Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Cz 217/14

POSTANOWIENIE

Dnia 25 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Piotr Rajczakowski

SO Aleksandra Żurawska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

zażalenia wierzyciela J. K. na postanowienie Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 3 stycznia 2014 r., sygn. akt I Co 1353/13

w sprawie egzekucyjnej przy udziale dłużniczek A. A., L. A. i M. A.

prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie – T. M. /sygn. akt Km 917/13 /

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 stycznia 2014 r., Sąd Rejonowy w pkt I odrzucił zażalenie wierzyciela J. K. wniesione w dniu 21 listopada 2013 r. na postanowienie tegoż Sądu z dnia 7 listopada 2013r, bowiem wprawdzie uiścił on opłatę od zażalenia (mimo, że na nieprawidłowy rachunek Sądu), natomiast nie dołączył brakujących odpisów zażalenia, a tym samym nie uzupełnił braków formalnych zażalenia, o które został wezwany zarządzeniem z dnia 27 listopada 2013 roku.

W zażaleniu na powyższe postanowienie, wierzyciel zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie podniósł, iż istotnie opłacił on zażalenie na nieprawidłowy rachunek, co niezwłocznie po wezwaniu skorygował, jednakże samo wezwanie Sądu akcentujące sprawę rzeczonej opłaty zmyliło wierzyciela w ten sposób, że nie przesłał on odpisów zażalenia. Ponadto, skarżący podniósł, iż wezwanie z dnia 27 listopada 2013 r., było skierowane do jego pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym, który, w ocenie strony, nie był pełnomocnikiem w sprawie zażaleniowej, bowiem wierzyciel osobiście złożył skargę na czynności komornika.

Sąd Okręgowy zważył:

Zażalenie nie jest uzasadnione, a podniesione w nim okoliczności nie podważają trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż istotną kwestią w niniejszym postępowaniu było ustalenie czy wezwania były doręczane przez Sąd w sposób prawidłowy. Skarga wierzyciela złożona w dniu 26 września 2013 r., została wniesiona przez niego osobiście, zaś Sąd Rejonowy dopiero z odpowiedzi Komornika powziął informację, iż wierzyciel reprezentowany jest przez profesjonalnego pełnomocnika jakim jest radca prawny (k. 11). Od tego momentu wszelkie pisma były prawidłowo kierowane do pełnomocnika. Zgodnie bowiem z art. 133 § 3 kpc, jeżeli ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom. Przepis ten ma charakter obligatoryjny w tym sensie, że wyłącza swobodną dyspozycję stron i sądów zakresie kształtowania sposobu doręczania pism procesowych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2005 r., sygn. akt II CZ 89/05, wyd. Lex nr 604123 i wskazane tam orzecznictwo). Zatem za chybiony należy uznać zarzut skarżącego, iż doręczenia w niniejszej sprawie były dokonywane nieprawidłowo. Sąd Rejonowy uzyskując informację o reprezentowaniu strony przez pełnomocnika miał obowiązek doręczać wszelkie pisma na jego adres. Bez znaczenia przy tym pozostaje czy było to postępowanie ze skargi na czynności komornika, czy też postępowanie zażaleniowe, bowiem nadal są to elementy postępowania egzekucyjnego. Ponadto, należy wskazać, iż pomimo prawidłowego doręczania pism pełnomocnikowi to wierzyciel na każde wezwanie odpowiadał i starał się uzupełniać wskazywane przez Sąd braki.

Na uwzględnienie nie zasługuje również drugi zarzut skarżącego, tj. błędnego odrzucenia przez Sąd zażalenia ze względu na niedołączenie odpisów zażalenia, które rzekomo miałoby być spowodowane treścią wezwania, w szczególny sposób akcentującego mylnie uiszczoną opłatę (k. 32). Adresowane do skarżącego wezwanie do uzupełnienia zażalenia w sposób jasny i zrozumiały formułowało braki, jakimi dotknięty był przedmiotowy środek zaskarżenia oraz określało termin, w jakim braki te winny być usunięte. Trzeba przy tym zauważyć, że obowiązkiem Sądu jest działanie zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Jakkolwiek przyczyna odrzucenia złożonego przez wierzyciela zażalenia może wydawać się jemu błaha, to jednak wymóg taki w sposób wyraźny został sformułowany w kodeksie postępowania cywilnego. Braki w tym zakresie obligują Sąd do wezwania o ich uzupełnienie i dopiero niewykonanie przez stronę nałożonego na nią obowiązku prowadzi do zwrotu pisma (art. 130 kpc) lub jego odrzucenia (jak w przypadku zażalenia - art. 370 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc). Ponadto, sam skarżący w uzasadnieniu zażalenia przyznał, iż po jego otrzymaniu i uiszczeniu opłaty na właściwe konto, mylnie uznał, że „sprawa jest już załatwiona”. W świetle tych okoliczności nie ulega wątpliwości, iż wierzyciel nie wykonał prawidłowo nałożonego na niego obowiązku i nie usunął wszystkich braków formalnych wniesionego pisma, co skutkowało prawidłowym odrzuceniem zażalenia przez Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc, orzekł jak w postanowieniu.

II Cz 217/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE