustanawiania służebności oraz z chwili domagania się jej zniesienia. Jeżeli badanie to doprowadzi do wniosku, że po pierwsze nastąpiła zmiana stosunków i jest to zmiana tego rodzaju, że powoduje, iż korzystanie ze służebności stało się dla właściciela nieruchomości szczególnie uciążliwe, a po drugie że nie ma potrzeby dalszego korzystania z niej przez osoby uprawnione, to roszczenie będzie zasadne - w przeciwnym zaś wypadku powództwo podlegać będzie oddaleniu. Przez „zmianę stosunków” w rozumieniu art. 294 k.c. należy wykładać zarówno zmianę okoliczności związanych z wykonywaniem konkretnej służebności gruntowej, jak i ogólną zmianę stosunków społeczno-gospodarczych (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1964 r., III CO 61/64, OSNCP 1965, LEX nr 201).

Na wstępie podkreślić należy, iż obciążenie nieruchomości służebnością gruntową zawsze związane jest z pewną niedogodnością dla właściciela nieruchomości obciążonej. Uciążliwość służebności gruntowej dla każdego właściciela nieruchomości obciążonej jest naturalną konsekwencją jej ustanowienia. Przesłanką zniesienia służebności na podstawie art. 294 k.c. jest przy tym uciążliwość służebności, tyle że szczególna. Oznacza to, że przy ocenie uciążliwości służebności należy zwracać uwagę na to, że nawet uciążliwość przekraczająca przeciętną miarę nie uzasadnia jej zniesienia. Treść art. 294 k.c. odnosi się bowiem do uciążliwości wyjątkowej, znacznie przekraczającą przeciętną miarę, jaka wynika ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości obciążonej. Nie należy przy tym utożsamiać tego z przekroczeniem granicy wyznaczonej przez art. 287 oraz 288 k.c. W takim przypadku występuje przekroczenie granic treści służebności gruntowej i naruszenie własności nieruchomości obciążonej, która jest chroniona stosownym roszczeniem petytoryjnym. Artykuł 294 k.c. stanowi o dozwolonych według treści służebności zachowaniach, choć ze względu na zmianę stosunków, szczególnie uciążliwych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż w chwili ustanowienia służebności na rzecz pozwanych, nieruchomość władnąca była już nieruchomością zabudowaną i z pewnością nie była już nieruchomością o charakterze rolnym. O powyższym świadczyły nie tylko zeznania pozwanych i świadka J. C., ale również poświadczenie o zameldowaniu pozwanej. Jednocześnie nieruchomość darowana powodom również miała zostać zabudowaną budynkiem mieszkalnym. Podkreślić należy, iż ustanawiana służebność gruntowa miała charakter „prywatnego” przejścia uprawnionych do jeziora i zwiększała użyteczność ich nieruchomości. Zarówno powodowie jak i pozwani zgodnie twierdzili, że jej istotą było zapewnienie rodzinie C. krótkiego i dogodnego dojścia do jeziora, pomimo istniejącego przejścia ogólnie dostępną drogą wiejską. Świadek J. C. oświadczył dodatkowo, iż ustanowienie tego przejścia zaważyło na podjęciu decyzji o przekazaniu O. i B. J. działki nr (...). Pomimo twierdzeń powoda J. J. (2), iż „ścieżką” do jeziora pozwani transportują trzcinę do produkcji, okoliczności tych nie wykazał. Należy więc przyjąć, iż wykonywanie służebności od chwili jej ustanowienia do chwili obecnej nie uległo zmianie - służebność nadal służy prywatnemu przejściu do jeziora. Zaoferowany materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie, iż ścieżką np. przejeżdżają pojazdy i zmienił się sposób wykonywania służebności. Podnoszone argumenty o zmianie stosunków nieruchomości władnącej nie może się ostać, albowiem zmiana wykorzystania nieruchomości i rozpoczęcie prowadzenia na niej działalności gospodarczej dotyczy również nieruchomości obciążonej (prowadzenie działalności przez powoda B. J. a wcześniej przez J. J. (2)).

