Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta: starszego sekretarz sądowego Agnieszki Pyszczak

przy udziale Prokuratora Danuty Janiszek

po rozpoznaniu w dniu 03.06.2019r., 02.09.2019r., 24.10.2019r.

sprawy S. R. syna H. i M. z domu R., urodzonego (...) we W.

oskarżonego o to, że:

1. w okresie od sierpnia 1999 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku w P. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny i fizyczny- matką M. R. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia, popychał oraz uderzał w głowę,

tj. o czyn z art. 207§1a k.k.

2. w okresie od 2016 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku w P. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad siostrą A. K. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia oraz popychał,

tj. o czyn z art. 207§1 k.k.

I.oskarżonego S. R. uznaje za winnego popełniania zarzucanych mu czynów wyczerpujących w pkt I dyspozycję art. 207 § 1 a k.k., przy czym ustala, iż początkową datą czynu jest sierpień 2014r., w pkt II dyspozycję art. 207 § 1k.k. i za to: za czyn z pkt I na podstawie art. 207 § 1ak.k. wymierza mu karę 8 ( ośmiu) pozbawienia wolności; za czyn z pkt II na podstawie art. 207 § 1k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności ;

III.na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 2 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

IV. na podstawie art. 72 § 1 pkt 2,5 k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania od nadużywania alkoholu, przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 7 dni od uprawomocniania się wyroku;

V.na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora; VI. zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt : II K 626/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w P., ustalił następujący stan faktyczny. S. R. zamieszkuje w P. z matką, która jest osoba nieporadną ze względu na wiek. Przez pewien czas zamieszkiwała z nimi również A. K., siostra S. R., ze względu na konieczność zajmowania i opiekowania się matką. W okresie od sierpnia 2014 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku S. R. znęcał się psychicznie i fizycznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny i fizyczny- matką M. R. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia, popychał oraz uderzał w głowę. Natomiast w okresie od 2016 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku S. R. znęcał się psychicznie i fizycznie nad siostrą A. K. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia oraz popychał

(zeznania świadków: częściowe M. R. k. 143-146, 15-16, A. K. k. 151v-153v, 4-5,36-37, J. M. k. 154-155v, 71v, J. W. k. 155-156,73v, T. K. k. 165v-166v, 76v, dokumentacja dotycząca Niebieskiej karty k. 11-14, protokół badania stanu trzeźwości k. 10, protokół zatrzymania osoby k. 7-8 ).

Oskarżony nie przyznał się zarzucanych mu czynów, zaprzeczył aby znęcał się psychicznie i fizycznie nad matką oraz siostrą, zaprzeczył również aby nadużywał alkoholu oraz że był inicjatorem konfliktów podając, iż za to jest odpowiedzialna siostra, która pije więcej alkoholu od niego. Stwierdził natomiast, iż opiekował się matką, podawał jej leki, był dla niej wsparciem na co dzień( k. 135v-137).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczał aby znęcał się psychicznie i fizycznie nad matką i siostrą. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z częściowymi zeznaniami M. R. (k. 143-146, 15-16), A. K. (k. 151v-153v, 4-5,36-37), J. M. (k. 154-155v, 71v), J. W. (k. 155-156,73v), T. K. (k. 165v-166v, 76v), dokumentacji dotyczącej Niebieskiej karty (k. 11-14), protokół badania stanu trzeźwości (k. 10), protokołu zatrzymania osoby ( k. 7-8), które to dowody Sąd obdarzył wiarą.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie przyznającego się do popełniania zarzucanych mu czynów są próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej, dlatego też są nieszczere, nieprawdziwe i nieobiektywne i nie zasługują na wiarę.

Wyżej przedstawiony stan faktyczny, Sąd ferujący orzeczenie, ustalił w pierwszym rzędzie, na podstawie częściowych zeznań M. R. (k. 143-146, 15-16), A. K. (k. 151v-153v, 4-5,36-37). Co do zasady ich wypowiedzi pozbawione są sprzeczności, zaś wsparte pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań innych występujących w sprawie świadków: J. M. (k. 154-155v, 71v), J. W. (k. 155-156,73v), T. K. (k. 165v-166v, 76v), dają przekonujący obraz nie tylko, co do tego, że S. R. dopuścił się przypisanych mu czynów ale również jego przebiegu. Korespondują w pełni z zeznaniami ww. świadków ambiwalentnie nastawionymi do stron. Ponadto znajdują one potwierdzenie w dowodach z dokumentów dotyczących Niebieskiej Karty (k. 11-14), protokołu badania stanu trzeźwości (k.10), protokołu zatrzymania osoby (k. 7-8), które to dowody Sąd obdarzył wiarą. Z dowodów tych wynika, iż oskarżony znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją matką oraz siostrą. Dowody te były przydatne do ustalenia w jaki sposób oskarżony zachowywał się wobec swojej siostry.

Szczegółowa lektura zeznań występujących w sprawie świadków oraz wyjaśnień prowadzi do wniosku, że w sprawie bezsporne okazało się to, że pomiędzy pokrzywdzonymi a oskarżonym dochodziło do awantur. Różnica w przedstawianych przez oskarżonego i pokrzywdzonych sprowadza się do tego, iż inaczej S. R. relacjonował przebieg tych awantur, ich tło sytuacyjne oraz swoje zachowanie inaczej, natomiast te okoliczności przedstawiali pokrzywdzone oraz J. M. (k. 154-155v, 71v), J. W. (k. 155-156,73v), T. K. (k. 165v-166v, 76v), których zeznania korespondują z zeznaniami M. R., zwłaszcza z tymi ze śledztwa i A. K.. W zderzeniu wyłącznie tych dowodów należałoby stwierdzić, iż w sprawie zaistniały dwie wersje absolutnie się wykluczające. Rzecz jednak w tym, że to właśnie wypowiedzi pokrzywdzonych znalazły potwierdzenie w przeważającej części zgromadzonego materiału dowodowego. Nie tylko porównanie ilościowe dowodów przemawiających za sprawstwem S. R. pozwalało na zdeprecjonowanie jego wyjaśnień, ale przede wszystkim ich jakość. Oskarżony zasadniczo konsekwentnie nie przyznawał się do sprawstwa i składał zbieżne relacje. O tym, że jego wyjaśnienia nie znalazły uznania Sądu przesądziły, zatem inne dowody, które z jego wypowiedziami zostały zderzone.

Niewątpliwie z dowodów ocenionych wyżej wynika, iż to oskarżony znęcał się psychicznie i fizycznie nad matką oraz swoją siostrą.

Świadek M. R. była przesłuchiwana z udziałem biegłego psychologa przed Sądem ( k. 60-65, 182-183).

Z opinii biegłej psycholog wynika, iż opiniowana nie jest osobą upośledzoną umysłowo. Aktualnie obserwuje się u niej istotne obniżenie sprawności funkcji poznawczych, w tym zaburzoną zdolność postrzegania, ale prze wszystkim zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń. Stan ten uwarunkowany jest wiekiem opiniowanej oraz jej stanem zdrowia – miażdżyca, cukrzyca, nadciśnienie. Z uwagi na wymienione choroby somatyczne oraz na podstawie bezpośredniego kontaktu z opiniowaną stwierdza się u niej organiczne podłoże stwierdzonych dysfunkcji poznawczych. Dotyczą one prze wszystkim zdolności koncentracji oraz przerzutność uwagi, sprawności pamięci- tak trwałej, jak i świeżej. Stosunkowa sprawniejsza jest pamięć bezpośrednia. Istotnie zaburzona jest zdolność logicznego myślenia, w tym przyczyno - skutkowego. Istotnie obniżoną jest zdolność przewidywania skutków podejmowanych działa i decyzji. W obrazie klinicznym widoczne są liczne cechy organicznego uszkodzenia CUN. Z tego powodu wykazuje ona znaczne skłonności do konfabulowania. Z uwagi na to, że opiniowana ma obniżony samokrytycyzm oraz istotnie obniżony wgląd w swoją postawę – relacjonuje przedmiotowe treści z przekonaniem o ich prawdziwością. Nie jest to celowa chęć wprowadzenia rozmówcy w błąd. Funkcjonowanie emocjonalno – społeczne jest zaburzone. Stan ten uwarunkowany jest poziomem funkcjonowania poznawczego. Z uwagi na jego organiczne podłoże i wiążące się z tym zaburzony samokrytycyzm i nikli wgląd w swoją postawę- opiniowana wykazuje wysoką podatność na wpływ innych osób i może stać się przez to łatwym obiektem manipulacji. Ma znacznie ograniczoną zdolność do modelowania swojej postawy i zachowań ( k. 157-158).

