Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w G.II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Hausman

Protokolant: Weronika Góralska

w obecności Prokuratora: Jakub Łamek

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 r. sprawy karnej:

K. B.

s. S. i W. zd. K., ur. (...) w G., pesel: (...), zam. ul. (...), (...)-(...) G., obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 maja 2018 roku około godziny 15:00 w G. w kamienicy przy ul. (...) dokonał uszkodzenia ciała J. R. (1) w ten sposób, ze działając bez wyraźnego powodu uderzył go pięścią w twarz, czym powodował u niego obrażenia w postaci złamania kości twarzoczaszki obejmujące oczodół, szczękę i kość jarzmową, które naruszyły funkcję narządów ciała na okres przekraczający 7 dni w rozumieniu kk,

tj. o czyn z art. 157 § 1 kk

orzekł:

I.  Oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 kk i za czyn ten na mocy powyższego przepisu skazuje go na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na mocy art. 46 § 2 kk zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego J. R. (1) nawiązkę w kwocie 1000 (tysiąca) złotych.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa Kasy Sądu Rejonowego w Grudziądzu na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 600 (sześćset) złotych + 23 % VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

IV.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.

II K 1144/18

UZASADNIENIE

Dnia 14 maja 2018r. ok. godz. 15.00 J. R. (1) przyszedł do kamienicy przy ul. (...) w G., gdzie mieszka jego była żona W. R.. J. R. (1) był z psem, którego chciał oddać byłej żonie. Stał wraz z psem przed drzwiami jej mieszkania. W tym samym czasie do kamienicy wszedł oskarżony K. B., który zaczął wyzywać pokrzywdzonego od „(...)”. Następnie w kierunku psa powiedział „ciebie znam” i go pogłaskał, po czym do J. R. powiedział „ciebie nie” i uderzył go pięścią w twarz.

(dowód: zeznania J. R. – k.3, 59 i 99-100).

W wyniku uderzenia J. R. (1) doznał złamania kości twarzoczaszki obejmujące oczodół, szczękę i kość jarzmową. Obrażenia te naruszyły funkcję narządów ciała na okres przekraczający 7 dni.

(dowód: dokumentacja lekarska – k.9-10 i 18-21;

opinia biegłego – k.26).

Oskarżony K. B. przyznał się do zarzucanego mu czynu i przed Sądem wyjaśnił, że pokrzywdzony szczuł go psem i kiedy oskarżony pchnął psa to J. R. go uderzył. Wtedy oskarżony bronił się i raz uderzył pokrzywdzonego. W dochodzeniu K. B. wyjaśnił, że kłócił się z pokrzywdzonym i uderzył go w twarz. Wg oskarżonego to pokrzywdzony sprowokował sytuację.

Zdaniem Sądu o ile przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu pozostaje w zgodzie z rzeczywistym stanem rzeczy to jego wyjaśnienia nie zasługują na przymiot wiarygodności. W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią przyjętą linię obrony i pozostają w sprzeczności z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Trudno przypuszczać, że J. R. (1), który chciał tylko oddać psa sprowokował oskarżonego – osobę młodszą i o przewadze fizycznej. Ponadto to wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami samego pokrzywdzonego, które to stanowiły dla Sądu podstawę do ustalenia stanu faktycznego. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, albowiem są one jasne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie dopatrzył się powodów, dla których pokrzywdzony miałby pomawiać oskarżonego zeznając nieprawdę. Z zeznań tych wynika jasno, że oskarżony feralnego dnia był naładowany emocjonalnie i prawdopodobnie pod wpływem alkoholu. Szukał zaczepki i trafił na pokrzywdzonego. Wyłącznie oskarżony był w przedmiotowej sprawie osobą aktywną fizycznie. Należy również zauważyć, że oskarżony w przeszłości dopuścił się podobnego czynu z art. 157§1 kk, za co został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu w sprawie (...) (k.53).

Zeznania W. R. nie miały dużego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd jednak dał im wiarę z tych samych powodów, jak w przypadku pokrzywdzonego.

W świetle powyższego wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a czyn jego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 157§1 kk. Oskarżony, bowiem uderzając J. R. pięścią w twarz spowodował u niego obrażenia naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

Jako okoliczności obciążające Sąd potraktował karalność oskarżonego oraz działanie bez żadnego powodu. Okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się.

Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele wychowawcze i zapobiegawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Zważywszy na przeszłość kryminalną oskarżonego i okoliczność, że kara oscyluje w granicach dolnego ustawowego zagrożenia nie można mówić o nadmiernej surowości. Z uwagi na treść art. 69§1 kk Sąd nie rozważał kwestii warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Ponieważ pokrzywdzony doznał obrażeń Sąd uznał za stosowne zasądzenie na jego rzecz nawiązki. Jej wymiar jest adekwatny do charakteru obrażeń i możliwości zarobkowych oskarżonego.

O kosztach adwokackich orzeczono na podstawie §17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

O kosztach w punkcie IV wyroku orzeczono na podstawie art. 624§1 kpk.