Również nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem powodów, iż częstotliwość i sposób wykonywania przechodu od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej przez powodów stał się szczególnie dla nich uciążliwy. O ile niewątpliwie z upływem czasu korzystanie ze służebności objętej żądaniem pozwu i być może jego częstotliwość uległo zwiększeniu, powiększyła się bowiem liczba osób stanowiących rodzinę pozwanych (współmałżonkowie dzieci, wnuki itp.), a nawet dwóch pracowników, o tyle powodowie nie wykazali aby charakter tego korzystania stał się szczególnie uciążliwy. Podkreślić należy, że nawet zwiększenie ilości osób chodzących ścieżką, jak w stanie faktycznym niniejszej sprawy, nie uzasadnia stwierdzenia, iż służebność gruntowa wskutek takiej zmiany okoliczności stała się szczególnie uciążliwa. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w wyroku z dnia 23 października 2001 r. sygn. akt I CKN 380/99, iż samo zwiększenie częstotliwości korzystania z drogi zasadniczo nie stanowi zmiany stosunków w rozumieniu art. 294 k.c.

Jednocześnie zaoferowany przez powodów materiał dowodowy nie wykazał aby nieprawidłowe zachowania pozwanych (lub ich pracowników) w ogóle miały miejsce. Zważywszy na to, że przynajmniej od 2016r. powodowie korzystali z zamontowanej na budynku mieszkalnym kamery skierowanej na szlak służebności, wykazanie jakichkolwiek nieprawidłowości w zachowaniu przechodzących nie powinno nastręczać trudności. Również w razie innego rodzaju konfliktów np. wykopanie słupka granicznego czy skierowania kamery pozwanych na posesję J. i J. J. (1), powodowie dokonywali zgłoszeń do stosownych instytucji, jeżeli więc dochodziłoby do drastycznych zachowań, typu załatwianie potrzeb fizjologicznych na ścieżce, z pewnością takie zawiadomienia miały by miejsce.

Przeprowadzone postępowanie wykazało również, iż nie uległa zmianie potrzeba dalszego korzystania ze służebności. Podobnie jak w chwili ustanowienia służebności przechodu jak i w chwili obecnej, pozwani nie posiadają innego zbliżonego charakterem i dystansem dostępu do jeziora Ś.. Fakt istnienia drogi ogólnodostępnej nie może mieć znaczenia, albowiem szlak ten istniał już w dniu sporządzenia umowy darowizny i ustanowienia służebności.

Reasumując stwierdzić należy, iż powodowie nie wykazali dowodowo żadnej z przesłanek wymienionych w treści art. 294 k.c., zwłaszcza szczególnej uciążliwości służebności dla nieruchomości obciążonej. Nie wykazano także na czym miałaby polegać zmiana stosunków na przestrzeni lat, zwłaszcza że strona powodowa twierdziła, że korzystanie sprowadza się do przechodzenia ścieżką w stronę jeziora.

Na marginesie podkreślić należy, iż zdarzenie losowe w postaci pożaru na nieruchomości pozwanych i to mającego miejsce w 2016r., nie jest okolicznością świadczącą o szczególnej uciążliwości w wykonywaniu służebności lub zmianie stosunków.

Mając powyższe na uwadze oddalono powództwo z uwagi na niewykazanie opisanych wyżej przesłanek koniecznych do zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem (pkt. 1 wyroku).

Rozstrzygając w pkt. 2 wyroku o kosztach procesu, Sąd miał na uwadze treść art. 98 k.p.c. stąd obciążył powodów solidarnie jako stronę przegrywającą proces kosztami procesu na rzecz pozwanych. Na zasądzoną kwotę 917,00 zł składały się jedynie koszty zastępstwa procesowego wg stawki minimalnej wraz z opłatą skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa.

SSR Agnieszka Krzyżanowska