Opinia ta w sposób wyczerpujący odnosi się do przedmiotu, udziela odpowiedzi na zadane pytania, jest spójna, została wydana po przeprowadzeniu badania charakterystycznego dla jej przedmiotu, a wnioski końcowe uzasadniono logicznie, w sposób odpowiadający wiedzy z zakresu psychologii. Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opiniach biegłej psycholog z uwagi na ich fachowość oraz rzetelność.

Odnosząc się wniosków zawartych w opinii stwierdzić należy, iż nie dyskredytują one zeznań pokrzywdzonej M. R., które korespondowały z innymi dowodami m.in. zeznaniami A. K. (k. 151v-153v, 4-5,36-37) i w tym zakresie Sąd im daje wiarę, J. M. (k. 154-155v, 71v), J. W. (k. 155-156,73v), T. K. (k. 165v-166v, 76v), dokumentacji dotyczącej Niebieskiej karty (k. 11-14), protokołu badania stanu trzeźwości (k. 10).Dlatego też postawa pokrzywdzonej na w toku przesłuchania w toku postępowania sądowego, kiedy ewidentnie wyolbrzymia ona zachowania oskarżonego wobec niej, nie może być podstawą do odrzucania jej zeznań w całości. To zapewne wynika z faktu pokrzywdzenia jakiego doznała M. R. od własnego syna i nie wynika to z chęci jego fałszywego oskarżenia.

Zwrócić należy uwagę na zeznania A. K.(k. 151v-153v, 4-5,36-37), która w sposób szczegółowy opisywała zachowania oskarżonego wobec niej i matki, ogólnej atmosfery w domu i ich wzajemnych relacji. Świadek podnosiła, iż negatywne zachowania wobec matki i niej miały miejsce wtedy, gdy oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu. Natomiast mówiła także o pozytywnych zachowaniach oskarżonego wobec matki, tj. gotowaniu jej, podawaniu leków i innych, co miało miejsce tylko wtedy, gdy oskarżony był trzeźwy. To z kolei jeszcze bardziej przekonuje, iż siostra oskarżonego fałszywie go nie oskarżała. Tymczasem oskarżony składając wyjaśnienia nie dostrzegał negatywnych zachowań wobec matki oraz siostry. Także osoby, które bywały w domu oskarżonego bądź obserwowały z zewnątrz jego zachowania twierdziły, iż zachowania oskarżonego wobec matki a także siostry były nieprawidłowe. Właśnie z zeznań J. M. (k. 154-155v, 71v), J. W. (k. 155-156,73v), T. K. (k. 165v-166v, 76v) wynika, iż oskarżony stosował przemoc psychiczną wobec matki, a także siostry ( por. zeznania J. M.). Świadkowie ci czerpali swoją wiedzę z własnych obserwacji, wartość dowodowa ich zeznań nie podlegała, w ocenie Sądu, zakwestionowaniu. Zeznania tych świadków były przede wszystkim przydatne do ustalenia w jaki sposób oskarżony zachowywał się wobec pokrzywdzonych, czasokresu przestępnego zachowania się oskarżonego wobec pokrzywdzonych. Zeznania tych świadków były rzeczowe, logiczne i korespondowały z zeznaniami innych wymienionych wyżej świadków w tym przede wszystkim A. K. oraz M. R. w zakresie jam zostały uznane za wiarygodne.

Nie poszerzyły znacząco materiału dowodowego zeznania świadka L. K. (k.153v-154), który stwierdził, iż nie ma wiedzy na temat znęcania oskarżonego nad matką oraz siostrą stwierdził jedynie, iż oskarżony od młodych lat nadużywał alkoholu i ma przeczucie, iż oskarżony znęca się nad matką i siostrą. Na rozprawie stwierdził, iż źle sformułował powyższe stwierdzenie. W ocenie Sądu bardziej przekonuje teza, iż świadek jako sąsiad oskarżonego nie chciał się wtrącać w nieswoje sprawy.

W świetle powyższych dowodów Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadków: R. S. ( k. 163v-164), A. M. ( k. 164-164v) i I. C. (k.165), którzy przedstawiali zupełnie odmienny obraz relacji panujących między matką a oskarżonym. Jako koledzy oskarżonego mieli uzasadnione powody aby okoliczności przedstawiać w sposób dla niego korzystny, aby mu pomóc w uniknięciu odpowiedzialności karnej.

Stan faktyczny dotyczący warunków panujących pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi ustalony został zarówno w oparciu o zeznania świadków naocznych jak i czerpiących wiedzę pośrednio. Ustalony został ponadto, w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, których wartość dowodowa nie była w zasadzie kwestionowana.

Sąd w całej rozciągłości uznał za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie treści wypływające ze zgromadzonych dokumentów. Całość dokumentacji, jaka została zebrana w sprawie, nie była kwestionowana, sporządzona przez uprawnione osoby, działające w ramach przysługujących im kompetencji, dawała podstawę, do przyjęcia jej, za miarodajną, w procesie ustalania stanu faktycznego.

S. R. zarzucono aktem oskarżenia popełnienie czynu z art. 207 § 1a k.k. oraz art. 207 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią przepisu. art. 207 §1 k.k. kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 1 a kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Jest to typ przestępstwa formalnego – bezskutkowego – o zbiorowo oznaczonym czynie, przy czym dokonanie go polega na wypełnieniu znamienia czynności sprawczej ujętego czasownikiem „znęca się”. Znęcanie, zatem oznacza wielokrotne oddziaływanie fizyczne lub psychiczne na inna osobę, która dla bytu tego przestępstwa, powinna pozostawać w stosunku do sprawcy w określonej relacji. Osoba ta sanowi, zatem przedmiot czynności wykonawczej. Znęcanie może również w szczególnych przypadkach polegać na jednokrotnym zachowaniu sprawcy, i następować w stosunkowo zwartym czasie i miejscu.

Omawiany typ czynu zabronionego godzi w dobro, jakim jest prawidłowe funkcjonowanie rodziny – stanowiące główny przedmiot zamachu, ale nadto może godzić w inne dobra indywidualne podlegające ochronie jak cześć, godność, zdrowie czy tez życie. Immanentną cechą omawianego typu czynu jest przewaga sprawcy nad ofiarą, która nie może się mu przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu.

Ze wglądu, iż znamię czynności sprawczej, jest wyrażone czasownikiem ocennym niedookreślonym – „ znęca się „, jednocześnie nabrzmiałym treścią, czyn odpowiadający omawianemu typowi musi zostać popełniony z zamiarem bezpośrednim tj. takim, że sprawca chce się znęcać i do tego bezpośrednio zmierza. Oznacza to, że sprawca ma świadomość, jakie odczucia w sferze psychicznej wywoła swoim zachowaniem u ofiary, jakie spowoduje u niej dolegliwości fizyczne, polegające na odczuwaniu bólu i cierpienia, i właśnie tego chce.

Pokrzywdzonym przestępstwem znęcania się może być również osoba nieporadna ze względu na jej stan fizyczny lub psychiczny. W poprzednim stanie prawnym posłużono się terminem "osoba bezradna". Pojęcia te uznać należy za synonimiczne. Zachowuje zatem aktualność pogląd SN, zgodnie z którym bezradne są osoby, które z powodu swoich właściwości fizycznych: podeszłego wieku, kalectwa, obłożnej choroby, lub właściwości psychicznych (np. upośledzenie umysłowe) nie mają możliwości samodzielnie ani decydować o swoim losie, ani zmienić swojego położenia (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNK 1976, Nr 7–8, poz. 86). Ustawodawca nie wymaga, aby nieporadność była przemijająca lub trwała – tak jak to czyni w przypadku stosunku zależności. Może ona zatem być chwilowa. W rachubę wchodzić mogą takie sytuacje, jak np. matka karmiąca dziecko, kobieta rodząca, epileptyk w czasie ataku choroby, cukrzyk w razie nagłego spadku poziomu glukozy we krwi. Źródłem nieporadności może być sam pokrzywdzony w tym sensie, że za nieporadnego należy uznać także np. osobę odurzoną alkoholem lub środkami narkotycznymi.

Wartościując zachowanie S. R. względem swojej matki i siostry przez pryzmat tego, co wyżej, stwierdzić trzeba, że wszystkie znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k. oraz art. 207 § 1 a k.k. , zostały przez niego zrealizowane.

Mimo tego, że oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, przerzucając odpowiedzialność za konflikt na pokrzywdzone całokształt okoliczności przedmiotowych jednoznacznie wskazuje na bezpośredni zamiar towarzyszący jego zachowaniom oraz sam fakt ich popełnienia.

Dowody w postaci zeznań M. R. ( częściowe), A. K. – w opozycji do twierdzeń oskarżonego, wsparte dowodami pośrednimi natury osobowej jak i rzeczowej przesądziły, że S. R. został uznany za winnego popełnienia dwóch czynów polegających na znęcaniu psychicznym i fizycznym.

Znamię czynności sprawczej oskarżony zrealizował przez znęcanie się psychiczne i fizyczne nad matka oraz siostrą. Znamienne jest przy tym, że jak wynika, że zgromadzonego materiału dowodowego, swoich zachowań dopuszczał się pod wpływem alkoholu. Oskarżony kontentował się przy tym, dokuczaniem pokrzywdzonym w formie werbalnej, oddziałując na ich psychikę a także fizycznej polegającej na stosowaniu wobec nich takiej przemocy.

Mając powyższe na względzie, oskarżonemu przypisano czyn polegający na w okresie od sierpnia 2014 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku w P. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny i fizyczny- matką M. R. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia, popychał oraz uderzał w głowę oraz w okresie od 2016 roku daty bliżej nieustalonej do 15 marca 2018 roku w P. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad siostrą A. K. w ten sposób, że znajdując się pod działaniem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wypowiadał pod jej adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, zakłócał jej spokój i spoczynek nocny, wypowiadał groźby pozbawienia życia oraz popychał. Sąd zmodyfikował opis czynu przypisanego oskarżonego w pkt I mając na uwadze treść art. 101§ 1 pkt 2a k.k.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd ferujący orzeczenie, wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, uznając, że jest on znaczny. Swoimi czynami polegającymi na znęcaniu się oskarżony zaatakował zdrowie psychiczne i fizyczne swojej matki oraz siostry. Godzono, zatem jednocześnie w dobra indywidualne, ale też i przynależne wszystkim, których uszanowanie warunkuje właściwy rozwój społeczny. Świadczy też o tym, uporczywy sposób działania oskarżonego polegający na częstym wyrządzaniu cierpień, dokuczaniu, rozpadzie więzi pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi. Mimo, że pojedyncze zachowania oskarżonego wypełniały znamiona innych występków (zniewagi, naruszenia nietykalności cielesnej, groźby ), to jednak specyfika przestępstwa znęcania, która zakłada wielokrotność zachowań sprawcy, pozwala na zbiorową ocenę tych zachowań.

Zdawał on bowiem sobie sprawę, że postępując w sposób opisany wyżej, wyrządza pokrzywdzonym cierpienia, dolegliwości psychiczne i fizyczne. Czynił tak jednak, gdyż tego chciał i swój zamiar zrealizował.

Szkody emocjonalne, jaki wyrządził oskarżony swojej matce i siostrze nie zostały przez niego w toku postępowania ocenione nagannie, co oczywiście nie stanowi okoliczności obciążającej, wszak nie przyznał się on do popełnienia zarzuconych mu czynów. Niezłomność jego postawy, w toku postępowania, spowodowała, iż nie czynił starań o naprawienie rzeczonych szkód.

W sposobie, jakim posługiwał się oskarżony stwierdzić można typowe zachowania alkoholowego awanturnika, który wykorzystując swoją przewagę psychologiczną, fizyczną systematycznie i bez usprawiedliwienia szkodził po pierwsze chorej, nieporadnej ze względu na wiek matce oraz siostrze nad którą również miał niewątpliwe przewagę fizyczną i psychologiczną, która ze względu na zachowanie oskarżonego zmuszona była wyprowadzić się z domu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości zachowań S. R. Sąd uwzględnił ustalony zamiar bezpośredni, przy tym wpisujący się w znamiona inkryminowanych mu czynów. Sąd wziął pod uwagę motywację towarzyszącą oskarżonemu z chwili realizacji czynów zabronionych polegających na znęcaniu, a mianowicie chęć dokuczenia i poniżenia swojej matki, siostry. Wszak tylko takiej motywacji można by się dopatrywać w jego działaniach.

Wartościując zachowanie oskarżonego z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary, Sąd wziął pod uwagę, iż zarzuconych mu czynów dopuścił się działając pod wpływem alkoholu tj. czynnika kryminogennego, który sprawia, że człowiek przestaje panować nad swoją sferą emocjonalną i woluntatywną osobowości, doprowadzając do objawienia zachowań, determinowanych protopatycznymi uczuciami.

Wymierzając karę Sąd miał także na względzie sytuację materialną oskarżonego jego właściwości i warunki osobiste oraz nie pominięto, iż nie był uprzednio karany sądownie.

Oskarżony jest dorosłym człowiekiem i doświadczonym życiowo. Z całą pewnością miał świadomość bezprawności i naganności czynów, których się dopuścił oraz że w świetle okoliczności towarzyszących jego działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiając jego czyny, wyłączyłyby odpowiedzialność karną, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu. Można też było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem w sytuacji w jakiej się znalazł.

Poszanowania godności innych osób, w szczególności bliskich, których powinien był wspierać oraz nie wyrządzać cierpień, można wymagać nawet od osób słabo zorientowanych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego pokrzywdzonych tj. godność osobistą, wolność, nietykalność cielesną, zdrowie oraz to, że czynu tego dopuścił się oskarżony działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim, a także stopień społecznej szkodliwości jego czynów.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru a zawarte w art. 3 k.k., art. 58 § 1 k.k. i art. 53 k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z pkt I karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt II 6 miesięcy pozbawienia wolości, na podstawie art. 85§1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. tak orzeczone kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd miał na uwadze, aby kary jednostkowe nie przekraczały stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynów, naruszone dobra prawne.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie przekracza stopnia winy.

Sąd uznał, iż w tym przypadku nie zachodzi potrzeba izolacyjnego oddziaływania na postawę sprawcy. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech ) lat tytułem próby. W ocenie Sądu wymierzenie oskarżonemu kary izolacyjnej nie realizowałoby należycie jej celu. Oskarżony na chwilę obecną jest osobą nie karaną za przestępstwa. Z tych względów uznać należy, że wymierzenie mu kary izolacyjnej za przypisane mu obecnie czyny, byłoby nadmiernie surowe i zawierało nie tyle element wychowawczy, ile retorsyjny. Nie bez znaczenia jest fakt, iż oskarżony zamieszkuje z matką. Stąd też należy ocenić, że pomimo warunkowego zawieszenia wykonania kary, oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa.

Sąd określił okres próby na 3 lat. Umożliwi to, w ocenie Sądu, pełną kontrolę przebiegu procesu resocjalizacyjnego i ewentualną korektę prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu, groźba zarządzenia wykonania kary zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa, zwłaszcza że zachowanie oskarżonego będzie podlegało kontroli w ramach dozoru, a ponadto nałożono na niego obowiązki stosownie do treści art. 72 § 1 pkt 2i 5 k.k., które będą miały wychowawczy wpływ na oskarżonego. W ocenie Sądu kara łączna pozbawienia wolności spełni zarówno cele wychowawcze w stosunku do oskarżonego, ukazując mu naganność takiego postępowania oraz nieopłacalność popełniania przestępstw w przyszłości. Kara ta ma za zadanie ukazać społeczeństwu szybką i surową reakcję organów wymiaru sprawiedliwości na zachowanie sprzeczne z prawem i jako takie powinny kształtować w społeczeństwie prawidłowe postawy.

Sąd miał na uwadze, aby kara ta nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynów oraz następujące okoliczności: czas trwania znęcania się, formę znęcania się – psychiczną i fizyczną, motywację sprawcy – chęć poniżenia pokrzywdzonych.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował działanie oskarżonego, które nacechowane było złośliwością i chęcią wykazania jego dominującej roli w domu.

W ocenie Sądu orzeczona kara będzie wystarczająca wobec sprawcy, tj. celów represyjno – wychowawczych, jak również spełni swoje zadanie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara spełnia nie tylko cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Powyższa kara ma nie tylko wychować sprawcę, ale również ma być dolegliwością za popełnione przez niego przestępstwo. Kara ma także na celu kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa oraz ma umocnić postawę poszanowania prawa.

Należy stwierdzić, że orzeczona kara realizuje swe cele takie jak: cel sprawiedliwościowy – jest współmierna do ciężkości przestępstwa, a co za tym idzie - jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów i zawinienia sprawcy, cel prewencji indywidualnej – będzie ona, w ocenie Sądu, działała zarówno wychowawczo. Sprawi, że sprawca nie popełni ponownie przestępstwa, jak i represyjnie – będzie stanowiła dolegliwość, która przekona sprawcę o nieopłacalności łamania prawa, jego szybkości i surowości; cel prewencji ogólnej – będzie ona działała, przez swą nieuchronność, odstraszająco na innych potencjalnych sprawców. Ponadto kara ta będzie w sposób istotny wpływała na poczucie sprawiedliwości społecznej.

O kosztach orzeczono stosownie do art. 624 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności i powołane przepisy, Sąd orzekł jak w wyroku.